Μια κουβέντα για τον κ Στίγκα. Ασχολήθηκε 15 λεπτά με το ΠΑΣΟΚ.

Γιατί; Επειδή είπαμε ότι είναι ακολούθημα του Κασιδιάρη. Αλλά δεν το είπαμε εμείς.

Ο Άρειος Πάγος το είπε. Εμείς απλά διασφαλίσαμε ότι το ακολούθημα του Κασιδιάρη δεν θα χρηματοδοτείται από τον Έλληνα φορολογούμενο. Και αυτό τον τσούζει. Ε πάρτε το απόφαση. Όσο είναι εδώ το ΠΑΣΟΚ εσείς θα πονάτε.

Άκουσα χθες κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, νομίζω ήταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, να λέει… «Αν έρθει και πει ότι ο Α ή ο Β έχει ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες ή βρεθεί το όνομά του στη δικογραφία, (γιατί εκεί δε μπορεί να προχωρήσει η Δικαιοσύνη) τότε εμείς κατευθείαν θα διευκολύνουμε τη Δικαιοσύνη».

Μπα, λέω, δεν άκουσα καλά. Παράκουσα.

Αλλά βλέπω και πρωτοσέλιδους τίτλους, σήμερα… «Ανοιχτή η Κυβέρνηση σε προανακριτική για τα Τέμπη». Αλήθεια; Και γιατί δεν ήταν ανοιχτή, ενάμιση χρόνο πριν;

Γιατί δεν ήταν ανοιχτή όταν το ΠΑΣΟΚ πρότεινε τη σύσταση προανακριτικής Επιτροπής για την περιβόητη σύμβαση 717, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την τραγωδία των Τεμπών;

Δεν κάναμε την πρόταση στον αέρα.

Αλλά στη βάση πορίσματος της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας που μιλούσε για ενδεχόμενες, συγκεκριμένες, ποινικές ευθύνες Υπουργών.

Θυμάμαι, η μισή Νέα Δημοκρατία έκανε ότι αγνοούσε το πόρισμα και η άλλη μισή το απαξίωνε.

Αρνήθηκαν την πρόταση για προανακριτική. Και έτσι, για τα πολιτικά πρόσωπα, η δικογραφία έμεινε στο συρτάρι. Αλλά για τα μη πολιτικά πρόσωπα η ανάκριση συνεχίζεται.

Γιατί δεν ήταν ανοιχτή τότε η Κυβέρνηση, σε Προανακριτική; Τι άλλαξε από τότε; Ένα πράγμα άλλαξε. Ότι η Κυβέρνηση αντιλαμβάνεται πως τα ψέματα τελείωσαν. Γιατί τα γεγονότα της τραγωδίας είναι ακόμα εδώ, αμείλικτα.

Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Και το ακόμα σημαντικότερο: Οι γονείς δεν σταμάτησαν, ούτε λεπτό, τον αγώνα τους.

Και η κοινωνία δεν κουράστηκε, αντίθετα με αυτά που λένε πολλά σας στελέχη, δεν βαρέθηκε με τα Τέμπη όπως θα ήθελαν κάποιοι στην Κυβέρνηση. Αντίθετα, νοιάζεται. Πενθεί με τους γονείς. Ζητάει την αλήθεια. Και γεμίζει τις πλατείες. Το είπα και χθες. Μπροστά στην κρισιμότητα του γεγονότος της τραγωδίας των Τεμπών (και για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, αλλά και για το μέλλον των θεσμών στη χώρα μας) το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να πορεύεται  με σοβαρότητα, θεσμικότητα και με τον ιερό σεβασμό που αρμόζει στη μνήμη των θυμάτων και στον αγώνα των οικογενειών τους. Δε θα αφήσουμε να μείνει τίποτα στο σκοτάδι.

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι

«Όχι σε όλα!». Για αυτό δεν μας κατηγορεί η Κυβέρνηση; Για να δούμε πώς πάει αυτό.

Χθες φέρατε ένα Νομοσχέδιο για την Υγεία. Ένα Νομοσχέδιο για το Εθνικό Σύστημα Τραύματος.

Κάναμε την κριτική μας. Είπαμε ότι είναι καλύτερο η χώρα να έχει υποδεέστερα Κέντρα Τραύματος σε ένα καλό Σύστημα Υγείας, παρά υποδειγματικά Κέντρα Τραύματος σε ένα κακό Σύστημα Υγείας.

Και αυτό είναι η αλήθεια. Αυτό όμως, δεν μας σταμάτησε από το να ψηφίσουμε το Νομοσχέδιο.

Ήταν ένα σοβαρό Νομοσχέδιο, με στοιχειώδη αρχή, μέση και τέλος.

Αναδείξαμε αυτά που πρέπει να λάβει υπόψη ο Υπουργός, για να αναβαθμίσει την υγεία γενικότερα, και φέραμε τις προτάσεις μας για το συγκεκριμένο Νομοσχέδιο.

(Και μετά από την απαραίτητη διαδικασία ψηφίσαμε το Νομοσχέδιο).

Γιατί; Διότι η Ελλάδα χρειάζεται καλύτερα Κέντρα Τραύματος, και το χθεσινό Νομοσχέδιο βάζει τις βάσεις για να γίνουν καλύτερα.

Σήμερα, μάς φέρνετε ένα άλλο Νομοσχέδιο. Και έχουμε αποφασίσει να το ψηφίσουμε και αυτό.

Από την αρχή και καθαρά.

Γιατί; Διότι ανταποκρίνεται σε μια μεγάλη ανάγκη: Να αναβαθμιστεί το ελληνικό σχολείο.

Από την πρώτη μέρα της Κυβέρνησης μάς πουλάτε ότι το μόνο πρόβλημα της ελληνικής παιδείας είναι το Πανεπιστήμιο, η τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Και μήνες τώρα, μάς πουλάτε ότι η λύση στο πρόβλημα είναι το ιδιωτικό πανεπιστήμιο.

Πρόβλημα πρώτο: η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι το κεντρικό πρόβλημα στην Παιδεία μας. Η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια είναι.

Στο σχολείο αρχίζει το πρόβλημα της ελληνικής Παιδείας. Στον μονολιθικό του χαρακτήρα.

Αν καταφέρεις και επιβιώσεις, αν καταφέρεις να αναδείξεις τα πραγματικά σου ταλέντα ως τα 18, ο κόσμος γίνεται φιλόξενος.

Αν δεν τα καταφέρεις, στα 18 ξεκινάς από την αρχή.  Απηυδισμένος, Αποκαρδιωμένος, Θυμωμένος και πολύ συχνά Παραιτημένος.

Στα 18 ξεκινάς από την αρχή. Και νιώθεις πολύ μόνος.

Δεν σας το λέω, διότι το άκουσα. Σας το λέω, διότι το έζησα.

Και αν είμαι σήμερα σε αυτό το βήμα, είναι διότι τότε ορκίστηκα να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι να μην έχει κανένα Ελληνόπουλο την εμπειρία που είχα εγώ στο σχολείο.

Πρόβλημα δεύτερο: Αντί να σκύψετε πραγματικά στο πρόβλημα που επιλέγετε να αναδείξετε, την τριτοβάθμια εκπαίδευση, απλά την ιδιωτικοποιείτε.

Λες και όταν πληρώνεις από την τσέπη σου αγοράζεις, πάντα, σε σωστή τιμή. Και στη σωστή ποιότητα.

Ούτε στα τρόφιμα πάει καλά αυτό, για την Ελληνίδα και τον Έλληνα. Ούτε στα καύσιμα. Ούτε στις τηλεπικοινωνίες. Ούτε στην υγεία. Ούτε στις μεταφορές.

Αλλά και αυτό το θέμα, είναι για άλλη ώρα.

Πάμε, τώρα, στην ουσία του συγκεκριμένου Νομοσχεδίου.

Ασχολείται με την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια παιδεία; Ναι.

Την αναβαθμίζει; Ναι.

Έχετε την προσοχή μας και την καλή μας διάθεση, απέναντι στο Νομοσχέδιο.

Γιατί;

Όχι μόνο λόγω της προσωπικής μου εμπειρίας.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του διεθνούς προγράμματος αξιολόγησης PISA, οι Έλληνες μαθητές βρίσκονται διαχρονικά κάτω από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ σε δεξιότητες όπως η κατανόηση κειμένου, τα μαθηματικά και οι φυσικές επιστήμες.

Ενδεικτικά, στην τελευταία αξιολόγηση, η Ελλάδα κατατάχθηκε στις τελευταίες θέσεις, με τους μαθητές μας να δυσκολεύονται να επιλύσουν βασικά προβλήματα καθημερινότητας.

Επιπλέον, στοιχεία από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής δείχνουν ότι περίπου το 30% των μαθητών του Γυμνασίου παρουσιάζουν σοβαρές αδυναμίες στην κατανόηση και έκφραση γραπτού λόγου.

Τι να το κάνω το πανεπιστήμιο, δημόσιο ή ιδιωτικό, αν δεν μπορώ να γράψω, να διαβάσω να λύσω μια άσκηση ή ένα πρόβλημα;

Άρα, η αναβάθμιση του σχολείου είναι η δική μας προτεραιότητα.

Και η αναβάθμιση του σχολείου, όπως θα σας πουν όλα τα πετυχημένα συστήματα παιδείας, δεν έρχεται από ένα τέλειο σύστημα. Έρχεται από σωστά, παράλληλα συστήματα.

Δεν υπάρχει τέλειο σύστημα, διότι κάθε παιδί μαθαίνει αλλιώς.

Υπάρχει καλό σύστημα για σένα και άλλο καλό σύστημα για έναν άλλον.

Και αυτό σημαίνει ότι δοκιμάζεις καινούργια πράγματα, δημιουργείς παράλληλα συστήματα, και τα αναβαθμίζεις συνέχεια μέχρι κάθε παιδί να βρει τον δικό του δρόμο στον ήλιο.

Όχι στον ιδιωτικό χώρο. Πρωτίστως στον δημόσιο. Και αυτό θα γίνει με δωρεές;

Όχι θα γίνει με ένα κράτος που λειτουργεί με προτεραιότητα τον μαθητή.

Έχουμε τέτοιο κράτος; Όχι.

Όλες οι προτεραιότητες του κράτους αφορούν όλους τους άλλους, εκτός από τους μαθητές.

Τους γονείς; Πού και πού. Τους δασκάλους; Μια στις τόσο. Το Υπουργείο; Πάντα.

Τον μαθητή; Ποτέ.

Για αυτό είναι βαριά η σχολική τσάντα και ελαφριά τα σχολικά αποτελέσματα.

Και άρα, αφού δεν έχεις ένα κράτος που βάζει πρώτον τον μαθητή, καλωσορίζεις αυτόν που το κάνει.

Με όρους.

Δεν σταματάς από το να παλεύεις να γίνεις καλύτερος, αλλά δέχεσαι αυτούς που βοηθούν.

Όταν βοηθούν.

Διαχρονικά, ο Ελληνισμός ευεργετήθηκε από Έλληνες που με αίσθημα αλτρουισμού και διάθεση προσφοράς, έδωσαν την περιουσία τους ή μεγάλα χρηματικά ποσά, για να εξυπηρετήσουν κοινωφελείς σκοπούς και να βοηθήσουν τη χώρα μας σε δύσκολες στιγμές.

Τη χώρα την πήγαν μπροστά. Όχι πίσω.