Βασικό σημείο προεκλογικής αντιπαράθεσής μου με τον τότε υποψήφιο και νυν δήμαρχο Αθηναίων ήταν οι προτεινόμενες αναπλάσεις στην πόλη. Εκείνος πίστευε στον Μεγάλο Περίπατο που δεν είναι άλλο από την ολοκλήρωση –εν μέρει– της Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων. Δική μου προτεραιότητα ήταν η Δυτική Ιστορική Αθήνα – Ιερά Οδός, Πειραιώς, Δημόσιο Σήμα, Ακαδημία Πλάτωνος, Βοτανικός. Πίστευα και πιστεύω ότι η Δυτική Ιστορική Αθήνα έχει πολύ μεγαλύτερη δυναμική από το κέντρο, διότι ένα ευρώ επενδυμένο εδώ θα σου δώσει πολύ μεγαλύτερο πολιτισμικό, κοινωνικό και οικονομικό πλούτο από ένα ευρώ στο κέντρο. Αλλωστε, τα μεγάλα προβλήματα του κέντρου δεν είναι τόσο το εύρος των πεζοδρομίων όσο οι άστεγοι και οι τοξικοεξαρτημένοι που ζουν σε άθλιες συνθήκες στα πεζοδρόμια που έχουμε.

Στις εκλογές, οι Αθηναίοι πολίτες επέλεξαν τον κ. Μπακογιάννη. Η πίστη μου στη δημοκρατία μού επιβάλλει να φαντάζομαι ότι, σε κάποιον βαθμό, ψήφισαν και το όραμά του σε αντιδιαστολή με το δικό μου.

Υπήρχαν, όμως, και σημεία στην προεκλογική εκστρατεία με τα οποία όλοι συμφωνούσαμε. Ηταν και αυτό που έκανε την εκστρατεία, σύγχρονη και πολιτισμένη. Κυριότερο σημείο ταύτισής μας ήταν η προτεραιότητα στον πεζό. Εμείς λέγαμε, πρώτα ο πεζός και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, μετά τα δίκυκλα κάθε είδους διότι παίρνουν λιγότερο χώρο και ρυπαίνουν λιγότερο ανά μεταφερόμενο και τέλος τα αυτοκίνητα. Την παράνοια των προτεραιοτήτων της πόλης την είχα συμβολίσει με το φανάρι που σου δίνει 18 δευτερόλεπτα να περάσεις από τον πιο δημοφιλή σταθμό μετρό του δικτύου στον πιο δημοφιλή δρόμο για ψώνια: από τον Σταθμό Συντάγματος στην Ερμού. Κάτι αντίστοιχο έλεγαν όλες οι παρατάξεις. Στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο, ο κ. Μπακογιάννης δεν έφερε πρόταση να αυξηθεί ο χρόνος για να περνάς το φανάρι του Συντάγματος, αλλά έφερε ένα σχέδιο που μειώνει την απόσταση που πρέπει να διανύσεις. Μια σειρά από παρεμβάσεις που υπόσχονται να δώσουν στον πεζό μεγαλύτερη προτεραιότητα.

Σε πρώτη ανάγνωση, αυτό το σχέδιο υπηρετεί αυτά που όλοι υποστηρίξαμε. Σε δεύτερη, έχει κάποιες ελλείψεις και αφήνει ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν, αλλά τίποτα που να μην μπορεί να διορθωθεί στη δοκιμαστική περίοδο που ξεκινάει: τι ειδικά μέτρα θα λάβει για τα ΑμεΑ, πώς θα αλλάξουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να υπηρετήσουν τις νέες ανάγκες των πεζών, τι θα γίνει με τα υπαίθρια πάρκινγκ και τα πάρκινγκ για μηχανάκια που σήμερα καταλαμβάνουν πεζοδρόμια. Τίποτα, δηλαδή, αρκετό να σταματήσει ένα σχέδιο που χρονίζει για δεκαετίες, επειδή κάποιες συντεχνίες έβαζαν εμπόδια και οι δημοτικές αρχές δεν είχαν τόλμη. Σήμερα, η μεγάλη πρόκληση και η μεγάλη ευκαιρία της Αθήνας δεν είναι ο δήμαρχός της, αλλά ένα Δημοτικό Συμβούλιο που γνωρίζει πότε να στηρίζει και πότε να αντιδρά.

Ειδικά στην πειραματική φάση ενός σχεδίου. Τίποτα από αυτά που θα αλλάξουν δεν θα μπορεί να αντιστραφεί με ελάχιστο κόστος. Η δε μειωμένη κίνηση στην Αθήνα μάς επιτρέπει να δοκιμάσουμε πράγματα που δύσκολα θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε παλιότερα. Το Πολυτεχνείο θα μας κάνει απολογισμό και εμείς θα κρίνουμε τι κρατάμε και τι αφήνουμε.

Παραμένουν δύο μεγάλες εκκρεμότητες: η μία αφορά τη Δυτική Ιστορική Αθήνα, που ακόμα μια φορά νιώθει παραμελημένη, και η άλλη τον κίνδυνο να χρησιμοποιεί ο δήμαρχος τον Μεγάλο Περίπατο για να φέρει αλλαγές στις χρήσεις γης. Στο πρώτο, η παράταξή μας θα συνεισφέρει με προτάσεις. Αν συμβαίνει το δεύτερο, ο δήμαρχος θα μας βρει κάθετα απέναντι. Η δύναμή μας να αντιδράσουμε θα είναι μεγαλύτερη, διότι, όταν έπρεπε, στηρίξαμε.