«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Η Κυριακή που μας πέρασε, ήταν μια μέρα που συγκλόνισε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα.

Τουλάχιστον, εκείνες και εκείνους, με στοιχειώδη ευαισθησία.

Χιλιάδες κόσμου στους δρόμους, σε κάθε πόλη της Ελλάδας, ακόμα και σε πόλεις του εξωτερικού, με ένα αίτημα κοινό, μία απαίτηση πάνδημη: Δικαιοσύνη.

Πάνω από όλα, δικαιοσύνη για τα θύματα και τις οικογένειές τους.

Το αίτημα να πληρώσουν οι ένοχοι, είναι καθολικό, είναι αδιαπραγμάτευτο. Είναι καθαρό μήνυμα του κόσμου, προς τη Δικαιοσύνη. Μήνυμα που γελοιοποίησε τη Διοίκηση της ΕΡΤ και όποιον προσπάθησε να το θάψει.

Δεύτερο αίτημα, διαφάνεια.

Ξέρετε, πολλές φορές επικαλούμαστε τη διαφάνεια ως άψυχη αξία.

Αξία με σημασία, αλλά χωρίς πολιτικό αντίκρυσμα. Δεν είναι. Η διαφάνεια έχει πολιτικό αντίκτυπο.

Είναι ο μόνος τρόπος να διορθώσεις το λάθος σου. Ο μόνος τρόπος να κάνεις πράξη το «Ποτέ Ξανά».

Μπορεί η αδιαφάνεια της συγκάλυψης να έχει υπηρετήσει πολλές Κυβερνήσεις στο παρελθόν, αλλά έχει κάνει τεράστια και επαναλαμβανόμενη ζημιά στον ελληνικό λαό.

Διότι, η συγκάλυψη είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας. Να θρηνούμε θύματα, ξανά και ξανά και ξανά. Και έχουμε θρηνήσει θύματα, ξανά και ξανά και ξανά.

Ο κόσμος χθες στον δρόμο, ήρεμα, αθόρυβα, χωρίς κραυγές, είπε κάτι απλό: Ας μπει, επιτέλους, εδώ, ένα τέλος στην απαξίωση της ζωής μας.

Δώστε μας, επιτέλους, την αξία που ξανά και ξανά μας υπόσχεστε.

Όσοι, λοιπόν, βιάζονται να αφήσουν τα Τέμπη πίσω τους, να τα βάλουν στο χρονοντούλαπο, να χαθούν γρήγορα στη λήθη ως έχουν σήμερα ας θυμούνται ένα πράγμα: στο επόμενο τραίνο, στο επόμενο καράβι, στο επόμενο αεροπλάνο, μπορεί να είναι τα δικά τους παιδιά.

Παιδιά που όλοι θέλουμε να μεγαλώσουν σε μια πατρίδα που τα σέβεται, τα σκέφτεται, τα νοιάζεται και τα πονάει.

«Δεν είμαστε, ακόμα, εκεί». Είπαν με μια φωνή, χιλιάδες κόσμου.

«Δεν ζούμε σήμερα, στην Ελλάδα που μας αξίζει».

Αυτό είναι ένα μήνυμα του κόσμου, προς την Κυβέρνηση.

Αλλά υπήρχε και ένα μήνυμα του κόσμου που αφορά όλους μας. Δικαιoσύνη και διαφάνεια.

Αλλά, μαζί, απηχούν μια πολύ πιο ουσιαστική απαίτηση: Την ανάγκη για θεσμούς. Θεσμούς που λειτουργούν. Η απίστευτη συγκέντρωση ανθρώπων, με αυτά τα δύο αιτήματα μαζί, αναδεικνύουν ότι στα Τέμπη ο κόσμος αναγνωρίζει την κρισιμότερη δοκιμασία εμπιστοσύνης για τους θεσμούς μας, μεταπολιτευτικά.

Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;  Ότι σήμερα βρισκόμαστε στο χείλος. Ένα βήμα πριν γυρίσει και ο τελευταίος πολίτης την πλάτη στους Θεσμούς, στη Δικαιοσύνη, στην Πολιτική, στη Δημοκρατία.

Υπερβάλω; Δείτε τι γίνεται στην Ευρώπη. Κόμματα, που με κόπο κρύβουν τις φασιστικές τους καταβολές, κυβερνούν ή ετοιμάζονται να κυβερνήσουν την Ευρώπη, ξανά.

Πού γεννήθηκαν; Σε κοινωνίες που έσκυψαν πάνω στα προβλήματα του κόσμου; Σε κοινωνίες που σεβάστηκαν την αξία της ζωής; Σε κοινωνίες που αφουγκράστηκαν τα λαϊκά αιτήματα; Όχι.

Γεννήθηκαν σε κοινωνίες που αγνόησαν τα μηνύματα, ξανά και ξανά και ξανά.

Σε κοινωνίες που νόμιζαν ότι ο πολίτης πρέπει να καταπιεί ό,τι του δώσουν οι ηγεσίες τους, διότι αυτές ξέρουν καλύτερα.

Σε κοινωνίες που έκλεισαν τα αυτιά τους.

Είμαι βέβαιος ότι, πολλοί πολιτικοί και επίδοξοι πολιτικοί, χαίρονται να βλέπουν την Ελλάδα στο χείλος.

Το βλέπουν ως πολιτική ευκαιρία εκμετάλλευσης.

Και πολλοί είναι αυτοί που, αργά αλλά σταθερά, τη σπρώχνουν λίγο πιο προς τα εκεί.

Με κραυγές, με δηλώσεις, με συνθήματα. Αλλά και με πράξεις.

Διότι, η απαξίωση της Δημοκρατίας, δεν έρχεται μόνο από αυτούς που την εχθρεύονται με λόγια.

Έρχεται, κυρίως, από εκείνους που την απαξιώνουν με τις πράξεις τους.

Η κοινωνία, προχθές, βγήκε πολύ μπροστά από όλους μας.

Ο ήχος της σιωπής των εκατοντάδων χιλιάδων που διαδήλωσαν, που θρήνησαν μαζί με τους γονείς αυτών των παιδιών, έστειλε σε όλους αυτούς το πιο δυνατό και τελεσίδικο μήνυμα: Σοβαρευτείτε.

Και αν, προς όλους αυτούς, μιλούσαν για τα λόγια τους. Στην Κυβέρνηση το είπαν, κυρίως, για τις πράξεις της.

Για αυτό, είναι απόφασή μας, στο ΠΑΣΟΚ, να κινηθούμε με τη σοβαρότητα, τη θεσμικότητα και τον σεβασμό που αρμόζει στη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών και στον αγώνα των οικογενειών τους.

Δεν επιδιώξαμε ποτέ εντυπωσιασμούς. Κινηθήκαμε και θα κινηθούμε συγχρονίζοντας την εξέλιξη της υπόθεσης με την κοινοβουλευτική μας δράση.

Προχωρήσαμε σε αίτημα για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, στη βάση του πορίσματος της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας για τη σύμβαση 717. Προχωρήσαμε σε πρόταση δυσπιστίας, στη βάση συγκλονιστικών και αδιαμφισβήτητων αποκαλύψεων για μονταζιέρα σε ηχογραφημένους διαλόγους ΟΣΕ, το μοιραίο βράδυ.

Καμία από αυτές τις κινήσεις μας δεν έγινε στον αέρα. Αλλά, πάντα, σε στιβαρά θεμέλια. Έτσι, θα συνεχίσουμε. Και δεν θα αφήσουμε να μείνει τίποτα στο σκοτάδι.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Είναι δύσκολο, μετά από ένα τέτοιο θέμα, να μιλήσεις για οτιδήποτε άλλο. Διότι, όλα, φαντάζουν υποδεέστερα.

Αλλά δεν υπάρχουν πολλά θέματα που μιλούν για την αξία που δίνουμε στην Ελληνίδα και τον Έλληνα, όσο το θέμα της υγείας.

Έτσι, και σε αυτό το Νομοσχέδιο, το ΠΑΣΟΚ επιλέγει να ασκεί υπεύθυνη, σοβαρή, εποικοδομητική αντιπολίτευση.

Έτσι, ο εισηγητής μας Γιάννης Τσίμαρης, ανέδειξε τη θετική μας στάση, όταν έχουμε μπροστά μας ένα Νομοσχέδιο, με στοιχειώδη αρχή, μέση και τέλος.

Αλλά και την αγωνία μας, όχι μόνο να νομοθετούμε σωστά, αλλά και να πράττουμε σωστά. Και όπως το έθεσε σωστά: Ένα υποδεέστερο σύστημα τραύματος σε ένα καλό σύστημα υγείας είναι καλύτερο από ένα τέλειο σύστημα τραύματος σε ένα κακό σύστημα υγείας.

Για να λειτουργήσει το Εθνικό Σύστημα Τραύματος, σωστά, δεν αρκεί ένας Νόμος. Χρειάζεται ένα σύστημα υγείας που το υποστηρίζει.

Το οποίο, στην περίπτωση του Συστήματος Διαχείρισης Τραύματος, σημαίνει οργανωμένο πλέγμα που συνδυάζει την προνοσοκομειακή περίθαλψη, την άψογη λειτουργία του ΕΚΑΒ, τη νοσοκομειακή περίθαλψη, την εκπαίδευση, την πρόληψη, την έρευνα και την αποκατάσταση με διασφάλιση και του αποτέλεσματος και της ποιότητας του αποτελέσματος.

Βρίσκεται το Νομοσχέδιο, σε τέτοιο βαθμό ωριμότητας; Όχι, για αυτό ακούστε τις προτάσεις μας.

Δυστυχώς, μιλάμε για μία, καταρχάς, σωστή ψηφίδα σε ένα ψηφιδωτό που καταρρέει.

Πρωταθλήτρια η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις ιδιωτικές δαπάνες υγείας.

Αλλά τελευταία, στις δημόσιες.

Τελευταία θέση σε αναλογία νοσηλευτών στις χώρες του ΟΟΣΑ. Κάτω από τον μέσο όρο στο ποσοστό των εργαζομένων, σε Υγεία και Πρόνοια.

Καταγράφουμε διπλάσιο ποσοστό ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, σε σχέση με τον αντίστοιχο μέσο όρο της Ευρώπης.

Εκεί μετράει, πρωτίστως, κάθε πολίτης, την αξία που δίνει η πολιτεία στη ζωή του. Και το ΕΣΥ, το δικό σας, δεν περνάει τη βάση.

Και τι κάνετε;

Την ώρα που άλλες ευρωπαϊκές χώρες αξιοποίησαν το 8 – 10% των συνολικών πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας, η Κυβέρνηση της ΝΔ επέλεξε να δώσει τα μισά.

Εδώ και έξι χρόνια δεν έχει αυξηθεί, θετικά, ούτε ένας δείκτης ποιότητας.

Προσοχή: δεν είναι πολιτική ενός Υπουργού αυτό. Η εγκατάλειψη του ΕΣΥ είναι συνειδητή, κεντρική, κυβερνητική επιλογή.

Πού το ξέρουμε;

Δείτε το βασικό επιχείρημα της Κυβέρνησης για την υπηρεσία που προσέφερε στον πολίτη:

Τι λέει; «Σου μείωσα τους φόρους». Αλλά θα πληρώσεις τη δική σου υγεία.

«Σου μείωσα τους φόρους». Αλλά θα πληρώσεις τη δική σου παιδεία.

«Σου μείωσα τους φόρους». Αλλά, ό,τι σου έκοψα, θα το πληρώσεις, σε δημοτικά τέλη, αν θέλεις να σου μαζέψουν τα σκουπίδια.

Συνειδητή κεντρική κυβερνητική επιλογή να αποποιηθεί η Κυβέρνηση βασικών ευθυνών της.

Και αναδιπλώνεται μόνο όταν εξοργίζονται οι πολίτες.

Για δείτε τι έγινε ακριβώς με τα ασφάλιστρα, μιας που μιλάμε για υγεία.

Ήταν συνειδητή, κεντρική, κυβερνητική επιλογή, να αφεθούν οι πολίτες έρμαια εξοντωτικών αυξήσεων από το 2020. Την υπηρέτησε ο κος Γεωργιάδης.

Και τώρα, όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, έρχεται ο νυν αρμόδιος Υπουργός και τον αδειάζει.

Αναδεικνύοντας ότι ήταν άδικες οι αυξήσεις των ασφαλίστρων και λάθος ο δείκτης που ψήφισε τότε η Κυβέρνηση. Αλλά τον αφήνει για έναν χρόνο ακόμα.

Όπως, ακριβώς, έγινε με την ακρίβεια.

Ήταν συνειδητή, κεντρική, κυβερνητική επιλογή, να αρνηθεί ότι υπήρχε αισχροκέρδεια, και να την αφήσει ανέλεγκτη.

Εξυπηρετούσε, βλέπετε, και τα δημόσια ταμεία.

Και τώρα, έρχεται ο αρμόδιος Υπουργός και αδειάζει τους προκατόχους του.

Αναδεικνύοντας, ως δικό του έργο, την όποια μείωση στον δείκτη τροφίμων, σε αντίθεση με ό,τι έκαναν ή δεν έκαναν, οι προηγούμενοι.

Αυτή είναι γενικευμένη παθογένεια.

Διαφημίζονται τα έργα που εντάσσονται. Αλλά υποκρύπτονται τα έργα που απεντάσσονται.

Χειροκροτάμε το ακίνητο που αξιοποιήθηκε. Αλλά ξεχνάμε τα 34.000 που λιμνάζουν.

Δοξάζουμε τους Νόμους που ψηφίζουμε, αλλά αποκρύπτουμε αυτούς που δεν δουλεύουν.

Τα στατιστικά που μετράνε είναι μόνο αυτά που βολεύουν.

Ξανά και ξανά και ξανά. Αλλά οι αρμόδιοι παραμένουν στις θέσεις τους.

Σαν να μην έχουν ευθύνες. Γιατί; Διότι δεν έχουν. Εκτελούν εντολές του Πρωθυπουργού.

Εδώ είμαστε, λοιπόν, και σε αυτό το Νομοσχέδιο. Εμείς θα το ψηφίσουμε το Εθνικό Σύστημα Τραύματος, εσείς μπορείτε να το κάνετε να λειτουργήσει;

Ή θα έρθει ο επόμενος και θα πει «τι να κάνουμε; Δίκιο είχατε». «Πως να λειτουργήσει  ένα καλό σύστημα τραύματος σε ένα σύστημα υγείας σαν αυτό που μου άφησε ο προηγούμενος;». Εδώ θα είμαστε…».