Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Θυμάστε, μήπως, την εποχή της λαδωμένης χαρτοπετσέτας; Αν όχι, θυμηθείτε την γρήγορα. Διότι ήταν η εποχή που οδήγησε την Ελλάδα σε χρεοκοπία. Και οι ομοιότητες με το σήμερα είναι βαθύτατα ανησυχητικές.

Εκείνη λοιπόν η εποχή, η εποχή του Κώστα Καραμανλή, χαρακτηρίστηκε από έλλειψη σχεδιασμού. Όλα στον αυτόματο.Κανένα όραμα, κανένα σχέδιο, κανένας στόχος. Ήταν η εποχή που αφού κερδίσαμε το Euro στην Πορτογαλία και οργανώσαμε τους πιο εντυπωσιακούς Ολυμπιακούς, εθνικός μας στόχος ήταν να οργανώσουμε την Eurovision.

Και έμεινε με την ρετσινιά ο τότε Υπουργός Οικονομικών, διότι πήγαινε στην Ευρώπη και κρατούσε τα πρακτικά των συνεδριάσεων σε λαδωμένες χαρτοπετσέτες. Εκεί έγραφε τους στόχους για την Εθνική μας Οικονομία. Σήμερα, ακούγεται γραφικό. Λες και βγήκε από ταινία του Κωνσταντάρα. Αλλά πάρτε την εικόνα σοβαρά, διότι την πληρώσαμε πολύ άσχημα. Και την πληρώνουμε ακόμα.

Μάθαμε τίποτα από τότε; Έτσι έμοιαζε. Αλλά όχι. Γιατί τόσο απόλυτος; Διότι ο κ. Μητσοτάκης ανακάλυψε λεφτόδεντρα.Το λεφτόδεντρο δεν είναι απλά εξωγενής πηγή χρήματος. Το λεφτόδεντρο είναι εξωγενής πηγή χρήματος, που ξοδεύεις χωρίς σχέδιο, και τίποτα δεν συμβολίζει το λεφτόδεντρο του Μητσοτάκη όσο η διαχείριση του ταμείου Ανάκαμψης.

Παρά τα δισεκατομμύρια που μοιράστηκαν, η Ελλάδα παραμένει εκεί, κολλημένη, προτελευταία σε αγοραστική δύναμη νοικοκυριού. Η αισχροκέρδεια παραμένει εκεί, κολλημένη, να περιμένει κάθε Έλληνα και Ελληνίδα στο ράφι, στο νοίκι, σε κάθε λογαριασμό. Οι ξένες επενδύσεις που αφήνουν κάτι δημιουργικό στον τόπο, κολλημένες εκεί και αυτές, στο realestate και στην εξαγορά έτοιμων υποδομών. Το παραγωγικό μας μοντέλο δεν αλλάζει. Όπως παρήγαμε, παράγουμε. Με τις ίδιες στρεβλώσεις, τα ίδια αδιέξοδα. Το κράτος παραμένει ακόμα εχθρικό. Και βουτηγμένο στην πελατειακή λογική, με 3 στις 4 συμβάσεις να γίνονται, πλέον, με απευθείας ανάθεση. Όλα στον αυτόματο πιλότο. Κανένα όραμα. Κανένα σχέδιο. Κανένας στόχος.

Και αν το φωνάζουμε αυτό, μήνες τώρα, για το Ταμείο Ανάκαμψης, χθες ο κ. Μητσοτάκης το απέδειξε και με την ομιλία του για το στράτευμα. Πού είναι η επικαιροποιημένη Πολιτική Εθνικής Άμυνας; Ποτέ άλλοτε δεν είχε αγνοηθεί σε τέτοιο βαθμό:

  1. Η εγχώρια αμυντική βιομηχανία.
  1. Η Βουλή για τα εξοπλιστικά.
  1. Ακόμα και ο ρόλος των γενικών επιτελείων

στον σχεδιασμό των αποφάσεων.

Κάτι ψέλλισε για νέες τεχνολογίες, ο Πρωθυπουργός, αλλά μας είπε ότι θα μας τα πει στην ΔΕΘ. Κανένα όραμα. Κανένα σχέδιο. Κανένας στόχος. Ούτε ολοκληρωμένη πρόταση έφερε.

Και επειδή έβγαλαν γλώσσα, τις τελευταίες ημέρες, διάφοροι Υπουργοί της Κυβέρνησης ή άλλοι Υπουργοί, πρώην σύντροφοί μας στο ΠΑΣΟΚ, έπαθαν αμνησία, θέλω να υπενθυμίσω ότι η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε ούτε όταν φτιάχναμε στοιχειώδες κοινωνικό κράτος, σχεδόν από το μηδέν, ούτε όταν κάναμε μεγάλα έργα. Χρεοκόπησε όταν πορευτήκαμε χωρίς σχέδιο.

Τώρα, γιατί τα λέω αυτά σε μια κύρωση τουριστικής συμφωνίας με το Σαν Μαρίνο; Όπως, πολύ σωστά, είπε η εισηγήτριά μας Κατερίνα Σπυριδάκη, «στον τουρισμό δεν πρέπει να υποτιμούμε καμία συνεργασία». Με κανένα κράτος.Διότι από όλες μπορούμε να μάθουμε. Για αυτό και η θετική μας ψήφος στη σημερινή Συμφωνία με το Σαν Μαρίνο.Αρκεί, να μην μείνει στο χαρτί.

Μπορούμε να μάθουμε από το Σαν Μαρίνο για θέματα βιώσιμης τουριστικής ανάπτυξης και ποιοτικής τουριστικής ταυτότητας. Κυρίως, όμως, αξίζει να δούμε το Σαν Μαρίνο ως παράδειγμα τουρισμού σε μικρή κλίμακα. Γιατί; Διότι έχουμε ξεχάσει ότι ο Ελληνικός τουρισμός αναπτύχθηκε σε μικρή κλίμακα.

Μην κοιτάτε τώρα που μετράμε τα βραχιολάκια σε εκατομμύρια κεφάλια. Ο Ελληνικός τουρισμός αναπτύχθηκε σε μικρο-κλίμακες τύπου Ίος, Μύκονος και Σαντορίνη. Ακόμα πιο πρόσφατα, από αναρριχητές του κατέκλυσαν την Κάλυμνο. Αν θέλουμε, λοιπόν, να αναπτύξουμε  τον Ελληνικό τουρισμό σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, για να μπορεί να προσελκύει επισκέπτες όλον τον χρόνο και να μοιράσει τον πλούτο πιο δίκαια, ο μόνος τρόπος να το κάνουμε είναι σε μικρή κλίμακα.

Τουρισμός μικρής κλίμακας είναι να οργανώσουμε οίνο-τουρισμό στην Θράκη, να κάνουμε αγρο-τουρισμό στην Θεσσαλία, να αναπτύξουμε περιπατητικό και αναρριχητικό τουρισμό στον Όλυμπο, να οργανώσουμε τα καζάνια στην Ήπειρο, να φτιάξουμε τουρισμό ευεξίας στη Στερεά Ελλάδα, ή τουρισμό περιπέτειας στη Μακεδονία.

Και αν μοιάζουν, σε εμάς, μικρές οι ευκαιρίες στις μικρές κλίμακες, φανταστείτε τι σημαίνει για περιοχές όπως αυτές που σας ανέφερα. Διότι, αυτήν την ώρα που μιλάμε, αυτές οι περιοχές ερημώνουν. Μπορεί να είναι μικρή η κλίμακα των 200.000 επισκεπτών στο γενικό σύνολο, αλλά τι θα σήμαινε για την Κατερίνη, την Ελασσόνα και το Λιτόχωρο, που σήμερα αγωνιούν να κρατήσουν τους νέους τους;

Αλλά αυτό θέλει όραμα, σχέδιο και στόχους. Και αυτό, δε θα σταματήσουμε να το λέμε. Ακόμα και σε κυρώσεις συμφωνιών τουρισμού με το Σαν Μαρίνο.