Κυρίες και κύριοι,

Είναι πεποίθησή μου ότι ο τουρισμός θα είναι καθοριστικός για τον 21o αιώνα. Η ειρήνη και η ευημερία στον αιώνα μας δεν θα συνίσταται στο πόσο γρήγορα μεταφέρεται το κεφάλαιο, αλλά στο πόσο κατανοούμε και μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον.

Η έντονη ανάγκη μας για εξερεύνηση είναι πρωτοφανής και γίνεται παγκόσμια. Ξεπερνάει σύνορα, λαούς, οικονομικές τάξεις. Όλο και περισσότεροι από μας ταξιδεύουν όλο και πιο μακριά, από το πιο απλό, για να πάνε στις δουλειές τους, μέχρι το να επιτύχουν κέρδη, να διασκεδάσουν.

Ζούμε το παράδοξο ότι όσο πιο μικρός γίνεται ο κόσμος μας τόσο μακρύτερα θέλουμε να ταξιδεύουμε.

Λίγες μέρες πριν βρισκόμουν στο Λος Άντζελες στο συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης Συνταξιούχων (AARP). Μια οργάνωση η οποία αριθμεί 40 εκατομμύρια μέλη. Καθόμουν δίπλα σε μια κυρία, η οποία δεν έμοιαζε καθόλου για συνταξιούχος. Μια όμορφη γυναίκα, γεμάτη ζωή, γεμάτη όνειρα. Όνειρα απτά.

“Ταξίδεψα στις ΗΠΑ. Ταξίδεψα στην αμερικανική ήπειρο. Και τώρα θα κατευθυνθώ προς την Ευρώπη. Θέλω να τα δω όλα” μου είπε. Κρατούσε ένα βιβλίο με τίτλο “100 πράγματα που πρέπει να κάνει κάποιος πριν πεθάνει”.

Προσέξτε: 100 πράγματα για να κάνει κάποιος, όχι 100 παραλίες να ξαπλώσει..

Πριν κλείσει ο αιώνας η σκέψη αυτή θα είναι στο μυαλό εκατομμυρίων ανθρώπων, από την Ευρώπη, την Αμερική, αλλά και τη Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία και την Αφρική.

Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν ήθελαν να ταξιδέψουν τόσο γρήγορα σε τόσο λίγο χρόνο.

Και καθώς οι παραλίες και ο ζεστός καιρός αρχίζουν να γίνονται αγαθά, ο πολιτισμός και η φύση θα γίνουν ο βασικός λόγος για να ταξιδεύει κανείς.

Το ποιοι είμαστε και από που προερχόμαστε, σε τι πιστεύουμε και τι εκτιμούμε, πως ζούμε και τι εμπνέουμε, θα είναι και οι λόγοι για τους οποίους θα μας επισκέπτονται. Εμπειρίες και όχι μέρη θα αποτελούν το “σκληρό” νόμισμα του τουρισμού. Και οι εμπειρίες συνίστανται στις κοινές αξίες.

Εάν ο 20ος αιώνας αφορούσε στην μετατροπή συγκεκριμένων αξιών σε παγκόσμιες, ο 21ος αιώνας αφορά στο να γίνονται οι δικές μας αξίες σχετικές στον κόσμο.

Εάν ο 20ος αιώνας υπήρξε μια γιορτή όλων των πραγμάτων που μοιραζόμαστε, στον 21ο αιώνα το επίκεντρο θα είναι αυτό το οποίο μας κάνει μοναδικούς και το οποίο θα κάνει τον κόσμο μας πλουσιότερο.

Κι αυτό είναι μια συναρπαστική προοπτική.

Αυτός είναι ο λόγος που επιλέγω να μεταφέρω το μήνυμά μου για την παγκόσμια ημέρα τουρισμού από την Αίγυπτο.

Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι ταξιδεύουν στο εξωτερικό προκειμένου να μας γνωρίσουν, όλο και περισσότερο θα μπορούμε να συνεργαστούμε για να κάνουμε την εμπειρία τους αξιόλογη.

Εάν μέχρι τώρα ανταγωνιζόμαστε για το ποιος μπορεί να προσελκύσει περισσότερους τουρίστες στις παραλίες μας, από δω και στο εξής θα πρέπει να συνεργαστούμε για να προσελκύσουμε περισσότερους ανθρώπους στα σπίτια μας.

Οι παραλίες μας είναι, λίγο πολύ, οι ίδιες. Αλλά τα σπίτια μας είναι διαφορετικά. Και όσο περισσότερο οι διαφορές μας πλουτίζουν τις ζωές τους, τόσο περισσότερο θα απολαμβάνουμε τους καρπούς της συνεργασίας μας.

Ήλθα εδώ την Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού να πω ότι δεσμεύομαι να δημιουργώ συμμαχίες: μια συμμαχία με την Αίγυπτο και με χαροποιεί ιδιαίτερα που βλέπω ότι ο καλός μου φίλος Mounir Abdek Nour σκέφτεται το ίδιο για το κοινό μας μέλλον.

Ως Ελλάδα και Αίγυπτος προσφέρουμε πολλά. Αλλά μαζί Ελλάδα και Αίγυπτος αποτελούμε το λίκνο του πολιτισμού και αυτό είναι κάτι που λίγοι μπορούν να ισχυρισθούν.

Σε ευχαριστώ Mounir που με καλωσορίζεις στη χώρα σου. Καθώς ξεκινούμε να ξεπεράσουμε αυτό το Νέο σύνορο, θα συναντήσουμε πολλές ευκαιρίες. Αλλά θα συναντήσουμε επίσης και σημαντικές προκλήσεις:

Η πρώτη είναι ένα ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε με ειλικρίνεια:
“υπάρχουν στιγμές που ο πελάτης δεν έχει δίκιο;”

Ή με άλλα λόγια:
“πως μπορούμε να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας και τις κοινές αξίες, ενώ εξυπηρετούμε αυτούς που είναι διαφορετικοί από εμάς;”

Υπάρχει μία λεπτή γραμμή την οποία δεν πρέπει να ξεπερνάμε όταν επιλέγουμε να εξυπηρετούμε έναν πελάτη: όταν οι απαιτήσεις τους καταστρέφουν αυτό που μας κάνει διαφορετικούς. Όταν οι επιθυμίες τους βρίσκονται κάτω από τη γραμμή όλων αυτών για τα οποία οι άλλοι έχουν έλθει για να δουν.

Περιβαλλοντική και πολιτιστική καταστροφή είναι το ίδιο: σαν να σκοτώνει κανείς την κότα με τα χρυσά αυγά. Δεν είναι μόνον ανήθικο. Είναι και αντιοικονομικό. Και εάν αυτό δεν είναι ο ορισμός της βιωσιμότητας, τότε δεν ξέρω τι είναι. Ανήθικη και αντιοικονομική είναι επίσης η δεύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε.

Αποφασίζοντας ποιοι μπορούν και ποιοι όχι να διασχίσουν τα εδάφη μας. Δυστυχώς, καθώς ο κόσμος μας γίνεται μικρότερος εμείς χτίζουμε ψηλότερους τοίχους.

Ο τοίχος λέγεται Schengen. Μια ευρωπαϊκή συμφωνία η οποία έχει χάσει το σκοπό της. Όντας Έλληνας ίσως θα έπρεπε να πω: ακόμη μια ευρωπαϊκή συμφωνία που έχει χάσει το σκοπό της.

Σέβομαι απόλυτα την ανάγκη κάθε περιοχής να διαφυλάξει το εργατικό δυναμικό της. Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι το να διαφυλάττουμε το εργατικό δυναμικό είναι μια αξία η οποία ορίζει ποιοι είμαστε και γι αυτό το λόγο θα έπρεπε να διατηρείται ιερή.

Όμως, κάνοντας αίτηση για βίζα, δεν αποτελεί παράνομη οδό για την Ευρώπη. Επομένως δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι ένας αιτών για βίζα αποτελεί απειλή.

Ενώ ένας Ευρωπαίος γραφειοκράτης, χωρίς ειδική εκπαίδευση και συχνά χωρίς τρόπους, εξετάζει το αίτημα κάποιου στην Πρεσβεία, χιλιάδες άλλοι περνούν παράνομα τα σύνορα της Ευρώπης.

Σε λάθος χέρια, η όλη διαδικασία μπορεί να φανεί ρατσιστική. Και εξουδετερώνει κάθε πιθανότητα αποτελεσματικής συνεργασίας. Παρότι η Ε.Ε. Θα κάνει το παν για να βοηθήσει τις περισσότερες από τις βιομηχανίες της, δυσκολεύει τον τουρισμό μέσω μιας διαδικασίας που έχει αποδειχθεί άσχετη. Και αυτό είναι απολύτως λανθασμένο.

Ρώτησα έναν υπάλληλο του Υπουργείου Εξωτερικών για το πόσες περιπτώσεις υπάρχουν στην Ελλάδα από άτομα που παραβίασαν τη συνθήκη Schengen και εκείνος με έμφαση απάντησε: “Υπουργέ, έχουμε περισσότερες από 700 περιπτώσεις”. Καλωσορίζουμε περισσότερα από 15 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, έχουμε περισσότερους από 700.000 παράνομους εργαζόμενους στην Ελλάδα και όπως βλέπετε το ποσοστό είναι μικρότερο από το 1 τοις χιλίοις.

Ακόμη και η Αμερικανική Πρεσβεία επιτρέπει ποσοστό λάθους 3 τις εκατό.
Και εμείς ανησυχούμε για ποσοστό λάθους που ανέρχεται στο 1 τοις χιλίοις.
Απάντησα: “προστατεύετε την κλειδαρότρυπα ενώ μπαίνουν από τα παράθυρα”.

Θα πρέπει επειγόντως να αναθεωρήσουμε την πρόσβαση. Και η ιδέα της evisa ακούγεται όλο και πιο σχετική. Στην Ευρώπη, οι Έλληνες υπήρξαν υπέρμαχοι της αναθεώρησης της διαδικασίας και ισχυροί σύμμαχοι αυτών που επιθυμούν την πρόσβαση.

Αλλά θα πάρει χρόνο γιατί η Ευρώπη φοβάται.

Και η ανάγκη να αισθανθούν ότι κάνουν κάτι, μερικές φορές υπερβαίνει την ικανότητά τους να το πράξουν.

Αυτό είναι ένα επικίνδυνο μέρος να βρίσκεται κανείς. Ειδικά όταν ασχολείται με το μέλλον και το πως να το κάνει καλύτερο.

Κοιτώντας γύρω μου σε αυτήν τη αίθουσα βλέπω μερικούς παλιούς και μερικούς νέους φίλους. Βλέπω φίλους οι οποίοι πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος εάν μπορέσουμε να κάνουμε μόνον ένα πράγμα σωστά.

Και τούτο είναι να επιτρέψουμε στην κυρία που γνώρισα στο Λος Άντζελες να ζήσει το όνειρό της. Το όνειρο που μοιράζονται εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, και που θα καθορίσει το δικό μας μέλλον και αυτό των παιδιών μας.

Αυτός είναι ένας στόχος που είμαι υπερήφανος να υπηρετώ. Και είμαι ευτυχής να το κάνω μαζί σας,

Σας ευχαριστώ.