«Κανείς δεν είναι υπερήφανος για τις υπηρεσίες που παρέχει σήμερα το Κράτος.  Χωρίς εποπτεία, μένει εκτεθειμένο στην αδιαφάνεια.

Δίχως αξιοκρατία, νοθεύει την προσφορά του προς εκείνους, για λογαριασμό των οποίων υποτίθεται ότι υπάρχει. Αιτίες; Ο εναγκαλισμός με την πολιτική.

Ρουσφέτια, θύλακες παράπλευρης εξουσίας και συχνά, λάθος άνθρωποι στις λάθος θέσεις.

Ένα Κράτος που, συχνά, εξακολουθεί να προκαλεί και δάκρυα απόγνωσης στους πολίτες του.

Στις Δημοκρατίες, ο πολυτιμότερος πόρος είναι η πίστη των πολιτών στους θεσμούς, που ορίζουν τους κανόνες που διέπουν τη ζωή τους. Είναι η συγκολλητική ουσία κάθε κοινωνίας.

Αλλά είναι και προϋπόθεση εμπιστοσύνης των ξένων επενδυτών που, με τη σειρά της, θα μεταφραστεί σε ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας προς όφελος των πολλών.

Ο συμβιβασμός με παλιές παθογένειες, σήμερα σημαίνει συντήρηση. Είναι συμβιβασμός με το διαρκές βάλτωμα».

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας, Γιατί δεν χειροκροτάτε;

Δεν ρωτάω κακόπιστα. Ρωτάω διότι χειροκροτούσατε, παθιασμένα, όταν αυτά ακριβώς τα λόγια έλεγε ο κος Μητσοτάκης πριν 5 χρόνια.

Δεν τα είπα καλά ή σταματήσατε να τα πιστεύετε; Ή μήπως είστε υπερήφανοι, πλέον, για τον τρόπο που λειτουργεί το κράτος;

Και, καλά, εσείς που χειροκροτούσατε. Εκείνος που τα έλεγε;

Γιατί τα «δάκρυα απόγνωσης» για τη λειτουργία του κράτους δεν στέρεψαν. Ποτάμι έγιναν.

Ρωτήστε τον πολίτη. Ρωτήστε τον μικρομεσαίο επιχειρηματία. Που βλέπουν την γραφειοκρατία να ψηφιοποιείται, αλλά να τον «εναγκαλισμό με την πολιτική» να βρίσκεται στο απόγειο.

Ρωτήστε ένα συμπολίτη μας με αναπηρία. Μια μάνα με παιδιά που έχει ανάγκη από παράλληλη στήριξη.

Στην Ελλάδα του κου Μητσοτάκη, το τι πολίτης είσαι εξαρτάται από τον ποιον ξέρεις. Πιο πολύ από ποτέ.

Οι διακηρύξεις για διαφάνεια και τη σημασία της «πίστης των πολιτών στους θεσμούς» χάθηκαν μέσα σε υποκλοπές, συγκαλύψεις υποθέσεων, μπάζωμα ευθυνών, μονταζιέρες σε διαλόγους, απειλές σε Προέδρους Ανεξαρτήτων Αρχών, πρωτοφανή εκτόξευση απευθείας αναθέσεων, και αδιαφανή διαχείριση δισεκατομμυρίων.

Ενώ, αντί για μάχη στα «ρουσφέτια, τους θύλακες παράπλευρης εξουσίας και τους λάθος ανθρώπους στις λάθος θέσεις» ζήσαμε θύλακα παράπλευρης εξουσίας μέσα στο ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου.

Αριθμό – ρεκόρ μετακλητών, ιλαροτραγωδίες σε επιλογές διοικητών, όπως στα νοσοκομεία, ακόμα και εθνικές τραγωδίες, με κομματικά ρουσφέτια από την κορυφή αρμοδίων φορέων, μέχρι και το πόστο του σταθμάρχη.

Η πίστη των πολιτών στους θεσμούς είναι όντως «η συγκολλητική ουσία κάθε κοινωνίας». Ρωτήστε πού βρίσκεται αυτή η πίστη σήμερα, πέντε χρόνια μετά.

Χαμένη σε ένα τούνελ, προσπαθεί να βρει διέξοδο με τα πόδια στο σκοτάδι.

Και όσο για την οικονομία, αν κρίνω από τις ομιλίες σας, κανένας σας δεν πιστεύει ότι σήμερα δουλεύει για τους πολλούς. Κάποιοι μόνο ψέλλισαν ότι ίσως, κάποτε, μια μέρα, θα στάξει ο πλούτος και πιο κάτω.

Ο δε «συμβιβασμός με το διαρκές βάλτωμα», είναι όντως η επιτομή της Συντήρησης.

Και το ερώτημα για τον κύριο Μητσοτάκη, δεν είναι πότε συμβιβάστηκε με τις παθογένειες.

Αλλά αν ήταν πάντα συμβιβασμένος και αποφασισμένος να τις αγκαλιάσει.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Ολοκληρώνεται σήμερα μια κορυφαία Κοινοβουλευτική μας διαδικασία. Πάντα την απολάμβανα.

Πρώτον, γιατί δίνει χρόνο για πραγματική συζήτηση. Από την κατάθεση του προσχεδίου, μέχρι την ψήφιση.

Δεύτερον, γιατί δίνει κίνητρο σε πολλούς βουλευτές να μιλήσουν.

Και τρίτον, γιατί η διαδικασία του Προϋπολογισμού, διατηρεί, ακόμα, μία θεσμική σοβαρότητα.

Δεν ευτελίζεται με πολυσέλιδες, κακογραμμένες, άσχετες, κυβερνητικές τροπολογίες της τελευταίας στιγμής. Ούτε διασύρεται με διαδικασίες «εξπρές» και «κατεπείγοντος».

Δυστυχώς, όμως, ο Προϋπολογισμός αποτελεί νησίδα σοβαρότητας, σε έναν ωκεανό κακής νομοθέτησης.

Και το πρόβλημα θα ήταν μικρό, αν δεν ήταν ενδεικτικό μίας γενικότερης κατάστασης των θεσμών στη χώρα μας.

Γιατί, η αλήθεια είναι, πως όσα οικονομικά στοιχεία κι αν επικαλεστούμε, (Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση), για να στηρίξουμε τις απόψεις μας, το πρόβλημα εξακολουθεί να είναι θεσμικό.

Η ποιότητα λειτουργίας των θεσμών είναι ο κρισιμότερος παράγοντας για την προοπτική μίας χώρας στο μέλλον. Και τώρα υπάρχει ένα Νόμπελ που το αποδεικνύει. Πόσο αλήθεια είναι, αυτό, για την Ελλάδα μας.

Το κράτος μας, ακόμα, ταλαιπωρεί. Απογοητεύει. Εξοργίζει.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχω και έχουμε επανειλημμένα πει, ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη χώρα όσο δεν σπάσουμε το απόστημα του υπερσυγκεντρωτικού κράτους, όπως λειτουργεί σήμερα το Μέγαρο Μαξίμου.

Πέντε χρόνια μετά την ομιλία του κου Μητσοτάκη για το «επιτελικό κράτος», γιατί η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι από εκεί ήταν τα λόγια που ανέφερα, μάθαμε, καταλάβαμε, ξέρουμε.

Ο Γενικός Εισηγητής μας, ο Πάρις Κουκουλόπουλος, οι ειδικές εισηγήτριές μας Μιλένα Αποστολάκη, και Ελένη Βατσινά, καθώς και όλοι οι Βουλευτές, τομεάρχες πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, αποδόμησαν, όλες αυτές τις μέρες, κάθε πτυχή της κυβερνητικής αβελτηρίας. Παρουσιάζοντας, ταυτόχρονα, το πλέγμα των προτάσεων σε κάθε τομέα πολιτικής.Και σε λίγο, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, θα παρουσιάσει το σχέδιο και τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε η επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να κρατήσει το τιμόνι της χώρας. Πατριωτικά. Ανθρωποκεντρικά. Σοσιαλιστικά. Ασυμβίβαστα.

Διαβάστε, κυρίες και κύριοι της Κυβέρνησης, τις ομιλίες. Θα βρείτε και κριτική και προτάσεις. Όπως αρμόζει στη Δημοκρατία μας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζουν αλλά, αυτόν τον καιρό, μετά την εκλογή Τραμπ, έχει γίνει της μόδας στην Αμερική να συζητούν πολιτικά σχολιάζοντας τη σημερινή τους πραγματικότητα, ως παράλληλο σύμπαν.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, υπάρχει μια δυστοπική Αμερική σε εμφύλιο. Σε άλλο παράλληλο σύμπαν νίκησε η κα Χάρις. Και πάει λέγοντας.

Θα ακολουθήσω και εγώ, λοιπόν, τη μόδα.

Διότι δεν μπορώ, παρά να αναρωτηθώ: Μήπως υπάρχει, κάπου, ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο ο κος Μητσοτάκης έκανε πράξη αυτά που έλεγε;

Αυτός που μίλαγε για μεταρρυθμίσεις, και ένα κράτος που πρέπει να δουλεύει για τον πολίτη;

Και αν υπάρχει, τι πιθανότητες δίνετε σήμερα το βράδυ να εμφανιστεί εκείνος ο κος Μητσοτάκης;

Για να δούμε, διότι, μέχρι τώρα, το μόνο που μας έχετε υποσχεθεί, είναι ότι ο κος Μητσοτάκης (του δικού μας σύμπαντος) θα τραβήξει, λέει, «το αυτί στις τράπεζες».

Αφού, βέβαια, τους έκανε μια τέταρτη ανακεφαλαιοποίηση ανεχόμενος, τόσα χρόνια, ληστρικές χρεώσεις.

Αφού, βέβαια, μας είδε να ακουμπάμε με τις προτάσεις μας, την καρδιά του προβλήματος, στεκόμενοι δίπλα στους πολίτες που υπέφεραν.

Και αφού, βέβαια, μας κατηγόρησε ως λαϊκιστές, ότι θα καταστρέφαμε το τραπεζικό σύστημα και ότι θα έφευγαν οι μέτοχοι από την Ελλάδα.

Ο Πρωθυπουργός, που τάχα μου, νοιαζόταν για τον πολίτη. Για να δούμε. Ποιος Μητσοτάκης θα μας έρθει σήμερα το βράδυ;

Ο δικός μας; Ή εκείνου του παλιού, παράλληλου σύμπαντος; Είμαστε σε αναμονή».