-Αν μπορούσε κανείς να αποτυπώσει τα συναισθήματα του κόσμου που βρισκόταν στον δρόμο, θα ήταν θρήνος, οργή και απόγνωση. Στις εποχές των μεγάλων κινητοποιήσεων, την περίοδο των μνημονίων, ο κόσμος μαζευόταν στον δρόμο, υπήρχε μία οργή απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές όλων των κομμάτων που υπηρέτησαν μνημόνια και οι ψηφοφόροι αποχωρούσαν από τις κάλπες. Παρά τα δημοψηφίσματα, παρά τις εντάσεις που είχαν δημιουργηθεί, αυξανόταν η αποχώρηση των ανθρώπων από τις κάλπες και αυτή η απόγνωση τού «ό,τι και να ψηφίζω σήμερα, τίποτα δεν αλλάζει» συνεχίζεται.

-Κυριαρχεί μια συστηματική προσπάθεια της Κυβέρνησης να πείσει πως ό,τι συνέβη δεν είναι δικό της πρόβλημα, αλλά υπήρχε από παλιά και πως φταίει όλη η Ελλάδα. Η πολιτική μας ευθύνη δεν είναι να ταπεινώσουμε τον ελληνικό λαό για να σωθεί το κεφάλι του κ. Μητσοτάκη! Η πολιτική μας ευθύνη είναι να πούμε πως υπάρχει ένας άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει τίποτα πιο καίριο από την πραγματική ανάληψη των ευθυνών της Κυβέρνησης.

-Το θέμα είναι το πώς αναλαμβάνεις τις ευθύνες που σου αναλογούν. Ο κ. Καραμανλής λέει «Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» και την επόμενη μέρα ενώ κηδεύονται όσοι χάθηκαν λέει: «Εγώ θα είμαι ξανά υποψήφιος». Ο ίδιος έχει κρίνει τον εαυτό του ως ανεπαρκή, γι’ αυτό και παραιτείται, την επόμενη μέρα όμως  λέει στους ψηφοφόρους: «Τώρα η ευθύνη είναι δική σας». Είναι μια ανειλικρινής στάση, είναι μία παραίτηση, η οποία δεν έχει ουσία.

Ο κόσμος νιώθει πως ό,τι και να ψηφίσει, δε θα αλλάξει κάτι. Γι’ αυτό παρότι κινητοποιείται και κατεβαίνει στις πλατείες, τελικά δεν πάει στις κάλπες. Είναι σημαντικό να γυρίσει στις κάλπες, να ψηφίσει ανθρώπους που πιστεύει πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Η επόμενη Βουλή πρέπει να έχει ανθρώπους που θα κυβερνούν και θα αντιπολιτεύονται με τρόπο που θα νιώσει ο κόσμος ελπίδα.

-Η ενημέρωση δεν γίνεται πλέον με τους παραδοσιακούς τρόπους. Τα περισσότερα κανάλια, αν όχι όλα, έχουν δώσει τις πιο δημοφιλείς ώρες σε άλλους είδους εκπομπές, οι οποίες τους φέρνουν περισσότερα έσοδα. Οι παραδοσιακοί τρόποι ενημέρωσης έχουν φτάσει σε κάποια όρια ψυχαγωγίας. Πολλά κανάλια, διεθνώς, έχουν οδηγηθεί περισσότερο στο να διασκεδάζουν τους ακροατές τους, παρά να τους ενημερώνουν.

Τα περισσότερα κανάλια, οι περισσότερες εφημερίδες παίρνουν συγκεκριμένες θέσεις, διότι αυτές θέλουν να ακούσουν οι αναγνώστες τους ή αυτοί που τους παρακολουθούν. Έχει αλλάξει παγκοσμίως ο τρόπος ενημέρωσης. Αυτό δε σημαίνει, ότι οι νέοι είναι ανενημέρωτοι, αλλά ενημερώνονται κυρίως από την πηγή που θέλουν, για τα θέματα που θέλουν.

Ο κ. Καραμανλής, κούναγε το δάχτυλο στη Βουλή μία βδομάδα πριν το ατύχημα, απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση λέγοντας: «πώς τολμάτε να με ρωτάτε;». Ο θεσμικός εκπρόσωπος της μειοψηφίας τού κάνει μία ερώτηση και η απάντησή του ήταν «πώς τολμάτε και με ρωτάτε»; Την ώρα που φτάνεις σ’ ένα τέτοιο σημείο αλαζονείας, σημαίνει ότι έχεις δημιουργήσει μία τέτοια απόσταση από την πραγματικότητα που έχεις γεμίσει τυφλά σημεία. Είναι δυνατόν να μην ξέρεις τι συμβαίνει, όταν σε κάθε δρομολόγιο που περνά από τη Λάρισα ακούς στα γουόκι-τόκι «πάμε και ό,τι βγει»; Αυτά είναι που δημιουργούν πρόβλημα στην πολιτική και όχι ο τρόπος που έχει αλλάξει η ενημέρωση, διότι αν θέλουμε να ενημερωθούμε υπάρχουν πηγές.

–Η Κυβέρνηση εδώ και 3 χρόνια δεν έκανε τίποτα και ξαφνικά, σύμφωνα με τη συνέντευξη του κ. Γεραπετρίτη, θεωρεί ότι μπορεί να λύσει σε 9 μήνες όσα δεν έκανε μέσα σε 3 χρόνια. Αν αυτό δεν είναι παραδοχή ευθύνης, τότε τι είναι; Σε ό,τι αφορά τις συγγνώμες, υπάρχουν τυπικές και μη τυπικές συγγνώμες. Η μη τυπική συγγνώμη είναι αυτή που όταν τη λες, αναλαμβάνεις και την πλήρη ευθύνη. Όταν λες συγγνώμη αλλά φταίει και ο σταθμάρχης, φταίει και η διαχρονική κατάσταση στη χώρα, φταίει και ο ελληνικός λαός, τότε μόνο συγγνώμη δεν είναι. Είναι ένας τρόπος να βγεις από τη δύσκολη θέση και να πεις «ναι, αλλά εγώ ζήτησα συγγνώμη». Η Κυβέρνηση δεν έχει ζητήσει συγγνώμη, όσο ψάχνει οποιονδήποτε άλλον να αναλάβει αυτή την ευθύνη μαζί τους.

-Αν οι ιδιωτικοποιήσεις αφορούν την εξυπηρέτηση του ελληνικού λαού, τότε δε θα έπρεπε να είναι πρώτη προτεραιότητα το πόσα λεφτά θα μπουν στα ταμεία της όποιας Κυβέρνησης, ώστε η τελευταία να εξυπηρετεί ιδιοτελή της συμφέροντα και να προσπαθεί να πείσει ότι εξυπηρετεί έτσι τον πολίτη. Οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν στην Ελλάδα, έγιναν για να γεμίσουν τα ταμεία του κράτους και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα των ιδιωτικοποιήσεων.

Παρακάτω θα δείτε αποσπάσματα από την εκπομπή «Kontra24» με την Αναστασία Γιάμαλη:

https://www.youtube.com/watch?v=XwYWc6VVJ3I