Η ασφάλεια είναι το μείζον θέμα που απασχολεί τους Αθηναίους. Η έξαρση της εγκληματικότητας, οι πιάτσες των ναρκωτικών στο κέντρο της Αθήνας, τα προβλήματα στα Εξάρχεια. Υπάρχει κάτι που μπορείτε να κάνετε ως δήμαρχος για να εξαλείψετε το φόβο;

Αν δεν ξεριζώσουμε τον φόβο από τις γειτονιές μας δεν κάνουμε τίποτα. Διότι φόβος και εγκατάλειψη είναι αλληλένδετα και μας οδηγούν σε απόγνωση. Προφανώς και χρειάζονται κοινές περιπολίες Αστυνομίας-Δημοτικής Αστυνομίας. Άλλο όμως Εξάρχεια, άλλο ναρκωτικά, άλλο το αίσθημα της ανασφάλειας που νιώθουμε όταν επιστρέφουμε σπίτι μας το βράδυ από δρόμο σκοτεινό.  Αν τα βάλεις όλα μαζί δεν θα λύσεις κανένα. Τα ναρκωτικά είναι κοινωνικό φαινόμενο και πρώτος και κοινός στόχος πρέπει να είναι, αυτό που λέμε, μείωση της βλάβης σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Θέλει συντονισμό των εμπλεκομένων και υιοθεσία καλών πρακτικών. Στα Εξάρχεια προτεραιότητα οι κάτοικοι. Συνεργασία με τους κατοίκους και την πολιτεία για να διώξουμε το οργανωμένο έγκλημα και το μαύρο χρήμα. Και για την εγκατάλειψη; Καμιά φορά αρκεί να αλλάξεις μια λάμπα. Το λέω συμβολικά. Αλλά ο φόβος φεύγει από εκεί που υπάρχει ζωή. Και η ζωή έρχεται όταν αρχίσουμε να περιποιούμαστε τις γειτονιές μας και να νιώθουμε τον δήμο και το κράτος κοντά μας. Εκεί εστιάζουμε.

Η υποβάθμιση πολλών περιοχών του κέντρου αποτελεί μεγάλο πρόβλημα. Πολλοί δημότες ζουν σε γειτονιές χωρίς πράσινο, γκρίζες και ανασφαλείς. Για πολλούς το προσφυγικό επιτείνει την υποβάθμιση των περιοχών τους. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα, χωρίς ωστόσο να θιγούν τα δικαιώματα των προσφύγων;

Η Αθήνα έχει σκληρές αντιθέσεις. Άλλη η Αθήνα πάνω από την Ομόνοια, άλλη κάτω. Άλλη πάνω από τις γραμμές του τρένου, άλλη κάτω. Δεν είναι νέο φαινόμενο ούτε το δημιούργησαν πρόσφυγες. Το δημιούργησαν Δήμαρχοι που έκαναν δημόσιες σχέσεις στο Κολωνάκι και ξεχνούσαν τον Κολωνό. Αυτοί που άφησαν τον Δήμο καταχρεωμένο. Οι πρόσφυγες πήγαν στις γειτονιές που εγκατέλειψε η πολιτεία. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι, τι θα γίνει το πλεόνασμα που αφήνει ο Καμίνης; Δημόσιες σχέσεις ή επένδυση; Για εμάς, η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Ήρθε η ώρα να ισιώσουμε την «μπαταρισμένη» Αθήνα. Να επενδύσουμε σε γειτονιές όπως η Ακαδημία Πλάτωνος, το Δημόσιο Σήμα, η Ιερά Οδός και ο Κεραμεικός που έχουν τεράστιες δυνατότητες κοινωνικής, πολιτισμικής και οικονομικής ανάπτυξης. Να αναβιώσουμε και να δημιουργήσουμε εκατό οάσεις πρασίνου σε όλη την Αθήνα, όπως έλεγε ο Μπέης, και να δημιουργήσουμε συνθήκες συμμετοχής όλων μας, ώστε ό,τι φτιάξουμε να μένει όπως το θέλουμε.

Το Airbnb έχει δημιουργήσει ευκαιρίες για εισόδημα σε πολλούς ιδιοκτήτες και έχει αναζωογονήσει την αγορά ακινήτων, την ίδια ώρα ωστόσο φέρνει απελπισία στους ενοικιαστές που αντιμετωπίζουν μαζικές εξώσεις και γενναία αύξηση των ενοικίων. Έχετε τη δυνατότητα να κάνετε κάτι, και τι μπορεί να γίνει;

Άλλο το Airbnb που συμπληρώνει εισοδήματα, άλλο αυτό που δημιουργεί περιουσίες ή καταστρέφει γειτονιές. Η πολιτεία οφείλει να ξέρει τη διαφορά. Πολλοί Αθηναίοι βρήκαν στις βραχυπρόθεσμες μισθώσεις αποκούμπι και αυτό είναι εξαιρετικό. Υπάρχουν όμως επιχειρηματίες, Έλληνες και ξένοι, που χρησιμοποιούν τη θολούρα στο νομικό καθεστώς για να αποφύγουν ελέγχους, φόρους, και κανόνες ποιότητας που αφορούν ξενοδοχεία. Η άναρχη ανάπτυξη θα οδηγήσει σε αθέμιτο ανταγωνισμό και σε αλλοίωση του χαρακτήρα της γειτονιάς γιατί διώχνει κατοίκους και τελικά είναι πιθανό να καταλήξει σε μια φούσκα, σαν του χρηματιστηρίου, που όταν σκάσει θα πάρει μαζί της τους μικρούς επενδυτές. Πρώτη μας προτεραιότητα είναι να μπουν όρια, κανόνες και κίνητρα ώστε οι μισθώσεις αυτές να διαχυθούν σε όλη την Αθήνα. Έτσι, και όλες οι γειτονιές θα μοιραστούν τον νέο πλούτο και καμία δεν θα επιβαρυνθεί σε σημείο αλλοίωσης. Και δεύτερον, θα απαιτήσουμε κανόνες ώστε οι μεγάλοι επιχειρηματίες του κλάδου να δημιουργήσουν διάφανες επιχειρήσεις που τηρούν τους κανόνες.

Κατά γενική ομολογία η πόλη δεν είναι καθαρή και είναι σκοτεινή. Ποια σχέδια έχετε για την αποκομιδή των σκουπιδιών. Και τι θα μπορούσατε να κάνετε, ώστε να βελτιωθεί η εικόνα της πόλης;

Στο θέμα της καθαριότητας εμείς οι Αθηναίοι και ο Δήμος, δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Ο Δήμος κάνει λόγο για αποκομιδή και εμείς μιλάμε για εγκατάλειψη. Εκείνοι εννοούν απορριμματοφόρα ενώ εμείς εννοούμε τα πάρκα μας που έγιναν τουαλέτες, τα ξεχαρβαλωμένα παγκάκια, τις παράνομες αφισοκολλήσεις, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα σβησμένα φώτα που κρατούν τους δρόμους μας σκοτεινούς. Το να λες ότι όλα αυτά θα λυθούν όταν ιδιωτικοποιήσεις την αποκομιδή είναι σαν να δίνεις τη λάθος λύση στο λάθος πρόβλημα. Ούτε δουλεύει, ούτε μας αφορά. Αν θέλουμε να αντιστρέψουμε την αίσθηση εγκατάλειψης που υπάρχει στις γειτονιές μας χρειάζονται τρία πράγματα: Συμβούλια Γειτονιάς, από εμάς που ζούμε και δουλεύουμε εδώ, που ιεραρχούν προβλήματα προς επίλυση, Πράσινες Ομάδες Δράσης του δήμου που αντιμετωπίζουν κάθε πρόβλημα ολιστικά και όχι αποσπασματικά, και Υιοθεσίες Πρασίνου από σχολεία, Λέσχες Φιλίες, φορείς και μαγαζιά της περιοχής ώστε κάθε τι που θα φτιάξουμε να μένει στην κατάσταση που το θέλουμε.

Σε αυτές τις εκλογές λόγω της απλής αναλογικής θα πρέπει να συνεργαστείτε με κάποιον ή με κάποιους από τους αντιπάλους σας στη διοίκηση του δήμου. Με ποιους θα μπορούσατε; Υπάρχουν κάποιοι που αποκλείετε; Και να ναι, για ποιους λόγους;

Αν θέλουμε την πόλη μας καλύτερη και τον δήμο αποτελεσματικό, κάθε Αθηναίος πρέπει να έχει φωνή και η διοίκηση του Δήμου να συνθέτει απόψεις. Αυτό πρεσβεύει η απλή αναλογική. Για να δουλέψει θέλει ανθρώπους με διάθεση συνεργασίας, όχι διάθεση συναλλαγής. Γιατί; Η συνεργασία λειτουργεί για το καλό της πόλης, η συναλλαγή όμως, το «πάρε-δώσε» δηλαδή, λειτουργεί για τους πολιτικούς. Πιστεύω στις συνεργασίες και θα συνεργαζόμουν με κάθε παράταξη στον Δήμο εκτός της Χρυσής Αυγής. Γι’ αυτό, για παράδειγμα, έστειλα πρόσκληση συνεργασίας για το τεράστιο θέμα των ναρκωτικών και τη σημασία να έχουμε μια κοινή αντιμετώπιση απέναντι στο κεντρικό κράτος που ακόμα κρατάει το κλειδί της επίλυσης του προβλήματος στην πόλη μας. Προς τιμήν του, ο κ. Ηλιόπουλος ανταποκρίθηκε θετικά αλλά ο κ. Μπακογιάννης έριξε την μπάλα στην εξέδρα. Κρίμα. Πολιτικοί παλιάς κοπής που θεωρούν ότι αν κερδίσουν τις εκλογές η πόλη θα τους ανήκει, μόνο το νέο δεν εκπροσωπούν.