«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Το Ελληνικό Κοινοβούλιο, είναι από τα λίγα που γνωρίζω που δεν ασχολείται με έναν Νόμο, από την ώρα που θα τον ψηφίσει.

Δεν είναι σπάνιες οι φορές που ένας Νόμος αλλάζει, μετά από μερικά χρόνια, χωρίς να έχουν καν γραφτεί, πόσο μάλλον εφαρμοστεί, τα Προεδρικά Διατάγματα που προέβλεπε ο προηγούμενος.

Και δεν είναι σπάνιες οι φορές, που όλοι οι ενδιαφερόμενοι, οι πολίτες, οι δικηγόροι τους, οι δημόσιοι υπάλληλοι, εκατέρωθεν σύμβουλοι, κάθονται μαζί για να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι εννοούσε ο νομοθέτης όταν έγραφε έναν Νόμο ή ένα άρθρο, χωρίς καμία βοήθεια από το Κοινοβούλιο.

Αν σε αυτό το σκηνικό, προσθέσεις την πολυνομία, την ταχύτητα με την οποία αλλάζουν οι Νόμοι, τους Νόμους με αντιφατικές και αντικρουόμενες διατάξεις, τους φωτογραφικούς Νόμους, και τα κενά που αφήνουμε όταν νομοθετούμε, καταλαβαίνετε πόσο χαμηλού επιπέδου είναι η δουλειά που γίνεται στα Υπουργεία και κάνουμε μέσα σε αυτόν τον χώρο.

Και άρα, τι ζημιά προκαλούμε στον πολίτη, στη λειτουργία του κράτους και τελικά στη Δημοκρατία.

Έτσι είναι λοιπόν εξηγήσιμο, γιατί το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, έχει αποφασίσει να ψηφίσει κωδικοποιήσεις Νόμων ακόμα και αν δεν έχει ψηφίσει τους Νόμους που κωδικοποιούνται.

Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, για να απλοποιήσουμε τη ζωή των ανθρώπων που ταλαιπωρούνται με τα κακής ποιότητας νομοθετήματα που παράγονται.

Σήμερα, λοιπόν, θα υπερψηφίσουμε την κωδικοποίηση των Νόμων που αφορούν την έμμεση φορολογία, παρόλο που διαφωνούμε κάθετα με τη φορολογική σας πολιτική.

Γιατί διαφωνούμε; Διότι είναι άδικη. Διότι στοχεύει τα μεσαία και χαμηλά στρώματα, όχι τα υψηλά. Διότι φορολογεί το επάγγελμα και όχι το εισόδημα. Διότι φορολογεί την εργασία και όχι τα κέρδη.  Διότι φορολογεί το εισόδημα που φαντάζεται ότι υπάρχει και όχι τον πλούτο που γνωρίζει ότι υπάρχει.

Και όλα αυτά, τα κάνει η Κυβέρνηση από (1) από μία απίστευτη ανικανότητα να φορολογήσει και (2) μία αδιανόητη διάθεση να απαλλάξει τους φίλους της από φόρους. Δηλαδή, τα κάνετε από αναλγησία.

Αναλγησία που φαίνεται, πια, σε κάθε σας πολιτική κίνηση.

Γιατί είμαι, τόσο, αυστηρός; Από πού να αρχίσω; Το 40% των φορολογικών εσόδων σας προέρχεται από έμμεσους φόρους, καθιστώντας την Ελλάδα τρίτη στον ΟΟΣΑ, μετά τη Λετονία και την Ουγγαρία.

Την ώρα που στην υπόλοιπη Ευρώπη, η αναλογία των άμεσων προς έμμεσους φόρους είναι περίπου 1 προς 1, στην Ελλάδα είναι 1 προς 2.

Οι Έλληνες επιβαρυνόμαστε με τη 2η υψηλότερη φορολογία φόρων κατανάλωσης και την 5η υψηλότερη φορολογία, ως ποσοστό του ΑΕΠ, ανάμεσα στις 27 χώρες της ΕΕ.

Και το 2024, πληρώσαμε 29% περισσότερους φόρους, ενώ το ΑΕΠ μας αυξήθηκε μόλις 10%, σε σχέση με το 2019. Μα, θα μου πείτε: «Οι στόχοι τις Κυβέρνησης είναι άλλοι. Είναι τρείς: να φέρει επενδύσεις στην Ελλάδα, να πατάξει τη φοροδιαφυγή και να αυξήσει τα έσοδα από φόρους».

Για να δούμε, πώς πάνε αυτά.

Όπως είπα, στα έσοδα πάτε μια χαρά. Αλλά από πού έρχονται; Φέρατε ξένες επενδύσεις; Η απάντηση είναι όχι. Όσο και να θέλετε να μας πείσετε για το αντίθετο, πωλήσεις ακινήτων, εταιριών και δημόσιας περιουσίας δεν αποτελούν από μόνες τους νέες επενδύσεις.

Σίγουρα, όχι επενδύσεις με νέα προοπτική.

Άρα, η χαμηλή φορολογία στα κέρδη των επιχειρήσεων δεν έχει πετύχει τον στόχο να φέρει επενδύσεις.

Τότε, γιατί στην Ελλάδα παραμένουν τα έσοδα από επιχειρήσεις στο 6% αντί στο 12%, που είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ;

Διότι τη φορολογία των επιχειρήσεων, δεν τη βάζετε με γνώμονα τις νέες επενδύσεις αλλά την εξυπηρέτηση των υπαρχόντων συμφερόντων κάποιων, λίγων, φίλων σας.

Δεν εξηγείται αλλιώς, μετά από 6 χρόνια αποτυχίας να φέρετε σοβαρές επενδύσεις στην Ελλάδα.

Άρα, δεν ισχύει το πρώτο επιχείρημα. Πάμε στο δεύτερο.

Το κάνετε, λέτε, για να πατάξετε τη φοροδιαφυγή. Αλήθεια; Ούτε αυτό σας έχει βγει.

Παρά τα μέσα που δίνει η τεχνολογία, αργήσατε χαρακτηριστικά, αδιανόητα, επιφέροντας μη αναστρέψιμη βλάβη στα εισοδήματα μεσαίων και χαμηλών οικονομικά στρωμάτων. Και όταν είδατε τα δύσκολα, τι κάνατε; Πάλι, βάλατε νέους φόρους στους επαγγελματίες.

Τους βάλατε στα έσοδα, που ξέρετε ότι έχουν; Όχι. Τους βάλατε στα έσοδα, που φαντάζεστε ότι έχουν.

Απλά, αυξήσατε συντελεστές, που σε φορολογούν άσχετα με το τι εισόδημα έχεις.

Αλλά σχετικά με το επάγγελμα που κάνεις.

Άρα μια κομμώτρια, που δε δούλεψε δυο μήνες για να προσέχει τη μάνα της που αρρώστησε, πληρώνει περισσότερα από την προηγούμενη χρονιά, που δούλεψε σερί.

Και αυτό είναι δίκαιο, πώς ακριβώς; Και αυτό είναι πριν κοιτάξουμε τη διπλανή της κομμώτρια, που πάει σε σπίτια και δεν γνωρίζετε, καν, φορολογικά ότι υπάρχει. Ή κάνετε, ότι δεν γνωρίζετε. Και της πληρώνετε και ταμείο ανεργίας.

Άρα, την ίδια ώρα, σειρά επαγγελματιών με σοβαρά εισοδήματα παραμένουν εξαφανισμένοι από τα ραντάρ σας. Αλλά τους μειώνετε τον φόρο κληρονομιάς.

Πού το ξέρω; Μα, διότι, είναι οι μόνοι που θα αφήσουν κάτι στα παιδιά τους.

Δηλαδή, φορολογείτε το εισόδημα που φαντάζεστε ότι υπάρχει, αντί να φορολογείτε τον πλούτο που ξέρετε ότι υπάρχει.

Και αυτό είναι δίκαιο, πώς ακριβώς; Ποιον βοηθάει; Αυτός είναι ο ορισμός την κυβερνητικής αναλγησίας.

Άκουσα, προχθές, την ομιλία ενός μεγάλου τραπεζίτη που έλεγε στην Κυβέρνηση:

«Μην πειράξετε τον ΦΠΑ. Η κατανάλωση στην Ελλάδα είναι ήδη σε υψηλό επίπεδο» Δίκιο έχει.

Είναι σε υψηλό επίπεδο. Και εκείνος, είναι σε θέση να το ξέρει.

Αυτό που δεν είναι εκείνος σε θέση να ξέρει, είναι τι ποσοστό των χαμηλών εισοδημάτων έχει, ή νιώθει ότι έχει, επιλογή να ξοδέψει αυτά που ξοδεύει.

Με άλλα λόγια, πώς λες σε ένα ζευγάρι που έκανε ένα παιδί, να αγοράσει λιγότερο ή χαμηλότερης ποιότητας γάλα για το παιδί του;

Σε έναν συνταξιούχο με προβλήματα υγείας να μην αγοράσει φρέσκο αλλά κονσέρβα;

Για δείτε, πόσες ελληνικές οικογένειες δεν βγάζουν τον μήνα.

Αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κάποιος τραπεζίτης, που κοιτάζει μόνο μακροοικονομικές στατιστικές.

Το ερώτημα είναι γιατί, εσείς, ακούτε μόνο τον τραπεζίτη και όχι και τον πολίτη;

Διότι το να φορολογείς την κατανάλωση, μπορεί να είναι καλό για να φρενάρει την κατανάλωση αλλά δεν είναι πάταξη φοροδιαφυγής.

Ειδικά όταν τα χαμηλά στρώματα, αλλά και μεγάλο μέρος των μεσαίων, αναγκάζεται να καταναλώσει το σύνολο των εσόδων τους για να επιβιώσουν, ενώ τα υψηλά όχι, η φορολόγηση της κατανάλωσης βασικών αγαθών γίνεται, αβάσταχτα, άδικη.

Μάς λέτε «μα αυξήθηκαν οι μισθοί» και άρα έχουν τράτο να ξοδέψουν.

Αλήθεια; Ενώ ο μέσος μισθός αυξήθηκε, κατά περίπου 11%, ο φόρος εισοδήματος αυξήθηκε κατά 41%.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο φόρος «πληθωρισμού», που πληρώνουν οι πολίτες μέσω των αυξήσεων των έμμεσων φόρων, εξανεμίζει κάθε αύξηση μισθού. Ειδικά των χαμηλών και μεσσαίων.

Άρα δε φέρνετε επενδύσεις. Δεν πατάσσετε την πραγματική φοροδιαφυγή. Αλλά αυξάνετε τα φορολογικά έσοδα. Από πού; Από τους ίδιους και τους ίδιους. Και αυτό είναι δίκαιο, πώς;

Η κατάσταση στη χώρα, έχει χαρακτηριστικά «τριτοκοσμικής χώρας, που αδυνατεί να φορολογήσει δίκαια, με βάση τη φοροδοτική ικανότητα των ατόμων». Δικά μου λόγια; Όχι.

Είναι λόγια του ΚΕΠΕ, σε πρόσφατη έκθεσή του.

Η Ελλάδα, λοιπόν, δε χρειάζεται μόνο κωδικοποίηση των φορολογικών Νόμων.

Πριν από την κωδικοποιήση απαιτείται απλοποίηση, σταθεροποίηση, δικαιοσύνη.

Χρειάζεται δικαιότερη φορολογική πολιτική, που θα μειώσει τη δυσανάλογη επιβάρυνση των νοικοκυριών και θα επιμερίσει δίκαια τα βάρη.

Χρειάζεται ένα πραγματικό όραμα, που θα επιτρέψει σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα, και ειδικά στους νέους, να δημιουργήσουν, να προοδεύσουν και να παραμείνουν στη χώρα μας.

Και αυτό περνάει και μέσα από τη φορολογική πολιτική.

Πάρτε το χαμπάρι, η αδικία των έμμεσων φόρων πρέπει να διορθωθεί.

Και δεν το λέμε αυτό, διότι δίνουμε έστω μία δεκάρα για το πώς φαίνεται η Νέα Δημοκρατία στα μεσαία και χαμηλά στρώματα.

Θέλετε να είστε και να μοιάζετε ανάλγητοι; Δικαίωμά σας.

Αυτό που μας νοιάζει, εμάς, είναι το πώς μοιάζει το κράτος.

Ένα κράτος που είναι και μοιάζει ανάλγητο, είναι ένα κράτος που διώχνει τα παιδιά του, απογοητεύει και αδρανοποιεί τον πολίτη, αδυνατεί να προσελκύσει σοβαρές επενδύσεις με προοπτική, αδυνατεί να εμπνεύσει και τελικά οδηγεί έναν-έναν τους πολίτες, που χρειαζόμαστε να ενεργοποιήσουμε, σε παραίτηση. Ένα ανάλγητο κράτος δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από ένα κράτος που μισεί τον πολίτη και το μισεί ο πολίτης.

Και ένα τέτοιο κράτος, την εποχή που κάποιοι λίγοι κάνουν πάρτι, είναι ένα κράτος που στέκει σε γυάλινα πόδια.

Σας θυμίζει τίποτα; Είναι ακριβώς αυτό που κάνατε το 2007, 2008 και 2009.

Με μια βασική διαφορά. Τώρα, θα αφήσετε τη χώρα με τη μεγαλύτερη έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς της Δημοκρατίας.

Και αν αυτό δεν είναι κάτι που ανησυχεί εσάς, είναι κάτι που ανησυχεί εμάς.

Και μας ανησυχεί πολύ, διότι γνωρίζουμε τι σημαίνει μια κοινωνική αναταραχή, σε χώρα που υπολειτουργούν οι θεσμοί.

Αλλά μια κοινωνική έκρηξη, σε μια χώρα όπου οι θεσμοί έχουν απαξιωθεί, θα έχει σεισμικές, πολιτικές συνέπειες.

Σας ευχαριστώ».