Προεκλογικά, οι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι «η ραχοκοκαλιά» της ελληνικής οικονομίας. Μετεκλογικά, αδυνατούν να πάρουν δάνεια, αποκλείονται από το ΕΣΠΑ, το Ταμείο Ανάκαμψης και τα άλλα ευρωπαϊκά εργαλεία, βιώνουν αισχροκέρδεια στην ενέργεια, τις πρώτες ύλες, τις μεταφορές και τα ενοίκια, πνίγονται στα χρέη και τα κόκκινα δάνεια και φορολογικά, το κράτος τους θεωρεί παράνομους, πριν τους ελέγξει. Προεκλογικά μετριούνται σε ψήφους, μετεκλογικά σε ευρώ.

Γιατί πρέπει να μας απασχολεί αυτό; Άλλωστε, αυτό που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια είναι ότι η μονοπρόσωπη και μικρομεσαία επιχείρηση πρέπει να πεθάνει, διότι δεν είναι ανταγωνιστική και φοροδιαφεύγει. Γιατί να τις βοηθήσουμε, αφού θα πεθάνουν έτσι και αλλιώς; Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η μικρομεσαία επιχείρηση είναι «η ραχοκοκαλιά» της οικονομίας, διότι χωρίς αυτές, η οικονομία πεθαίνει. Θα εξηγήσω γιατί.

Πρώτον, απασχολούν κόσμο, που αλλιώς θα περίμενε στις ουρές της ανεργίας ή μια «θεσούλα» στο δημόσιο. Κανένα από τα δύο δεν αποτελεί βιώσιμη επιλογή για το κράτος.

Δεύτερον, παράγουν φορολογικά έσοδα. Αν το κράτος έχει αποτύχει να τα καταγράψει και να τα εισπράξει όλα, δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλείσουν. Άλλωστε, κανένα κράτος δεν περιμένει από τον φορολογούμενο να πληρώσει φόρους οικειοθελώς. Είναι ευθύνη του κράτους, να κάνει τη δουλειά του.

Τρίτον, πολλαπλασιάζουν τον πλούτο που δημιουργούν. Πάρτε για παράδειγμα μια επένδυση σε φωτοβολταϊκά από μια μεγάλη επιχείρηση και από ένα Επιμελητήριο μικρομεσαίων επιχειρηματιών, με πολλά μέλη. Τα κεφάλαια για την επένδυση και των δύο φεύγουν στο εξωτερικό και το κόστος της εγκατάστασης και των δύο μένει στη χώρα. Η βασική διαφορά αφορά τα κέρδη από την επένδυση. Ο μεγάλος επιχειρηματίας, που μάλλον ζει σε αστικό κέντρο, έχει την επιλογή να τα επενδύσει όπου θέλει, από το Τόκυο μέχρι το Λος Άντζελες. Το Επιμελητήριο, που εκπροσωπεί χιλιάδες τοπικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, θα τα περάσει στα μέλη του, και εκείνα στην τοπική κοινωνία, σε μορφή επένδυσης ή κατανάλωσης. Τα κέρδη των μεγάλων θα φύγουν προς το εξωτερικό, ενώ των μικρών θα πολλαπλασιαστούν, από τον μανάβη στον κουρέα και από εκεί στο καφενείο, στο κομμωτήριο και στην ταβέρνα. Αργά ή γρήγορα, θα φύγουν και αυτά στη μορφή μη τοπικών προϊόντων ή υπηρεσιών. Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, θα έχουν συμβάλει ουσιαστικά στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική πρόοδο μιας τοπικής κοινωνίας.

Τέταρτον, δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής κινητικότητας. Ο πολλαπλασιασμός του πλούτου διασφαλίζει ότι τα πράγματα δεν μένουν στάσιμα στην κοινωνία. Ότι ένας δημιουργικός άνθρωπος θα βρει την ευκαιρία να επενδύσει, σε κάτι που θα αναβαθμίσει την ζωή του και την ζωή των ανθρώπων γύρω του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι οι μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο σήμερα, ξεκίνησαν πριν περίπου 50 χρόνια σε γκαράζ μεσοαστικών νοικοκυριών (Apple, Google, Microsoft, Amazon).

Πέμπτον, δημιουργούν ανταγωνισμό. Εδώ, δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, διότι δεν υπάρχει Ελληνίδα και Έλληνας που να μη νιώθει την αισχροκέρδεια στο πετσί του. Οι λίγες μεγάλες εταιρίες τα βρίσκουν μεταξύ τους. Οι πολλές μικρές επιχειρήσεις ανταγωνίζονται, προσφέρουν επιλογές και κρατούν τις τιμές χαμηλά.

Ίσως, όμως, το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι ότι αποτελούν το βασικό εργαλείο αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, που όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να αλλάξει. Είναι το βασικό εργαλείο, για να δημιουργηθούν νέες αγορές αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας. Δηλαδή, το ανθρώπινο δυναμικό, τον φυσικό μας πλούτο και την πολιτιστική μας κληρονομιά. Αν αύριο θέλουμε να αναπτύξουμε, για παράδειγμα, τον τουρισμό στον Όλυμπο, αυτό θα χρειαστεί τη συμβολή εκατοντάδων ανθρώπων που προσφέρουν καταλύματα, φαγητό, διασκέδαση, ξεναγήσεις, μεταφορές.

Για να φτάσουμε εκεί, όμως, θα πρέπει αυτές οι επιχειρήσεις να έχουν πρόσβαση στα 5 εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας για να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο: Τα περιουσιακά στοιχεία της πολιτείας που θα έπρεπε να αξιοποιούμε. Δεύτερον, οι πλουτοπαραγωγικές μας πηγές. Τρίτον, το φορολογικό σύστημα. Τέταρτον, τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Και πέμπτον, οι τράπεζες.

Σε κανένα από αυτά, δεν έχουν σήμερα πρόσβαση οι μικρομεσαίοι και είναι η βασική αλλαγή που προτείνω. Η Αναγέννηση, το σχέδιο που παρουσίασα ενόψει εσωκομματικών διαδικασιών, αφορά το πώς θα απελευθερώσουμε την ελληνική δημιουργία, αλλάζοντας τον τρόπο που διοικείται η χώρα. Και σε αυτό το σχέδιο, η σημασία της μικρομεσαίας επιχείρησης, για τη χώρα, αποκτά άλλες διαστάσεις.