Θέλω να ευχαριστήσω και να συγχαρώ το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Και δεν το λέω όπως το λέμε συνήθως εμείς οι πολιτικοί.

Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν άκουσα τον τίτλο Άγονη Γραμμή φοβήθηκα ότι θα ήταν άλλη μια άσκηση κατάθλιψης. Άλλη μια παρουσίαση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Άγονη Γραμμή. Και όμως θα έπρεπε να το φανταστώ. Ούτε το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, ούτε η Σάντρα Μαρινοπούλου, ούτε ο Νίκος Σταμπολίδης, δεν θα έμπαιναν στον κόπο να οργανώσουν μια έκθεση κλισέ. Μια έκθεση της οποίας ο μόνος σκοπός θα ήταν η συνέχιση ενός τέτοιου τετριμένου μηνύματος. Και πράγματι αυτή η έκθεση είναι γεμάτη αισιόδοξα μηνύματα. Γεμάτη μηνύματα ότι ακόμη και οι πιο απομακρυσμένες γωνιές της πατρίδας μας – ίσως τώρα στην κρίση- ειδικά οι πιο απομακρυσμένες γωνιές της πατρίδας μας είναι πηγές έμπνευσης και δημιουργίας.

Σε μια εποχή που καλούμαστε να επιλέξουμε τι θα κρατήσουμε από τη νεότερη ιστορία μας και τι θα αφήσουμε πίσω μας. Τι είναι αυθεντικό και τι είναι απομίμηση. Τι είναι ελληνικό και τι ξένο. Τι έχει αξία και τι είναι κενό.

Οι αξίες που εμπνέει η έκθεση είναι βαθειά ελλληνικές. Βαθιά ανθρωποκεντρικές. Η απλότητα. Το μέτρο. Η αγάπη για το ωραίο και το αληθινό. Η φιλοξενία.

Αυτή η έκθεση έρχεται να μας θυμίσει ποιοι είμαστε. Ποιες είναι οι δυνατότητές μας. Και πως μπορούμε να αντεπεξέλθουμε απέναντι στις μεγαλύτερες δυσκολίες.

Σε μια «Άγονη» γραμμή που γεννά και δημιουργεί πολλές χιλιετηρίδες ο Ελληνισμός μπορεί να αναζητήσει και να βρει απαντήσεις σε πολλά από τα σύγχρονα του ερωτήματα και αυτή η έκθεση το υπογραμμίζει.

Ο μόνος λόγος που αυτή η γραμμή έζησε άγονα χρόνια τώρα, είναι επειδή εξαρτώνται από το βαρύ κεντρικό κράτος χωρίς τις ευαισθησίες και την δημιουργία των κατοίκων της περιοχής. Και αυτό η νέα αποκεντρωμένη αρχιτεκτονική του Ελληνικού κράτους έρχεται την πιο κρίσιμη στιγμή.

Με τη δυνατότητα που σχεδιάζουν και δημιουργούν αυτές οι περιοχές της Ελλάδος θα βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις, θα καθορίζουν τις δικές τους προτεραιότητες κα θα αναδεικνύουν τα δικά τους συγκριτικά πλεονεκτήματα. Και αυτό θα πρέπει να μας γεμίζει όλους αισιοδοξία. Διότι σήμερα που το μεγάλο ζητούμενο είναι να μπορούμε να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε το δικό μας μέλλον και σε εθνικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο.

Η έκθεση λοιπόν αυτή δεν έχει μόνο ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα αλλά και ένα βαθειά πολιτικό. Ίσως όσο πολιτικό ήταν και το μήνυμα που μετέφερε το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης πρόσφατα στην Κωνσταντινούπολη.

Και πάλι συγχαρητήρια.

Και πάλι ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.