Σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η σχέση μας με την πόλη μας αν νιώθαμε ότι μπορούμε να περπατήσουμε ελεύθερα στα πεζοδρόμιά της. Αν δεν νιώθαμε ότι η Αθήνα είναι μια πόλη προσβάσιμη μόνο σε όσους διαθέτουν τη φυσική κατάσταση και τη διάθεση να υπερπηδούν λακκούβες, να στριμώχνονται ανάμεσα σε μηχανάκια που βρίσκονται σε παράταξη πάνω στα πεζοδρόμια, να αποφεύγουν την πρόσκρουση πάνω σε κολώνες ή την πτώση σε ανοιγμένες τρύπες από κάθε λογής ΔΕΚΟ που ανοίγει μια τρύπα όποτε χρειάζεται και την κλείνει όπως-όπως.

Ούτε λόγος για ανθρώπους με κάποιου είδους αναπηρία. Γιατί δεν βλέπουμε καροτσάκια στους δρόμους της Αθήνας; Γιατί δεν υπάρχουν; Όχι. Διότι οι άνθρωποι με τα αμαξίδια δυσκολεύονται να μετακινηθούν σε μία πόλη σαν τη δική μας και αναγκάζονται να το αποφεύγουν όσο μπορούν.

Μία συνισταμένη του προβλήματος είναι η ίδια η ιδιοσυγκρασία όσων ζούμε σε αυτήν την πόλη – η έμφυτη αποστροφή μας στην τήρηση κανόνων. Οι ράμπες στα πεζοδρόμια δεν είναι κενή θέση για παρκάρισμα, το πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι μας δεν είναι σκουπιδότοπος για ό,τι μεγάλο έπιπλο βαρεθήκαμε να χρησιμοποιούμε.

Αν ξύσει κανείς όμως λίγο την επιφάνεια, θα δει ότι το μεγάλο μερίδιο ευθύνης το έχει η ίδια η πολιτεία, οι δημόσιες υπηρεσίες και ο δήμος. Στα μηχανάκια που παρκάρουν στα πεζοδρόμια, προστίθενται τα κακοσχεδιασμένα παρτέρια, οι κολώνες που συχνά έχουν τεθεί σε αχρηστία αλλά κανείς δεν αφαιρεί, οι κάδοι ανακύκλωσης που τοποθετούνται σε διαβάσεις πεζών, τα πεζοδρόμια που είναι συχνά στενά, ξεχαρβαλωμένα, επικίνδυνα.

Πρώτο βήμα λοιπόν, ένα πρόγραμμα για την αναβάθμιση των πεζοδρομίων, με μελέτη ειδικά σχεδιασμένη στις ανάγκες κάθε γειτονιάς, που δεν είναι οι ίδιες παντού. Δεύτερο, δημιουργία 10 χιλιάδων επιπλέον θέσεων στάθμευσης για μηχανάκια και ποδήλατα, αφού είναι εμφανές ότι υπάρχει ανάγκη στο κέντρο της πόλης, και αυστηρές ποινές στους παραβάτες. Όπως κάποτε δημιουργήθηκαν 10 χιλιάδες θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης αυτοκινήτων στο κέντρο, έτσι ήρθε η ώρα να περάσουμε και στο επόμενο βήμα. Να ικανοποιήσουμε τις σύγχρονες ανάγκες, βασισμένοι σε εμπεριστατωμένη συγκοινωνιακή μελέτη της πρωτεύουσας. Τρίτον, ο δήμος οφείλει να δίνει το καλό παράδειγμα, τηρώντας  τους κανόνες προσβασιμότητας σε κάθε παρέμβαση στο αστικό τοπίο και στις δημοτικές υπηρεσίες και αφαιρώντας τα εμπόδια που ο ίδιος βάζει στον δρόμο. Υπάρχουν πλείστα παραδείγματα από ευρωπαϊκές πόλεις που μας δείχνουν το δρόμο. Και, όπως μας έχει αποδείξει η ιστορία, όταν η πολιτεία δίνει το καλό παράδειγμα, οι πολίτες ακολουθούμε. Τέταρτον, και δεν θα κουραστώ να το λέω: συντονισμός των υπηρεσιών του δήμου. Πώς μπορούμε να ζητήσουμε από τους γείτονές μας να σεβαστούν το πεζοδρόμιο, όταν οι υπηρεσίες πρασίνου του δήμου κλαδεύουν τα δέντρα και αφήνουν τα κλαδιά να γίνουν βουνό στο πεζοδρόμιο για βδομάδες, χωρίς να υπάρχει συνεννόηση με την υπηρεσία καθαριότητας να τα μαζέψει; Πρέπει λοιπόν να δώσουμε το καλό παράδειγμα.

Είναι υποχρέωσή μας να φροντίσουμε έτσι ώστε οι ηλικιωμένοι συμπολίτες μας να μην αισθάνονται απομονωμένοι, οι συνάνθρωποι μας με κινητικά προβλήματα να μπορούν να κινούνται με ασφάλεια, οι γονείς με τα καροτσάκια να μην αναγκάζονται να κατεβαίνουν στο δρόμο κάθε τρεις και λίγο, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τη δική τους και του παιδιού τους. Είναι υποχρέωση μας να κάνουμε την Αθήνα μια πόλη φιλική σε όλους μας.