Ανομία

Αυτή τη στιγμή ο φόβος έχει κυριαρχήσει στην πόλη και είναι  σημαντικό όποιος αναλάβει Δήμαρχος να βάλει πρώτο στόχο να φύγει ο φόβος που υπάρχει σε κάθε δημότη, σε κάθε Αθηναίο. Θα σας πω ένα απλό παράδειγμα. Όπου έχει αντιμετωπιστεί το θέμα της ασφάλειας σε πόλεις που είχαν πρόβλημα, έγινε επειδή συνεργάστηκαν το κεντρικό κράτος, η περιφέρεια, ο δήμος και οι δημότες. Εάν αφαιρέσεις τους δημότες από την επίλυση τότε ό,τι κι αν βρεις σαν λύση είναι παροδικό.

Θητεία Καμίνη

Ο κ. Καμίνης ήρθε μετά από τρεις δεξιές δημαρχίες που άφησαν το δήμο στην ψάθα. Είναι εντυπωσιακό πώς ξοδεύτηκαν τα χρήματα, πόσα δανείστηκε ο Δήμος, τι τεράστια σπατάλη υπήρχε και πόσο δύσκολο ήταν να συνεφέρει κανείς τα οικονομικά. Πιστεύω όμως σήμερα ότι αυτή η εποχή έχει κλείσει και ότι είναι σημαντικό να μπούμε σε μια νέα εποχή όπου δήμος και δημότες θα διεκδικήσουν και θα παλέψουν μαζί, ώστε αυτά που πρέπει να αλλάξουν στην πόλη να αλλάξουν και όπου χρειαστεί, να φέρουν και το κεντρικό κράτος σε αυτή την προσπάθεια.

Αθήνα και προσφυγική κρίση

Ο Έλληνας ανταποκρίθηκε στο προσφυγικό όπως κανένας άλλος λαός της Ευρώπης. Αυτό που βλέπω όμως είναι ότι αυτή η διάθεση του Έλληνα δοκιμάζεται πρώτον, διότι τα νούμερα αυξάνονται πάρα πολύ και δεύτερον, διότι οι υποδομές του κράτους σε όλα τα επίπεδα είναι ελλειμματικές. Να σας πω ένα παράδειγμα. Ήμασταν στον Άγιο Παύλο τις προάλλες και μου λένε οι κάτοικοι, έρχονται εδώ οι ΜΚΟ και οργανώνουν συσσίτια. Όμως δεν υπάρχει μια στοιχειώδης υποδομή να μαζευτούν μετά τα σκουπίδια της περιοχής, ή να υπάρχουν κάποιες τουαλέτες. Το να βάλεις δυο χημικές τουαλέτες και να υπάρχει ένα συνεργείο του Δήμου να καθαρίσει, δεν είναι τόσο περίπλοκο. Αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό για τη γειτονιά. Δεν μπορείς να εκμεταλλεύεσαι τη σωστή διάθεση που υπάρχει μέσα στην κοινωνία, πρέπει να υποστηρίξεις αυτή τη σωστή διάθεση με τις δικές σου υποδομές. Τόσο ο Δήμος όσο και το κεντρικό κράτος. Αυτή τη στιγμή καταλαβαίνουμε τι ζημιά θα γίνει και σε ευρωπαϊκό επίπεδο και σε εθνικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο πόλης, εάν αυτή η διάθεση του Έλληνα, να αγκαλιάσει το πρόβλημα και να βοηθήσει στη λύση, γίνει αρνητική;

Πεδίο του Άρεως

Το Πεδίο του Άρεως είναι μια περίπτωση που την κοιτάζει ο πολίτης και σου λέει «δεν την καταλαβαίνω». Κι ο λόγος είναι διότι δεν μπορεί να καταλάβει και σωστά, γιατί ένας πνεύμονας πρασίνου στην Αθήνα, δεν είναι αρμοδιότητα, δεν είναι ευθύνη του Δήμου. Παράδειγμα, πας σ’ ένα πάρκο και κάτι δε λειτουργεί σωστά. Και λες «μα τι γίνεται εδώ, πού είναι ο Δήμαρχος;». Η πρώτη σου αντίδραση είναι «πού είναι ο Δήμαρχος». Το ίδιο αν πας σ’ ένα δρόμο που έχει λακκούβες. Αν τώρα σου πει ο Δήμαρχος «συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι αρμοδιότητά μου, είναι της Περιφέρειας» και ισχύει, ο πολίτης θα πει «παιδιά δε μ’ ενδιαφέρει εμένα ποιανού είναι, θέλω ένα πάρκο που λειτουργεί, θέλω ένα δρόμο χωρίς λακκούβες». Αυτό πρέπει να το εξασφαλίσουμε. Αρχή δική μου είναι ότι αυτό που οι δημότες καταλογίζουν στο Δήμαρχο, πρέπει να είναι στην ευθύνη του. Εάν δε γίνεται για κάποιους λόγους, τότε ο Δήμαρχος να είναι ο συντονιστής, ώστε οι δυνάμεις που χρειάζονται για να λύσουν τα προβλήματα, να είναι εκεί για να τα λύσουν. Εκείνος είναι που πρέπει να λογοδοτεί.

Αρμοδιότητες και συνεργασία

Στο θέμα των αρμοδιοτήτων τίποτε δεν έχει πάει σωστά. Δεν υπάρχει θέμα στο οποίο ο δημότης να μην αγανακτεί, διότι δε μπορεί να πάρει μια στρωτή απάντηση. Εμείς οφείλουμε μια στρωτή απάντηση. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα συνεργασίας. Την Κυριακή ήμουν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, που ήταν το τέλος των Μαραθωνίων. Το 2010, ο Μαραθώνιος ήταν ανύπαρκτος, έτρεχαν λίγοι άνθρωποι και μάλιστα τους έβριζαν γιατί έκλειναν το δρόμο. Εκείνη τη χρονιά ήρθαν 7.000 ξένοι στην Αθήνα και άφησαν 20 εκατομμύρια μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, ποσό που αυξάνεται κάθε χρόνο. Ποιος ήταν αρμόδιος για το Μαραθώνιο; Η απάντηση είναι: καμιά δεκαριά Δήμοι, (αν δεν είναι 10 είναι 5) ο ΣΕΓΑΣ, ο ΕΟΤ για προβολή, το Υπουργείο Εξωτερικών. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι είναι αρμόδιοι. Τότε, όταν ήρθε στο Υπουργείο ο Κώστας Παναγόπουλος ως υπεύθυνος των Μαραθωνίων και μου είπε «έλα να κάνουμε κάτι για το Μαραθώνιο», δεν καθίσαμε να τσακωθούμε για το ποιος θα πάρει τα εύσημα από τη δουλειά που θα γίνει. Μαζέψαμε όλους τους υπεύθυνους, συνεργαστήκαμε. Δεν είπα «για ν’ ασχοληθώ με το Μαραθώνιο πρέπει το Υπουργείο να είναι υπεύθυνο». Δεν ήμασταν. Αλλά βάλαμε όλες μας τις δυνάμεις πίσω από μια προσπάθεια που γινόταν και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό για την πόλη. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε ξανά και ξανά και όχι μόνο για το Μαραθώνιο. Μπορούμε να το κάνουμε για το Πεδίο του Άρεως, μπορούμε να το κάνουμε για τους δρόμους μας, μπορούμε να το κάνουμε για την ασφάλεια. Έτσι πρέπει να δουλεύουμε.

 Τα Εξάρχεια

Η πολιτεία αφήνει τα Εξάρχεια έτσι, ώστε να δαιμονοποιηθούν. Υπάρχουν γειτονιές στην Αττική που είναι πολύ πιο βίαιες και πολύ πιο άνομες. Παρ’ όλα αυτά, η κεντρική πολιτική σκηνή χρησιμοποιεί τα Εξάρχεια ως παράδειγμα προς αποφυγήν και τα δαιμονοποιεί. Τα Εξάρχεια είναι μια γειτονιά της Αθήνας κι έτσι πρέπει να τα δούμε. Και αυτό που θα έπρεπε να ζητάμε είναι ακριβώς το ίδιο που ζητάμε για  κάθε άλλη γειτονιά: να είναι μια γειτονιά με το χαρακτήρα της, με τις υποδομές της, ν’ ανταποκρίνεται στους κατοίκους της και να είναι ένας χώρος που χαίρεσαι να ζεις.

Διαδικασίες Νέας Δημοκρατίας

Αυτό που έχω σχολιάσει, είναι τη διαδικασία με την οποία η Νέα Δημοκρατία επέλεξε ποιος θα είναι υποψήφιός της στην Αθήνα. Αντί να σκεφτούν ποιος είναι ο σωστός άνθρωπος για το Δήμο, άρχισαν ένα αλισβερίσι του «πάρε εσύ αυτό, να πάρω εγώ εκείνο». Αυτό θεωρώ ότι είναι νοοτροπία φεουδαρχών, δηλαδή, «δε με νοιάζει εμένα τι θέλει ο πολίτης, δε με νοιάζει εμένα ποιες είναι οι ανάγκες και ποιος μπορεί ν’ ανταποκριθεί. Αυτό που με νοιάζει είναι η εσωκομματική μου ηρεμία.» Αυτό που έγινε είναι παζάρι, που δεν έχει σχέση με μας. Εμείς ζούμε στην Αθήνα, δουλεύουμε στην Αθήνα, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας στην Αθήνα, δε θέλουμε η Αθήνα να γίνεται ούτε πολιτικό παζάρι ούτε να έρχεται ο καθένας εδώ, να περνά μια τετραετία και να φεύγει την επόμενη μέρα λες και δεν έγινε τίποτα, για να πάει στην επόμενη θέση. Γιατί; Διότι καταντάει ο Δήμος της Αθήνας να γίνεται μια βιτρίνα κι ένα όχημα. Φτιάχνονται χρωματιστά πεζοδρόμια, τραβάμε και δυο κάγκελα, κάνουμε και δυο σιντριβάνια και λέμε ότι κάναμε έργο στην Αθήνα. Αυτό το πράγμα πρέπει να τελειώνει. Πρέπει να έχουμε Δημάρχους που νοιάζονται για την πόλη και κυρίως νοιάζονται για τον πολίτη που ζει και δουλεύει εδώ.

Στήριξη

Θέλουμε τη στήριξη των Αθηναίων. Όποιος συλλογικός φορέας θέλει να στηρίξει την υποψηφιότητα, ευπρόσδεκτος. Αλλά το σημαντικό για μας είναι να καταφέρουμε να πείσουμε τους Αθηναίους ότι η υποψηφιότητά μας είναι καλή για την Αθήνα. Μετά, όλες οι στηρίξεις έρχονται εύκολα.

Μπορείτε να ακούσετε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη.