Σε ό,τι αφορά την υποψηφιότητά μου, είναι μια αυτοδιοικητική υποψηφιότητα που θ’ ανοίξει την αγκαλιά της σ’ ένα μεγαλύτερο φάσμα πολιτικό, εφ’ όσον το πρόγραμμά μας μπορούν να το στηρίξουν οι άνθρωποι με τους οποίους συζητάμε. Ένα κριτήριο για παράδειγμα είναι ότι, βεβαίως καλοί είναι οι τεχνοκράτες αλλά θέλουμε ένα ψηφοδέλτιο με ανθρώπους που θα είναι απ’ το πρωί ως το βράδυ στο πεζοδρόμιο, θα καταγράφουν τα προβλήματα και κυρίως θα καταγράφουν τις λύσεις που υπάρχουν ανάμεσά μας. Όσο περισσότερο συζητάμε με τους πολίτες της κάθε γειτονιάς, με τους ανθρώπους που ζουν στην κάθε γειτονιά, τόσο πιο γρήγορα μπορούμε να βρούμε λύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Η αναβάθμιση των δημόσιων χώρων ξεκινά πρωτίστως από το κράτος. Δηλαδή αν θέλεις κάποιος να σέβεται το δημόσιο χώρο, πρέπει πρώτα να τον σέβεσαι εσύ. Και θα δώσω ένα πολύ ξεκάθαρο παράδειγμα. Δείτε το μετρό της Αθήνας. Το μετρό της Αθήνας είναι ένας χώρος τον οποίο ο κάθε Αθηναίος σέβεται κάθε μέρα που το χρησιμοποιεί. Γιατί; Γιατί τον σέβεται το μετρό. Ο Αθηναίος σέβεται το νέο αεροδρόμιο. Γιατί; Γιατί τον σέβεται το νέο αεροδρόμιο. Όπου υπάρχει θεσμός, όπου υπάρχει δημόσιο έργο, όπου υπάρχει εξουσία η οποία σέβεται τον πολίτη, ο πολίτης το ανταποδίδει. Όταν όμως έχεις Υπουργεία που συμπεριφέρονται απέναντι στο δημόσιο χώρο βάναυσα, δε μπορείς να περιμένεις τον πολίτη να πάρει αυτός την πρωτοβουλία. Άρα μια δουλειά του Δήμου ειδικά στην Αθήνα που έχει πάρα πολλά Υπουργεία, πολλά δημόσια κτίρια, έχει τα δικά του κατ’ αρχάς, είναι πρωτίστως να δείξεις ότι είσαι έτοιμος εσύ να κάνεις το πρώτο βήμα και μετά να ζητήσεις από τον πολίτη να κάνει το δικό του.

Είναι πάρα πολύ σημαντικό να αλλάξουμε το ρόλο του Δήμου και αντί να αντικατοπτρίζει την γραφειοκρατία του κεντρικού κράτους, να αρχίσει να γίνεται ο συνέταιρος του πολίτη απέναντι στο κεντρικό κράτος. Είναι μια αλλαγή που είναι πολύ σημαντική, συνεπάγεται όμως μια συνεχή επαφή σε κάθε γειτονιά, ένα συνεχή διάλογο με τις ομάδες πολιτών που ενεργοποιούνται στις γειτονιές. Μια πολύ σημαντική κατανόηση των προβλημάτων, συνεπάγεται ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και για την πολιτική ηγεσία του Δήμου και για το υπαλληλικό προσωπικό του Δήμου. Οι υπάλληλοι που έχω συναντήσει είναι άνθρωποι που παλεύουν και νοιάζονται. Εάν πετύχουμε αυτή την αλλαγή και το θεωρώ πρώτη προτεραιότητα, τότε θα αλλάξει η εμπειρία του κάθε ανθρώπου πού έχει επιλέξει την Αθήνα για να ζει, να μεγαλώνει τα παιδιά του και να δουλεύει εδώ.

– Μαζεύουμε ήδη γνώμες από όλους τους ανθρώπους που μπαίνουν στην ιστοσελίδα μας ή που βλέπουμε στο δρόμο, που συναντώ στο δρόμο όταν τριγυρνάω την Αθήνα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τον πλούτο  που μαζεύουμε από τη γνώση που υπάρχει στις γειτονιές και θα σας πω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα που μου έτυχε χτες. Στην πλατεία Βικτωρίας ήρθε ένας ιδιοκτήτης μιας μικρής επιχείρησης εκεί και μας λέει «βρε παιδιά είναι η Σχολή Καλών Τεχνών εδώ από πάνω. Γιατί δεν κάνουμε μια συνεργασία με τη Σχολή Καλών Τεχνών να βγουν αυτά τα παιδιά στο δρόμο να κάνουν δράσεις; Να γίνει η πλατεία Βικτωρίας ένας χώρος δημιουργικός, ένας χώρος που κάνει κέφι στον Αθηναίο να περάσει; Και τα δικά μας τα μαγαζιά θα πάρουν αξία, αλλά και η ζωή μας θα γίνει πολύ πιο ευχάριστη και πολύ πιο δημιουργική». Τέτοιες ιδέες θέλουμε. Είναι απλά πράγματα, ας ξεκινήσουμε με τα απλά και θα πάμε στα σύνθετα διότι καμιά φορά χανόμαστε στις ατέρμονες συζητήσεις και δεν κάνουμε αυτά τα οποία μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας αύριο το πρωί.

Ποσώς με ενδιαφέρει από πού είναι ο έμπορος των ναρκωτικών. Ο έμπορος των ναρκωτικών είναι έμπορος ναρκωτικών από όποια φυλή, από όποια χώρα και εάν έρχεται. Η παραβατικότητα την οποία συναντάμε στην πόλη είναι απαράδεκτη. Η αστυνομία πρέπει εκεί να βάλει το μαχαίρι πολύ βαθιά στο κόκκαλο και δεν θα χάσω ούτε μια μέρα που να μην αναδεικνύω αυτό το πρόβλημα μέχρι να κινητοποιηθεί η αστυνομία. Το έκαναν επιτυχώς οι κάτοικοι γύρω από το Πεδίον του Άρεως, χρησιμοποίησαν την δική τους τη δύναμη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ανέδειξαν το πρόβλημα και δόθηκαν λύσεις. Είναι σημαντικό να το κάνουμε αυτό σε κάθε γωνιά της Αθήνας προστατεύοντας πάντα τα θύματα αυτών των ανθρώπων, αλλά κυνηγώντας μέχρι τέλους αυτούς οι οποίοι εμπορεύονται το θάνατο.

Η εμπειρία μου λέει το εξής: εάν δώσεις αξία στους ανθρώπους που κάνουν μια δουλειά, εάν δώσεις αξία στο λειτούργημά τους, τότε θα δεις ότι θα έχεις σημαντική ανταπόκριση παρά αν τους απαξιώνεις. Μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε για τους υπαλλήλους του Δήμου, αλλά ας δοκιμάσουμε μια φορά μια άλλη μέθοδο. Να δώσουμε αξία στη δουλειά τους, να πούμε ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους οι οποίοι καθαρίζουν τους δρόμους, να τους φέρουμε κοντά μας για να συμμετέχουν στις λύσεις. Δεν μπορώ να σας πω πόσες ιδέες για επιλύσεις θεμάτων μας έρχονται από ανθρώπους που περπατάνε αυτούς τους δρόμους κάθε μέρα. Θεωρώ πολύ σημαντικό να εμπνεύσουμε αυτό τον κόσμο για δουλειά και για σωστή δουλειά και αν τότε δεν ανταποκριθούν, τότε βεβαίως να τιμωρηθούν για το ότι δεν κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Αλλά συνήθως η πρώτη μας προτεραιότητα είναι να απαξιώνουμε τη δουλειά τους και ξέρουμε πως όταν σου απαξιώνουν τη δουλειά κι εσύ δεν έχεις το κέφι να την κάνεις σωστά.

Μπορείτε να ακούσετε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη.