Δεν ήμουν σίγουρος πως θα έπρεπε να ξεκινήσω τη σημερινή ομιλία, αλλά κύριε Πρόεδρε, κύριοι συνάδελφοι, ο συνάδελφος κ. Καζάκος μου έδωσε μία πολύ καλή ευκαιρία αναφερόμενος στο Υπουργείο Πολιτισμού ως «ίδρυμα».

Κύριε Καζάκο, εσείς πιο πολύ απ’ όλους θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι μόνο ίδρυμα δεν είναι. Είναι ένας δημόσιος Οργανισμός, ο οποίος θα έπρεπε να χαράσσει πολιτική. Αν έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς σαν ίδρυμα, αυτό συνέβη επειδή οι πρακτικές, οι οποίες υπήρχαν στο Υπουργείο Πολιτισμού, ήταν περισσότερο για να εξυπηρετεί μικροσυμφέροντα, μικρορουσφέτια και ούτω καθεξής και πολύ λιγότερο για να χαράσσει πολιτική για τον πολιτισμό -τώρα και για τον τουρισμό- και ούτω καθεξής.

Κι εκεί πρέπει να σας πω ότι αν θεωρούμε ότι με αυτό το νομοσχέδιο προσπαθούμε να κλείσουμε μία περίοδο πριν ανοίξει μία άλλη είναι ακριβώς επειδή προσπαθούμε να ακουμπήσουμε τα προβλήματα τα οποία έχουν δημιουργηθεί για να δίνει το Υπουργείο Πολιτισμού -και Τουρισμού πλέον- μια εικόνα όπως την έχετε περιγράψει, που ελπίζουμε να έχει μετατεθεί αυτό τον καιρό προς μία καλύτερη κατεύθυνση.

Πάρα πολύ σύντομα θα φέρουμε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο και νομοσχέδιο για τον τουρισμό και εκεί θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για όλες αυτές τις ευκαιρίες που έχει η Ελλάδα να αξιοποιήσει τον φυσικό πλούτο της, την κληρονομιά της, για να αναπτυχθεί στο μέλλον και για να δημιουργήσει, να δώσει ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους.

Θα ήταν όμως πάρα πολύ δύσκολο να αρχίσουμε να μιλάμε για το πως το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού μπορεί να γίνει ένας δημόσιος οργανισμός χάραξης πολιτικής, αν μέσα στο ίδιο το Υπουργείο οι πρακτικές οι οποίες συνεχίζονταν ήταν αυτές που μας έχουν φέρει στο σημείο να πρέπει να έλθει ένα τέτοιο νομοσχέδιο στη Βουλή, σε αυτήν ακριβώς την ανάγκη, την ανάγκη δηλαδή να δώσουμε καθαρές και αποτελεσματικές λύσεις σε προβλήματα τα οποία κληροδότησε στο παρελθόν το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού για να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον πάνω σε γερές βάσεις και γι’ αυτό το λόγο φέρνουμε αυτό το νομοσχέδιο στη Βουλή.

Όλες οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου υπαγορεύονται από μία γενική φιλοσοφία και θα ήθελα να είναι ο συνδετικός κρίκος τουλάχιστον σε ό,τι αφορά αυτά τα άρθρα και αυτό έχει να κάνει με τη διαφάνεια, τη λογοδοσία, την αξιοκρατία την οποία θα θέλαμε να εμπνεύσουμε στο Υπουργείο αλλά και σε όλους τους εποπτευόμενους φορείς και αν θέλετε αυτός είναι και ο συνεκτικός κρίκος όλων αυτών των άρθρων που βάζουν σε μία τάξη το παρελθόν για να προχωρήσουμε μπροστά και να γίνουν όλα αυτά τα περιουσιακά στοιχεία και τα θετικά στοιχεία που έχει το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, για να μπορέσει να γίνει και το ίδιο το Υπουργείο αυτό το οποίο θα έπρεπε να είναι.

Άρα, θα έλεγα ότι υπό αυτήν την έννοια είναι μία συνολική παρέμβαση σε όλους τους τομείς της αρμοδιότητάς μας για να μπορέσουμε να κάνουμε πράξη αυτά τα οποία έχουμε υποσχεθεί.

Αν έβαζα τρεις γενικές ενότητες σε αυτό το νομοσχέδιο, είναι το νομοσχέδιο που μεταρρυθμίζει τη διοικητική δομή δύο πολύ μεγάλων και σημαντικών οργανισμών, της ΕΡΤ και του ΕΟΤ, που δίνει λύσεις σε προβλήματα τα οποία είχαν δημιουργηθεί από τον ειδικό λογαριασμό και αντιμετωπίζει διάφορα θέματα αξιοποίησης των ολυμπιακών ακινήτων, το οποίο είναι ένα περιουσιακό στοιχείο, όπου πολλούς από εσάς έχω ακούσει να φέρνετε στη Βουλή ως ένα παράδειγμα για το πως μπορεί τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου να γίνουν πηγή πλούτου για τη χώρα.

Αν όμως υπάρχει ένα θέμα γύρω από το οποίο ξεκίνησε αυτό το νομοσχέδιο, εάν υπάρχει ένα πρόβλημα το οποίο καλείται να δώσει λύση, ή τουλάχιστον να δώσει το χρόνο για να βρεθεί μία πιο εποικοδομητική λύση, αυτό είναι το θέμα των εργασιακών σχέσεων στο Υπουργείο.

Όσοι με έχετε ακούσει από εδώ να μιλάω στη Βουλή, γνωρίζετε πολύ καλά ότι το Υπουργείο Πολιτισμού, Τουρισμού και όλοι οι εποπτευόμενοι φορείς έχουμε πάρα πολύ μεγάλα εργασιακά προβλήματα τα οποία ζητούν λύση. Έχετε αναφέρει κάποια από αυτά. Οι συμβασιούχοι της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού είναι ένα πάρα πολύ καλό παράδειγμα. Το 24μηνο των αρχαιολόγων είναι επίσης ένα πάρα πολύ καλό παράδειγμα. Οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού και οι συμβασιούχοι της ΕΡΤ, πάρα πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν σήμερα δουλειά, είναι άλλο ένα παράδειγμα αυτών των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε εκεί.

Έχουμε πει το εξής, ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο, ή μάλλον δεν ξέρουμε κανέναν άλλο οργανισμό στον κόσμο ο οποίος να προσλαμβάνει ανθρώπους, να τους εκπαιδεύει, να τους φέρνει σε ένα επίπεδο γνώσης πολύ καλύτερο ενδεχομένως και από αυτόν που μπορείς να πάρεις μέσα από ένα πανεπιστημιακό πτυχίο και μετά από λίγο καιρό να τους λέει ότι τώρα έληξε και πρέπει να φύγετε από τη δουλειά. Αντίθετα, αυτό θεωρούμε ότι είναι μία πηγή πλούτου για το ελληνικό δημόσιο και προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, έτσι ώστε το δημόσιο να μη χάσει τα μεγάλα πλεονεκτήματα που διαθέτει έχοντας τέτοιο πλούτο μέσα στο ανθρώπινο δυναμικό του.

Παρόλα αυτά από την πρώτη στιγμή αυτό που θέλαμε να κάνουμε είναι να βρούμε διαχρονικές λύσεις σε αυτά τα προβλήματα. Μην ξεχνάτε ότι αυτά τα προβλήματα δημιουργήθηκαν λόγω μίας φιλοσοφίας η οποία ήταν ρουσφετολογική, βόλευε κόσμο, ήταν μία φιλοσοφία όπου οι προσλήψεις ήταν ευκαιριακές, καμία φορά ως μία προεκλογική υπόσχεση.

Η σημερινή Κυβέρνηση έχει περάσει δύο νομοσχέδια τα οποία βάζουν πολύ αυστηρούς αλλά δίκαιους κανόνες με τους οποίους προσλαμβάνουν κόσμο στο δημόσιο. Ο νόμος για το ΑΣΕΠ είναι πάρα πολύ σημαντικός. Είναι μία αυτοδέσμευση της Κυβέρνησης ότι δεν θα προβεί σε τέτοιου είδους προσλήψεις στο μέλλον. Οι κανόνες που έχουμε βάλει, η οικονομική συγκυρία που επιβάλει κάποιους περιορισμούς στη δυνατότητά μας να προσλάβουμε κόσμο, όλα αυτά έχουν γίνει ακριβώς για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος, τα οποία έχουν φέρει την κατάσταση εδώ που είναι σήμερα αδικώντας πάρα πολλούς ανθρώπους ή καθιστώντας κάποιους ανθρώπους, όπως έχετε περιγράψει κι εσείς, δέσμιους προεκλογικών υποσχέσεων κοκ.

Άρα, η μακροπρόθεσμη λύση σε όλα αυτά τα προβλήματα έρχεται με το νομοσχέδιο που έχει ήδη ψηφίσει η σημερινή Κυβέρνηση και αυτή πρέπει να είναι η βάση πάνω στην οποία κοιτάμε όλα τα θέματα που θέλουμε να λύσουμε.

Το λέω αυτό σε πλήρη γνώση αυτού που είπα πριν, ότι οι άνθρωποι που έχουν δουλέψει στο ελληνικό δημόσιο, έχουν μάθει αυτήν τη δουλειά, ξέρουν να αντιμετωπίζουν θέματα. Ένα από τα αγαπημένα μου παραδείγματα -και το λέω αρκετά συχνά- είναι ότι έχεις έναν άνθρωπο που έμαθε δύο χρόνια να δουλεύει σε έναν αρχαιολόγο το μάρμαρο και στο τέλος του λες, φύγε. Μιλάω για τη γνώση αυτού του ανθρώπου. Εκτός από το γεγονός ότι υπάρχει μία αδικία, ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρει δουλειά οπουδήποτε αλλού ένας αρχαιολόγος με τέτοια εμπειρία, η γνώση του όμως είναι πάρα πολύ χρήσιμη για μας και θα έπρεπε να βρούμε μία λύση σε αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν μπορούμε να κινηθούμε έξω από το πλαίσιο στο οποίο βάλαμε. Μπορούμε να βρούμε εποικοδομητικές λύσεις και είμαστε σε συνεργασία και με το Υπουργείο Εσωτερικών και με το Υπουργείο Οικονομικών για να βρούμε διαχρονικές λύσεις γι’ αυτό το πρόβλημα, αλλά δεν μπορούμε να κινηθούμε έξω από το πλαίσιο το οποίο βάλαμε, το οποίο είναι ένα πλαίσιο που θα εξασφαλίσει ότι στις μελλοντικές γενιές δεν θα έχουμε ομάδες συμβασιούχων όπως έχουμε σήμερα.

Μία μεγάλη ενότητα που μας έχει φέρει αυτό το νομοσχέδιο είναι η κατάργηση του ειδικού λογαριασμού. Αν θυμόσαστε την συγκυρία μέσα στην οποία καταργήθηκε ο ειδικός λογαριασμός ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Ήταν μία εποχή πολύ θυελλώδης για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τότε και είχαν ειπωθεί πάρα πολλά πράγματα.

Προσωπικά πρέπει να σας πω ότι ο ειδικός λογαριασμός είναι απαραίτητος για τη λειτουργία ενός Υπουργείου και ειδικά ενός Υπουργείου σαν το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού. Διαφωνώ απολύτως με την κατάργηση του ειδικού λογαριασμού. Θα σας εξηγήσω γιατί. Μπορώ να σας δώσω δύο παραδείγματα:

Ένα παράδειγμα είναι οι σωστικές ανασκαφές που πρέπει να γίνουν, οι οποίες χρειάζονται την άμεση κίνηση του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, που καμία φορά δεν είναι εύκολη μέσα από τις διαδικασίες του Υπουργείου και η άλλη είναι υποθέσεις, όπως είναι αρχαιοκαπηλίας, στην οποία μπορεί να χρειαστείς μικροκονδύλια για να κινηθείς μυστικά, αθόρυβα, για να πιάσεις τους ενόχους, όπως κάναμε με τους Κούρους στο πρόσφατο παρελθόν.

Σήμερα που έχει πάλι η Κυβέρνηση περάσει το νομοσχέδιο για τις υπογραφές των Υπουργών στο διαδίκτυο εξασφαλίζεται ένα καθεστώς διαφάνειας στον οποίο έναν ειδικό λογαριασμό δεν θα τον έκανε a priori ένοχο. Και θεωρώ ότι το λάθος της κακής χρήσης του ειδικού λογαριασμού δεν θα έπρεπε να λυθεί με ένα δεύτερο λάθος που είναι η κατάργηση του. Και αυτό έγινε παλαιότερα.

Εάν θυμάστε, καταργήθηκε επειδή η χρήση του ειδικού λογαριασμού -εκτός από τις αδιαφανείς διαδικασίες- έγινε και για να προσλάβει υπαλλήλους, για να μισθώσει κτήρια, για να κάνει δηλαδή δράσεις οι οποίες δεν έπρεπε να γίνουν μέσα από αυτές τις διαδικασίες ποτέ, με αποτέλεσμα σήμερα με την κατάργηση του ειδικού λογαριασμού να μη μπορούμε να πληρώσουμε υπαλλήλους, να μη μπορούμε να πληρώσουμε ενοίκια, να μη μπορούμε να κινηθούμε σαν Υπουργείο σε πάρα πολύ βασικές λειτουργίες, τις οποίες θα έπρεπε να έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε.

Σημειωτέον, δεν είναι μόνο εκεί που έχουμε κάνει παρεμβάσεις για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του Υπουργείου. Θα σας θυμίσω ότι πριν από λίγο καιρό στο Υπουργείο εγκαινιάσαμε το Μητρώο Πολιτιστικών Φορέων ,με το οποίο γίνεται διάφανη η διαδικασία χρηματοδότησης των φορέων που ζητούν χρήματα από το Υπουργείο.

Το λέω αυτό, γιατί εάν δείτε πως δίνονταν χρήματα από τους Υπουργούς παλαιότερα στους εποπτευόμενους φορείς και σε φορείς οι οποίοι σχετίζονται με τον πολιτισμό, όπως και με τον αθλητισμό, γνωρίζετε τις πρακτικές, γνωρίζετε τη ρουσφετολογική αντίληψη που επικρατούσε σε όλα αυτά, ο Υπουργός κρατούσε το κλειδί του χρηματοκιβωτίου και έδινε όπου ήθελε. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, εάν θες να κάνεις σχεδιασμό πολιτικής για τον πολιτισμό, διότι εκ των πραγμάτων πιέζεσαι ως Υπουργός να δώσεις στην πεπατημένη. Διότι ένα ζητήσει ένας νέος άνθρωπος του θεάτρου χρήματα, θα τον αφήσεις, για να δώσεις στον Καζάκο, ο οποίος εάν σε καταγγείλει στις εφημερίδες, ο λόγος του θα πιάσει τόπο.

Ναι, αλλά αυτός δεν μπορεί να είναι ο τρόπος με τον οποίο μία πολιτεία αποφασίζει τι είναι το μέλλον του ελληνικού πολιτισμού και τι δεν είναι, γι’ αυτό λέμε ότι είτε είσαι ο Καζάκος είτε είσαι ένας νέος ηθοποιός ο οποίος θέλει να χρηματοδοτηθεί γι’ αυτό που κάνει, έλα με διαφανείς διαδικασίες και γράψου -και θα εξηγήσουμε γιατί δώσαμε λεφτά στον έναν ή στον άλλο- για να μπορείς να πάρεις χρήματα από το Υπουργείο.

Οι Γάλλοι πριν από δύο χρόνια είπαν πολύ απλά: «Εμείς θα δώσουμε χρήματα μόνο για θέματα που αφορούν μετανάστες». Αυτή ήταν η πολιτική τους. Αυτό είπαν, αυτή ήταν η προτεραιότητά τους και έδωσαν μόνο σε ανθρώπους που έκαναν αίτηση σ’ ένα συγκεκριμένο θέμα. Αυτό σημαίνει να σχεδιάζεις. Τώρα νομίζω ότι είχαν επιλέξει την κρίση ως θεματολογία για να χρηματοδοτήσουν θέματα τέχνης.

Πάω σε ένα άλλο θέμα το οποίο μοιάζει να «αναμόχλευσε λίγο τα αίματα» και αυτό είναι ίσως καλό. Είναι το θέμα των απεργιών. Δεν νομίζω ότι θα έπρεπε ποτέ να δει κανείς το άρθρο που έχουμε φέρει στη Βουλή ως μία αμφισβήτηση του δικαιώματος της απεργίας. Κανείς δεν αμφισβητεί το δικαίωμα της απεργίας.

Αυτό που λέμε είναι το εξής και το έχουμε πει πολλές φορές σε συζητήσεις στη Βουλή: Η βία εκπέμπει κάτι λάθος για τη χώρα μας. Αυτά τα φαινόμενα που είδαμε και για τα οποία χύθηκαν τόνοι και τόνοι μελάνι για να πουν πως οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και διεφθαρμένοι και ότι αρνούνται να αλλάξουν, αυτό το πράγμα, η εκπομπή αυτών των εικόνων από την Ελλάδα είναι καταστροφική για τη χώρα. Δεν νομίζω ότι αυτό μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς απ’ όποια παράταξη και αν είναι. Αυτό είναι το ένα.

Δεύτερον: Αν είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν φταίει αν κλείσουν τα αεροδρόμια και τα λιμάνια στη χώρα μας, αυτός είναι ο τουρίστας. Εμείς δεν θέτουμε σαν θέμα το αν πρέπει ή δεν πρέπει να κλείνεις το αεροδρόμιο, άσχετα από το αν ο καθένας μας έχει τις απόψεις του γι’ αυτό.

Αυτό το οποίο λέμε είναι το εξής: Αν ένας επισκέπτης έλθει στην Ελλάδα, δεν μπορεί να χάσει τα χρήματά του από μία τέτοια διαδικασία. Εν πάση περιπτώσει, πριν έλθει στην Ελλάδα, ας μην τον γεμίσουμε φοβίες για το αν θα μπορεί να γυρίσει μία μέρα στο σπίτι του ή τι θα του κοστίσει αυτό το πράγμα. Τόσο απλό είναι. Γιατί να περιπλέξουμε το πράγμα και να αρχίσουμε να μιλάμε για όλες αυτές τις αναλογίες τις οποίες βάλαμε «στο τραπέζι»;

Δεν μου κάνει καμία εντύπωση η ερμηνεία από τη μεριά του ΛΑΟΣ για τις προθέσεις του άρθρου. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η βιασύνη με την οποία τα αριστερά κόμματα πάνε να «υιοθετήσουν» αυτή τη λογική. Άκουσα φράσεις που μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση. Ειλικρινά θεωρείτε ως κόμματα της Αριστεράς ότι είναι το ίδιο πράγμα μία διαδήλωση στη δικτατορία κατά της χούντας με μερικούς ανθρώπους που παίρνουν ένα λοστό και σπάνε το λουκέτο της Ακρόπολης και μπαίνουν μέσα και απαγορεύουν στους επισκέπτες να μπουν και να δουν το αξιοθέατο για το οποίο ταξίδεψαν από την άλλη μεριά του κόσμου; Έχουμε φτάσει στο σημείο αυτά τα δύο πράγματα να τα εξισώνουμε για να μπορούμε να λέμε ότι είμαστε αριστεροί; Από πού κι ως πού; Πολύ καλά κάνανε και «γαργαλίσανε» τα αριστερά μας ένστικτα, αλλά όχι να «τσιμπάμε» κιόλας τόσο γρήγορα και εύκολα!

Μία πολύ μεγάλη «πληγή» που είχαμε να αντιμετωπίσουμε είναι τα ολυμπιακά ακίνητα και κάνουμε πολύ μεγάλη προσπάθεια να τα αξιοποιήσουμε. Θα έλεγα μάλιστα ότι η πρώτη μας προτεραιότητα δεν ήταν να τα «ξεζουμίσουμε» για τα χρήματα τα οποία έχουν να προσφέρουν. Ξέρουμε βέβαια ότι έχουν να προσφέρουν πολλά χρήματα.

Κάνουμε κάποιες κινήσεις για τις οποίες δεν άκουσα κανένα να μιλάει. Πρώτον, ανοίξαμε την παραλία στον Άγιο Κοσμά. Δύο χιλιόμετρα παραλία άνοιξαν στο κοινό. Αυτή ήταν μία πολύ μεγάλη κίνηση. Ανοίξαμε το «Τάε Κβον Ντο» και το διαθέσαμε χωρίς κόστος σε ομάδες θεάτρου. Είπαμε «δώστε χώρο στην τέχνη» και ανοίξαμε το κωπηλατοδρόμιο στο κοινό. Αυτοί οι χώροι είναι τεράστια περιουσιακά στοιχεία. Δεν σημαίνει ότι επειδή αυτά είναι περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, πρέπει απλά και μόνο να τα βλέπουμε σαν περιουσιακά στοιχεία τα οποία πρέπει να μας αποδίδουν χρήματα. Είναι χώροι τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιήσει ο κάθε Αθηναίος πολίτης για να αναβαθμίσει την ποιότητα ζωής του. Έτσι βλέπουμε καταρχήν αυτά τα ακίνητα.

Επειδή υπήρχαν πολλές αναφορές στο θέμα του «Κανό-Καγιάκ», πρέπει να σας πω ότι για την υπόθεση του «Κανό-Καγιάκ» καλώς ή κακώς δεσμευόμαστε από μία σύμβαση την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μία σύμβαση η οποία δημιουργεί όλα τα προβλήματα στα οποία έχουμε βρεθεί σήμερα, μία σύμβαση η οποία έχει κάνει το μισθωτή αυτή τη στιγμή να σταματήσει να πληρώνει, να έχει φέρει εξοπλισμό τον οποίο δεν χρησιμοποιεί, να έχει προσφύγει εν τω μεταξύ σε διαιτησία και να έχουμε γενικώς μία κατάσταση για την οποία οι νομικοί μας μας συμβουλεύουν ότι θα χάσουμε την υπόθεση λόγω της σύμβασης η οποία έχει υπογραφεί. Σήμερα χάνουμε τέσσερα εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Διεκδικούν αποζημίωση έξι εκατομμυρίων. Υπάρχει περίπτωση να φτάσει το κόστος αυτής της υπόθεσης στα εξήντα εκατομμύρια. Είναι εξήντα εκατομμύρια τα οποία δεν έχουμε και σίγουρα είναι χρήματα τα οποία θα έπρεπε να εισπράττουμε από τον άνθρωπο με τον οποίο η Νέα Δημοκρατία έκλεισε αυτή τη σύμβαση. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν μπορώ να αλλάξω κάτι σ’ αυτό. Το κόστος του να μην προχωρήσουμε είναι πάρα πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό το οποίο περιγράφατε πριν.

Για την ΕΡΤ και τον ΕΟΤ θα ήθελα να πω τα εξής: Άκουσα μια-δυο φορές για υπερσυγκεντρωτισμό στην ΕΡΤ. Ακριβώς το αντίθετο κάνουμε. Δεν προσλάβαμε φίλους μας σ’ αυτούς τους Οργανισμούς, προσλάβαμε ανθρώπους με κάποια κριτήρια. Αξιοκρατικά ή μη, αυτό μπορείτε να το κρίνετε. Εμείς θεωρούμε ότι είναι απολύτως αξιοκρατικά. Θέλουμε αυτοί οι άνθρωποι να ελέγχονται. Δεν περιμένω λόγω της φιλίας μου μ’ αυτούς τους ανθρώπους -όπως ίσως γινόταν στο παρελθόν- να συμπεριφέρονται ως υπεύθυνοι διαχειριστές της δημόσιας περιουσίας. Θέλω να τους ελέγχω.

Ένας τρόπος να ελέγχεται ένας Διευθύνων Σύμβουλος είναι να έχει ένα Διοικητικό Συμβούλιο με πραγματική ισχύ. Αυτό το οποίο γινόταν μέχρι σήμερα ήταν ότι είχαμε έναν Διευθύνοντα Σύμβουλο ο οποίος έπαιρνε τις αποφάσεις και μετά πήγαινε σ’ ένα Διοικητικό Συμβούλιο στο οποίο Πρόεδρος ήταν ο ίδιος. Εκτός του ότι απαξιώνεις το Διοικητικό Συμβούλιο, οι διαδικασίες μετά γίνονται πάρα πολύ συζητήσιμες.

Αντίθετα μ’ αυτό που λέτε, ζητήσαμε από το Σώμα Ελεγκτών-Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης να πάει σε πάρα πολλούς Οργανισμούς. Πήγε στην ΕΡΤ, πήγε στον ΕΟΤ, πήγε στο «Έργο Πολιτών», πήγε στην «Αγροτήμα». Ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ αναφέρθηκε στην ΕΡΤ και στον ΕΟΤ. Μα, δεν διαβάσατε για τα πορίσματα του Επιθεωρητή; Αυτά έχουν δρομολογηθεί στη δικαιοσύνη και θέλουμε να ελπίζουμε -όπως νομίζω ότι κάθε μέλος αυτού του Κοινοβουλίου θέλει να ελπίζει- ότι η δικαιοσύνη θα κάνει τη δουλειά της. Όταν η δικαιοσύνη δεν κάνει τη δουλειά της, τότε υπάρχει ένα αίσθημα ανασφάλειας στην κοινωνία και αυτό βεβαίως είναι κάτι που μας απασχολεί πάρα πολύ, αλλά εμείς πήγαμε την υπόθεση μέχρι εκεί που μπορούσαμε να την πάμε. Δεν το λέω αυτό σαν άλλοθι, όμως τώρα τα πράγματα είναι στα χέρια άλλων και περιμένουμε απ’ αυτούς να κάνουν κι εκείνοι τη δική τους δουλειά.

Μία πενταετής σύμβαση δεν συνεπάγεται ένα κόστος διακοπής της λειτουργίας της, γιατί ακούω ότι μπορεί να έχει ένα κόστος αν αλλάξει ο Υπουργός, να πρέπει να φύγει ο Πρόεδρος του Οργανισμού και να έχει ένα κόστος. Δεν συνεπάγεται ότι θα υπάρχει ρήτρα στο συμβόλαιο που θα υπογραφεί.

Θα επαναλάβω για άλλη μία φορά ότι η ΕΡΤ σήμερα αρχίζει και γίνεται πλεονασματική. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και δείχνει ότι με λίγες σοβαρές κινήσεις, με λίγη σοβαρότητα και με λίγη προσπάθεια μπορούμε να αλλάξουμε αυτούς τους Οργανισμούς.

Σ’ ό,τι αφορά το άρθρο 22, καμία δίωξη. Υπάρχουν πάρα πολλές διοικήσεις σε νομικά πρόσωπα τα οποία «κληρονομήσαμε» από το παρελθόν και με τα οποία έχουμε μία πάρα πολύ θετική συνεργασία. Ένα παράδειγμα είναι ο κ. Λούκος. Δεν ξεκινάμε να διώξουμε κανέναν. Εκεί που αναφερόμαστε είναι σε περιπτώσεις όπου οι διοικήσεις πρέπει να αντικατασταθούν διότι απλώς δεν ακολουθούν τις πολιτικές προτεραιότητες της Κυβέρνησης. Για όποιον το αμφισβητεί, η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής έκρινε απολύτως σύννομη τη διάταξη, παραπέμποντας μάλιστα και σε σχετική νομολογία.

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω το εξής: Καλές οι αντιρρήσεις και χαίρομαι που ακούστηκαν και βεβαίως λαμβάνουμε υπόψη αυτά που λέγονται εδώ μέσα, αλλά θα ήθελα να επισημάνω και ορισμένα θέματα για τα οποία υπήρχε μία απόλυτη ή μία μερική σιγή.

Κανείς δεν αρνήθηκε τη σημασία του να καταβληθούν τα δεδουλευμένα των εργαζομένων.

Οι αναφορές στο Ολυμπιακό Μουσείο ήταν γενικές, διότι όλοι γνωρίζουν πόσο τραγικά έχει σχεδιαστεί αυτή η προσπάθεια. Το Μουσείο της Βαρκελώνης, που είναι σε χώρο τον οποίο επισκέπτονται οι τουρίστες έτσι κι αλλιώς, χάνει 1.000.000 το χρόνο. Είμαστε έτοιμοι να το πληρώσουμε αυτό; Εδώ θα μας κοστίσει πολύ περισσότερο έτσι όπως σχεδιάστηκε το Μουσείο.

Γενικές αναφορές στο ΕΣΚΑΝ, διότι όλοι ξέρουμε ότι χωρίς ΕΣΚΑΝ αυτά τα οποία γίνονται στον αθλητισμό είναι απαράδεκτα.

Καμία διαφωνία στο ΑΣΕΠ, καμία διαφωνία στην ανάγκη περικοπών των δημοσίων δαπανών.

Γενικά υπήρχε ένα αίσθημα ότι, διαφωνούμε μεν, αλλά σας καταλαβαίνουμε που φέρατε αυτό το νομοσχέδιο στη Βουλή. Μία νοοτροπία ότι, διαφωνούμε μεν, αλλά δεν μπορούσατε να κάνετε κι αλλιώς.

Κοιτάξτε, χρόνια τώρα υπήρχε μία νοοτροπία που έλεγε, άστο για τον άλλον, άστο για τον επόμενο. Ελλειμματικοί προϋπολογισμοί; Άστο για τον επόμενο. Ανεκπλήρωτες υποσχέσεις; Άστο για τον επόμενο. Παράνομες μισθώσεις; Άστο για τον επόμενο. Αδιαφάνεια και σπατάλη; Άστο για τον επόμενο.

Ε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είμαστε οι επόμενοι. Είτε το θέλαμε, είτε όχι, κληρωθήκαμε να είμαστε οι επόμενοι. Το μπαλάκι πέρασε από τον έναν, στον άλλο, στον τρίτο κι έφτασε σε εμάς.

Αυτή η Κυβέρνηση σε όλη της την πρακτική επιμένει να λέει ότι, εμείς αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Για όλα τα λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν, ψάχνουμε να βρούμε πρακτικές λύσεις, λύσεις με τις οποίες μπορείτε να συμφωνήσετε και να μας υποστηρίξετε ή να διαφωνήσετε. Από εκεί και πέρα, θα κριθεί ο καθένας για τις αποφάσεις που θα πάρει.

Ευχαριστώ πολύ.