Για την Έκθεση του Χρ.Μπότσογλου

Θέλω πρώτα απ’ όλα να συγχαρώ και δημοσίως το νέο Δ.Σ. του ΕΜΣΤ και να του ευχηθώ καλή επιτυχία στο έργο του.

Ειδικά θα ήθελα να αναφερθώ στην κα Καφέτση. Η δουλειά της μέχρι σήμερα και η αφοσίωση της στο έργο του μουσείου έχει εμπνεύσει όλους μας.

Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει δοθεί με τόση επιμονή και υπομονή σε ένα σκοπό έχει και το δικαίωμα να το οδηγήσει εκεί που πιστεύει ότι πρέπει να πάει. Θα έχει την αμέριστη υποστήριξή μου.

Περιμένω από εκείνη να αναδείξει την σύγχρονη ελληνική δημιουργία όπως της αξίζει και να δώσει στο μουσείο την παρεμβατική ικανότητα που οφείλει να έχει.

Θα ήθελα επίσης να συγχαρώ τον κ. Μπότσογλου. Όταν τον ρώτησα αν θα δεχόταν να είναι μέλος του Δ.Σ. του ΕΜΣΤ μου απάντησε «Και βέβαια!». Αλλά προσέθεσε: «Ξέρετε χαίρομαι που μου ζήτησε το μουσείο πρότερα να κάνω την αναδρομική μου έκθεση. Αλλιώς θα ήμουν σε δύσκολη θέση.» Αυτή η στάση τον τιμά ιδιαίτερα.

Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Σταθόπουλο.

Του ζήτησα να ηγηθεί της ομάδας που θα κόψει τον γόρδιο δεσμό που αφορά στο κτήριο. Με μια ομάδα δύο δικηγόρων, δύο μηχανικών και ενός οικονομολόγου και την υποστήριξη του Υπουργείου περιμένω να κινήσει τις διαδικασίες που έχει ανάγκη το μουσείο για να αποκτήσει το σπίτι που του υποσχεθήκαμε.

Του ζήτησα να μην φοβηθεί να προχωρήσει σε όποια κίνηση πιστεύει εκείνος και η ομάδα του θα οδηγήσει στο να πετύχει τον στόχο του. Άλλωστε έχει αποδείξει και στο παρελθόν ότι το πολιτικό κόστος δεν τον επηρεάζει.

Φίλες και φίλοι,

Θέλω να εκφράσω απερίφραστα τη δέσμευση μου για την αποκατάσταση του κτιριακού ζητήματος και τη διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας του Μουσείου.

Όχι μόνο με λόγια. Αλλά με πράξεις. Με άμεσες και απτές λύσεις.

Θέλουμε το Μουσείο να μπει στο καινούργιο του «σπίτι».

Μπορούμε μόνο να αναρωτηθούμε, γιατί αυτό δεν έχει ήδη γίνει.

Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο ότι η σύγχρονη τέχνη στη χώρα μας έχει στερηθεί μόνιμης στέγης, μέχρι σήμερα.

Και πριν πάει το μυαλό σας σε κάποια μεγάλη συνομωσία, εξηγώ ότι μιλώ συμβολικά.

Ενώ κάθε τι το παλιό, το αρχαίο, το παραδοσιακό μας γεμίζει θαλπωρή, κάθε τι το σύγχρονο μας γεμίζει φόβο.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο σχολείο η ιστορία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει ότι μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα.

Η σύγχρονη δημιουργία, όπως και η σύγχρονη ιστορία, είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε συμφωνούμε είτε όχι, βάζει μπροστά μας έναν σκληρό καθρέφτη. Έναν καθρέφτη ο οποίος μας κάνει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα και να αντιμετωπίσουμε τους δαίμονες μας.

Δεν δίνει πάντα λύσεις ή σωστές απαντήσεις αλλά συνήθως κάνει απροκάλυπτες ερωτήσεις:

Ερωτήσεις για την ταυτότητά μας, τις προτιμήσεις μας, τις αγάπες και τα μίση μας, τη σεξουαλικότητά μας και τους ρατσισμούς μας. Μας ρωτάει συνέχει από πού ήρθαμε, που είμαστε και που πάμε.

Και η πραγματικότητα είναι ότι, σαν κοινωνία, δεν είμαστε πάντα έτοιμοι να απαντήσουμε αυτές τις ερωτήσεις.

Η σύγχρονη δημιουργία μας υποχρεώνει και να συγκριθούμε με κάθε τι παλαιότερο αλλά και με κάθε τι σύγχρονο που έρχεται από αλλού. Και πολύ συχνά αυτή η σύγκριση μας γεμίζει φόβο.

Γιατί όμως;

Αυτή την στιγμή, σε όλο τον κόσμο γίνεται ένας ουσιαστικός διάλογος πολιτισμών. Ένας διάλογος που αφορά το ποιοι ήμαστε, τι πιστεύουμε, πως εξουσιάζουμε και εξουσιαζόμαστε, πως συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον, πως δημιουργούμε αξία και πλούτο και πως τον μοιραζόμαστε. Γίνεται μια παγκόσμια συζήτηση για το τι είναι εργασία, τι είναι ελεύθερος χρόνος και πως τον αξιοποιούμε, πως δημιουργούμε και πως διασκεδάζουμε. Μέχρι και το τι τρώμε έχει μπει στο τραπέζι του διαλόγου.

Είναι ο πιο ουσιαστικός και διευρυμένος διάλογος στην ιστορία της ανθρωπότητας και γίνεται σε απίστευτες ταχύτητες.

Όσοι λοιπόν πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν έχει να προσφέρει σε αυτόν τον διάλογο βλέπουν τον πολιτισμό μας σαν κάτι μοναδικό που πρέπει να προστατευτεί.

Και όσοι πιστεύουν ότι έχει κάτι να πει, βλέπουν τον Ελληνικό πολιτισμό σαν κάτι μοναδικό που μπορεί να αλλάξει την ροή της ιστορίας του κόσμου.

Δεν μπορείς να είσαι σύγχρονος Έλληνας δημιουργός και να ανήκεις στην πρώτη σχολή. Διότι η διάθεση να δημιουργήσεις είναι άμεσα συνδεδεμένη με την διάθεση να λάβεις μέρος στον διάλογο.

Ο Χρόνης Μπότσογλου δεν φοβήθηκε ούτε τον διάλογο ούτε την σύγκριση.

Με την τέχνη του παίρνει θέση.

Μιλάει για τον άνθρωπο μέσα από το σώμα και μέσα από το ανθρώπινο σώμα παίρνει θέση για την κοινωνία όπως αυτή εξελίσσεται.

Αναδεικνύει ρεαλιστικά στοιχεία αλλά παραμορφώνει το σώμα αρκετά για να εκφράσει αυτό που τον δυσαρεστεί.

Χρησιμοποιεί χρώματα και σχήματα για να προσθέσει ένταση.

Εκφράζει θυμό και φόβο αλλά το κάνει με την άποψη ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι τρωτή και ότι η φθορά του ανθρώπου και άρα ο θάνατος είναι μέρος της ζωής.

Σε έναν κόσμο εθισμένο στην κατανάλωση παίρνει την θέση ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι πολλά περισσότερα από αυτά που της προσδίδουμε σήμερα.

Αυτή η θέση είναι βαθιά ανθρωποκεντρική και άρα βαθιά Ελληνική και σήμερα, μέσα από το έργο του Χρόνη Μπότσογλου ακούγεται σε όλο τον κόσμο.

Γιατί λοιπόν να φοβηθούμε την σύγκριση με το παρελθόν και με τον υπόλοιπο κόσμο;

Γιατί μόνο να προστατεύουμε το παρελθόν όταν ο καλύτερος τρόπος να το κρατήσουμε ζωντανό είναι να το αναδείξουμε;

Γιατί να αφήσουμε τις δικές μας ιδέες και τις δικές μας διαχρονικές αξίες να τις εκφράσουν άνθρωποι που τις θαυμάζουν αλλά δεν τις ζουν;

Αν έχει ρόλο σήμερα ο Ελληνικός πολιτισμός αυτός είναι να φέρει στο σήμερα κάθε τι που πρεσβεύει διαχρονικά και να το αναδείξει όπως εμείς θέλουμε να το ζήσουμε.

Η σημερινή έκθεση είναι ένα βήμα.

Ο ρόλος τους Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης είναι να μας οδηγήσει να κάνουμε πολλά ακόμη. Και να τα κάνουμε με την σιγουριά ότι έχουμε και μπορούμε να προσφέρουμε.