«Λίγο πριν την αποχώρηση του προηγούμενου Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου είχα κάνει μια διερευνητική συνάντηση μαζί του.

Θέμα της συνάντησης ήταν η αναβάθμιση των δημοκρατικών διαδικασιών του Δημοτικού Συμβουλίου.

Γιατί πίστευα ότι αυτό ήταν απαραίτητο;

Όπως όλοι γνωρίζουμε, με τις διατάξεις Θεοδωρικάκου (4623 του 19 και 4625 του 19)
το Δημοτικό Συμβούλιο έπαψε να έχει οποιαδήποτε δυνατότητα παρέμβασης στις διαδικασίες των αποφάσεων του Δήμου και τις αρμοδιότητες ανέλαβαν οι Επιτροπές Οικονομικών και Ποιότητας Ζωής.

Το αποτέλεσμα ήταν διαλυτικό για τους δήμους. Η ασυδοσία των Δημάρχων, ακόμα και εκείνων που είχαν εκλεγεί με ποσοστό χαμηλότερο του 20%, δεν είχε τέλος.

Ο ρόλος του Δημοτικού Συμβούλου μειώθηκε σε ρόλο διεκπεραιωτικού κομπάρσου και οι αποφάσεις παίρνονται από τα παρεάκια των Δημάρχων. Αφήνοντας ακόμα και Δημοτικούς Συμβούλους της συμπολίτευσης να ψάχνονται για το τι συμβαίνει στους δικούς τους δήμους.

Ειδικά στις οικονομικές αποφάσεις. Έτσι φτάσαμε στα 2 εκατομμύρια για τον Μεγάλο Περίπατο. Απόφαση που τελικά έπληξε τον Δήμαρχο περισσότερο από όλους. Και μας απάλλαξε από κάθε σχέση με αυτό που συμβαίνει σήμερα στο κέντρο της Αθήνας.

Στο όνομα της «αποτελεσματικότητας» ο κος Θεοδωρικάκος έκοψε τη δημοκρατία στα δικά του μέτρα αφαιρώντας από το Δημοτικό Συμβούλιο τις δύο πρώτες από τις τρεις του προτεραιότητες:
τη Διαφάνεια και τη Λογοδοσία.

Με αυτές τις διατάξεις το Δημοτικό Συμβούλιο έπαψε να είναι χώρος λήψης αποφάσεων
και παρέμεινε ένας χώρος γενικότερης Διαβούλευσης τον οποίο ο κάθε Δήμαρχος μπορούσε να χρησιμοποιεί όπως εκείνος ή εκείνη έκρινε.

Το ερώτημα που έμενε πια ήταν αν θα μπορούσε το Συμβούλιο να γίνει όργανο πραγματικής διαβούλευσης στην υπηρεσία των πολιτών.

Στον τότε πρόεδρο έθεσα τρεις προτεραιότητες για το ρόλο του Δημοτικού Συμβουλίου:

1. Να βοηθάει τον Δήμαρχο να θέτει στρατηγικές προτεραιότητες.

2. Να θέτει κανόνες για τη λειτουργία της πόλης και την καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη.

3. Να ελέγχει αν αυτοί οι κανόνες τηρούνται από τους Δημότες, τις υπηρεσίες του Δήμου και τη Δημοτική Αρχή.

Αυτές όμως οι προτεραιότητες δεν μπορούν να υπηρετηθούν όσο το Δημοτικό Συμβούλιο λειτουργεί προβληματικά.

Τι ευθύνεται για την προβληματική λειτουργία του;

• Η πληθώρα των θεμάτων που πρέπει να συζητήσουμε.

• Ο απαράδεκτα ελάχιστος χρόνος προετοιμασίας του κάθε θέματος.

• Η απαξίωση σημαντικών θεμάτων, όπως του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος.

• Η εν γένει προβληματική ιεράρχηση της συζήτησης.

• Η ανάγκη πολιτικής κάλυψης των υπαλλήλων του Δήμου για θέματα που ήδη ορίζει ο νόμος, όπως η στάθμευση των ΑΜΕΑ.

• Η σαλαμοποίηση των θεμάτων αντί της ολιστικής προσέγγισης που θα έπρεπε να έχουμε, όπως η χωροθέτηση του Ελαιώνα και οι επιχορηγήσεις σε αθλητικούς συλλόγους.

• Οι καθυστερήσεις και η αναβλητικότητα που κρατάει τους πολίτες σε ομηρία, όπως έγινε με τους χειροτέχνες.

• Η απαξίωση θεσμών που θα έπρεπε να βοηθούν στο έργο μας όπως τα Κοινοτικά Συμβούλια και οι Διευθυντές Σχολείων.

• Η απουσία κανόνων λειτουργίας των θεσμών, όπως στις σχολικές επιτροπές.

• Η αντιδραστικότητα στα προβλήματα ενώ θα μπορούσαμε να σχεδιάζουμε και να επιδρούμε προληπτικά.

• Ακόμα και εκείνο το έρημο απουσιολόγιο.

Όλα λειτουργούν για να πουν σε αυτό το συμβούλιο: «Είστε πρόφαση Δημοκρατικού θεσμού». Ένα θέατρο παραλόγου που πρώτα όλοι εμείς έχουμε αποδεχθεί την αναποτελεσματικότητά του.

Πρότεινα λοιπόν στον τότε πρόεδρο ότι: Αν θέλετε να μετατρέψετε το Δημοτικό Συμβούλιο από όργανο στην υπηρεσία του Κράτους και του Δήμου, σε όργανο στην υπηρεσία των Αθηναίων πολιτών, από όργανο γραφειοκρατίας και διεκπεραίωσης σε χώρο πολιτικής συζήτησης και διαβούλευσης και από όργανο που καθυστερεί τον πολίτη σε όργανο που τον απεγκλωβίζει από τη γραφειοκρατία και διευκολύνει το έργο του, θα πρέπει να προβείτε σε 7 μεγάλες αλλαγές:

1. Ηλεκτρονική προετοιμασία, ιεράρχηση και γρήγορη διεκπεραίωση θεμάτων που έχουν περιορισμένη πολιτική αξία, αν το δέχεται η αντιπολίτευση.

2. Την εδραίωση της Ώρας του Δημάρχου κατά τα πρότυπα της Βουλής.

3. Την εδραίωση της Ώρας Αντιδημάρχων για θέματα της αρμοδιότητάς τους που έχουν διεκπεραιωτικό και τοπικό χαρακτήρα.

4. Τη θεσμοθέτηση ανοιχτών γραπτών ερωταπαντήσεων για θέματα που αφορούν τους Δημότες.

5. Την εδραίωση κανονισμών λειτουργίας της πόλης για θέματα που επαναλαμβάνονται στο Δημοτικό Συμβούλιο.

6. Την εδραίωση Συμβουλίων Γειτονιάς κατά τα πρότυπα του Δήμου του Τελ Αβίβ.

7. Τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στα Κοινοτικά Συμβούλια με προστιθέμενη διαφάνεια, διαβούλευση και λογοδοσία.

Σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις θα χρειάζονταν νομικές παρεμβάσεις για να γίνουν αυτά πράξη. Τα περισσότερα θέλουν απλή συνεννόηση της Δημοτικής Αρχής με την Αντιπολίτευση.

Αντί όμως να δούμε αυτές τις προτάσεις να μπαίνουν σε δημόσια συζήτηση και να αλλάξει ο νόμος εκεί που πρέπει, ο κ. Βορίδης αποφάσισε κάτι πολύ πιο ριζικό. Να φιμώσει την Αντιπολίτευση με το άρθρο 42.

Αντί δηλαδή να αναβαθμίσει τη διαβούλευση που είναι ο μόνος πλέον ρόλος του Δημοτικού Συμβουλίου την κόβει και αυτός, όπως ο κ. Θεοδωρικάκος στα δικά του μέτρα. Αυτό είναι και η τελευταία σφαίρα στον κρόταφο ενός οργάνου που φυτοζωούσε. Η χαριστική βολή.

Πλην όμως είναι και μια σφαίρα στη δημοκρατία της πατρίδας μας. Διότι αποδέχεται την κατάργηση ενός οργάνου που σε κάθε πολιτισμένη δημοκρατία (τόσο η συμπολίτευση όσο και η αντιπολίτευση) αναζητεί περισσότερες ευθύνες, όχι λιγότερες και για να τις αποκτήσει αναζητεί περισσότερη λογοδοσία, όχι λιγότερη.

Ακριβώς για να υπηρετήσει τον πολίτη εκεί που το κράτος αδυνατεί.

Το ότι ο κ. Βορίδης κόβει τη Δημοκρατία στα δικά του μέτρα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.

Η απόψεις του για τη δημοκρατία ήταν γνωστές από τότε που προσπαθούσε να επιβάλει τη λεγόμενη τότε «Νέα» Δημοκρατία με το… τσεκούρι.

Οι υπόλοιποι όμως τι κάνετε; Αντί να ανοίξουμε μια συζήτηση για το πως θα γίνουμε ένα όργανο χρήσιμο στην κοινωνία έχετε ανεχτεί ότι πιο αντιδημοκρατικό και σηκώνετε τους ώμους με απάθεια λες και δεν έχετε κάτι να πείτε.

Ξέρετε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της «Αθήνας Ψηλά», δεν υπάρχει αυταρχικό καθεστώς που να μην επικαλέστηκε την αποτελεσματικότητα για να περιορίσει δημοκρατικές διαδικασίες και που να μην ανέδειξε ότι παρά τα προβλήματά τους οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι αυτές που διασφαλίζουν το πιο αποτελεσματικό πολίτευμα που ανακάλυψε ο άνθρωπος.

Η επίπλαστη ταχύτητα των αποφάσεων σε ένα καθεστώς φίμωσης της Αντιπολίτευσης
τελικά αποδεικνύεται καταστροφική. Ειδικά για εκείνους που παροδικά νιώθουν απελευθερωμένοι
από τον βραχνά να ακούν μια άλλη γνώμη.

Έτσι, η ανοχή σας στο άρθρο 42 δεν είναι απλά προβληματική πολιτικά. Είναι προβληματική ιστορικά και σας θέτει προ των ευθυνών σας και εδώ, και στην ΚΕΔΕ και στην Ελληνική Βουλή.

Διότι καλά ο κος Θεοδωρικάκος και ο κος Βορίδης θέλουν τη δημοκρατία στα δικά τους μέτρα. Τσεκουρεμένη.

Αλλά αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι του «Αθήνα Ψηλά», όταν δείχνετε ανοχή στο Άρθρο 42 και τη συνεχή απαξίωση αυτού του δημοκρατικού οργάνου, στέλνετε ένα μήνυμα στον κάθε Βορίδη ότι από εδώ και πέρα είστε διατεθειμένοι εσείς, να κουβαλάτε το δικό του τσεκούρι.

Αυτό είναι μόνο η αρχή ενός πολύ κακού τέλους.

Προφανώς, αν υπάρχει ακόμα καιρός, οι προτάσεις μου είναι στη διάθεση του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου.

Προφανώς και του Δημάρχου».