Συζήτηση επί των άρθρων και των τροπολογιών του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού: “Ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης και άλλες διατάξεις”

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

ΙΓ’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΣΥΝΟΔΟΣ Β΄

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΜΒ΄

Τετάρτη  15 Δεκεμβρίου 2010

«Ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης και άλλες διατάξεις».

Παρακαλώ τον εισηγητή της Νέας Δημοκρατίας κ. Αθανάσιο Δαβάκη να λάβει το λόγο.

Θέλω να ρωτήσω και εσάς, κύριε Δαβάκη, αν θα αθροιστεί ο χρόνος της δευτερολογίας σας;

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Θα δούμε, κυρία Πρόεδρε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Ροδούλα Ζήση): Άρα, ξεκινούμε με τα οκτώ λεπτά.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εισερχόμενοι στη διαδικασία της εξέτασης των άρθρων και εξαιτίας της πίεσης του χρόνου, η οποία υπάρχει, θα αρκεστώ σε ορισμένες παρατηρήσεις, οι οποίες άλλωστε διετυπώθησαν και κατά τη συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή.

Στο άρθρο 2 ζητούμε να καθοριστούν τα απαιτούμενα προσόντα που πρέπει να διαθέτουν οι τεχνικοί για την άσκηση του επαγγέλματός τους. Ο ειδικότητες του τεχνικού προσωπικού για την παραγωγή ταινίας καθορίζονται από τον παραγωγό, το σκηνοθέτη και το διευθυντή φωτογραφίας, ανάλογα με τις καλλιτεχνικές ανάγκες της ταινίας.

Στο άρθρο 2 παράγραφος 1 εδάφιο ε ως «επιχείρηση αιθουσών» νοείται κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που έχει την εκμετάλλευση κινηματογραφικής αίθουσας ή αιθουσών σε χειμερινούς ή στεγασμένους χώρους με μια ή περισσότερες οθόνες.

Το σκεπτικό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι οι επιχειρήσεις πολυκινηματογράφων είναι ένα αναπόσπαστο τμήμα του δικτύου κινηματογραφικής διανομής και μάλιστα, αποφέρουν το 70%, τόσο του ειδικού φόρου, όσο και των άμεσων και έμμεσων φόρων από τη λειτουργία της κινηματογραφικής αγοράς και απασχολούν μακράν το μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων στο χώρο της ψυχαγωγίας. Σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο της οικονομίας μας, που το εγχείρημα αυτό είναι ήδη ιδιαίτερα δύσκολο, θα γίνει σχεδόν ακατόρθωτο αν αφαιρεθεί ένα μοναδικό κίνητρο που έχουν σήμερα από την πολιτεία, αυτό της επιστροφής του φόρου.

Στο άρθρο 4, μοριοδότηση του κινηματογραφικού έργου. Με ιδιαίτερη ικανοποίηση είδαμε τη διστακτική αλλαγή της μοριοδότησης του σκηνοθέτη, από τις τρεις μονάδες που το είχατε στο αρχικό σχέδιο, στις τέσσερις και στον πρώτο ρόλο, παρά το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης απασχολείται τουλάχιστον δύο χρόνια και θα μπορούσατε να ήσαστε πιο τολμηροί στο θέμα αυτό.

Στο άρθρο 5, θεωρούμε και πιστεύουμε ότι από την πίστωση του ειδικού φόρου πρέπει πρώτον, να ενισχύονται οι διανομείς των ελληνικών κινηματογραφικών έργων και οι πολυκινηματογράφοι, -στο άρθρο 2 έχουμε μια διαφορετική αντίληψη όσον αφορά το ζήτημα των πολυκινηματογράφων- οι σκηνοθέτες επίσης και οι σεναριογράφοι, στη δημιουργική ιδιαιτερότητα, των οποίων βασίζεται η επιτυχία του έργου και τρίτον, πρέπει να προβλεφθεί σαφώς επιστροφή φόρου για τη προβολή των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους, που προβάλλονται πριν από τις ταινίες μεγάλου μήκους.

Γι’ αυτό προτείνουμε μια δέκατη παράγραφο στο άρθρο 5, η οποία έχει ως εξής: «Σε επιχείρηση διανομής η οποία κάθε κινηματογραφική περίοδο διανέμει ελληνική κινηματογραφικά έργα που προβάλλονται σε κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, για τουλάχιστον τρεις εβδομάδες, επιστρέφεται ποσοστό του ειδικού φόρου που εισπράχθηκε από τα κινηματογραφικά εισιτήρια που πραγματοποίησε το κινηματογραφικό έργο στην Ελλάδα και μέχρι ποσοστού που αντιστοιχεί σε 50 χιλιάδες εισιτήρια».

Έχω καταθέσει στην επιτροπή την βάση υπολογισμού του επιστρεφόμενου ειδικού φόρου, από το 35% για τη διανομή μιας ταινίας φτάνουμε στο 80% για τη διανομή έξι ταινιών. Τα ποσά που εισπράττει βάσει της παραπάνω διάταξης υποχρεούται η επιχείρηση διανομής να τα επενδύει σε απόκτηση δικαιωμάτων μεταφοράς σε σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, βιβλίων κ.λπ.. Αυτό το λέμε, διότι έχουμε την εξής άποψη: Οι επιχειρήσεις διανομής δεν λειτουργούν στη στενή αγορά της χώρας, αλλά στη διεθνή αγορά και χρειάζονται μια ιδιαίτερη ενίσχυση.

Άρθρο 5, παράγραφος 5, εδάφιο β. Μεταξύ των δραστηριοτήτων –ζητούμε να προστεθεί αυτό- να είναι η παραγωγή οπτικοακουστικών έργων και ο κύκλος εργασιών του, που πραγματοποιήθηκε την τελευταία τριετία από τη δραστηριότητά του αυτήν, αρκεί να μην προέρχεται από τον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό ή την ίδια εταιρεία παροχής συνδρομητικών υπηρεσιών τηλεοπτικών προγραμμάτων κ.λ.π. Η δραστηριότητα προσδιορίζεται κατά το φορολογικό νόμο και με βάση την εθνική ονοματολογία οικονομικών δραστηριοτήτων από τον οικείο κωδικό άσκησης δραστηριότητας του παραγωγού οπτικοακουστικών έργων και συμπεριλαμβάνεται στους κύριους ή δευτερεύοντες κωδικούς άσκησης δραστηριότητας.

Αυτό το λέμε, γιατί η μεγαλύτερη και σημαντικότερη πηγή άντλησης κεφαλαίων στην παγκόσμια κινηματογραφική αγορά είναι η διανομή. Είναι όνειρο και κριτήριο επιτυχίας για κάθε εταιρεία παραγωγής να εμπλέξει μια εταιρεία διανομής στις παραγωγές της με σταθερό και μακροχρόνιο τρόπο στη χρηματοδότηση των παραγωγών της.

Ο προηγούμενος νόμος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, απέκλειε, όχι με διατάξεις, αλλά με αξεπέραστη γραφειοκρατία τον παραγωγό από την επιστροφή φόρου. Η τωρινή πρότασή μας αποκλείει, με διατάξεις μάλιστα, από την επιστροφή φόρου και το διανομέα, σύμφωνα με πρότασή σας, αλλά και τον παραγωγό, στην περίπτωση που είναι και διανομέας ή έχει αποκλειστική συνεργασία με εταιρεία διανομής.

Άρθρο 6, καθορισμός συντελεστή ενίσχυσης κινηματογραφικού έργου. Ο σκηνοθέτης, βάσει της αλλαγής που επέφερε ο κύριος Υπουργός, αξιολογείται –και πολύ σωστά- με δέκα μονάδες, αλλά ο σεναριογράφος παραμένει –κακώς κατά την άποψή μας- στις τέσσερις μονάδες και ο συνθέτης, κακώς επίσης, στη μια μονάδα, όταν ο πρώτος ρόλος αξιολογείται με έξι μονάδες έκαστος και οι δεύτεροι ρόλοι με τέσσερις.

Στο άρθρο 7, θεωρούμε ότι ο υπολογιστής ενίσχυσης της κινηματογραφικής ταινίας, όπως προτείνεται, ενισχύει μάλλον την αποτυχία –το είπαμε και στην επιτροπή- παρά την επιτυχία. Ένα αναπτυξιακό νομοσχέδιο δεν είναι δυνατόν να ανταμείβει τους ερασιτέχνες, όσο σημαντικοί και αν αποδειχθούν στην πορεία. Αυτό που πρέπει να κοιτάξουμε πάλι είναι ότι χρειάζεται και η ενίσχυση όλων εκείνων, οι οποίοι με το έργο τους έχουν δώσει θετικό πρόσημο και στην εθνική μας οικονομία.

Στο άρθρο 8, σας είχα πει ότι αντιλαμβανόμαστε την επιλογή σας, κύριε Υπουργέ, δεν συμφωνούμε όμως. Θα θέλαμε να στηριχθεί η μικρή ελληνική ταινία και συστήνουμε να αλλάξει μερικώς ο πίνακας, όπως είχαμε πει. Έως πενήντα χιλιάδες εισιτήρια, ποσοστό 150% και από τριακόσιες πενήντα χιλιάδες εισιτήρια και πάνω ποσοστό 50%.

Στο άρθρο 8, όσον αφορά στο 1,5%, το νεκρό, όπως το αποκαλέσατε –και πολύ σωστά πιστεύω, γιατί αυτή είναι η πρακτική μέχρι τώρα- προτείνω πρώτον να ληφθούν μέτρα για την καταβολή των αναδρομικών, δεύτερον να θεσπιστούν κυρώσεις για τη μη καταβολή μέχρι τώρα του 1,5% και τρίτον, να οριστεί χρόνος προγράμματος για την προβολή της τηλεοπτικής διαφήμισης.

Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου –ο βασικός κορμός του νομοσχεδίου, όπου έχουμε εκθέσει τις απόψεις μας- να συνεχίσει να λειτουργεί, κατά την άποψή μας, ως έχει, με βελτιωτικές παρεμβάσεις. Εάν επιμείνετε, λέμε στο άρθρο 9 να παραμείνει ανώνυμη εταιρεία. Στο εδάφιο 5 να προστεθεί ότι εκτός από τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, περιέχονται και οι προηγούμενες αποφάσεις και εγκρίσεις του Διοικητικού Συμβουλίου, ώστε να δοθούν τα χρήματα στις ταινίες που είχαν εγκριθεί από το Διοικητικό Συμβούλιο, πριν την αλλαγή της ιδιότητας του Κέντρου. Είναι μια πρόταση και της κ. Γκερέκου και πιστεύω ότι πρέπει να την ενστερνιστείτε.

Στο άρθρο 10, να απαλειφθεί η παράγραφος 20 ότι η εκπροσώπηση στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Ενίσχυσης των Κινηματογραφικών και Οπτικοακουστικών Συμπαραγωγών, το ΕΡΙΜΑΖ, εκπροσωπείται από το Κέντρο, αλλά να είναι από το Υπουργείο, όπως σας είπα και στην επιτροπή.

Στο άρθρο 13, για το Διοικητικό Συμβούλιο του Ελληνικού Κέντρου, η θέση μας είναι γνωστή. Πιστεύω ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση ο καθορισμός προσόντων προς τις γενικές διευθύνσεις, παρ’ ότι εμείς πιστεύουμε ότι σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας δεν μπορεί να χρησιμοποιούμε και να δημιουργούμε νέους διοικητικούς φορείς, υπαλλήλους κ.λπ..

Στο άρθρο 14, διαφωνούμε με τον ορισμό του γενικού διευθυντή. Είμαστε εναντίον της ισχυρής φωνής και της ισχυρής αυθεντίας. Μπορεί να γίνει μια άλλη προσέγγιση.

Στο άρθρο 17 η Διεύθυνση Διεθνών Οπτικοακουστικών Παραγωγών δεν έχει θέση στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Μπορεί να πάει στο Υπουργείο Τουρισμού.

Στο άρθρο 20, παράγραφος 5, η τριετής θητεία των διορισμένων –σας το είχα πει και στην επιτροπή- να λήγει αζημίως με την αλλαγή του Υπουργού. Να μην επιβαρύνεται το ελληνικό δημόσιο με περαιτέρω αποζημιώσεις. Οι διοριζόμενοι να έχουν δικαίωμα ανανέωσης της θητείας τους για μια μόνο φορά ακόμα και να οριστούν εκ των προτέρων οι προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούν οι διοριζόμενοι. Αυτό το κάνατε μερικώς και πιστεύω ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Θα χρειαστώ δύο τρία λεπτά ακόμα, κυρία Πρόεδρε.

Στο φεστιβάλ τώρα. Είναι μια εξακτίνωση του κέντρου και το φεστιβάλ, όσον αφορά τη νομοθετική προσέγγιση που φέρνετε. Διαφωνούμε και με την κατάργηση του οργάνου ελέγχου, δηλαδή, της γενικής συνέλευσης και το διορισμό του γενικού διευθυντή. Πρέπει σαφέστατα να γίνει μνεία στις ταινίες μικρού μήκους αυτοτελώς. Θεωρούμε ότι θα έπρεπε να γίνεται μνεία για το φεστιβάλ της Δράμας. Μιλάμε, κύριε Υπουργέ, για κινηματογραφική παιδεία και θεωρώ ότι το φεστιβάλ της Δράμας έχει μια ιστορία και δεν θα έπρεπε να τύχει αυτής της μεταχείρισης εκ μέρους της πολιτείας. Πρέπει να το ξαναδούμε.

Στο άρθρο 35, όπως ανέφερε ο κύριος Υπουργός σχετικά με τα κρατικά βραβεία ότι είναι ανοικτός, θα καταθέσω συγκεκριμένη πρόταση. Με πιέζει ο χρόνος και δεν μπορώ να σας το πω αναλυτικά. Υπάρχουν οι προτάσεις των πέντε, όπως έχει καθιερωθεί πλέον. Μπορείτε να το δείτε με μια ιδιαίτερη, θα έλεγα, προσοχή.

Σχετικά με την αναμόρφωση και την προσθήκη νέων ειδών και θεμάτων στα κρατικά και θεατρικά, λογοτεχνικά βραβεία, πιστεύω ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Εμπλουτίζεται με βάση την παραγωγή, τη θεματολογία, αλλά και τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, τη συγγραφή έργων, που αφορούν τομείς όπως τη μετάφραση από τα αρχαία ελληνικά και άλλα. Είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Όσον αφορά, κύριε Υπουργέ, τα ζητήματα των συμβασιούχων είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Πολύ σωστά στην ομιλία σας είπατε –και αυτό πρέπει να το εξάρω- ότι αδικούνται και αυτοί οι άνθρωποι, οι συμβασιούχοι, οι οποίοι επί είκοσι τέσσερις μήνες παρέχουν εξειδικευμένες εργασίες στο Υπουργείο Πολιτισμού, αλλά αδικείται και το ίδιο το δημόσιο, το ίδιο το Υπουργείο διότι στερείται της εμπειρίας και της εξειδίκευσης, θα έλεγα, ανθρώπων οι οποίοι έχουν συνάφεια προς τα θέματα που είναι αποκλειστικά αρμοδιότητας του Υπουργείου Πολιτισμού.

Νομίζω ότι πρέπει, επιτέλους, όπως δείξατε μια παγερή –γιατί να το κρύψουμε- αποφασιστικότητα να προχωρήσετε το νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο, χωρίς να ακούσετε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των φορέων, πρέπει να δείξετε την ίδια αποφασιστικότητα στο ξεκαθάρισμα του ζητήματος των συμβασιούχων του Υπουργείου Πολιτισμού.

Πρέπει, επιτέλους, το Υπουργείο Πολιτισμού να «περιθάλψει» τα δικά του παιδιά, που είναι αυτοί οι συμβασιούχοι που έχουν και εξειδίκευση και έργο έχουν παράσχει στις υπηρεσίες των κατά τόπους εφοριών κι έχουν μια συγκεκριμένη αντίληψη για τα πράγματα. Πρέπει να το ξαναδείτε. Έχω καταθέσει σχετική τροπολογία. Νομίζω ότι, επιτέλους, πρέπει να λήξει η ομηρία αυτών των ανθρώπων.

Έχω καταθέσει και μία τροπολογία για την πνευματική ιδιοκτησία. Πρέπει να το δείτε και να το συζητήσουμε. Από ό,τι γνωρίζω θα φέρετε κι άλλο νομοσχέδιο σχετικά με την ταινιοθήκη κι εκεί θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε και ζητήματα που έχουν, ως παρελκόμενα ή ως παρεμπίπτοντα, αναφυεί από το δικό σας νομοσχέδιο.

Σε λίγο, κύριε Υπουργέ, θα πέσουν οι τίτλοι του τέλους σε αυτό το νομοσχέδιο, το οποίο φέρατε προς ψήφιση στην Εθνική Αντιπροσωπεία. Πιστεύω ότι η Νέα Δημοκρατία δικαιούται να έχει αυτήν την αρνητική στάση όσον αφορά και την αρχή του νομοσχεδίου, αλλά και τη γενικότερη διαδικασία, η οποία επεδείχθη, δεδομένου ότι έχουμε τη δική μας ιστορία στα ζητήματα της εκπόνησης ενός νομοσχεδίου για τον κινηματογράφο, αντικαθιστώντας το νομοσχέδιο της Μελίνας Μερκούρη.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει επανειλημμένα κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Τελειώνω, κυρία Πρόεδρε.

Εμείς είχαμε μία διαφανέστερη διαδικασία. Δεν προέκυψε νομοσχέδιο από τη θητεία της Νέας Δημοκρατίας στον τομέα του κινηματογράφου, προέκυψαν όμως, πολύ σημαντικές εμπειρίες. Είχαμε μία μεγαλύτερη διαφάνεια. Ακούσαμε τους φορείς, είδαμε αντιδράσεις, σκεφτήκαμε, πήραμε πίσω νομοθετικές πρωτοβουλίες. Για κάτι το οποίο δεν θα μπορέσει κανείς να κατηγορήσει τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας στον τομέα της εκπόνησης και της παραγωγής νομοσχεδίου για τον κινηματογράφο, είναι ότι δεν άκουσε όλες τις φωνές. Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να ακούμε και να ευαισθητοποιούμαστε πάνω στις αντιρρήσεις, στις αντιδράσεις κ.λπ..

Ο κινηματογραφικός χώρος –το λέω και η εμπειρία μου ως εισηγητού σε αυτό το νομοσχέδιο- είναι ένας χώρος πολύ ιδιαίτερος, όπως και οι άνθρωποί του. Είναι άνθρωποι, οι οποίοι είναι ανήσυχα πνεύματα και έχουν καταθέσει την καρδιά τους και την ψυχή τους για τον κινηματογράφο. Υπάρχουν και ζιζάνια, υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι έχουν αρνητικό πρόσημο στην παραγωγή αυτής της διαδικασίας, αλλά δεν μπορούμε εκ του αρνητικού δεδομένου να κοιτάμε το όλον. Το όλον είναι άνθρωποι οι οποίοι πονάνε και αγαπάνε τον κινηματογράφο και είναι πικραμένοι, γιατί δεν εισακούστηκαν.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Ροδούλα Ζήση): Ευχαριστούμε τον εισηγητή της Νέας Δημοκρατίας κ. Αθανάσιο Δαβάκη.

Καλώ στο Βήμα τον ειδικό αγορητή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας κ. Ιωάννη Ζιώγα.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Σας ευχαριστώ, κυρία Πρόεδρε.

Ως γνωστόν, σήμερα είναι ημέρα γενικής απεργίας και γι’ αυτό οι Βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας δεν συμμετέχουν στις επιτροπές της Βουλής. Εμείς, έστω και τελευταία στιγμή, καλούμε τους τηλεθεατές να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ και να δώσουν αποφασιστικό παρόν στα συλλαλητήριά του στην Ομόνοια στην Αθήνα και στο Άγαλμα του Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη.

Το άρθρο 1 υπάρχει, για καθαρά τυπικούς λόγους, για τη συνταγματική νομιμότητα του νομοσχεδίου και το οποίο στην ουσία υπονομεύεται από τις διατάξεις των υπολοίπων άρθρων.

Το άρθρο 2 περιγράφει τους ορισμούς που θα χρησιμοποιήσει στη συνέχεια κι έχει να κάνει με το τι είναι κινηματογραφικό έργο, έργο μεγάλου μήκους κ.λπ.. Στο άρθρο αυτό εμείς επιμένουμε ότι ο σκηνοθέτης όχι μόνο υποβαθμίζεται, αλλά εξαφανίζεται. Έχει μεγάλη σημασία να αναδειχθεί ο δημιουργικός του ρόλος, αλλά να αναδειχθεί ο δημιουργικός ρόλος του σεναριογράφου, επίσης, όπως και όλων των άλλων δημιουργών-συντελεστών. Ας μην ξεχνάμε πως το σενάριο είναι η βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί το κινηματογραφικό έργο, όπως επίσης, σημαντικό ρόλο παίζουν τα κοστούμια, τα σκηνικά, η μουσική που ντύνει το έργο και που είναι παράγοντες που δημιουργούν την ανάλογη ατμόσφαιρα και συμβάλλουν στην αισθητική της ολοκλήρωση. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι το άρθρο αυτό είναι απαράδεκτο.

Το άρθρο 3 αφορά την ελληνικότητα και το πιστοποιητικό ιθαγένειας του κινηματογραφικού έργου. Έχουν ειπωθεί αρκετά στη συζήτηση επί της αρχής. Στην παράγραφο 3 του άρθρου αυτού δίνεται το δικαίωμα στον κύριο Υπουργό να επιδίδει αποφάσεις για να αποκτούν πιστοποιητικό και κινηματογραφικά έργα που δεν πληρούν προϋποθέσεις των άλλων παραγράφων του άρθρου αυτού.

Στο άρθρο 4 αναφέρεται η μοριοδότηση και ρυθμίζει τις προϋποθέσεις πέραν της ελληνικότητας, βάσει των οποίων μια ταινία θα ενταχθεί στο πλαίσιο αυτού του νόμου για τη χρηματοδότηση της παραγωγής και την ενίσχυση της διανομής του. Να επισημάνουμε εδώ, συμπληρωματικά σε αυτό που ήδη έχουμε αναφέρει στην τοποθέτησή μας στη συζήτηση που κάναμε στην επιτροπή, το εξής: Στην ομάδα της τεχνικής δημιουργίας για την εικόνα προβλέπεται μία μονάδα, όμως οι τεχνικοί που απαιτούνται για να αποδοθεί αυτή η μονάδα είναι τρεις: Ο διευθυντής φωτογραφίας, ο κάμεραμαν κι ένας βοηθός. Το άρθρο αυτό δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε ταινία μικρού και μεγάλου μήκους. Αυτό σημαίνει πως και μία ταινία μικρού μήκους θα πρέπει να πληροί τις ίδιες προϋποθέσεις με μια ταινία μεγάλου μήκους. Με λίγα λόγια, με το άρθρο αυτό ενισχύονται τα μονοπώλια του χώρου και όχι αυτό που ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα και οι «Ομιχλιστές», ότι δήθεν ενισχύεται η μικρή παραγωγή. Γι’ αυτό και το απορρίπτουμε.

Άρθρο 5, ενίσχυση από τα έσοδα του ειδικού φόρου. Η ενίσχυση αφορά μόνο στην ταινία μεγάλου μήκους. Από ό,τι φαίνεται, για την Κυβέρνηση η ταινία μικρού μήκους υπάρχει ως προσδιορισμός, ίσα-ίσα για να είναι πιο εύκολος ο αποκλεισμός της. Η μικρού μήκους ως εμπόρευμα, έχει μικρή αξία, οπότε πολύ λίγο ενδιαφέρει τη βιομηχανία. Από εδώ φαίνεται και η δήθεν στοργή που δείχνουν στους νέους δημιουργούς και το μέλλον που τους επιφυλάσσουν.

Στο άρθρο 6 εισάγεται η έννοια του συντελεστή ενίσχυσης του κινηματογραφικού έργου. Ο συντελεστής αυτός ισούται με τη μονάδα, δηλαδή, δεν πολλαπλασιάζει το ποσόν που είναι να διατεθεί, αλλά υπό προϋποθέσεις, όπως έχουμε αναπτύξει, το μειώνει.

Το άρθρο 7, παρά το γεγονός ότι φαίνεται να ενισχύει τους πιο αδύναμους, αφού σε αυτούς επιστρέφει το 200% του φόρου που εισπράχτηκε κατά την προβολή της ταινίας τους, εν τούτοις αν συνδυαστεί με την παράγραφο 4 του άρθρου 5, στην οποία ορίζεται πως η βάση για τον υπολογισμό επιστροφής φόρου είναι τα εισιτήρια που κόπηκαν κατά τους δώδεκα πρώτους μήνες από την πρώτη προβολή της ταινίας και όχι μέχρι την απόσβεση του κόστους παραγωγής, τότε αντιλαμβάνεται κανείς πως ο μικρός παραγωγός, με πολύ μεγάλη δυσκολία, θα συγκεντρώσει ξανά χρήματα για την επόμενη παραγωγή του.

Στο άρθρο 8 περιλαμβάνονται οι διατάξεις για το περίφημο 1,5%, το οποίο μέχρι τώρα έπρεπε να καταβάλουν όλα τα κανάλια με βάση το νόμο του 1989. Στις διατάξεις του νόμου αυτού προβλεπόταν ότι τα κρατικά, δημοτικά και ιδιωτικά κανάλια έπρεπε να καταβάλουν κατ’ έτος ποσό ίσο με το 1,5% ακαθαρίστων εσόδων τους από κάθε πηγή για την παραγωγή κινηματογραφικής ταινίας μεγάλου μήκους. Επειδή στο σχετικό νόμο δεν υπήρχαν ποινικές ρήτρες ούτε προβλεπόταν ο τρόπος με τον οποίο θα εισπράττεται αυτό το ποσόν, είχε αφεθεί στην αγαθή προαίρεση των καναλαρχών, με το γνωστό αποτέλεσμα. Πέραν ορισμένων δημόσιων καναλιών, ουδέν.

Άρθρα 9 έως 20 για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Μιλώντας για τη γενική φιλοσοφία και τις αρχές που διέπουν αυτό το νομοσχέδιο, περιγράψαμε το τι επιχειρεί σε γενικές γραμμές να κάνει. Υποταγμένο σε αυτή τη λογική το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου από ανώνυμη εταιρεία μετατρέπεται στο πιο ευέλικτο σχήμα, χωρίς γενική συνέλευση του νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου. Το ονομάζει «Κοινωφελές μη κερδοσκοπικό νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου». Φυσικά, στην παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου μπορεί να λειτουργεί προς χάριν του δημοσίου συμφέροντος με κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας και διέπεται από το ιδιωτικό δίκαιο.

Το Κέντρο Κινηματογράφου είναι ο φορέας που εκδίδει το πιστοποιητικό ελληνικής ιθαγένειας για τα κινηματογραφικά έργα που πληρούν τους όρους του άρθρου 3. Τέτοιο Κέντρο, δεν μπορεί να δεχθεί στα όργανα διοίκησής του τους εκπροσώπους των συνδικαλιστικών φορέων. Υπάρχει ειδική διάταξη για ασυμβίβαστο της ιδιότητας του συνδικαλιστή με μέλος διοίκησης, άρθρο 20 παράγραφος 3. Από τα επτά μέλη του διοικητικού συμβουλίου, τα τέσσερα είναι προσωπικότητες του ελληνικού ή του παγκόσμιου κινηματογράφου. Οι υπόλοιποι τρεις μπορεί να είναι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών ή άνθρωποι που διαθέτουν πείρα στη διοίκηση οργανισμών ή επιχειρήσεων. Είναι λογικό, γιατί το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου δεν θα διαχειριστεί τέχνη, εμπόρευμα θα διαχειριστεί. Ως εκ τούτου, χρειάζεται συμβούλους που θα είναι αποτελεσματικοί στην κατεύθυνση αυτή. Η λειτουργία του διοικητικού συμβουλίου βασίζεται στις εισηγήσεις του γενικού διευθυντή, ο οποίος είναι ο μόνος αρμόδιος να εισηγείται θέματα.

Στο άρθρο 14, στην παράγραφο 1 προβλέπεται ότι ο γενικός διευθυντής είναι πρόσωπο αναγνωρισμένου κύρους του ελληνικού ή παγκόσμιου κινηματογράφου. Αυτή είναι άλλη μία υιοθέτηση του κοσμοπολιτισμού και ενσωμάτωση της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την κίνηση κεφαλαίων, την οποία άλλωστε συνδιαμορφώνουν. Αυτό είναι το πρώτο. Το δεύτερο, είναι πως όπως συμβαίνει σε όλους τους κρατικούς οργανισμούς που ιδρύονται, εφαρμόζεται η ενός ανδρός αρχή.

Άρθρο 15, εσωτερική διάρθρωση. Σε αυτό αποκαλύπτεται η ουσία του είδους της ανάπτυξης που σχεδιάζει το Υπουργείο και η Κυβέρνηση συνολικά για την κινηματογραφική τέχνη.

Στο άρθρο 20 αναφέρεται ότι οι διευθυντές, πλην του διευθυντή οικονομικής και διοικητικής υποστήριξης, είναι πρόσωπα αναγνωρισμένου κύρους κ.λπ. Από την παρουσίαση των άρθρων αυτών ισχυροποιείται η εκτίμηση που κάνουμε για το ρόλο που έχει να παίξει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου στις σύγχρονες ανάγκες του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού στη χώρα μας.

Όσον αφορά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η νομική μορφή, που είναι η ίδια με το Ελληνικό Κέντρο, για τους ίδιους λόγους διατηρεί τους σκοπούς που τους είχε πρόσφατα ο νόμος του κ. Βενιζέλου και όπου το διοικητικό συμβούλιο και ο γενικός διευθυντής έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με το αντίστοιχο του Κέντρου Κινηματογράφου. Διατηρεί ως μη διαγωνιστικό το ελληνικό τμήμα στο Φεστιβάλ.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Κυρία Πρόεδρε, θα ήθελα το λόγο της δευτερολογίας μου.

Ενσωματώνει στο Φεστιβάλ το Κινηματογραφικό Μουσείο, το οποίο πλέον αποτελεί διεύθυνση του Φεστιβάλ, ενώ διαμορφώνει και μία ακόμη διεύθυνση, τη Διεύθυνση Οπτικοακουστικών Παραγωγών. Είναι μία από τις τέσσερις διευθύνσεις του Φεστιβάλ, που αναφέρονται στο άρθρο 29.

Στο άρθρο αυτό ενσωματώνονται τα καθήκοντα του διευθυντή της. Ανάμεσα σε αυτά, καθήκον του είναι να επιλέγει τα κινηματογραφικά έργα που συμμετέχουν στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και το Φεστιβάλ του Ελληνικού Κινηματογράφου που καθορίζει την ημέρα και τη σειρά προβολής τους. Αυτό θα πει συλλογικότητα, δημοκρατία, αξιοκρατία, διαφάνεια και όλα τα συναφή.

Για το Φεστιβάλ ισχύει η εκτίμηση κατ’ αναλογία με την εκτίμηση που κάνουμε για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Είναι και αυτό ένα γρανάζι στην κρατική παρέμβαση υπέρ του κεφαλαίου. Για το Φεστιβάλ Δράμας έχουμε τοποθετηθεί και ισχύει η θέση μας.

Άρθρο 34, Κινηματογραφικό Αρχείο. Το αφήνει, ως φαίνεται, να λειτουργεί προς το παρόν, όπως προέβλεπε ο νόμος του 2006. Ο όποιος εκσυγχρονισμός του, στο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, επαφίεται στις αλλαγές που μπορεί να ακολουθήσουν στο μέλλον από τις προβλεπόμενες υπουργικές αποφάσεις, όπως αναφέρονται στην παράγραφο 4 του συγκεκριμένου άρθρου.

Άρθρο 38, Γνωμοδοτική Επιτροπή Σχολών Κινηματογράφου-Τηλεόρασης. Είναι η επιτροπή που βεβαιώνει τους τίτλους σπουδών, ελέγχει τη λειτουργία των σχολών. Μέχρι τώρα στην επιτροπή αυτή συμμετείχε και εκπρόσωπος του ΣΕΥ. Με το άρθρο αυτό εκπρόσωπος παύει να υπάρχει, όπως και ο πρόεδρος της επιτροπής παύει να είναι ακαδημαϊκός.

Να θυμίσουμε πως πρόκειται για σχολές, κατά κανόνα ιδιωτικές. Κατά τη δική μας αντίληψη –το οποίο θεωρούμε σημαντικό και το επαναλαμβάνουμε- πιστεύουμε ότι η εκπαίδευση των καλλιτεχνών πρέπει να αναβαθμιστεί, να γίνει ανώτατη, δημόσια και δωρεάν και όλες οι ιδιωτικές σχολές θα καταργηθούν.

Για τα κρατικά βραβεία λογοτεχνίας, επισημαίνουμε στην παράγραφο 19 του άρθρου 40 -όπου δίνεται το δικαίωμα στον κύριο Υπουργό να δίνει βραβεία και διακρίσεις σε βιβλιοπωλεία και εκδότες για την προσφορά τους στην προώθηση, τη διάδοση και τη δημιουργία νέων αναγνωστών- ότι έτσι μπορούμε να βρεθούμε μπροστά στο φαινόμενο να βραβεύονται ή ακόμη να δίνεται διάκριση και σε σούπερ μάρκετ. Η γενική εικόνα πάντως είναι πως πάει να τελειώσει με το βιβλίο, όπως επίσης προσπαθεί να τελειώσει και με τη συγγραφή θεατρικών έργων.

Πάγια θέση μας στο άρθρο 42 είναι η κάλυψη των αναγκών με μόνιμο προσωπικό, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Στα άρθρα 43 και 44, από την πλευρά του Συλλόγου των Εκτάκτων Αρχαιολόγων του Υπουργείου Πολιτισμού έχει βγει ανακοίνωση, στην οποία θεμελιώνουν τις αντιρρήσεις τους για την υπογραφή ενός μνημονίου, προβάλλοντας την άποψη πως εν τέλει αυτό λειτουργεί κυρίως υπέρ των εργολάβων, οι οποίοι κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούν να παρεμβαίνουν στην ανασκαφή.

Στο άρθρο 46 έχουμε ρυθμίσεις για πνευματική ιδιοκτησία. Θεωρούμε πως το άρθρο αυτό είναι ψευδεπίγραφο. Όπως θα διαπιστώσει όποιος το διαβάσει, δεν αναφέρεται στα πνευματικά δικαιώματα, έστω σε πνευματική ιδιοκτησία, αλλά σε συγγενικά δικαιώματα των εκτελεστών-ερμηνευτών.

Από την άλλη, εμείς έχουμε μία ουσιώδη διαφορά με τον όρο «πνευματική ιδιοκτησία». Για εμάς υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών και συγγενικά δικαιώματα των ερμηνευτών-εκτελεστών, τα οποία ως δικαιώματα ή ασκούνται ή δεν ασκούνται από αυτόν που τα έχει. Δεν μπορούν όμως σε καμμία περίπτωση να γίνουν αντικείμενο αγοραπωλησίας, δηλαδή να μετατραπούν σε εμπόρευμα.

Στο άρθρο 50, ανάμεσα στις καταργούμενες διατάξεις είναι και αυτές που αφορούν τα κρατικά βραβεία. Φυσικά παραμένουν εκτός νομοσχεδίου η Ταινιοθήκη της Ελλάδας και το μεγάλο ζήτημα της γενικής αναβάθμισης της κινηματογραφικής παιδείας σε δημόσια, δωρεάν και ανώτατη.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Σ’ ένα λεπτό, κυρία Πρόεδρε, ολοκληρώνω. Σας ευχαριστώ.

Να θυμίσουμε ότι σε πανεπιστημιακό επίπεδο υπάρχει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Τμήμα Κινηματογραφικών Σπουδών, ιδιαίτερα υποβαθμισμένο όμως, από το οποίο λείπουν και οι στοιχειώδεις υποδομές, ενώ στο χώρο λειτουργούν ιδιωτικές αδιαβάθμητες σχολές από τις οποίες βγαίνουν σκηνοθέτες και τεχνικοί κινηματογράφου. Γι’ αυτά τα δύο θέματα ίσως το Υπουργείο Πολιτισμού να επιφυλάσσει εκ νέου χειρότερες για το μέλλον εκπλήξεις. Στις καταργούμενες διατάξεις είναι και εκείνες που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία των κινηματογραφικών λεσχών.

Με βάση όλα τα παραπάνω, το νομοσχέδιο είναι απαράδεκτο. Περιγράφει την κινηματογραφική βιομηχανία που θέλουν τα μονοπώλια για να συνεχιστεί η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των κεφαλαίων, για να παραμείνει ο κινηματογράφος ένα ιδεολογικό όπλο των κεφαλαιοκρατών.

(Στο σημείο αυτό την Προεδρική Έδρα καταλαμβάνει ο Γ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής κ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ)

Είναι φανερό πως στο πλαίσιο αυτό της πολιτικής, που εκφράζει το νομοσχέδιο, θα υπάρξει ένταση της ιδεολογικής επίθεσης στα λαϊκά στρώματα και ιδεολογικού εκβιασμού στους καλλιτέχνες. Το περιεχόμενο του κινηματογραφικού έργου θα γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικό και αντικομμουνιστικό.

Αριστουργήματα της κινηματογραφικής τέχνης που δεν βολεύουν το σύστημα, θα θαφτούν στα αρχεία, όπως άλλωστε ήδη συμβαίνει, όχι μόνο στον κινηματογράφο, αλλά και σε όλους τους τομείς της τέχνης, ενώ ταυτόχρονα κάποιες δυνάμεις που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε καλούς, δημιουργικούς σκηνοθέτες, σεναριογράφους και λοιπούς συντελεστές δημιουργούς, θα περιθωριοποιηθούν.

Απάντηση στην απαίτησή τους δεν είναι η υποταγή, η μοιρολατρία και η παραίτηση. Δεν είναι και η επιστροφή σ’ έναν παρελθόντα νόμο ο οποίος υπήρξε ο πρώτος κρίκος της αλυσίδας, του οποίου συνέχεια και εκσυγχρονισμός, κατά τις επιθυμίες των μονοπωλίων, υπήρξαν οι νόμοι που ακολούθησαν. Η απάντηση σ’ αυτό είναι η ανάπτυξη της πάλης για τη δημιουργία μιας κινηματογραφίας που δεν θα έχει στόχο το κέρδος του κεφαλαίου, αλλά που θα έχει στόχο την αισθητική και πνευματική ανύψωση του λαού και αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτό θα έχουν όλοι οι άνθρωποι της κινηματογραφίας, καθώς και η ίδια η κοινωνία.

Καταψηφίζουμε και την τροπολογία του Υπουργείου Εσωτερικών, με δεδομένο ότι παραμένουμε σταθεροί στη θέση μας για τις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Το λόγο έχει ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού κ. Βαΐτσης Αποστολάτος, ΣΤ’ Αντιπρόεδρος της Βουλής.

ΒΑΪΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ (ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κύριε Υπουργέ, έχουμε πει ότι είμαστε υπέρ του νομοσχεδίου επί της αρχής, με τέσσερις μόνο μικρές αντιρρήσεις να εγείρονται σε τέσσερα συγκεκριμένα άρθρα και σε αντίστοιχες ρυθμίσεις.

Συγκεκριμένα, στο άρθρο 1, όπου καθορίζονται οι γενικές αρχές, λέμε «ναι», δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην παράγραφο 2, όπου διακηρύσσεται η ελευθερία της κινηματογραφικής τέχνης που είναι κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα και ορίζεται σαφώς και στο ν. 1597/ 86 της Μελίνας Μερκούρη. Πρόκειται για μία παράγραφο που δεν υπήρχε στο αρχικά κατατεθέν νομοσχέδιο και είναι πάρα πολύ σημαντικό να επιβραβεύουμε το γεγονός ότι ενσωματώθηκε σ’ αυτό μετά τη δημόσια διαβούλευση, δεδομένου ότι έτσι δεν αφήνεται περιθώριο ενδεχόμενης άσκησης λογοκρισίας στην κινηματογραφική δημιουργία και τέχνη.

Στο άρθρο 2, που έχουμε τους ορισμούς των όσων τίθενται παρακάτω στο νομοσχέδιο, είναι σαφώς πολύ θετικό το ότι στην περίπτωση ε’ της παραγράφου 1, στον ορισμό δηλαδή της επιχείρησης αιθουσών, προστέθηκε και ο θερινός κινηματογράφος.

Ωστόσο, είναι σταθερή η θέση περί του αναγκαίου της ρητής αναφοράς στους σκηνοθέτες ως δημιουργούς των κινηματογραφικών έργων, η οποία δεν περιλαμβάνεται στους ορισμούς. Υπήρχε αυτή η αναφορά στην παράγραφο 6 στο αρχικό κείμενο που μας είχε δοθεί, η οποία όμως στη συνέχεια απαλείφθηκε.

Έχουμε αναλύσει διεξοδικά αυτό το θέμα στις συνεδριάσεις της επιτροπής. Έχει γίνει επίκληση στο νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας, τον ν. 2121/93, όπου ορίζεται ο σκηνοθέτης και γι’ αυτό έχει υποστηριχθεί ότι δεν είναι ανάγκη να οριστεί και εδώ.

Ωστόσο συνεχίζω να πιστεύω ότι όπως ακριβώς ορίζουμε τον παραγωγό, ο οποίος ορίζεται επίσης στο ν. 2121/93, πρέπει να ορίσουμε σαφώς και το σκηνοθέτη, την ψυχή δηλαδή του κινηματογράφου, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς ως προς την τήρηση των πολύ λεπτών ισορροπιών σε ό,τι αφορά τη βαρύτητα των δύο αυτών μεγάλων ρόλων δεδομένης της μεγίστης σημασίας και των δύο στο τελικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα μαζί σαφώς με όλους τους άλλους. Δεδομένης αυτής της έλλειψης δεν θα ψηφίσουμε το άρθρο 2.

Με το άρθρο 3 και τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί το ελληνικό κινηματογραφικό έργο είμαστε απόλυτα σύμφωνοι.

Στο άρθρο 4 που αφορά τη μοριοδότηση του κινηματογραφικού έργου αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες του αυστηρού υπολογισμού και καθορισμού των μορίων αυτών και ότι σκληρά προσπαθήσατε, προκειμένου η συγκεκριμένη μοριοδότηση να είναι καθ’ όλα και προς όλους δίκαιη. Σε αυτήν τη λογική και δεδομένης της τροποποίησης που κάνατε στην περίπτωση α΄ της παραγράφου 1, όπου ο πρώτος και ο δεύτερος ρόλος θα καθορίζονται από το σκηνοθέτη, τον πλέον και καθ’ ύλην αρμόδιο, θα ψηφίσουμε το άρθρο. Καταθέτω ωστόσο τον προβληματισμό μου, σχετικά με το γιατί το σύνολο των μορίων για την περίπτωση α΄ πρέπει να είναι υποχρεωτικά δεκαοκτώ. Όπως είχα ξαναπεί, αν αυξάναμε το όριο αυτό, ίσως να μπορούσαμε να ενισχύσουμε περισσότερο κάποιες κατηγορίες που ως τώρα εξισώνονται μεταξύ τους, επί παραδείγματι ο σκηνοθέτης με τον πρώτο ρόλο. Ψηφίζουμε ωστόσο το άρθρο με τον προβληματισμό μου να παραμένει.

Σχετικά με το άρθρο 5 για την επιστροφή του ειδικού φόρου θέλω να χαιρετίσω την ενσωμάτωση της παραγράφου 9 που ορίζει την προσπελασιμότητα των κινηματογραφικών αιθουσών ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ενίσχυση της επιχείρησης αιθουσών χειμερινού κινηματογράφου. Ήταν από τα πράγματα που προτάθηκαν στον Υπουργό στη συνεδρίαση της επιτροπής επί των άρθρων και θεωρώ πολύ σημαντικό ότι προστέθηκε ως αυτοτελής παράγραφος στο άρθρο 5.

Η αντίρρηση στο άρθρο τούτο έγκειται στην παράγραφο 3, όπου δεν προβλέπεται η ενίσχυση και του σκηνοθέτη ξανά από την επιστροφή του ειδικού φόρου, όπως θα συμβαίνει για τους παραγωγούς και τις επιχειρήσεις αιθουσών και η οποία θα γίνεται με βάση την κλίμακα του άρθρου 7. Η μη συμμετοχή των σκηνοθετών σ’ αυτήν την επιστροφή ειδικού φόρου αντιλαμβάνεστε ότι δεν συνάδει με το μέγεθος της προσφοράς τους στην επιτυχία ή μη της εκάστοτε κινηματογραφικής ταινίας. Δεδομένου δε ότι κάτι τέτοιο προβλέπεται και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης μας, θα σας προτείναμε να το ξαναδείτε και τώρα. Έχουμε όλη την καλή διάθεση να ψηφίσουμε το συγκεκριμένο άρθρο, πόσω δε μάλλον συνεχεία της προσθήκης που κάνατε -και πάρα πολλά συγχαρητήρια και μπράβο από όλους ομόφωνα- για τα άτομα με αναπηρία. Θέλουμε, όμως, να ρυθμιστεί και το θέμα τούτο.

Στο άρθρο 6 και στο άρθρο 7 λέμε «ναι». Ειδικότερα για το άρθρο 7 θεωρούμε ότι είναι πολύ θετικό ότι με βάση την κλίμακα που παρατίθεται προβλέπεται μεγαλύτερη επιστροφή φόρου και για τις ταινίες με λιγότερες εισπράξεις. Γίνεται δηλαδή μία ευγενής και εξαιρετική προσπάθεια ενίσχυσης των ταινιών που δεν είχαν το επιθυμητό εισπρακτικό αποτέλεσμα και αυτό είναι πολύ ευεργετικό επί της ουσίας του σινεμά.

Το άρθρο 8 για το ιστορικό πλέον 1,5%, εκεί που εγείρεται και η βασική μας αντίρρηση. Έχω αναφερθεί διεξοδικά στο θέμα και στη συζήτηση επί της αρχής. Δεν πιστεύουμε ότι θα είναι αποτελεσματική η απόδοση του 1,5% ειδικά από τη δημόσια τηλεόραση, αλλά και τα ιδιωτικά κανάλια παρά την ποινικοποίηση που έχετε βάλει –και το χειροκροτήσαμε τούτο- το ΣΔΟΕ και όλα αυτά, γιατί πιστεύουμε ότι θα αντιμετωπίζετε δυσκολίες, παρά τις όποιες κυρώσεις προβλέπετε στις παραγράφους 11 και 12 και 13. Αντ’ αυτού επαναλάβαμε όλοι από το κόμμα μου ότι μπορεί να αποδειχθεί άκρως αποτελεσματικό αν καθορίσετε ένα παράβολο που θα καταβάλλεται για κάθε προβολή ξένης και ελληνικής ταινίας προς ενίσχυση του κινηματογράφου. Μπορείτε να το εξετάσετε ως μοντέλο και να διασφαλίσετε μ’ έναν τέτοιο τρόπο τη χρηματοδότηση του χώρου.

Για το άρθρο 9 θεωρούμε ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερος ρόλος για την αλλαγή της νομικής μορφής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου στην ανώνυμη εταιρεία, σε κοινωφελές μη κερδοσκοπικό νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, από τη στιγμή μάλιστα που η οργανωτική δομή είναι πιο ελεγχόμενη και ευέλικτη από εκείνη του νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου.

Για το άρθρο 10 και τους σκοπούς του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου δεν έχουμε καμμία αντίρρηση. Είναι ένα απόλυτο «ναι».

Στο άρθρο 11 παράγραφος 3 έχω να σημειώσω το θετικό της νομοθετικής τροποποίησης που κάνατε επεκτείνοντας το θέμα της δημοσιοποίησης του ισολογισμού σε δημοσιοποίηση των αιτήσεων οικονομικών καταστάσεων. Στην επιτροπή ήμουν πολύ συγκεκριμένος και είχα μιλήσει για ανάγκη δημοσιοποίησης περισσοτέρων πληροφοριών οικονομικής δραστηριότητας, όπως της κατάστασης αποτελεσμάτων χρήσης για παράδειγμα. Είναι εξαιρετικά σημαντικό, λοιπόν, ότι εδώ κάνετε πια λόγο για ετήσιες οικονομικές καταστάσεις και όχι για ισολογισμό απλό, διότι εξασφαλίζετε με αυτόν τον τρόπο μεγαλύτερη διαφάνεια ως προς τα οικονομικά.

Θα ήταν χρήσιμο να εξετάσετε βεβαίως και το ενδεχόμενο, οι ορκωτοί λογιστές που αναφέρονται στην παράγραφο 4 να είναι ανεξάρτητοι και να μη διορίζονται με απόφαση του εκάστοτε Υπουργού και οι ετήσιες οικονομικές καταστάσεις να εγκρίνονται από το διοικητικό συμβούλιο, δεδομένου μάλιστα ότι ο ίδιος ο Υπουργός θα έχει διορίσει αυτό το διοικητικό συμβούλιο. Παρά όμως αυτές τις δυο παρατηρήσεις, επειδή κρίνουμε πάρα πολύ θετική την τροποποίηση του κάνατε, προσανατολιζόμαστε σε τελικό «ναι» για το συγκεκριμένο άρθρο.

Για το άρθρο 12 όπου ορίζονται ως όργανα διοίκησης του Εθνικού Κέντρου Κινηματογράφου το διοικητικό συμβούλιο και ο γενικός διευθυντής, θεωρούμε καθοριστικής σημασίας τη διατήρηση της γενικής συνέλευσης, ώστε να μην τεθεί θέμα υπερσυγκέντρωσης εξουσιών στο πρόσωπο του γενικού διευθυντή και των μελών του διοικητικού συμβουλίου, για να υπάρχει επαρκέστερη εκπροσώπηση από πρόσωπα διακεκριμένα στο χώρο του κινηματογράφου, που θα μπορούν με τις προτάσεις να συμβάλουν ευεργετικά στο έργο του γενικού διευθυντή και του διοικητικού συμβουλίου. Ωστόσο, εγώ προσωπικά έχω δεχθεί τη δική σας εγγύηση, πρόκληση γι’ αυτούς να αποδείξουν τις δυνατότητές τους, την αποτελεσματικότητά τους.

Στο άρθρο 13, παρά τις διαβεβαιώσεις περί αξιοκρατικών διαδικασιών και έχοντας κατανοήσει πλήρως τους λόγους για τους οποίους επιλέγετε το διορισμό όλων των μελών του διοικητικού συμβουλίου απευθείας από τον εκάστοτε Υπουργό, επιμένουμε στην αρχική μας θέση περί αναγκαιότητας να υπάρχουν ορισμένα έστω αιρετά, όμως, μέλη στο διοικητικό συμβούλιο, προκειμένου να τηρείται με έναν τρόπο η έννοια του πλουραλισμού, της πολυφωνίας, οπωσδήποτε της δημοκρατίας. Αυτό συμβαίνει με τα πολυμελή συμβούλια άλλων χωρών. Σας είπα για τη Γερμανία για παράδειγμα, το κρατίδιο της Βαυαρίας και αλλού. Και αν όχι αυτό, για παράδειγμα θα σας έλεγα ότι τουλάχιστον μπορείτε να καθορίσετε επ’ ακριβώς τα απαραίτητα τυπικά προσόντα των επτά αυτών μελών και να μην περιοριστείτε σ’ αυτό το γενικόλογο πρόσωπα αναγνωρισμένου κύρους από το χώρο του ελληνικού ή παγκόσμιου κινηματογράφου ή να προέρχονται από τον ευρύτερο χώρο των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών ή να διαθέτουν αξιόλογη πείρα στη διοίκηση οργανισμών ή επιχειρήσεων.

Το άρθρο 14 αφορά στο γενικό διευθυντή. Κάνατε τροποποίηση του αφορά στην παράγραφο 1 και προσθέσατε νέο εδάφιο βάσει του οποίου ο γενικός διευθυντής προτείνεται ύστερα από δημόσια πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος. Απολύτως προς τη σωστή κατεύθυνση η τροποποίηση και την επικροτούμε.

Είναι αναγκαίο βεβαίως και εδώ και με δεδομένο μάλιστα ότι ο ρόλος του γενικού διευθυντού -τα είπαμε, κύριε Πρόεδρε, επιφορτίζεται και με επιπλέον καθήκοντα και δικαιώματα βεβαίως, που συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του- να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι. Και παρακαλώ, να καθορίσουμε τα τυπικά προσόντα των όσων θα μπορούν να εκδηλώνουν ενδιαφέρον, για την πλήρωση της συγκεκριμένης θέσης.

Στα άρθρα 15, 16, 17, 18, 19 και 20 -για το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, που λέγαμε ότι μπορεί να συμμετέχει, να πάει εκεί- λέμε «ναι», με μια μικρή αναφορά στο άρθρο 17, που αναφέρεται στη Διεύθυνση Οπτικοακουστικών Παραγωγών και το οποίο αποτελεί πραγματικά ένα σημαντικό βήμα για την προώθηση της Ελλάδας μας, ως ελκυστικού προορισμού για την πραγματοποίηση γυρισμάτων, αλλά και γενικότερα κινηματογραφικών παραγωγών, ένα φυσικό σκηνικό, οπότε και στην προσέλκυση συναλλάγματος. Γι’ αυτό ανέφερα και το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.

Στο πέμπτο κεφάλαιο, που καλύπτει τα άρθρα 21 έως και 33, για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ψηφίζουμε τα άρθρα 21, 22, 23, 24, 25, 28, 30, 31, 32 και 33. Θα πούμε τις αντιρρήσεις μας στα άρθρα 26 και 27, που ορίζουν τα σχετικά με το διοικητικό συμβούλιο και το γενικό διευθυντή, όπου μόνο σε αυτά βλέπετε ότι υπάρχει ζήτημα και όπου δικό μας ζητούμενο είναι τα όσα ανέφερα προηγουμένως, στα αντίστοιχα άρθρα που αφορούν στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.

Θα σταθώ ιδιαιτέρως, όμως στο άρθρο 29 και την κατάργηση των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας. Είναι ένα θέμα με το οποίο, σαφώς, δεν συμφωνούμε. Τα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία έχουν αντίκρυσμα, όχι μόνο στην ηθική επιβεβαίωση του δημιουργού -που καταλαβαίνετε, αντιλαμβάνεστε, επικροτείτε- αλλά και στην αναγνώρισή του στην αγορά. Γνωρίζουμε όλοι, πώς λειτουργούν αυτά τα πράγματα. Τα βραβεία υπάρχουν από το 1960, για κάποιο λόγο -δεν επιθυμώ να είμαι επαναληπτικός στην τεκμηρίωση- για τον ίδιο όμως λόγο που υπάρχουν και ισχύουν ακόμα και σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Οπότε, μην τα καταργείτε έτσι απλά.

Σας άκουσα εχθές, κύριε Υπουργέ, να λέτε ότι χρειάζεστε να πεισθείτε για τη δυνατότητα και τη φερεγγυότητα του θεσμού. Είναι δύο πράγματα, τα οποία μπορούμε να τα χτίσουμε. Έχουμε στη διάθεση μας πολλά ευρωπαϊκά μοντέλα, όπου αντίστοιχα βραβεία λειτουργούν πάρα πολύ καλά, στην κυριολεξία, ως θεσμός. Πάλι στη Γερμανία, συγκεκριμένα, θα πω ότι τα κρατικά βραβεία λειτουργούν αναπτυξιακά, ενισχύοντας την επόμενη παραγωγή των βραβευμένων παραγωγών και δημιουργών, μέσα από διαδικασίες συγχρηματοδότησης επόμενων ταινιών και επανεπένδυση στον τομέα του κινηματογράφου.

Μπορούμε, λοιπόν, να πάρουμε τέτοια παραδείγματα, να τα αξιοποιήσουμε προς όφελος της αναβάθμισης των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας. Αλλά όχι, να τα καταργήσουμε. Θα ξαναπώ: Η τέχνη, όπως καθετί, θέλει επιβράβευση. Μην την στερήσουμε. Μην την στερήσετε εσείς.

Ψηφίζουμε, όλα τα υπόλοιπα άρθρα από το 34 έως και το 52. Μεταξύ αυτών μόνο, θα κάνω αναφορά και στο άρθρο 46, για την ανάγκη προσθήκης του e–book -του ηλεκτρονικού βιβλίου, που είναι ανάγκη της εποχής- απλά να μπει ως συμπλήρωμα, η λέξη «έννοια».

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Ολοκληρώστε παρακαλώ, κύριε συνάδελφε.

ΒΑΪΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ (ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Και στο άρθρο 47, κρίνεται πάρα πολύ σημαντικό ότι γίνεται η Κύρωση της Σύμβασης που ρυθμίζονται –επιτέλους- τα θέματα του ΟΠΑΠ και των πρακτόρων, που εκκρεμούσαν πάρα πολύ καιρό.

Αν «λόγος ην Θεός» και αν «μια εικόνα, ίσον χίλιες λέξεις», τότε το σινεμά είναι η παγκόσμια θρησκεία. Και οφείλετε, οφείλουμε, να κάνουμε το καλύτερο γι’ αυτό.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΛΑΟΣ)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Το λόγο έχει ο ειδικός αγορητής του Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο Ζ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής, κ. Αναστάσιος Κουράκης.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΟΥΡΑΚΗΣ (Ζ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μπαίνω κατευθείαν στις τροπολογίες που έχουμε καταθέσει για διάφορα θέματα και θα θέλαμε μια τοποθέτηση επ’ αυτών και από τον κύριο Υπουργό. Είναι κατ’ άρθρο, δεν είναι αξιολογικά, κατά σειρά δηλαδή σπουδαιότητας, χωρίς να σημαίνει ότι η πρώτη που λέω είναι ελάσσονος σημασίας.

Στο άρθρο 3, παράγραφος 2, του προτεινόμενου νομοσχεδίου, αναφέρεται ότι «κάθε ευρωπαίος τεχνικός μπορεί να εργαστεί στην Ελλάδα», χωρίς να αναφέρονται πουθενά οι προϋποθέσεις που απαιτούνται, ενώ στις ευρωπαϊκές χώρες απαιτείται πιστοποίηση της επαγγελματικής τους καταλληλότητας. Είναι περιττό να αναφέρω την τεράστια συμβολή των τεχνικών στο παραγόμενο κινηματογραφικό έργο. Ο Έλληνας τεχνικός, που θα θελήσει να εργαστεί σε ευρωπαϊκή χώρα, με τί άραγε θα εφοδιαστεί αντίστοιχα από το ελληνικό κράτος; Στο ν. 1597, αναφέρονταν ρητά ότι «ο τεχνικός εργάζεται με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου», με αποτέλεσμα ο τεχνικός αυτός να υπάγεται στον ασφαλιστικό φορέα του ΙΚΑ. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, αν δεν αλλάξουν, δημιουργείται τεράστιο πρόβλημα, κυρίως, ως προς τη συνταξιοδότηση των τεχνικών. Αν δεν οριστεί σαφώς, εργασιακή σχέση των τεχνικών, δεν θα μπορούν να υπαχθούν στη ρύθμιση αυτή οι νεότεροι, πόσω μάλλον αυτοί που εργάζονται σήμερα με αυτό το καθεστώς.

Η προσθήκη, που προτείνουμε, έχει τρία σημεία: Πρώτον, η εργασιακή σχέση των τεχνικών κινηματογράφου και τηλεόρασης, με τις αντίστοιχες επιχειρήσεις παραγωγής, είναι σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, με όλες τις συνέπειες που απορρέουν από τον χαρακτηρισμό αυτό. Δεύτερον, οι τεχνικοί πρέπει να διαθέτουν τα απαιτούμενα από το νόμο προσόντα, για την άσκηση του επαγγέλματος στην ειδικότητα τους

Και τρίτον, οι ειδικότητες του τεχνικού προσωπικού, για την παραγωγή ταινίας, καθορίζονται από τον παραγωγό, το σκηνοθέτη και τον διευθυντή φωτογραφίας, ανάλογα με τις ανάγκες της ταινίας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΖΟΥΝΗ: Το πρώτο, έχει μπει.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΟΥΡΑΚΗΣ (Ζ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Πάρα πολύ ωραία. Αυτό είναι πάρα πολύ καλό, αν μπορεί να προκύψει, ουσιαστική βελτίωση του νομοσχεδίου. Θα το θέλαμε, ειλικρινά πάρα πολύ.

Στο άρθρο 5, είναι η αντίληψη μας είναι –μια μικρή εισαγωγή- ότι οι νέοι κινηματογραφιστές ξεκινούν δημιουργώντας ταινίες μικρού μήκους. Αυτό το πρώτο βήμα, είναι αναγκαίο και απαραίτητο, καθώς εκεί ο δημιουργός αναζητά και εξασκεί θέματα και τεχνικές σε μικρή κλίμακα, που θα εφαρμόσει αργότερα στην ταινία μεγάλου μήκους.

Είναι γνωστό ότι η ταινία μικρού μήκους στην Ελλάδα, πάσχει σοβαρά. Αυτή τη στιγμή, στις σημερινές οικονομικές συνθήκες, κανένας παραγωγός, αλλά και κανένας επενδυτής δεν έχει κίνητρα να επενδύσει σε μια ταινία μικρού μήκους. Και είναι κρίμα να μην ενισχύεται και ο παραγωγός της ταινίας μικρού μήκους και η αίθουσα που θα την προβάλει, από την επιστροφή του ειδικού φόρου. Γι’ αυτό καταθέτουμε ορισμένες τροπολογίες, όπου εκεί που αναφέρονται «στα έργα μεγάλου μήκους», να προστεθεί «και μικρού μήκους». Δηλαδή στο άρθρο 5, παράγραφος 2 η αναδιατύπωση είναι: «Από την παραπάνω πίστωση ενισχύονται κάθε χρόνο παραγωγοί ελληνικών κινηματογραφικών έργων μεγάλου και μικρού μήκους και επιχειρήσεις, κτλ».

Ομοίως, μια τροπολογία-προσθήκη, στο ίδιο κλίμα, είναι στο άρθρο 5, παράγραφος 3, όπου θέλουμε να λέει: «Από την ίδια πίστωση και μετά την καταβολή της ενίσχυσης στους παραγωγούς ελληνικών κινηματογραφικών έργων μεγάλου και μικρού μήκους, κ.τ.λ.».

Στο άρθρο 5, παράγραφος 5, όπου θέλουμε να λέει ότι: « Ο παραγωγός του ελληνικού κινηματογραφικού έργου μεγάλου και μικρού μήκους».

Επίσης, στο άρθρο 5, παράγραφος 8, όπου θέλουμε η αναδιατύπωση να λέει: «Να προέβαλε για τέσσερις τουλάχιστον, εβδομάδες ανά οθόνη, τρία τουλάχιστον κινηματογραφικά έργα μεγάλου μήκους πρώτης προβολής, τρεις φορές ανά ημέρα, καθένα από τα οποία θα συνοδεύεται και από την προβολή κινηματογραφικής ταινίας μικρού μήκους διάρκειας έως δεκαπέντε λεπτά». Πιστεύουμε ότι είναι πολύ ουσιαστική αυτή η τροπολογία, για την ενίσχυση των ταινιών μικρού μήκους.

Όπως επίσης, στο άρθρο 8, παράγραφος 1, όπου θέλουμε να λέει: «Να υποχρεούται η ΕΡΤ να καθιερώσει μια ώρα εβδομαδιαίως του τηλεοπτικού της προγράμματος σε κάθε τηλεοπτικό σταθμό, ως ζώνη προβολής ταινιών μικρού μήκους».

Εδώ θα ήθελα να παρατηρήσω –γυρνάω πάλι στο άρθρο 5- ότι όσον αφορά την ενίσχυση από τον ειδικό φόρο, δεν υπάρχει καμμία συμμετοχή των σκηνοθετών και σεναριογράφων, που αποτελούν τους πιο βασικούς συντελεστές, περισσότερο και από τον παραγωγό, στην όποια μικρή, μέτρια ή καλή εισπρακτική επιτυχία μιας ταινίας.

Ένα ρητορικό ερώτημα, κύριε Υπουργέ. Στην επιτυχία μιας ταινίας δεν συμβάλλει πολύ και ο σεναριογράφος με το σενάριό του; Στην ίδια επιτυχία της ταινίας δεν συμβάλλει επίσης πολύ και ο σκηνοθέτης που δούλευε μήνες, αν όχι χρόνια με τη σκηνοθεσία του; Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι η μονομερής αναγνώριση δι’ αυτού του τρόπου του παραγωγού είναι άδικη, αντιλειτουργική και εν πολλοίς αναποτελεσματική.

Σχετικά με το άρθρο 9. Δεδομένης της κατάργησης του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου ως ανώνυμης εταιρείας, εκτιμούμε ότι πρέπει να υπάρχει μέριμνα, ώστε να δοθούν τα χρήματα στις ταινίες που είχαν εγκριθεί από το διοικητικό συμβούλιο, πριν από την αλλαγή ιδιότητας του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου.

Γι’ αυτό προτείνουμε τροπολογία προσθήκη. Διαβάζω το άρθρο 9 παράγραφος 5: «Όλα τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις, καθώς και το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας του καταργούμενου νομικού προσώπου περιέρχονται αυτοδικαίως στο νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου». Από εδώ και πέρα, συνεχίζουμε. Πρέπει να υπάρξει προσθήκη ότι εκτός από τα δικαιώματα και υποχρεώσεις περιέρχονται και οι προηγούμενες αποφάσεις και εγκρίσεις του διοικητικού συμβουλίου, για να υπάρχει μια συνέχεια σε όλα όσα είχαν εγκριθεί.

Για το άρθρο 13, τα έχω πει πολλές φορές ότι δεν δεχόμαστε τη λογική των διορισμένων από τον Υπουργό. Εμείς έχουμε καταθέσει μια τροπολογία που λέμε ότι τα τέσσερα μέλη να είναι αιρετά. Εδώ πρέπει να σας πω ότι εμείς λέμε πως πρέπει να είναι από προτάσεις των αντιπροσωπευτικών σωματείων του χώρου. Είμαστε ανοιχτοί, να μιλήσουμε για όποιο σώμα επιλέξουν οι ίδιοι άνθρωποι του χώρου για να τους αντιπροσωπεύσει.

Παραδείγματος χάριν έχουμε διάφορες προτάσεις από πλευράς ανθρώπων του κινηματογράφου –δεν χρειάζεται να σας λέω ονόματα- όπου υπάρχει η εξής ενδιαφέρουσα πρόταση, κύριε Υπουργέ. Τέσσερα μέλη διορίζονται από τον Υπουργό και τα υπόλοιπα τρία να είναι βάσει εκλογής τους από τα αντιπροσωπευτικότερα συλλογικά όργανα των κινηματογραφιστών.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Μπορούμε να τα ορίσουμε;

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΟΥΡΑΚΗΣ (Ζ’ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Ναι, δεν μπορούμε να τα ορίσουμε αυτήν τη στιγμή.

Κοιτάξτε, όμως, τι γίνεται. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια πολυδιάσπαση στο χώρο. Εμείς ως πολιτεία θα πρέπει να ευνοήσουμε την όσμωση μεταξύ τους. Αν εξ ορισμού αποκλείονται -γιατί θα είναι μόνο διορισμένα- καταλαβαίνουμε ότι παίζουμε ένα ρόλο και παιδευτικό στη διαιώνιση της διάσπασης, στο ότι δεν τα βρίσκουν –θα το πω έτσι λαϊκά- μεταξύ τους.

Μπορούμε, όμως, να πούμε επιλέξτε εσείς οι άνθρωποι του σινεμά τον πλέον πρόσφορο τρόπο, για να μας τον υποδείξετε και εμείς θα τον δεχθούμε ως πολιτεία.

Για τον αριθμό θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για το αν θα έπρεπε να είναι τέσσερα ή τρία. Εμείς, βέβαια, σαν ΣΥΡΙΖΑ θα θέλαμε να είναι πλειοψηφία, αλλά είναι θέματα, τα οποία αφορούν το πόσο είσαστε διατεθειμένοι να πάτε προς αυτήν την κατεύθυνση.

Κοιτάξτε μια άλλη πρόταση, γιατί σας υποσχέθηκα ότι θα το ψάξουμε. Αυτό που σας λέω, είναι έγκυρο. Στην Γερμανία με τα σχεδόν είκοσι δημόσια, κρατικά και ομόσπονδα –αναφέρθηκε ο κ. Αποστολάτος προηγουμένως- γραφεία χρηματοδότησης ταινιών με ετήσιους πόρους για τον κινηματογράφο συνολικά άνω των 300.000.000 ευρώ, υπάρχει μόνο ένα, εκείνο του κρατιδίου του Βερολίνου, το οποίο λειτουργεί υπό την εποπτεία ενός ανδρός.

Στα υπόλοιπα δεκαεννέα υπάρχουν πολυμελή συμβούλια με ως και δεκαεπτά μέλη. Χαρακτηριστικό είναι εκείνο του κρατιδίου της Βαυαρίας το οποίο διαχειρίζεται περίπου ετησίως 27.000.000. Νομίζω ότι θα άξιζε τον κόπο να σκύψουμε ή ακριβέστερα να εγκύψουμε πάνω σε αυτό, για να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Για να είμαι μέσα στον χρόνο, θα περάσω πολύ γρήγορα στα άρθρα 22 και 29. Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι ένας ιστορικός θεσμός. Το αναγνωρίζουμε όλοι. Αποτέλεσε ανέκαθεν το σημαντικότερο βήμα των Ελλήνων δημιουργών. Η κατάργηση των κρατικών βραβείων ποιότητας που αποτελούσαν ουσιαστικό μηχανισμό προώθησης, οικονομικής ενίσχυσης και ηθικής αναγνώρισης των δημιουργών-συντελεστών των ταινιών, ήταν άστοχη και δεν αντικαθίσταται από το αντίστοιχο μέτρο ενίσχυσης των συντελεστών μιας ταινίας για τα επιτεύγματά τους σε αυτές.

Το ελληνικό τμήμα του Φεστιβάλ πρέπει να έχει θεσμοθετημένα οικονομικά βραβεία, όπως ακριβώς και το Διεθνές, εκτός και αν ισχύσουν ξανά τα κρατικά οικονομικά βραβεία ποιότητας, τα οποία ήταν ένα οικονομικό κίνητρο για τους συντελεστές της ταινίας.

Εδώ στο άρθρο 22, στους σκοπούς, παράγραφος 3 στο εδάφιο γ’ αναφέρεται «Τη διοργάνωση Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου μη διαγωνιστικού χαρακτήρα με ελληνικά κινηματογραφικά και μυθοπλασίες μικρού ή μεγάλου μήκους». Σε αυτά τα δυο σημεία του «μη διαγωνιστικού» και του «μικρού και μεγάλου μήκους» έχουμε αντίρρηση.

Η πρότασή μας είναι να αναδιατυπωθεί η παράγραφος αυτή ως εξής: «Τη διοργάνωση Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου διαγωνιστικού χαρακτήρα με ελληνικά κινηματογραφικά έργα μυθοπλασίας μεγάλου μήκους». Δηλαδή, να φύγει το «μικρού μήκους», γιατί φοβούμεθα παρά πολύ ότι μπορεί να αποδυναμωθεί το Φεστιβάλ της Δράμας.

Ομοίως, η ίδια τροπολογία αναφέρεται και στην παράγραφο 1 του άρθρου 29 με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Πρέπει να υπάρχει σαφής αναφορά ότι ετησίως στην πόλη της Δράμας διεξάγεται το επίσημο διεθνές Φεστιβάλ Εθνικού και Διεθνούς διαγωνιστικού χαρακτήρα ταινιών μικρού μήκους.

Άρθρο 34, παράγραφος 5. Για περισσότερο από πενήντα χρόνια ο θεσμός των κινηματογραφικών λεσχών σε όλη την Ελλάδα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Το ξέρουμε. Είναι μια ενεργή κοινότητα φίλων του κινηματογράφου. Είναι ο μοναδικός εθελοντικός οργανισμός στο χώρο του κινηματογράφου που σκοπό έχει την προβολή της κινηματογραφικής τέχνης. Επιπλέον αποτελεί ένα εναλλακτικό δίκτυο στην διανομή των ταινιών με ποικιλία δράσεων.

Η τροπολογία-προσθήκη είναι: «Η κινηματογραφική λέσχη είναι το σωματείο ή η ένωση προσώπων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ασχολείται συστηματικά με την προβολή της κινηματογραφικής τέχνης και την προαγωγή της κινηματογραφικής παιδείας, αποτελώντας ένα εναλλακτικό εθνικό δίκτυο διανομής ταινιών. Με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού καθορίζονται ο τρόπος και οι όροι της ηθικής, υλικής στήριξης και οικονομικής ενίσχυσης του έργου των κινηματογραφικών λεσχών και των ομοσπονδιών τους ως οι μόνες μη κερδοσκοπικές και μη επαγγελματικές δευτεροβάθμιες οργανώσεις στον κινηματογραφικό χώρο».

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του Ζ΄ Αντιπροέδρου της Βουλής)

Θέλω λίγο ακόμα χρόνο, κύριε Πρόεδρε.

Είμαστε στο άρθρο 38 παράγραφος 2. «Για την ενίσχυση και επέκταση του εναλλακτικού δικτύου διανομής κινηματογραφικών ταινιών αλλά και για την εξοικείωση των νέων με την τέχνη του κινηματογράφου, τα σχολεία μπορούν να διαδραματίζουν σημαντικότατο ρόλο, συμπεριλαμβάνοντας στο πρόγραμμά τους τον κινηματογράφο. Αυτό μπορεί να γίνεται με επισκέψεις γυμνασίων και λυκείων σε κινηματογραφικές αίθουσες για την παρακολούθηση ταινιών, αλλά και με προβολές εντός του σχολικού χώρου, οι οποίες θα συνοδεύονται με συζητήσεις με ειδικούς του κινηματογράφου, ακόμα και με τους ίδιους τους δημιουργούς κάθε ταινίας».

Η πρακτική αυτή, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εφαρμόστηκε στην Γαλλία επί Πρωθυπουργίας Ντε Γκώλ με Υπουργό Πολιτισμού τον Αντρέ Μαρλό. Αποτέλεσμα ήταν μια ολόκληρη γενιά να έρθει κοντά στον κινηματογράφο και στην συνέχεια να ξεπηδήσουν από αυτήν κινηματογραφιστές, που πραγματοποίησαν αριστουργήματα.

Προτείνουμε να υπάρξει η εξής προσθήκη: «Με κοινή απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού και Υπουργού Παιδείας καθορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις για την ένταξη του ελληνικού κινηματογράφου στις σχολικές δραστηριότητες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ρυθμίζεται το σύνολο των προβολών κινηματογραφικών ταινιών και των επισκέψεων σε κινηματογραφικές αίθουσες στη διάρκεια του σχολικού έτους και η συχνότητά τους. Καθορίζεται κάθε σχετική λεπτομέρεια που είναι αναγκαία για την εφαρμογή του παρόντος άρθρου».

Τέλος, αναφορικά για το επιστημονικό προσωπικό και για τους τεχνίτες υψηλής ειδίκευσης στην αρχαιολογία, καταλαβαίνετε ότι -το έχουν πει και άλλοι συνάδελφοι- αδυνατούν αυτοί οι άνθρωποι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου, όταν συμπληρώσουν συνολικό χρόνο απασχόλησης είκοσι τεσσάρων μηνών.

Κατά αυτόν τον τρόπο, βέβαια, και με δεδομένο ότι οι αρχαιότητες ανήκουν αποκλειστικά στο ελληνικό δημόσιο, ο μόνος φορέας του ελληνικού δημοσίου που μπορεί να τους προσλάβει στο αντικείμενο των σπουδών και της εξειδίκευσής τους είναι το Υπουργείο Πολιτισμού. Δηλαδή, μετά τους είκοσι τέσσερις μήνες αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν πουθενά δουλειά. Αυτό προσβάλλει και μειώνει, όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και την πολιτεία που έχει ανάγκη αυτών των εξειδικευμένων τεχνιτών και του επιστημονικού προσωπικού.

Άρα η προσθήκη που προτείνουμε είναι: «Το επιστημονικό προσωπικό και οι τεχνίτες υψηλής ειδίκευσης που απασχολείται σε έργα έρευνας, αναστήλωσης, αποκατάστασης, συντήρησης και διαμόρφωσης μνημείων και έργων τέχνης δεν εμπίπτει στους περιορισμούς των άρθρων 5 και 6 του π.δ. 164/2004.

Επειδή κάθε φορά και στην επιτροπή και τώρα, κύριε Υπουργέ, πιστεύουμε ότι μπορούν έστω την τελευταία στιγμή, μετά την τελική σας τοποθέτηση να υπάρχουν συγκλίσεις, μέχρι στιγμής η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν μπορεί να ψηφίσει το νομοσχέδιο αυτό. Το μόνο άρθρο που ψηφίζει είναι το άρθρο 6 και «λευκό» στο άρθρο 45 των μεταβατικών διατάξεων.

Αν υπάρξει ουσιαστική αλλαγή, είμαστε διατεθειμένοι να συγκλίνουμε. Θα το θέλαμε ειλικρινά πάρα πολύ, γιατί πιστεύουμε ότι όλοι έχουμε τις ίδιες ευαισθησίες σε αυτήν την Αίθουσα.

Σας ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Εισερχόμαστε στον κατάλογο των συναδέλφων ομιλητών και το λόγο έχει ο Βουλευτής του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού κ. Αϊβαλιώτης για οκτώ λεπτά.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΙΑΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, όλοι οι ομιλητές έχουν από οκτώ λεπτά;

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Όλοι οι ομιλητές έχουν από οκτώ λεπτά.

Ορίστε, κύριε Αϊβαλιώτη, έχετε το λόγο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΪΒΑΛΙΩΤΗΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Ο ειδικός αγορητής μας, ο κ. Αποστολάτος, με πολλή επάρκεια και ενάργεια ανέλυσε το νομοσχέδιο. Πριν λίγα χρόνια, το 2006, αν θυμάμαι, είχε γίνει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μία μεγάλη εκδήλωση για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Εκεί, η Ελλάδα μετείχε με τις δάφνες πολύ σημαντικού παρελθόντος -τις κινηματογραφικές δάφνες εννοώ- τις υπέροχες ταινίες του Κακογιάννη, το ότι ο Χατζηδάκης είχε βραβευθεί με Όσκαρ και αυτό προβαλλόταν -και πολύ σωστά- με την, επίσης βραβευμένη με Όσκαρ, Κατίνα Παξινού να κυριαρχεί παντού.

Λίγα, δυστυχώς, πράγματα παρουσίαζε η σύγχρονη Ελλάδα κινηματογραφικά σε εκείνη την εκδήλωση και ήταν, δυστυχώς και αναμενόμενο και μοιραίο λόγω της κατηφόρας που έζησε η πολιτιστική δημιουργία και η κινηματογραφική δημιουργία από το 1981 και έπειτα. Σ’ εκείνη την εκδήλωση των Βρυξελλών υπήρξε κάποια αναφορά στο γαλλικό κινηματογράφο, στο γαλλικό σινεμά και στις ταινίες της Μπριζίτ Μπαρντό και εκεί, λοιπόν, έλεγαν οι μετέχοντες και οι Ευρωβουλευτές ότι μόνο οι ταινίες της Μπριζίτ Μπαρντό έφερναν στην Γαλλία περισσότερα χρήματα από ό,τι οι εξαγωγές της «RENAULT».

Γι’ αυτό μιλάμε για κινηματογραφική βιομηχανία, κάτι που εμείς ζήσαμε υπό τη δική μας κλίμακα φυσικά, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 και μέχρι τη δεκαετία του ’70, με την ανάπτυξη του πολύ σημαντικού εγχώριου κινηματογράφου που όλοι ξέρουμε, με δημιουργούς σαν τον αείμνηστο Αλέκο Σακελάριο, τον Κούνδουρο και τόσους άλλους.

Το νομοσχέδιο που παρουσιάζει σήμερα το Υπουργείο Πολιτισμού, αγγίζει ένα ζήτημα που είχε ξανασυζητηθεί και πριν εικοσιπέντε χρόνια και πρέπει να παραδεχθούμε όλοι -νομίζω ότι είναι κοινή η διαπίστωση- ότι η δεκαετία του ’80 ήταν πραγματικά πολύ κακή δεκαετία για τον ελληνικό κινηματογράφο, κυρίως λόγω της κατευθυνόμενης από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραγωγής ταινιών με σαφές ιδεολογικό στίγμα, ταινίες που τότε το μόνο που ήθελαν να δείξουν -πάρτε τον κατάλογο των ταινιών που γυρίζονταν τότε με επιδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου- ήταν, λοιπόν, ότι τα ξερονήσια ήταν δημιούργημα της κακιάς Δεξιάς, όπου στέλνονταν οι καλοί αριστεροί, ότι όσοι πήγαν στις τότε κομμουνιστικές χώρες ήταν οι καλοί και οι δημοκράτες και όσοι έμειναν εδώ ήταν οι κακοί δεξιοί και οι φασίστες.

Αφήνω στην άκρη την πρωτοφανή κακοποίηση της ιστορίας, αφού είναι γνωστό ότι το Κέντρο Κινηματογράφου, το πολιτικό κέντρο -και όχι φυσικά η δεξιά- άνοιξε τα ξερονήσια. Επί κεντρώων κυβερνήσεων πήγαιναν οι πρώτοι εξόριστοι και στο νησί μου, στην Ικαρία, αλλά και σε άλλα νησιά, στο Αϊ-Στράτη, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, επί κεντρώας κυβέρνησης και όχι, φυσικά, επί δεξιάς, έγιναν οι εκτελέσεις του Μπελογιάννη και των υπολοίπων.

Το ΠΑΣΟΚ, όμως, της δεκαετίας του ’80 -και πρέπει να αναγνωρίσουμε ορισμένα πράγματα- ήταν φτιασιδωμένο σε δήθεν αριστερό κόμμα και έτσι χρησιμοποίησε και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το οποίο σκόρπιζε αφειδώς χρήματα για τη δημιουργία ταινιών που υμνούσαν την Αριστερά.

Ούτε μία ταινία, όμως, δεν έγινε -και αυτό είναι απάντηση σε ερώτηση που έκανα στη Βουλή- ούτε μία ταινία δεν υπάρχει για να καταδειχθεί διεθνώς ο φασισμός του Ατατούρκ και των Νεότουρκων, οι οποίοι εξάλειψαν, παραδείγματος χάριν, τους Μικρασιάτες και τους Ποντίους, μεταξύ όλων των εγκλημάτων που έκαναν. Ούτε μία ταινία δεν δημιουργήθηκε, δεν γυρίστηκε με διεθνή συμπαραγωγή για να στηλιτευτούν οι ακρότητες της Τουρκίας κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Αυτά είναι απάντηση του Κέντρου Κινηματογράφου μέσω του τότε Υπουργού, του κ. Σαμαρά σε ερώτηση που έκανα στη Βουλή. Ούτε μία ταινία δεν υπάρχει για τη φασιστική εισβολή στην Κύπρο, διεθνή συμπαραγωγή, που να προβάλλει τα διεθνή μας συμφέροντα, τα διεθνή δίκαια. Καμμία. Δεν έγινε καμμία ταινία για την ελληνικότητα της Μακεδονίας ούτε για να αναχαιτιστούν οι ακραίοι των Σκοπίων.

Η δεκαετία, λοιπόν, του ’80 για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ήταν η χρυσή εποχή των θολοκουλτουριάρηδων, των σκηνοθετών της Αριστεράς και της ψευτοπροόδου, ενώ κυριαρχούσε η προβολή των απωθημένων όλων εκείνων που δεν πρόλαβαν να κάνουν την Ελλάδα, Αλβανία ή Ρουμανία. Αυτή είναι η αλήθεια. Το ΠΑΣΟΚ παρίστανε τότε το δήθεν αριστερό κόμμα, απλά για να παραμυθιάζει τους Αριστερούς και να εισπράττει τα ψηφοφορία της Αριστεράς και αυτή είναι η αλήθεια. Όποιος δεν την αναγνωρίζει, απλά είναι αιθεροβάμων. Η Αριστερά, βέβαια, αυτάρεσκα παρακολουθούσε τα πανάκριβα κινηματογραφικά ιδεολογήματα που πλήρωνε ο ελληνικός λαός από την τσέπη του, τα οποία προβάλλονταν σε άδειες αίθουσες.

Τι κυριάρχησε, λοιπόν; Σκόρπισμα, πεταμένα λεφτά από τον ιδρώτα του λαού  -φθάσαμε σήμερα να δανειζόμαστε με 6,2%- το Κέντρο Κινηματογράφου με το γνωστό του χαβά, ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη, όπου οι παρεούλες και οι κολλητοί αλληλοβραβεύονταν, οι θεατές απουσίαζαν και τα ελλείμματα θέριευαν. Το παραδέχθηκε -το ανέφερε, μάλιστα- ο πολύ σοβαρός Υπουργός, ο κ. Γερουλάνος, μιλώντας στην επιτροπή. Θέριευαν τα ελλείμματα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.

Είναι σωστή η πρόθεση του σημερινού νομοσχεδίου για τόνωση της επένδυσης του κινηματογράφου, αφού αφήνουμε πίσω, ελπίζω, το κακό παρελθόν, η εξασφάλιση περισσότερων πηγών χρηματοδότησης και η προσέλκυση ξένων κινηματογραφικών παραγωγών και η δημιουργία διεθνών συμπαραγωγών. Και εδώ η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο δυναμικό σε αυτόν τον τομέα. Η Τουρκία είναι ανταγωνίστριά μας, δυστυχώς και κυνηγάει το ζήτημα με πολύ μεγάλη επιμονή.

Εδώ, πρέπει να αναφέρω ένα θέμα, το οποίο μου έκανε εντύπωση. Ο Τομ Χανκς είναι ένας μεγάλος Αμερικανός ηθοποιός και παραγωγός. Είναι παντρεμένος με Ελληνίδα. Έχει γίνει ορθόδοξος. Ήρθε και γύρισε ταινίες στην Ελλάδα και την προέβαλε. Έφτιαξε ένα σπίτι στις Κυκλάδες. Στην Αμερική, δυστυχώς, αντί να προβληθεί η πλευρά του Τομ Χανκς η οποία επαινεί την Ελλάδα, έγινε γνωστό ότι βρήκε τον μπελά του αυτός ο άνθρωπος, αυτή η μεγάλη μορφή του παγκόσμιου κινηματογράφου, για το ότι έφτιαξε μία σκάλα, η οποία συνδέει το σπίτι του με την παραλία και η πολεοδομία Κυκλάδων του «έχει αλλάξει τα φώτα», του «έχει ψήσει το ψάρι στα χείλη».

Γιατί γίνονται αυτές οι μικρότητες, γιατί γίνονται όλα αυτά; Το έχει αναφέρει και ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ από το Βήμα της Βουλής. Για ποιο λόγο δυσφημούμαστε χωρίς λόγο; Υπάρχει κάποιος λόγος ιδιαίτερος να γίνονται όλα αυτά τα τρελά στη σημερινή Ελλάδα;

Το νομοσχέδιο που συζητούμε συναντά, απ’ ό,τι είδα, την αντίθεση της Ένωσης Διανομέων, οι οποίοι με ανακοίνωσή τους μιλούν για επιστροφή στο αποτυχημένο μοντέλο του κρατικοδίαιτου κινηματογράφου. Αυτό νομίζω ότι κανείς δεν το θέλει πια. Ευτυχώς, με τα χρόνια, το μουχλιασμένο μοντέλο που προωθούσε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου άρχισε να μας τελειώνει, να εκλείπει, παρ’ ότι, φυσικά, οι κλίκες και οι κολλητοί είχαν πάντα τα βύσματά τους και τις άκρες τους εκεί.

Είδαμε, ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια και ταινίες να δημιουργούνται με φρεσκάδα, με σύγχρονη θεματολογία, να γεμίζουν οι αίθουσες, να γίνεται σικ, in, ο ελληνικός κινηματογράφος, κάτι που συνιστά ασφαλώς διαφορά εν σχέσει με τη μούχλα του παρελθόντος.

Θετική είναι η ρύθμιση του νομοσχεδίου σας για την ενίσχυση των θερινών κινηματογράφων με τον ειδικό φόρο, αφού τα θερινά σινεμά -το ξέρουμε όλοι, το έλεγε και η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη- είναι πανευρωπαϊκή αποκλειστικότητα της Ελλάδας και είναι δεμένη με τις συνήθειες του Έλληνα. Αρνητικό είναι ότι καταργείται η προβολή της ελληνικής ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Είδα την ομάδα πρωτοβουλίας που μετέχουν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, οι οποίοι έκαναν κάποιες επισημάνσεις. Νομίζω ότι πρέπει να τις δούμε με ιδιαίτερη προσοχή.

Επίσης, επισημαίνω ότι διαιωνίζεται η χρηματοδότηση μίας μικρής ομάδας προνομιούχων από κρατικά ταμεία έναντι της πλειοψηφίας των Ελλήνων δημιουργών, που δεν προσκυνούν τη θολοκουλτούρα. Και επειδή φαίνεται ότι στο συγκεκριμένο τομέα τελικά ισχύει το ότι «λεφτά υπάρχουν», καταθέτω έγγραφο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, το οποίο απαντά σε ερώτησή μου στη Βουλή σχετικά με τις δαπάνες που γίνονται. Από το έγγραφο αυτό φαίνεται ότι έχουν διατεθεί κινητά τηλέφωνα, σήμερα, εν μέσω κρίσεως -αυτό είναι έγγραφο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου σε ερώτηση που έκανα στη Βουλή- σε δώδεκα προϊσταμένους και συνεργάτες του Κέντρου Κινηματογράφου, καθώς και στον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρό του.

Η ίδια κατάσταση, δυστυχώς, επικρατούσε και επί Νέας Δημοκρατίας. Σαράντα τρεις χιλιάδες ευρώ είχαν δοθεί για κινητά άλλων στελεχών του κέντρου.

Καταθέτω το έγγραφο. Τα χρήματα αυτά, λυπάμαι, αλλά δεν είναι μαρουλόφυλλα. Είναι ο ιδρώτας του ελληνικού λαού, που συντηρεί ένα ξεσαλωμένο και ξεχειλωμένο κράτος.

(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)

Σας καλώ, κύριε Υπουργέ, με τη σοβαρότητα και την ευαισθησία που έχετε, να κόψετε μαχαίρι τις σπατάλες και όλη αυτή τη χλίδα, ώστε να μείνει κάποια δεκάρα για να δημιουργούν, να γυριστούν σοβαρές ταινίες, ποιοτικές ελληνικές ταινίες που θα φέρνουν θεατές, θα προβάλλουν τα δίκαιά μας και την Ελλάδα διεθνώς.

Ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Το λόγο έχει ο Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Μαργαρίτης Τζίμας.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Κύριε Υπουργέ, νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει τέχνη και εν προκειμένω, κινηματογραφική ταινία, χωρίς να περιέχει σαφές ιδεολογικό στίγμα. Αυτό που είναι απαράδεκτο στη παραγωγή ενός κινηματογραφικού προϊόντος, είναι αυτό το ιδεολογικό στίγμα να εκφράζει μία κυρίαρχη ιδεολογία και να είναι κατευθυνόμενο από την εκάστοτε εξουσία, εν προκειμένω, την Κυβέρνηση.

Γι’ αυτό λοιπόν, κύριε Υπουργέ, πιστεύω ότι το νομοσχέδιο που εισηγείστε σήμερα για τον ελληνικό κινηματογράφο, δεν είναι ένα νομοσχέδιο για τον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά είναι ένα νομοσχέδιο που επικυρώνει την κυριαρχία του Υπουργού Πολιτισμού πάνω στην παραγωγή κινηματογραφικού προϊόντος. Δεν είναι κακό, κάποιος Υπουργός Πολιτισμού να μην γνωρίζει σε βάθος ένα αντικείμενο που θέλει να υπηρετήσει ή θέλει να διαπραγματευτεί.

Όμως, εσείς, κύριε Υπουργέ, μέσα στις τάξεις του κόμματός σας, έχετε αξιόλογους καλλιτέχνες, οι οποίοι έπρεπε να σας πληροφορήσουν για την ύπαρξη ορισμένων δεδομένων για την παραγωγή ενός αξιοπρεπούς κινηματογραφικού προϊόντος στη χώρα μας.

Δεν είναι μόνο οι παραγωγοί οι συντελεστές μιας κινηματογραφικής ταινίας. Δεν μπορεί να υποστηρίζετε σε συγκεκριμένο άρθρο του νομοσχεδίου σας ότι επιστροφή φόρου θα πάρουν μόνο οι παραγωγοί. Ο παραγωγός υπάρχει όταν υπάρχουν οι υπόλοιποι συντελεστές, ο σεναριογράφος, ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός, ο τεχνικός ήχου. Όλοι αυτοί απουσιάζουν από τα άρθρα του νομοσχεδίου σας.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Το διαβάσατε;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Το διάβασα πάρα πολύ καλά.

Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν συγκεκριμένες αναφορές στους βασικούς συντελεστές; Πού είναι η θεσμοθετημένη συμβολή του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών; Ούτε μία παράγραφος δεν υπάρχει μέσα για το ΣΕΗ. Πού είναι η θεσμοθετημένη συμβολή της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών; Ούτε μία παράγραφος. Δεν υπάρχουν αυτοί οι χώροι.

Αντίθετα, δημιουργείται ένα Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το οποίο στην ουσία μετατρέπεται σε ένα υπερ-υπουργείο και το απαράδεκτο σε μία χώρα δημοκρατίας, όπως είμαστε εμείς, είναι τα επτά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου να διορίζονται απ’ ευθείας από τον Υπουργό.

Εγώ ξέρω ότι όλοι μεγαλώσαμε σ’ αυτήν τη χώρα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Παλαιότερα έλεγαν τα καταστατικά, οι νόμοι ότι όταν γίνεται κάποιο διοικητικό συμβούλιο, μπορεί να ορίζει ο Υπουργός το ένα μέλος, τα υπόλοιπα, όμως, τα στέλνουν οι φορείς με απόφαση των διοικητικών τους συμβουλίων.

Πώς το δέχονται οι καλλιτέχνες του χώρου σας, κύριε Υπουργέ, να διορίζονται τα επτά μέλη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου από έναν άνθρωπο; Ας δεχθώ ότι ο σημερινός Υπουργός Πολιτισμού είναι μία πεφωτισμένη προσωπικότητα. Ο αυριανός θα είναι; Είναι δημοκρατικό αυτό; Δεν έπρεπε εκεί μέσα, δηλαδή, να είναι όλοι οι συντελεστές παραγωγής κινηματογραφικού έργου; Δεν έπρεπε θεσμοθετημένα να λέτε ότι πρέπει να υπάρχει εκπρόσωπος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, των τεχνικών κινηματογράφου, των σκηνοθετών, των σεναριογράφων; Όλοι αυτοί οι συντελεστές. Βάλτε κι εσείς δύο. Επτά; Επτά στα επτά; Κι αυτό το λέτε δημοκρατία;

Είναι δυνατόν το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου να χαράσσει την κινηματογραφική πολιτική μιας χώρας; Αυτό είναι αντίθετο και με το Σύνταγμα που λέει ότι την κινηματογραφική πολιτική τη χαράσσει το Υπουργείο Πολιτισμού.

Εγώ είμαι από τους ανθρώπους που έχω υπηρετήσει από διάφορα αξιώματα τον ελληνικό κινηματογράφο και θα μιλήσω στο τέλος γι’ αυτό. Αλλά, είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να διορίζει τα επτά μέλη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και να λέτε ότι θα επιχορηγεί ταινίες; Θα επιχορηγεί παραγωγούς, δηλαδή.

Εγώ κάνω την εξής απλή σκέψη: Πείτε ότι το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου επιχορηγεί μία ταινία με 1 εκατομμύριο ευρώ, που υπήρχαν στο παρελθόν τέτοιες επιχορηγήσεις. Τριακόσιες χιλιάδες. Αυτή η ταινία, λοιπόν, σπάει ταμεία. Βγάζει εκατομμύρια ο παραγωγός. Δεν είναι υποχρεωμένος ο παραγωγός, θεσμοθετημένα και με ρήτρες, να επιστρέψει αυτό το ποσό στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου; Γιατί δεν το λέτε αυτό μέσα; Κάνετε ένα νομοσχέδιο για τους παραγωγούς; Ωραία! Βοηθάμε τον παραγωγό να γυρίσει την ταινία, αλλά αν η ταινία αυτή πάει καλά και βγάλει τα εκατομμύριά του, δεν θα πρέπει να επιστρέψει τα χρήματα αυτά στο κράτος που το βοήθησε;

Δεν σταματάει, κύριε Υπουργέ, η κινηματογραφική παιδεία και πολιτική στη Θεσσαλονίκη. Δεν κινείται στον άξονα Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Και πρέπει να σας πω ότι εδώ και τριάντα πέντε χρόνια -αν δεν το ξέρετε- συντελείται ένα μεγάλο πολιτιστικό και κινηματογραφικό γεγονός σε μία ακριτική πόλη της Μακεδονίας, τη Δράμα, όπου εκεί, εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, θεσμοθετημένα διεξάγεται το μοναδικό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους με τον εθνικό και διεθνή του χαρακτήρα και μάλιστα, διαγωνιστικό. Και δεν λέτε λέξη γι’ αυτό το θεσμό, όπου εκεί οι νέοι σκηνοθέτες καταθέτουν τον προβληματισμό τους, τη δουλειά τους κάθε χρόνο μέσω της ταινίας μικρού μήκους. Με τις προηγούμενες νομοθεσίες απαραίτητη προϋπόθεση για να παιχθεί μία ταινία μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήταν πρώτα να παιχθεί στο Φεστιβάλ της Δράμας κι εδώ δεν αναφέρετε τίποτα.

Δεν σας έχουν πληροφορήσει ότι το μοναδικό αναγνωρισμένο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, ελληνικό και διεθνές, στην Ελλάδα είναι αυτό που γίνεται στη Δράμα και ότι έχει ήδη αναγνωριστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση Κινηματογράφου και είναι μέσα στα δώδεκα πρώτα φεστιβάλ σε ολόκληρη την Ευρώπη;

Ελάτε του χρόνου το Σεπτέμβριο στη Δράμα, κύριε Υπουργέ, να δείτε εκπροσώπους της έβδομης τέχνης στο χώρο της ταινίας μικρού μήκους από σαράντα πέντε χώρες από ολόκληρο τον κόσμο, νέους σκηνοθέτες να καταθέτουν την αγωνία τους, τη δουλειά τους εκεί, να διαγωνίζονται. Διακόσιες πενήντα ταινίες, ελληνικές και ξένες, προβάλλονται για μία εβδομάδα στη Δράμα και δεν αναφέρεται ούτε σ’ ένα άρθρο ότι το μοναδικό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, ελληνικό και διεθνές, διαγωνιστικό, που γίνεται στην Ελλάδα είναι αυτό που γίνεται στη Δράμα.

Αυτό σας ζητάμε εμείς. Αυτό σας ζητούν οι «μικρομηκάδες», οι οποίοι κατά συρροή, κατά δεκάδες, επισκέπτονται αυτό το μοναδικό βήμα προβολής της δουλειάς τους. Δεν υπάρχει άλλο. Λέτε ότι θα παίξουν την ταινία τους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μα, την έπαιζαν και παλιά. Αλλά, δεν είναι διαγωνιστικό εκεί. Θέλετε να αφαιρέσετε ένα μεγάλο κεκτημένο δικαίωμα που υπάρχει στην ακριτική περιοχή της Δράμας, καταργώντας αυτό το θεσμό; Και μη μου πείτε ότι υπάρχει προγραμματική σύμβαση. Βεβαίως, υπάρχει. Η πρώτη έγινε το 1996, η δεύτερη το 2006.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Τι άλλο θέλετε; Για ψάξτε λίγο.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Με συγχωρείτε.

Η προγραμματική σύμβαση, κύριε Υπουργέ, είναι κάτω από τους νόμους και το ξέρετε πολύ καλά. Λοιπόν, τι σας κωλύει να βάλετε δύο γραμμές εδώ, να μιλήσετε ότι το μοναδικό φεστιβάλ μικρού μήκους είναι στη Δράμα;

Μιλάτε για το βιβλίο. Γιατί δεν μιλάτε για την ταινία μικρού μήκους; Ξέρετε τι κόσμος, τι νέοι, μέσα από τη δουλειά αυτή στην ταινία μικρού μήκους στη συνέχεια πάνε στο μεγάλο φεστιβάλ; Ξέρετε ότι το περσινό βραβείο ταινίας μικρού μήκους της Δράμας πήρε πρώτο βραβείο στη Θεσσαλονίκη φέτος;

Είναι δυνατόν να καταργείτε τα βραβεία ποιότητας; Και να σας πω και κάτι, που πολλοί δεν το γνωρίζουν: Τα βραβεία ποιότητας δεν ήταν ενταγμένα μέχρι σήμερα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τελείωνε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την Κυριακή και το Υπουργείο Πολιτισμού έδινε τα βραβεία ποιότητας τη Δευτέρα. Ξέρετε ποια είναι η καινοτομία; Να εντάξετε τα βραβεία ποιότητας στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αυτή είναι καινοτομία. Ανεξάρτητα ήταν μέχρι τώρα. Ο ρόλος του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σταματούσε την Κυριακή και αναλάμβανε το Υπουργείο Πολιτισμού.

Σας ζητώ, λοιπόν, κύριε Υπουργέ να συμπεριλάβετε ένα ακόμη άρθρο, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη συμβολή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας στο χώρο της ταινίας μικρού μήκους. Δεν έχει ούτε οικονομικό κόστος. Ούτως ή άλλως κι εσείς και η προηγούμενη κυβέρνηση επιχορηγείτε το Φεστιβάλ, όπως το επιχορηγεί και ο Δήμος Δράμας. Δεν απαιτείται έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Απαιτείται πολιτική βούληση. Δεν είναι δυνατόν να αγνοείτε το μοναδικό φεστιβάλ ταινίας μικρού μήκους που γίνεται στην Ελλάδα.

Σας ευχαριστώ.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Θα μπορούσα να έχω το λόγο, κύριε Πρόεδρε;

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού έχει το λόγο για μία παρέμβαση.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πραγματικά έχει γίνει μία πολύ διεξοδική συζήτηση εδώ για πάρα πολλά θέματα. Μου κάνει πάρα πολλή εντύπωση η τοποθέτηση του κ. Τζίμα. Είναι λες και ήρθε για πρώτη φορά να ακούσει αυτήν την τεράστια συζήτηση που έχει γίνει σε τρεις επιτροπές και μέσα σ’ αυτό το Κοινοβούλιο και επί της αρχής και επί των άρθρων.

Μα, είναι τώρα σοβαρή τοποθέτηση να έρχεται κάποιος, ο οποίος δεν έχει συμβάλλει σ’ όλη αυτή τη διαδικασία, να κάνει τοπικές τοποθετήσεις σε ό,τι αφορά το Φεστιβάλ Δράμας;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Μα, δεν ήμουν στην επιτροπή, κύριε Υπουργέ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Κύριε Τζίμα, μη διακόπτετε.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Δεν έχετε ακούσει τόσες φορές, κύριε Τζίμα, πως έχουμε αναφερθεί για όλους αυτούς τους φορείς και γιατί δεν αναφέρονται;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Το αποτέλεσμα μετράει.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Εσείς θέλετε απλώς την αναφορά για να μπορείτε να λέτε: κοιτάξτε, υπάρχει αναφορά. Αναφορά, δηλαδή, θα βάζουμε σε όλους τους φορείς που ασχολούνται μ’ ένα θέμα;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Βεβαίως.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Κι αν αύριο το Φεστιβάλ Δράμας δεν είναι αυτό που είναι σήμερα, την αναφορά τι θα την έχουμε κάνει; Εξηγήστε μου γιατί να το αναφέρουμε;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Τριάντα πέντε χρόνια έχει ξεκινήσει.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Παρακαλώ.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Για πείτε μου γιατί σ’ ένα νομοσχέδιο για το περιβάλλον δεν αναφέρεται η GREEN PEACE, κύριε Τζίμα;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Μα, συγκρίνετε τώρα;

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Βεβαίως, συγκρίνω γιατί έχουν την ίδια σημασία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Κύριε Τζίμα, μη διακόπτετε.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Έρχεστε εδώ, μετά από τόση συζήτηση, για να πείτε μόνο αυτό το οποίο θέλετε να μείνει στα Πρακτικά, όταν στην πραγματικότητα λίγη σημασία έχετε δώσει σε αυτό εδώ το νομοσχέδιο.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Εγώ το υπηρέτησα το Φεστιβάλ.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Αυτό το πράγμα είναι απαράδεκτο.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Κύριε Τζίμα, μη διακόπτετε. Μισό λεπτό, κύριε Υπουργέ.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Ούτε το χρόνο σεβαστήκατε ούτε αυτήν την κοινοβουλευτική διαδικασία. Αυτά τα πράγματα δεν είναι σοβαρά, όταν ένα τόσο σοβαρό νομοσχέδιο περνάει από τη Βουλή σήμερα.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Δεν έχετε ιδέα τι γίνεται. Ο Υπουργός Πολιτισμού αφαιρεί κεκτημένα δικαιώματα.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Αυτό το οποίο πρέπει να κάνετε είναι επιτέλους να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο, για να μπορείτε αυτήν τη στιγμή να συγκρίνετε τη σημασία αυτού του νομοσχεδίου.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Κύριε Υπουργέ, μισό λεπτό.

Κύριε Τζίμα, μπορεί να διεξαχθεί έτσι συζήτηση;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Εγώ τον υπηρέτησα αυτόν το θεσμό. Ζητείστε να μάθετε το νόμο.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΙΑΔΗΣ (Υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Αφήστε τον να μιλήσει. Μιλάει και τον διακόπτετε επανειλημμένως.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Δεν σας διέκοψα ούτε μία φορά, όταν λέγατε ανακρίβειες.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Δεν είπα καμμία.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Αυτό το οποίο είναι σημαντικό, είναι επιτέλους να σεβαστείτε αυτήν τη διαδικασία, όπως τη σέβονται όλοι οι άλλοι οι οποίοι έχουν συμβάλλει σε αυτήν.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΤΖΙΜΑΣ: Στους «μικρομηκάδες» να τα πείτε αυτά.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Το λόγο έχει η Ευγενία Τσουμάνη, Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.

ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΟΥΜΑΝΗ – ΣΠΕΝΤΖΑ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο ελληνικός κινηματογράφος αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους πλέον δυναμικούς εκφραστές του σύγχρονου πολιτισμού. Μάλιστα, αρκετά από τα εξέχοντα έργα των τελευταίων δεκαετιών προήλθαν από δημιουργούς ανεξάρτητους που αναζήτησαν με επιμονή και ρομαντισμό την πραγμάτωση του καλλιτεχνικού τους οράματος.

Οι μεταβολές στην παραγωγική διαδικασία και στην ίδια την κινηματογραφική αγορά, αλλά και κάποιες αδυναμίες του ισχύοντος συστήματος θέτουν την ανάγκη εκσυγχρονισμού του σε συγκεκριμένα σημεία.

Σε μια τέτοια θεσμική πρωτοβουλία ευρείας αποδοχής ζητούμενο είναι η ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης μέσα από συγκεκριμένες παραμέτρους, μέσα από την πρόβλεψη εναλλακτικών μεθόδων εισροής πόρων με τη συμμετοχή και του ιδιωτικού τομέα, μέσα από την απόδοση επενδυτικών κινήτρων, μέσα από την αύξηση της εξωστρέφειας της εγχώριας παραγωγής, μέσα από τη στήριξη των διεθνών συνεργασιών, την ενθάρρυνση των νέων καλλιτεχνών και τη συνδιαμόρφωση μιας εθνικής στρατηγικής για τον κινηματογράφο από τους κρατικούς φορείς, αλλά και τους καλλιτεχνικούς εκπροσώπους του.

Δυστυχώς, το νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα αποτυγχάνει να ανταποκριθεί στα ζητούμενα αυτά. Πώς άραγε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού ετοιμάστηκε κατ’ αρχάς ερήμην των οργανωμένων εκπροσώπων της κινηματογραφικής κοινότητας, γνωστών και καταξιωμένων οργανώσεων, της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, των σκηνοθετών, αλλά και ερήμην του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου του Υπουργείου Πολιτισμού; Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν η διαδικασία της διαβούλευσης, κατά την οποία το σχέδιο δεν υπέστη διορθώσεις, παρά την απόρριψή του από την συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων, αποδείχτηκε για άλλη μια φορά βεβιασμένη και προσχηματική, εκθέτοντας –πιστεύω- τον Υπουργό και τους ατυχείς εμπνευστές του; Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν απομακρύνεται από τη φιλοσοφία του ισχύοντος νόμου της Μελίνας Μερκούρη και αγνοεί επιδεικτικά, άλλωστε και το προηγούμενο σχέδιο νόμου επί υπουργίας Αντώνη Σαμαρά, που είχε επιδοκιμάσει ωστόσο σύσσωμος ο κινηματογραφικός κόσμος;

Πρώτον, η φιλοσοφία του νομοσχεδίου είναι αντιαναπτυξιακή και σε βάρος της τέχνης, καθώς προτάσσει την οικονομική υποστήριξη της οργανωμένης επαγγελματικής παραγωγής, σε βάρος της ανεξάρτητης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αυτό είναι διάχυτο σε όλο το νομοσχέδιο.

Η υποβάθμιση του σκηνοθέτη έναντι του παραγωγού ως βασικού συντελεστή του έργου προδίδει μία πρόθεση άκρατης εμπορευματοποίησής του και πλήρους εξοβελισμού της πολιτιστικής και καλλιτεχνικής του διάστασης.

Η τέχνη, κύριε Υπουργέ, δεν χειραγωγείται ούτε πολιτικοποιείται, γιατί τότε παραπέμπει σε άλλα καθεστώτα. Έχει έντονα πολιτικά μηνύματα, έχει πολιτικές διαστάσεις, αλλά δεν πολιτικοποιείται.

Δεύτερον, ο έλεγχος της παραγωγής ανατίθεται σε συγκεντρωτικές δομές και εξαρτάται από αδιαφανείς διαδικασίες. Ενδεικτικό είναι ότι στο βασικό πυλώνα της κινηματογραφικής πολιτικής, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, ανατίθενται στο γενικό διευθυντή όλες οι εξουσίες των συλλογικών οργάνων υπό την υψηλή εποπτεία ενός διορισμένου διοικητικού συμβουλίου και μάλιστα και με αυξημένα λειτουργικά έξοδα. Καταργείται, λοιπόν και η συλλογική διαδικασία αξιολόγησης των προτάσεων παραγωγής σε βάρος του ελέγχου και της λογοδοσίας παρά τις, κατά σημεία, διορθώσεις που επιφέρατε.

Επίσης, η μεταβολή της νομικής μορφής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου στο άρθρο 9 συνεπάγεται την κατάργηση των υποχρεώσεων δημοσιότητας και τη δυνατότητα υπαγωγής σε ευεργετικές διατάξεις νόμων με αναπτυξιακό χαρακτήρα. Αντί, επομένως, η Κυβέρνηση να ενισχύσει το σύστημα συνέργειας μεταξύ κρατικών φορέων και κινηματογραφικής κοινότητας, αλλά και την αξιοπιστία του συλλογικού ελέγχου, δημιουργεί ένα υπόβαθρο για άνθηση φαινομένων αδιαφάνειας και αναξιοκρατίας, που παραπέμπουν σε εξυπηρέτηση συμφερόντων.

Παράλληλα, η διακήρυξη περί αύξησης της ιδιωτικής χρηματοδότησης και στήριξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας είναι έωλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν διασφαλίζεται η εφαρμογή των διατάξεων για τη διάθεση ποσοστού 1,5% του κύκλου εργασιών των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και των συνδρομητικών δικτύων. Δεν προβλέπονται ποινικές κυρώσεις για τους παραβάτες, ενώ εγκαταλείπεται με το άρθρο 8 η είσπραξη των αναδρομικών οφειλών των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών που συσσωρεύονται επί εικοσαετία.

Από την άλλη πλευρά, η υποχρέωση της ΕΡΤ να καταβάλλει το ποσό του 1,5% επί του ανταποδοτικού τέλους, παραμένει, πράγμα που, βεβαίως, συμβάλλει ουσιαστικά στην απόδοση σημαντικών παραγωγικών κεφαλαίων.

Επίσης, επιζήμιες για την προώθηση της κινηματογραφικής τέχνης είναι μια σειρά διατάξεις που θέτουν στο περιθώριο θεσμούς με πολυετή διαδρομή και αποδεδειγμένη προσφορά. Ενδεικτικά αναφέρω την κατάργηση του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, που υπήρξε σημαντικό βήμα έκφρασης Ελλήνων κινηματογραφιστών, την κατάργηση των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας, τα οποία με τα όσα προβλήματα είχαν αποτέλεσαν ένα μέσο ανάδειξης και αναγνώρισης των συντελεστών της παραγωγής, την αναίρεση της υποχρέωσης του κράτους για την ενίσχυση της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, αλλά και την απουσία ρητής αναφοράς σε φορείς και θεσμούς που προάγουν την κινηματογραφική παιδεία και την ανεξάρτητη καλλιτεχνική δημιουργία.

Ερώτημα δε εγείρει και το προτεινόμενο σύστημα μοριοδότησης για την ενίσχυση κινηματογραφικών παραγωγών και μάλιστα, η αξιολόγηση των συντελεστών ταινίας, που υποβαθμίζει το σκηνοθέτη -παρά τη μικρή βελτίωση που επιφέρατε- έναντι του παραγωγού και αποκλείει από τη διαδικασία νέους δημιουργούς, που αναλαμβάνουν οι ίδιοι την παραγωγή του έργου τους.

Επίσης, η κατάργηση της επιστροφής του ειδικού φόρου στους διανομείς, αλλά και η αλλαγή του τρόπου επιστροφής του ειδικού φόρου στους ιδιοκτήτες αιθουσών απειλεί να περιορίσει τις δυνατότητες διανομής και το χρόνο προβολής των ελληνικών ταινιών, αποκλείοντας μεταξύ άλλων και τις ταινίες μικρού μήκους.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τα δεδομένα της κινηματογραφικής τεχνολογίας και παραγωγής επιβάλλουν ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο για τον ελληνικό κινηματογράφο, το οποίο θα πρέπει να μην παραγνωρίζει την πολιτιστική, κοινωνική και καλλιτεχνική του διάσταση και κυρίως θα πρέπει να διασφαλίζει τη διαφάνεια και τη συλλογική λειτουργία, θα πρέπει να ενθαρρύνει την ανεξάρτητη καλλιτεχνική πρωτοβουλία και να προάγει την ανάπτυξη της κινηματογραφικής παιδείας μέσα από τον πλουραλισμό της παραγωγής και της διανομής.

Στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να εξεταστούν σοβαρά η διατήρηση της νομικής μορφής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, η θεσμοθέτηση συλλογικής διαδικασίας για την αξιολόγηση της κινηματογραφικής παραγωγής, η συμμετοχή αιρετών στο διοικητικό συμβούλιο –επισημάνθηκε αυτό πολλές φορές- και η διασφάλιση αποφάσεων και εγκρίσεων επιχορήγησης παραγωγών που ελήφθησαν με την ισχύουσα νομική μορφή.

Επίσης, οφείλει να διασφαλιστεί η καταβολή του 1,5% των ιδιωτικών και συνδρομητικών καναλιών, να διατηρηθεί ο ισχύων τρόπος επιστροφής φόρου στις αίθουσες και να προβλεφθούν κίνητρα προς διανομείς και αιθουσάρχες για την προώθηση και προβολή βραβευμένων ελληνικών ταινιών.

Τέλος, θα πρέπει να κατοχυρωθούν θεσμικά τόσο το Ελληνικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όσο και η Ταινιοθήκη της Ελλάδος και το Φεστιβάλ Δράμας, καθώς και να επιδιωχθεί η αντιπροσωπευτική συμμετοχή –και αυτό είναι πολύ σημαντικό, κύριε Υπουργέ- της εγχώριας κινηματογραφικής κοινότητας στη λειτουργία των κινηματογραφικών οργανισμών της χώρας και τη χάραξη της εθνικής κινηματογραφικής στρατηγικής.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας της κυρίας Βουλευτού)

Τελειώνω, κύριε Πρόεδρε.

Δυστυχώς το Υπουργείο εξακολουθεί να παραβλέπει την ανάγκη τέτοιων παρεμβάσεων και αγνοεί επιδεικτικά τις συντεταγμένες απόψεις των οργανωμένων εκπροσώπων του κινηματογράφου, επωμιζόμενο έτσι την κύρια ευθύνη για τη διαφαινόμενη αποδόμηση της ελληνικής κινηματογραφίας.

Για τους λόγους αυτούς και με τις επιφυλάξεις που επεσήμανε ο εισηγητής μας καταψηφίζουμε το παρόν νομοσχέδιο, επισημαίνοντας κυρίως την έλλειψη ουσιαστικού διαλόγου, αλλά και την υποκρισία της κοινωνικής διαβούλευσης.

Ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Το λόγο έχει ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής κ. Κακλαμάνης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, το συζητούμενο νομοσχέδιο πιστεύω ότι αποτελεί μία τομή αλλά αναγκαία τομή, γιατί υπάρχουν τομές που δεν οδηγούν σε αποτελέσματα και διαψεύδουν τη φιλοδοξία αυτών που εισηγούνται αλλαγές στο Κοινοβούλιο. Εδώ δεν πρόκειται περί αυτού.

Δυστυχώς δεν είναι πάρα πολλοί αυτοί που γνωρίζουν τα τεκταινόμενα εντός του χώρου και οι υπόλοιποι είμαστε είτε απλώς παροικούντες ή από κάθε απόσταση, ενίοτε μακράν, παρακολουθούντες τα τεκταινόμενα αυτά.

Αγαπούμε τον ελληνικό κινηματογράφο. Θέλουμε να δούμε ταινίες ελληνικές να πρωτοστατούν σε αναγνώριση και φυσικά σε θέαση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο στα διάφορα φεστιβάλ, αλλά και στις αίθουσες. Θέλουμε να δούμε να δοξάζεται το όνομα της Ελλάδας, όπως στη χρυσή εποχή. Η κ. Πέμη Ζούνη -η οποία γνωρίζει και ως ηθοποιός και ως πνευματικός άνθρωπος, όλα αυτά είναι μαζί – μας θύμισε πραγματικά το γεγονός αυτό που ήταν μία εποχή δόξας για την Ελλάδα. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις, όπως το θύμισε η Μελίνα Μερκούρη κατά τη συζήτηση του νόμου της το 1986, εδώ σ’ αυτήν την Αίθουσα -ξέρετε, είναι και ευτυχές καμμιά φορά το προνόμιο να ζει κανείς σ’ αυτήν την Αίθουσα τόσα πολλά χρόνια όσα εγώ- ούτε η ίδια ούτε φυσικά ο Ντασέν -σκηνοθέτης και παραγωγός της ταινίας από την οποία δοξάστηκε πραγματικά και εκείνη και η Ελλάδα- δεν πήραν δραχμή από εδώ. Ουσιαστικά καταχρεώθηκαν οι δημιουργοί της ταινίας και ενισχύθηκαν από ανθρώπους που μπορούσαν να καταλάβουν ποια θα είναι η προσφορά, και όχι όμως από το κράτος.

Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά την κήρυξη της δικτατορίας δημιουργήθηκε από την ΕΤΒΑ – όλα αυτά μας τα θύμισε στην εισήγησή της η κ. Ζούνη- η εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών έργων. Προφανώς πέτυχαν να καθορίσουν και να επιβάλουν πλαίσια, όπως οι αντιλήψεις τους. Έτσι έβλεπαν την υπόθεση του κινηματογράφου.

Κακώς είπε η κυρία συνάδελφος που μόλις κατήλθε από το Βήμα, ότι δεν είναι πολιτική υπόθεση ο κινηματογράφος. Είναι κατ’ εξοχήν πολιτική υπόθεση.

ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΟΥΜΑΝΗ-ΣΠΕΝΤΖΑ: Ο κινηματογράφος δεν πολιτικοποιείται.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Ζητώ συγγνώμη, δεν επαναλαμβάνω ακριβώς αυτό που είπατε, δεν το συγκράτησα ακριβώς. Εννοούσατε πάντως ότι θα πρέπει να καταλάβουμε ότι πέρα από κόμματα και ιδεολογίες είναι ο κινηματογράφος.

Εν πάση περιπτώσει, συγχωρήστε με, αλλά εγώ πιστεύω ότι ο κινηματογράφος είναι κατ’ εξοχήν πολιτική υπόθεση, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πνευματικό έργο. Ούτε ο ζωγράφος ούτε ο συγγραφέας, κανείς δεν μπορεί να έχει την πρόσβαση και την επιρροή στο κοινό, στις μάζες αν θέλετε, όπως ο κινηματογράφος. Και δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα δεν έχουμε ποιοτικό κινηματογράφο. Αυτό συμβαίνει διότι έχει υποκατασταθεί η κινηματογραφία απ’ αυτό το αίσχος των παραγωγών -που δεν είναι βέβαια παρά σπάνια κινηματογράφος- των τηλεοπτικών έργων.

Κι αν σήμερα υπάρχει κρίση στον κινηματογράφο, όπως υπάρχει κρίση σε οποιαδήποτε αξία, πνευματική ή κοινωνική σ’ αυτόν τον τόπο -δεν θα κουραστώ να το τονίζω εδώ πέρα ότι υπάρχει κρίση πολιτική, κρίση ηθική, κρίση στην ελληνική οικογένεια, κρίση στην ελληνική κοινωνία, και είναι τεράστια η ευθύνη μας, του πολιτικού κόσμου, των κυβερνήσεων, των κομμάτων, αλλά οι ενδιαφερόμενοι δεν την επισημαίνουν αυτήν την ευθύνη μας- οφείλεται στο γεγονός ότι παραδώσαμε την ενημέρωση, την ψυχαγωγία, την επιμόρφωση, τον πολιτισμό του λαού μας σε έξι, επτά επιχειρηματίες οι οποίοι μάλιστα ταυτόχρονα είναι και εκδότες. Γι’ αυτό και δεν θα δείτε, παρά σπάνια, στον Τύπο αντικειμενική κριτική κινηματογράφου.

Είναι σωστό αυτό που είπε προ ημερών ένας άνθρωπος της τηλεόρασης, ο κ. Νίκος Χατζηνικολάου ότι τώρα πέφτει η διαφήμιση στην τηλεόραση και θα κλείνουν σιγά-σιγά κανάλια. Αλλά αυτοί που έβγαζαν λεφτά από άλλες επιχειρήσεις κι όχι από τα κανάλια, τα οποία τα είχαν για εκβιασμούς, για συναλλαγές με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν βγάζουν από το πουγκί τους να στηρίξουν αυτά τα μέσα. Με απασχολεί μόνο ο κόσμος που εργάζεται εκεί και δεν ξέρω αν αυτό θα είναι προς όφελος ή προς βλάβη του τόπου.

Ας επανέλθω, όμως, στο θέμα μας, κύριε Πρόεδρε. Εγώ πιστεύω ότι πολλά υποκριτικά ακούγονται σ’ αυτήν την Αίθουσα. Χθες το βράδυ ακούγαμε απέραντη υποκρισία και δεν ξέρω πώς μπορούμε μ’ αυτήν την αντίληψη, μ’ αυτήν τη συλλογιστική, να βοηθήσουμε να βγει ο τόπος από το αδιέξοδο αυτό.

Άκουσα, λοιπόν, προχθές ύμνους για το νόμο της Μελίνας. Εγώ που τον ψήφισα, θα πω ότι ο νόμος αυτό ήταν άριστος για την εποχή του. Όλοι ξέρουμε όμως, ότι ύστερα από είκοσι πέντε χρόνια κάτι έχει αλλάξει στον κόσμο και στην Ελλάδα και στην τέχνη, στον πολιτισμό και στη συγκρότηση, στις αντιλήψεις και στις ανάγκες της κοινωνίας.

Μου κάνει όμως, εντύπωση ότι δεν άκουσα ούτε από το Κομμουνιστικό Κόμμα ούτε από τη συνέχειά του, τη διάσπασή του που, εν πολλοίς αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από τη Νέα Δημοκρατία μία φράση ότι κάναμε λάθος. Διότι όποιος διαβάσει τα Πρακτικά –εγώ θυμάμαι πάρα πολύ καλά- θα δει ότι όταν συζητείτο εδώ ο ν.1597/86 όλα τα κόμματα αυτά εξαπέλυαν μύδρους.

Δεν θέλω να χρεώσω στους παρόντες Βουλευτές των κομμάτων αυτών διαχρονικές ευθύνες. Πρώτα απ’ όλα, είμαι εναντίον της συλλογικής ευθύνης και του αναχρονισμού ότι «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα». Το να κατηγορούμε όμως, τον Υπουργό ότι μας φέρνει ένα νόμο με τον οποίο καταργεί, ανασκολοπίζει το σπουδαίο νόμο της Μελίνας Μερκούρη, είναι υποκρισία.

Σας παρακαλώ όμως, να προσέξετε ιδιαίτερα, κύριε Υπουργέ, αυτά που θα σας πω ώστε η θεμιτή και σημαντική φιλοδοξία σας να μην υπονομευθεί. Ο ν.1597 έπεσε έξω σε πάρα πολλά πράγματα.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το προειδοποιητικά το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Ζητώ συγγνώμη για το χρόνο. Επιτρέψτε μου να συνεχίσω για δύο τρία λεπτά.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Έχετε χρόνο, συνεχίστε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Κύριε Υπουργέ γνωρίζετε ποια είναι η κατάσταση σήμερα στο χώρο. Τι γίνεται με τις παρέες, με τις αντιθέσεις και τους φανατισμούς, που δεν έχουν καμμία σχέση με αντιπαραθέσεις ιδεών για την τέχνη και τον πολιτισμό και συνήθως κινούνται από ιδιοτέλεια, από προσωπική εμπάθεια. Επίσης ξέρετε για όλη αυτή τη γραφειοκρατία που «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα». Όλα αυτά πράγματι χρειάζονταν έναν εξορθολογισμό, όχι μία συγκέντρωση. Προσέξτε, όμως, γιατί στη συγκέντρωση καραδοκεί πάντα ο κίνδυνος της αυθαιρεσίας, όχι από κάτω -τότε έχει και καθήκον ή αρχή να ρυθμίσει ό,τι στραβό υπάρχει- αλλά από πάνω. Η αυθαιρεσία από πάνω είναι η χειρότερη μορφή αυθαιρεσίας.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Δεν θέλω –είμαι βέβαιος ότι δεν το θέλετε και εσείς- να υπονομευθεί αυτή η προσπάθεια, όταν τα πάντα ουσιαστικά θα χρεώνονται –αν θα πιστώνονται ή όχι δεν ξέρω, γιατί σήμερα είστε εσείς Υπουργός και αύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος- σε εσάς, όπως πολύ αργότερα χρέωναν στη μακαρίτισσα τη Μελίνα, ότι τάχα δεν ήταν αυτή ο πιο σπουδαίος άνθρωπος του κινηματογράφου στην Ελλάδα. Έλεγαν ότι τάχα δεν ήταν αυτή που ήξερε τα του κινηματογράφου, αλλά ότι ήταν διάφοροι άλλοι, σαν αυτά που ακούσαμε τώρα εδώ, ότι δηλαδή δεν είστε εσείς, που έχετε την πολιτική ευθύνη για τον κινηματογράφο, που τον αγαπάτε και ενδιαφέρεστε, αλλά κάποιοι άλλοι άγνωστοι γύρω σας, που υποβάλλουν προτάσεις, που αποφασίζουν κ.λπ. Αυτό, βέβαια, είναι ύβρις, που δεν σας ανήκει.

Εμένα να μου επιτρέψετε –έστω λόγω διαφοράς ηλικίας- να σας πω ότι πρέπει να δείτε κάποια πράγματα με προσοχή, ώστε και η διάθεση της ευθύνης να είναι λογική. Όταν υπάρχει συγκέντρωση, τότε, όπως λέω για την πολιτική μας ζωή, η ευθύνη περιέρχεται σιγά-σιγά στον έναν -ενός ανδρός αρχή- και τότε επωφελούνται όσοι κρύπτονται πίσω από τον ένα. Αυτός είναι φυσικός νόμος.

Άκουσα με πολλή προσοχή την κ. Ζούνη και τους άλλους εισηγητές. Άκουσα προφανέστατα και τον κ. Δαβάκη. Ήταν μετριοπαθής. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι πάρα πολύ σημαντικά αυτά που διατύπωσε η εισηγήτρια του ΠΑΣΟΚ. Σκιαγράφησε την όλη κατάσταση, μετά λόγου γνώσεως και ήθος.

Κύριε Υπουργέ, νομίζω ότι πρέπει να σκεφθείτε αυτές τις προτάσεις που έχουν διατυπωθεί και έχουν κατατεθεί. Είδα τροπολογίες και από πλευράς συναδέλφων –απουσιάζουν αυτή τη στιγμή- αλλά και τις προτάσεις της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Πρόκειται για το αρχαιότερο σωματείο στο χώρο μαζί με το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και γι’ αυτό πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας πολλά πράγματα, ώστε να βοηθούμε και αυτούς τους χώρους να εξυγιαίνονται. Αν αγνοούμε τις απόψεις τους, προφανώς, δεν κάνουμε καλά.

Νομίζω, λοιπόν, ότι πρέπει, πέραν των δικών σας επιλογών, να είναι ευθύνη σας. Να έχουν, επίσης, ευθύνη και όλοι αυτοί οι φορείς. Από τα επτά πρόσωπα που θα ορίσετε εσείς, πιστεύω ότι τουλάχιστον τα δύο πρόσωπα πρέπει να είναι εκπρόσωποι, όχι μιας ομάδας προσώπων, αλλά των φορέων αυτών και κατά κύριο λόγο των σκηνοθετών και των σεναριογράφων. Πνευματικό έργο, έργο πολιτισμού είναι μια κινηματογραφική ταινία.

Αντιλαμβάνεστε ότι θα πρέπει να έχουν ευθύνη, γιατί και οποιοσδήποτε στο μέλλον δεν θα ενθουσιάζεται πολύ με τη διαφάνεια. Όπως βλέπετε, ενώ αυτή η Κυβέρνηση λειτουργεί με απόλυτη διαφάνεια, εντούτοις πυροβολείται.

Να είναι, λοιπόν, εκεί δύο από τους επτά, να βλέπουν, να ακούνε τη γνώμη τους και να μη συμμετέχουν σε διανομή κονδυλίων και «κολλύβων».

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Δεν γίνεται αυτό.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Θέλω να είναι παρόντες, να βλέπουν, να λένε την άποψή τους.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος να γίνει αυτό!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Δεν σας ακούω, κύριε Υπουργέ. Αν θέλετε, μου απαντάτε μετά, για να μην αναλώσουμε περισσότερο χρόνο.

Λέω, λοιπόν, ότι σε όλη αυτή τη μελέτη που έχετε κάνει και φέρνετε εδώ δεν πρέπει να απουσιάζουν όσοι αυτή τη στιγμή -έστω και αδίκως- σας αιτιώνται ότι κάνετε κάτι, το οποίο θα υπακούει στη δική σας αντίληψη ή στην αντίληψη οποιουδήποτε Υπουργού στο μέλλον. Αυτό λένε. Εγώ δεν το πιστεύω, αλλά, όπως ξέρετε, στις περιπτώσεις αυτές η διαφάνεια και η αντικειμενικότητα εξασφαλίζονται με την παρουσία ακόμη και του οποιουδήποτε κακόπιστου.

Από εκεί και πέρα νομίζω ότι είναι σωστό αυτό που προτείνω σε ό,τι αφορά την επιστροφή ποσοστού από το φόρο. Εάν θέλουμε –και πρέπει να θέλουμε- να βοηθήσουμε, ποιοι είναι οι κύριοι παράγοντες; Ένας σκηνοθέτης μπορεί να κάνει μια σπουδαία ταινία και να είναι ο ίδιος άνθρωπος που μάζεψε, δανείστηκε, έβαλε υποθήκη το σπίτι του κ.λπ.; Ποιος ξέρει πότε θα ξανακάνει μια ταινία;

Συνήθως έχει εκλείψει η ποιότητα, στο επίπεδο που έχει περιέλθει σήμερα η ελληνική κοινωνία, που κατά εκατομμύρια «στρώνεται» στους καναπέδες και νομίζει ότι ψυχαγωγείται, κοιτάζοντας τα πισινά διαφόρων κυριών και κυρίων που δήθεν τους ψυχαγωγούν. Εκατομμύρια είναι αυτοί που κάθονται και παρακολουθούν ειδικές εκπομπές που έχουν καθιερωθεί, για να γελοιοποιούν την Κυβέρνηση, τον πολιτικό κόσμο, τον Πρωθυπουργό, τους πάντες.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Αίσχος!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Έτσι είναι, κύριε Δαβάκη, και χαίρομαι που συμφωνείτε.

Γι’ αυτό, λοιπόν, πρέπει να δούμε πώς βοηθούμε την ποιότητα. Πιστεύω, κύριε Υπουργέ, ότι πρέπει αυτό να το δείτε. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει και ο διαγωνιστικός χαρακτήρας των φεστιβάλ. Ήδη απήλθε ο συνάδελφος κ. Τζίμας, στον οποίο ήθελα να απαντήσω.

(Στο σημείο αυτό την Προεδρική Έδρα καταλαμβάνει ο Ζ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΟΥΡΑΚΗΣ)

Πρέπει να σας πω, με όλη την εκτίμηση, τη συμπάθεια και τα αισθήματα που ξέρετε ότι τρέφω για εσάς, πως μπορεί να έχετε δίκιο, αλλά στο ελληνικό Κοινοβούλιο, όταν αυτή τη στιγμή συνεδριάζουν επιτροπές –εγώ, που είμαι τώρα εδώ, λείπω από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας που συζητά για τα κληροδοτήματα, μεγάλη υπόθεση- δεν είναι προς ψόγον ένας Βουλευτής να τοποθετείται σε ένα μόνο θέμα, σε μια παράγραφο ενός άρθρου.

Επίσης, παρ’ όλο που αυτό διαχέεται στην κοινή γνώμη, εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατή η συνεχής παρουσία και των τριακοσίων στην Αίθουσα. Αυτό, λοιπόν, ήθελα ως δική μου παρατήρηση να πω στην αντιπαράθεση –υποθέτω ότι τελικώς θα είναι φιλική και συναδελφική- που υπήρξε πιο πριν.

Έχετε, λοιπόν, μπροστά σας αυτές τις προτάσεις που έχουν έλθει και σε μας. Δεν θέλω να πάρω περισσότερο χρόνο. Θέλω μόνο, να ρωτήσω, κύριε Πρόεδρε, πότε θα συζητηθεί η τροπολογία, του Υπουργείου Εσωτερικών; Μετά το νομοσχέδιο;

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Συζητούνται μαζί σήμερα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Λυπάμαι πάρα πολύ. Το Προεδρείο αποφάσισε ότι μια τροπολογία, που είναι ολόκληρο νομοσχέδιο και μάλιστα άσχετη με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο θα συζητηθεί μαζί με αυτό το νομοσχέδιο; Λυπάμαι. Να καταχωριστεί στα Πρακτικά η διαφορετική άποψή μου.

Εδώ έχουμε ένα ολόκληρο νομοσχέδιο!

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Κύριε Πρόεδρε, αν θυμάστε, αυτό αποφασίστηκε στη Διάσκεψη των Προέδρων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Με συγχωρείτε πάρα πολύ. Η Διάσκεψη των Πρόεδρων μπορεί να αποφασίζει ό,τι νομίζει σωστό, όμως, όλες οι λεγόμενες «αποφάσεις της Διασκέψεως» τίθενται υπό την κρίση του Σώματος.

Πράγματι, έχει δίκιο ο Υπουργός Εσωτερικών που θέλει να υπάρξει νόμος μέχρι το τέλος του έτους γι’ αυτά τα οποία προτείνει. Όμως, είναι άλλο αυτό το θέμα και άλλο αβρόχοις ποσί, χωρίς συζήτηση να περάσει ρυθμίσεις οι οποίες είναι τεράστιας σημασίας.

Η Διάσκεψη των Προέδρων, εφόσον συμφώνησαν όλα τα κόμματα, προφανώς, αποφάσισε να συζητηθεί εδώ και αυτή η τροπολογία. Όπως κάνουμε πάντα, στο τέλος του νομοσχεδίου συζητούμε τις τροπολογίες. Ρωτήστε τον Πρόεδρο και θα σας το πει.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Κύριε Πρόεδρε, οι εισηγητές των κομμάτων –οι περισσότεροι, τουλάχιστον, απ’ όσο μπορώ να ξέρω- τοποθετήθηκαν επ’ αυτού.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Εμείς δεν τοποθετηθήκαμε, κύριε Πρόεδρε. Η τροπολογία αυτή είναι ένα ολόκληρο νομοσχέδιο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Ακούστε με, σας παρακαλώ, γιατί δεν είναι θέμα απλώς διαδικαστικό και τυπικό, αλλά είναι θέμα ουσίας.

Πάντοτε η Κυβέρνηση πιέζεται από τις ανάγκες που έχει και πρέπει, όσο μπορεί πιο σύντομα, να νομοθετήσει. Εάν υπάρχει το Κοινοβούλιο, είναι για να υπάρξει κάτι ανάλογο αυτού που έλεγα στον Υπουργό για την κινηματογραφία. Για τη νομοθεσία είναι απαραίτητος παράγων το Κοινοβούλιο. Άλλως –και δυστυχώς υπάρχει μία τέτοια αντίληψη, ευτυχώς δεν την έχει αυτήν την αντίληψη ο κ. Ραγκούσης- στο παρελθόν υπήρξαν, μπορεί να υπάρχουν και τώρα και στο μέλλον Υπουργοί που να θέλουν -όπως λέω χαρακτηριστικά- η Βουλή να πρωτοκολλεί απλώς τις όποιες αποφάσεις.

Το ότι οι εισηγητές τοποθετήθηκαν επίσης, δεν σημαίνει ότι τοποθετήθηκαν και όσοι Βουλευτές θέλουν να τοποθετηθούν.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Ούτε όλοι οι εισηγητές τοποθετήθηκαν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Να μην το κάνουμε ΕΦΕΕ, που ένας από κάθε παράταξη λέει «ναι», «όχι». Γι’ αυτό κακώς, επίσης –το έχω πει πολλές φορές- ερωτάται από την Έδρα τι λέει η Νέα Δημοκρατία, τι λέει το ΠΑΣΟΚ, τι λέει το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ. Ερωτάται, λέει, ο Κανονισμός το Σώμα. Και όποιος έχει άλλη άποψη, την έχει ήδη διατυπώσει μιλώντας.

Σιγά-σιγά, τείνουμε να καταργήσουμε το Σώμα. Μιλάει ο εισηγητής ή ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος. Ε, και λοιπόν; Μπορεί οι Βουλευτές του ιδίου κόμματος να έχουν άλλη άποψη. Και, πράγματι, σε θέματα σημαντικά, κρίσιμα για τον τόπο, όπως τα χθεσινοβραδινά, όντως μπορεί ένα κόμμα σύσσωμο να ψηφίζει κάτι. Δεν σημαίνει ότι υπό άλλες συνθήκες οι Βουλευτές του κόμματος αυτού θα συμφωνούσαν, πλείστα όσα χθες ψηφίσαμε, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τα δεχόμασταν.

Γι’ αυτό, λοιπόν, επειδή είναι πολύ σημαντική η τροπολογία αυτή για την τροποποίηση του νόμου για τον «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ», νομίζω ότι πρέπει να συζητηθεί, έστω και αν κανένας Βουλευτής δεν θέλει να πάρει το λόγο. Είναι αταξίες κοινοβουλευτικές αυτές, που δεν πρέπει να τις επιτρέπουμε στον εαυτό μας και πρωτίστως το Προεδρείο.

Αυτά ήθελα να πω και επιφυλάσσομαι για την τροπολογία αυτή να πω την άποψή μου.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα το λόγο.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Κύριε Υπουργέ, πόσο θέλετε;

ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΟΥΜΑΝΗ-ΣΠΕΝΤΖΑ: Κύριε Πρόεδρε, συγνώμη. Θα ήθελα το λόγο επί προσωπικού.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Επί προσωπικού από ποιον;

ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΟΥΜΑΝΗ-ΣΠΕΝΤΖΑ: Σε αυτό που αναφέρθηκε ο κ. Κακλαμάνης. Αναφέρθηκε κάτι στο πρόσωπό μου και θέλω κάτι να διευκρινίσω.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Δεν υπήρξε προσωπικό κατά την αντίληψη του Προεδρείου. Αν έχετε την καλοσύνη, διευκρινίστε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Ναι, της απέδωσα πράγματα διαφορετικά από αυτά που πιστεύει ότι είπε. Και ο Κανονισμός λέει ότι εκεί υπάρχει προσωπικό θέμα.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Αναφέρθηκε ρητώς στην κ. Τσουμάνη.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Καλώς, έχετε το λόγο.

ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΟΥΜΑΝΗ-ΣΠΕΝΤΖΑ: Για μισό λεπτό μόνο, κύριε Πρόεδρε, επειδή ίσως δεν έγινα κατανοητή.

Εγώ δεν είπα ότι ο κινηματογράφος ή η τέχνη δεν έχει σχέση με την πολιτική. Είπα ότι δεν πολιτικοποιείται. Βεβαίως έχει σχέση, βεβαίως έχει πολιτική διάσταση η τέχνη, άρα και ο κινηματογράφος και πολιτικά μηνύματα. Ωστόσο, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται από την πολιτική και τα κόμματα. Δεν πολιτικοποιείται, γιατί αυτό παραπέμπει σε άλλους είδους καθεστώτα.

Ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ο κύριος Υπουργός είχε ζητήσει το λόγο.

Ορίστε, κύριε Υπουργέ, έχετε το λόγο.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Από σεβασμό και μόνο δεν θα απαντούσα στον Πρόεδρο της Βουλής, απλώς ενημερωτικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι πρώτα από όλα, όπως και εσείς, κύριε Πρόεδρε, και εγώ αυτό το οποίο αποζητώ από αυτό το Κοινοβούλιο είναι να γίνεται ένας ουσιαστικός διάλογος και να μην ερχόμαστε εδώ ο καθένας να κάνει το μονόλογό του. Καταλαβαίνω, βεβαίως, ότι ο φόρτος εργασίας κάνει πολλές από αυτές τις θέσεις του Κοινοβουλίου να μένουν κενές. Παρ’ όλα αυτά, είναι απαραίτητος ένας σεβασμός στην άποψη του καθενός, για να γίνει ο διάλογος γόνιμος. Εάν ο καθένας έρχεται εδώ μόνο για να πει το μονόλογό του, τότε μπορεί να πηγαίνει πίσω και να λέει «εγώ τα είπα» και επί της ουσίας να μη γίνεται εποικοδομητικός διάλογος.

Για να απαντήσω σε αυτό που είπατε πριν, πρέπει να σας πω το εξής: Την ιστορική σημασία πολλών από τους φορείς που έχετε αναφέρει την έχω αναγνωρίσει πολλαπλώς και δημοσίως. Πραγματικά, πιστεύω ότι έτσι είναι. Σήμερα, όμως, η κατάσταση στο χώρο είναι πάρα πολύ διαφορετική. Θα συμφωνήσουν σε αυτό και οι εκπρόσωποι των άλλων κομμάτων. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε τι δυσκολία είχαμε να επιλέξουμε έξι φορείς, που λέει ο Κανονισμός της Βουλής, για να έρθουν να μιλήσουν στην επιτροπή. Φθάσαμε να μετράμε δεκαοκτώ και να πρέπει να τους μειώσουμε τελικά στους δέκα.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Από τους έξι πήγατε στους δέκα.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Πήγαμε από τους έξι στους δέκα για να εκφραστεί ο χώρος. Και όχι μόνο αυτό, το χειρότερο είναι ότι για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο ήταν οκτώ. Να σας δώσω μία αίσθηση του πόσο κατακερματισμένος έχει γίνει ο χώρος.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει σήμερα αυτό το οποίο νομιμοποιεί μία εκπροσώπηση, στο σημείο να μπορεί να συμβάλλει στη διαχείριση κονδυλίων που ανήκουν στον Έλληνα φορολογούμενο. Αυτό είναι το πρακτικό πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε, διότι δεν ξεκινήσαμε θέλοντας να αποκλείσουμε μία τέτοια προοπτική.

Σήμερα, όμως, τη συμβαίνει; Αυτό που είπατε και εσείς -και συμφωνούμε και εμείς- είναι ότι δεν πρέπει να γίνεται η διαχείριση των χρημάτων του Έλληνα φορολογούμενου από φορείς. Αυτοί θα πρέπει να ελέγχουν πώς αυτή η διαχείριση γίνεται. Γι’ αυτό στο άρθρο 11 παράγραφος 6 έχουμε προσθέσει και λέμε «Σε ειδική συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου …

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Του διοικητικού συμβουλίου των οργανισμών, οι εποπτευόμενοι φορείς, δηλαδή.

«Σε ειδική συνεδρίαση στην οποία παρίσταται ο γενικός διευθυντής, οι εκπρόσωποι των επαγγελματικών και συνδικαλιστικών φορέων του κινηματογραφικού χώρου ενημερώνονται για τα αποτελέσματα της οικονομικής διαχείρισης του περασμένου έτους. Η εν λόγω συνεδρίαση διεξάγεται μέσα σε τρεις μήνες από τη δημοσίευση των αιτήσεων οικονομικών καταστάσεων του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου». Εκεί είναι ένας σπόρος, αν θέλετε, της δυνατότητας να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ελέγχουν τα πεπραγμένα σε αυτούς τους οργανισμούς. Αυτό είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας, διότι και εμείς πιστεύουμε ότι αυτός ο έλεγχος δεν πρέπει να γίνεται μόνο από τον Υπουργό.

Αυτό, όμως, το οποίο έχει ακουστεί πολλές φορές στη Βουλή και στο οποίο εγώ δεν μπορώ να συμφωνήσω επί της αρχής, είναι ότι το κράτος, πλέον, πρέπει να φθάσει στο σημείο να ενισχύει τα συλλογικά όργανα.

Κύριε Πρόεδρε, αν έχουμε φθάσει στο σημείο εμείς πια να πρέπει να νομοθετούμε, να τους δίνουμε χρήματα, να τους δίνουμε αποφασιστική δυνατότητα για να καταφέρουν να εκφράσουν συλλογικά το χώρο που έχει συμφέροντα, τότε η κοινωνία μας έχει φθάσει σε ένα πάρα-πάρα πολύ δύσκολο σημείο. Αυτοί οι οργανισμοί θα έπρεπε να είναι δυνατοί από μόνοι τους, θα έπρεπε να διεκδικούν, θα έπρεπε να κυνηγάνε τα θέματα που τους αφορούν και έχουμε φθάσει σε σημείο να λέμε «ρε, παιδί μου, δώσε τους λίγο από την εξουσία σου, μπας και καταφέρουν να μαζευτούν πέντε σε ένα δωμάτιο». Ε, δεν είναι αυτός ο ρόλος της πολιτείας, κύριε Πρόεδρε. Ο ρόλος της πολιτείας είναι να τους ακούει όταν υπάρχουν. Κι’ αυτό είμαστε πάρα πολύ διατεθειμένοι να το κάνουμε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, με συγχωρείτε, θα μου επιτρέψετε μία παρέμβαση;

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ορίστε, κύριε Πρόεδρε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Ήθελα να πω το εξής. Αυτή η πολυδιάσπαση του χώρου, προφανώς έχει ως αφετηρία αυτήν την κατάσταση, που με ευθύνες της πολιτείας και της ίδιας της κοινωνίας -να μην τα μεταθέτουμε όλα στην πολιτεία- ανέχεται καταστάσεις, που στο τέλος την αποσυνθέτουν πλήρως, όπως και τον συγκεκριμένο κάθε φορά χώρο.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Είχαν εξουσία, όμως.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Ναι. Όμως, προσέξτε: Έλεγα χθες το βράδυ ποια ήταν η κατάσταση στο συνδικαλισμό το 1981. Υπήρχαν έξι γενικές συνομοσπονδίες, εκατόν τόσες συνομοσπονδίες κλαδικές, εκατόν πενήντα –πόσα ήταν- τα εργατικά κέντρα και χιλιάδες τα πρωτοβάθμια σωματεία. Ήρθε ένας νόμος και είπε: Κάθε οικοδόμος, κάθε μεταλλουργός είναι σε ένα σωματείο, κάθε σωματείο σε ένα εργατικό κέντρο ή μια ομοσπονδία και τα εργατικά κέντρα ή η ομοσπονδία σε μία γενική συνομοσπονδία. Έτσι ενδυναμώθηκε το συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν λέω ότι πρέπει να γίνει κάτι ανάλογο εδώ, γιατί εδώ είναι τέχνη, είναι αντιλήψεις και χρειάζεται να υπάρχει πλήθος απόψεων, ζυμώσεων κ.λπ..

Αλλά σε ό,τι αφορά την εκπροσώπηση, μπορείτε να πείτε ότι «όλοι αυτοί οι φορείς ορίζουν» ή μπορείτε, αν αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που υπάρχουν, να πείτε «οι αντιπροσωπευτικότερες του κάθε χώρου οργανώσεις» –υπάρχουν οι λίστες των μελών- ώστε έτσι να συμβάλλεται εμμέσως και στη συνένωση των δυνάμεών τους, χωρίς να την επιβάλλεται βέβαια. Έτσι θα έχετε τη δυνατότητα να πείτε: «Ορίστε, κύριοι, συμμετέχετε στο διοικητικό συμβούλιο του Εθνικού Κέντρου. Δεν μπορεί να είστε τέσσερις έναντι τριών που ορίζει η πολιτεία, διότι εκεί πέρα κάνετε συμβιβασμούς, μοιράζετε, κάνετε…», αν πράγματι συμβαίνει αυτό ή πράγματι συνέβη. Το υποθέτουμε όμως.

Νομίζω, λοιπόν, ότι μέχρι το τέλος της συζητήσεως του νομοσχεδίου πρέπει να σκεφθείτε τη δυνατότητα αυτή, δηλαδή να μη συμμετέχουν σε αποφάσεις διαχείρισης. Να συμμετέχουν όμως σε αποφάσεις, οι οποίες στο κάτω-κάτω, μπορούν να δοθούν ως γνώμη στον Υπουργό, για την συγκεκριμένη πολιτική. Το να έρχονται έπειτα από ένα χρόνο απλώς να ασκούν κριτική, φοβάμαι ότι δεν βοηθάει τον στόχο τον οποίο έχετε. Και είναι προφανές ότι με ειλικρίνεια φέρνετε εδώ αυτό τον στόχο και τον υποστηρίζετε. Παρακαλώ σκεφτείτε το.

Εσείς ο ίδιος ξέρετε τις προθέσεις σας. Και ασφαλώς και εσείς θα λέγατε «γιατί εκεί που ήσαν τέσσερις εκπρόσωποι έναντι τριών, τώρα δεν θα υπάρχει κανείς». Είναι εύκολη και η διαβολή των προθέσεων σ’ αυτές τις υποθέσεις. Σας παρακαλώ να το σκεφτείτε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ευχαριστούμε πολύ τον πρώην Πρόεδρο κ. Κακλαμάνη.

Το λόγο έχει η Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης του ΠΑΣΟΚ κ. Χρύσα Αράπογλου.

ΧΡΥΣΑ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ: Σας ευχαριστώ πολύ.

Κύριε Πρόεδρε, θα αξιοποιήσω λίγα λεπτά από την τοποθέτησή μου, για ένα θέμα που δεν αφορά στο νομοσχέδιο, αλλά αφορά στη λειτουργία, στο κύρος και στην αξιοπρέπεια της Βουλής ως θεσμού, της ίδιας της δημοκρατίας και καθενός από εμάς ξεχωριστά.

Πριν από λίγες μέρες είδε τη δημοσιότητα -και μάλιστα μεγάλη δημοσιότητα- η έρευνα της Οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια» του εν Ελλάδι παραρτήματός της στην οποία η αντίληψη των Ελλήνων σχετικά με τη διαφθορά, σύμφωνα με την έρευνα που έχει δημοσιοποιηθεί, είναι πως ο πρώτος διεφθαρμένος θεσμός στην Ελλάδα είναι τα πολιτικά κόμματα και ο δεύτερος είναι το «Κοινοβούλιο-Νομοθετικό Σώμα». Μάλιστα, η πολιτεία, το κράτος, η εκτελεστική εξουσία λείπει παντελώς, εκτός αν υποκρύπτεται στους «δημόσιους λειτουργούς» που κατέχουν την τέταρτη θέση μετά τα ΜΜΕ.

Η Οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια» διά του προέδρου-εκπροσώπου της, περιβάλλεται με ιδιαίτερο κύρος. Είχε συνάντηση και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αυτή η έρευνα βρίσκεται αναρτημένη στις τηλεοράσεις και στα ΜΜΕ, από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Καταθέτω την έκπληξή μου για το ότι δεν έχουμε να κάνουμε αυτή τη φορά με το «πολιτική-πολιτικοί» Γενικώς, αορίστως και θολά. Έχουμε να κάνουμε με το «Νομοθετικό Σώμα-Κοινοβούλιο». Αυτό πιστεύω ότι πρέπει να μας απασχολήσει. Και το λέω για να μεταφερθεί προς το Προεδρείο και να καταγραφεί στα Πρακτικά.

Εάν αυτή δε, είναι η αλήθεια, δεν είναι δυνατόν να μας φτύνουν κατά πρόσωπο και εμείς να κάνουμε ότι δεν έχουμε καταλάβει, ότι ψιχαλίζει!

Παρακαλώ πολύ να ζητηθούν περαιτέρω στοιχεία: Πρώτον, για τη «Διεθνή Διαφάνεια». Ποια είναι η «Διεθνής Διαφάνεια»; Από πού χρηματοδοτείται; Πώς λειτουργεί; Ποια είναι η ταυτότητα της έρευνας; Ποιος έθεσε τα ερωτήματα; Ποιες είναι οι προτάσεις; Αυτή είναι πραγματικά η αντίληψη του κόσμου; Ή είναι μια αντίληψη, την οποία διά της επαναλήψεως, την κάνουμε να εμπεδώνεται στον κόσμο;

Δεύτερον, για την ταυτότητα της έρευνας. Διότι όλοι πια γνωρίζουμε πώς γίνονται οι έρευνες. Πώς ετέθησαν τα ερωτήματα;

Τρίτον, να κληθούν να καταθέσουν στη Βουλή περισσότερα στοιχεία.

Τέταρτον, αν υπάρχουν προτάσεις για την καταπολέμηση της διαφθοράς του Νομοθετικού Σώματος-Κοινοβουλίου να τις ακούσουμε και να συζητηθούν μέσα σ’ αυτή την Αίθουσα. Διότι δεν είναι δυνατόν σε μια εποχή που γκρεμίζονται όλα, το Κοινοβούλιο να κάνει ότι κλείνει τις πόρτες και απ’ έξω όλοι να αναρτούν αφίσες για το ότι είναι το πλέον διαφθαρμένο Σώμα και εμείς να κάνουμε ότι δεν το ακούμε όλο αυτό.

Με συγχωρείτε πολύ, εγώ αισθάνομαι προσωπικά προσβεβλημένη και θεωρώ ότι έχουμε και υποχρέωση –ο καθένας από μας- να περιφρουρήσουμε το κύρος του Κοινοβουλίου και της ίδιας της δημοκρατίας.

Έρχομαι στο νομοσχέδιο. Να κάνω πέντε παρατηρήσεις επί τροχάδην μετά από πραγματικά πολύ μεγάλη συζήτηση που έγινε στην επιτροπή, όπου έχουμε κάνει τέσσερις πολύωρες συνεδριάσεις, έχουν κληθεί δέκα φορείς με διασταλτική ερμηνεία του ίδιου του Κανονισμού. Μάλιστα είχαν προταθεί δεκαέξι φορείς –και θα μπορούσαν πραγματικά να είναι και άλλοι- και δεν καταφέραμε να έρθουν στην Αίθουσα για να γίνει ακρόαση από τους Βουλευτές.

Πρώτο σημείο και σημαντικό. Τι έρχεται να κάνει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, σε σχέση με την κινηματογραφική πολιτική της χώρας;

Το νομοσχέδιο αυτό εμπεριέχει μια στέρεη πολιτική βούληση για την εθνική μας κινηματογραφία. Είναι κατ’ ουσία, ένας νόμος-πλαίσιο για την κινηματογραφία την εθνική δεν μπορεί παρά να είναι αυτό. Και πώς το αποδεικνύει; Καθαρό τοπίο στις ενισχύσεις, είτε κανείς συμφωνεί με τις μοριοδοτήσεις είτε όχι, το αναγνωρίζει. Κανόνες είσπραξης επιστροφής φόρου, πολλαπλές πηγές χρηματοδότησης, αναδιοργάνωση των φορέων που εμπλέκονται με τις χρηματοδοτήσεις και την προβολή της εθνικής κινηματογραφίας, φοροαπαλλαγές, σύμφωνα με το προηγούμενο νομοσχέδιο και σε συνδυασμό με αυτήν την πολιτική πια, μέσω συγκεκριμένων διευθύνσεων και στο Κέντρο Κινηματογράφου και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για την παραγωγή και προβολή διεθνών οπτικοακουστικών παραγωγών και βεβαίως -κάτι το οποίο έγινε δεκτό και κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου- σημαντικές βελτιώσεις, όπως η συμπερίληψη των μικρού μήκους ταινιών στους στόχους και στις ενισχύσεις του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Ελπίζω αυτό να γίνει και στις επιστροφές και στη διανομή και στη γενικότερη υποστήριξη, που πρέπει να δείξουμε στους λεγόμενους «μικρομηκάδες» που δεν είναι απλώς μια ομάδα, μια επιλογή, να δημιουργήσει κάποιος μια ταινία μικρού μήκους, αλλά είναι το πρώτο εκπαιδευτικό στάδιο για έναν νέο κινηματογραφιστή. Γιατί στην Ελλάδα πρέπει να φθάσεις τα σαράντα και πάνω για να μπορέσεις να γίνεις ένας σκηνοθέτης, ένας παραγωγός μιας ταινίας μεγάλου μήκους.

Δεύτερη παρατήρηση όσον αφορά στις συλλογικότητες. Έγινε πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση. Με αφορμή την ευθύνη που έχει πάρει το Υπουργείο να ορίσει κατ’ αυτόν τον τρόπο τα διοικητικά συμβούλια, άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων για την έννοια της σύγχρονης συλλογικότητας.

Πιστεύω ότι αυτή η συζήτηση είναι ένας πυρήνας πολιτικού προβληματισμού για το σύνολο του νομοθετικού έργου από εδώ και στο εξής.

Ακούω με πάρα πολύ μεγάλο σεβασμό και προσοχή τις απόψεις του Υπουργού και του Υπουργείου, αλλά παρακαλώ πολύ -και νομίζω ότι αυτό το έχει αποδεχθεί ο Υπουργός- η συζήτηση αυτή να παραμείνει για όλους μας ανοιχτή.

Ο κίνδυνος της εποχής μας είναι ακριβώς αυτός και δεν αφορά μόνο τις συλλογικότητες, δεν αφορά μόνο το παρόν νομοσχέδιο, αφορά το σύνολο της πολιτικής ζωής, του νομοθετείν, του δημοσίου διαλόγου. Όλα αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν και τα οποία θέλουμε να αποφύγουμε στην πολιτική ζωή, να μη μας οδηγήσουν στην ακραία απόρριψη, γιατί στην πραγματικότητα οι θεσμοί αντικαθίστανται, αλλά οι αξίες της δημοκρατίας και της συλλογικότητας πρέπει να παραμένουν, ανεξάρτητα αν κάθε φορά προσπαθούμε να βρούμε διαφορετικά μοντέλα.

Τρίτη παρατήρηση όσον αφορά τα περί κινηματογραφικής παιδείας και γενικώς η συζήτηση του τι λείπει από το νομοσχέδιο, όπως η Ταινιοθήκη, η κινηματογραφικές λέσχες, το Φεστιβάλ Δράμας. Έχουν δοθεί μέχρι σήμερα πραγματικά πολλές φορές επαρκείς εξηγήσεις για ποιο λόγο αυτά δεν υπάρχουν στο νομοσχέδιο, αλλά είναι σαφείς πολιτικές για το Υπουργείο, οι οποίες θα έρθουν σε επόμενη νομοθετική πρωτοβουλία. Βεβαίως, εδώ είμαστε όλοι και για να ελέγξουμε το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού για το αν θα νομοθετήσει στο εξής για όλα αυτά και να καταλάβουμε ότι δεν είναι δυνατόν να εξαντλούμε το μεγάλο νομοθετικό έργο της Ελληνικής Βουλής –γιατί πάσχουμε από την πολυνομία- στις ελάχιστες νομοθετικές παρεμβάσεις, οι οποίες αφορούν στον πολιτισμό. Στον πολιτισμό χρειαζόμαστε μεγαλύτερο και συχνότερο διάλογο.

Τέταρτη παρατήρηση, η οποία αφορά μια συζήτηση, που δεν γίνεται τόσο μέσα στην Αίθουσα όσο στο περιστύλιο. Είναι το υπομειδίαμα για το ότι σε καιρούς δύσκολους και κρίσης, εμείς μιλάμε για τον πολιτισμό και την κινηματογραφία.

Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε καιρούς δύσκολους, σε καιρούς κρίσης, σε καιρούς που όλα κατακρημνίζονται, είναι πάρα πολύ σημαντικό να τονώσει, να ενισχύσει η πολιτεία και να ενισχύουμε και όλοι μας, αυτό που λέγεται δημιουργία είτε αφορά στην καινοτομία είτε αφορά στην επιστήμη είτε αφορά στην τέχνη.

Εάν υπάρχει στρατηγική ανάπτυξης, αυτή δεν μπορεί να σχετίζεται μόνο τις μεγάλες επενδύσεις, οι οποίες θα έρθουν ή δεν θα έρθουν από κάποιους εκτός Ελλάδας, αλλά αφορά στην εγχώρια παραγωγή, την οποία πρέπει να στηρίζουμε ακόμη πιο δυνατά σε καιρούς δύσκολους σαν κι αυτούς που περνάμε. Είναι δε πάρα πολύ σημαντικό, η υπεραξία που προσφέρεται σε ολόκληρη χώρα, όταν υπάρχει διάκριση από έναν τομέα επιστήμης ή τέχνης. Ως παράδειγμα θα αναφέρω το πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο οποίο τα βραβεία τα σάρωσε ο ρουμάνικος κινηματογράφος, κάτι το οποίο κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, όταν αναλογίζεται τις οικονομικές δυσκολίες που περνά αυτή η χώρα.

Πέμπτη παρατήρηση. Παρακαλώ, κύριε Υπουργέ, έστω και τώρα, να δώσετε μια λύση, μια προοπτική. Επειδή είναι πολύ πρόσφατες οι εντυπώσεις που έχουμε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, θέλω να τονίσω και μέσα στην Αίθουσα ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό πως με ελάχιστα χρήματα φέτος, σε αντιδιαστολή με τις απίθανες σπατάλες των προηγούμενων ετών, είχαμε ένα Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με εξαιρετικές ταινίες. Πιστεύω ότι μπορεί το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πολύ σύντομα να πάρει μια ξεχωριστή ταυτότητα, γιατί πρέπει να κατανοήσουμε ότι στην Ελλάδα δεν βρισκόμαστε ως να είμαστε σ’ ένα νησί του Ατλαντικού. Είμαστε δίπλα σε χώρες και σε πόλεις του ευρύτερου γεωγραφικού μας χώρου που τρέχουν και μας ανταγωνίζονται.

Υπάρχει όμως, ένα θέμα σε ό,τι αφορά στις ελληνικές συμμετοχές. Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προσδίδει στη Θεσσαλονίκη και στη βόρεια Ελλάδα, μια ταυτότητα. Μια ταυτότητα ανάπτυξης και μια ταυτότητα παράδοσης. Είναι μια ταυτότητα πόλης. Ακόμα και αν γίνει ένα πάρα πολύ καλό διεθνές φεστιβάλ, δεν μπορεί από μόνο του να σταθεί αν δεν «κατατίθεται» κάθε χρόνο εκεί η ελληνική παραγωγή, εάν δεν υπάρχουν τα κρατικά βραβεία ποιότητας, εάν δεν εφεύρουμε κάτι άλλο ανάλογο. Αν δεν κάνουμε διαγωνιστικό το ελληνικό τμήμα κινδυνεύουμε –και φέτος φάνηκε αυτό και πέρυσι φάνηκε, με τις διαφωνίες- να μην έχουμε την κατάθεση της ελληνικής παραγωγής, ακόμη και αυτής που χρηματοδοτείται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας της κυρίας Βουλευτού)

Τελειώνω, με μια πρόταση, κύριε Πρόεδρε.

Μου έκανε εντύπωση στο εισηγητικό κείμενο της Πέμυς Ζούνη, που είχε ήδη διανεμηθεί πριν μιλήσει, η αποστροφή του καθηγητή Κολοβού ότι «αν η πραγματική πραγματικότητα είναι η έρημος των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, η φιλμική μυθοπλαστικότητα είναι η όαση της αφύπνισης και της ψευδαίσθησης, ο τεχνητός παράδεισος της εκπλήρωσής τους». Για τους πραγματιστές, λοιπόν, θα ήθελα να πω ότι ο Αϊνστάιν λέει ότι και η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση, απλώς είναι πάρα πολύ επίμονη.

Στόχος μας, λοιπόν, είναι να διευκολύνουμε να γίνει επίμονη και δυνατή και η παραδείσια φιλμική πραγματικότητα.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ)

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, παρακαλώ το λόγο για μια παρέμβαση.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Σας ακούω, κύριε Τζαβάρα.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, θεωρώ ότι το θέμα που ετέθη από την προλαλήσασα συνάδελφο αναφορικά με τις διαπιστώσεις της διεθνούς διαφάνειας, είναι πάρα πολύ σημαντικό και πρέπει να μας απασχολήσει.

Επ’ ολίγον, λοιπόν, θέλω να κάνω μερικές δηλώσεις. Πράγματι αγανακτώ και οργίζομαι όταν μέσα από θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών που υποτίθεται ότι υπηρετούν τη διαφάνεια και τον αγώνα κατά της διαφθοράς, στοχοποιείται το Κοινοβούλιο. Είναι δεδομένο ότι σε αυτή εδώ την Αίθουσα διακονείται συμβολικά και πραγματικά η λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή αυτό που δίνει το δικαίωμα στην Ελλάδα να λέει ότι είναι δημοκρατία.

Πράγματι είναι ανήκουστο να υπάρχουν θεσμοί, οι εκφραστές των οποίων καταφέρονται με αυτό τον τρόπο εναντίον των αντιπροσώπων του λαού. Θεωρώ δε ότι τα τελευταία χρόνια πράγματι ο δημόσιος χώρος είναι θέατρο αντιπαράθεσης δύο ειδών παραγόντων οι οποίοι διεκδικούν την κυριαρχία σε αυτή τη χώρα. Υπάρχει μια κατηγορία νομιμοποιημένων παραγόντων, που πράγματι ασκούν τη λαϊκή κυριαρχία και αυτοί είναι το Κοινοβούλιο και οι Βουλευτές και από την άλλη πλευρά υπάρχει μια σειρά μη νομιμοποιημένων παραγόντων, οι οποίοι προσπαθούν, μέσω της κυριαρχίας των εντυπώσεων, να σπιλώσουν τη δημοκρατία και ουσιαστικά να εκτοπίσουν το συμβολικό κύρος των Βουλευτών από τη δημόσια δράση. Είναι πράγματι κρίσιμο αυτό το γεγονός και θεωρώ ότι η Βουλή πρέπει να αντιδράσει. Είναι μάλιστα πολύ περισσότερο σπουδαίο, όταν στο Κοινοβούλιο γίνεται λόγος γι’ αυτού του είδους τις δημοσκοπήσεις ή τις έρευνες, οι οποίες βέβαια επ’ εσχάτων στην Ελλάδα έχουν πολύ μεγάλη συμβολική αποτελεσματικότητα, πράγμα που δείχνει πόσο καθυστερημένη είναι η Δημόσια Διοίκηση που ασκείται σε αυτό τον τόπο.

Απλώς θα θυμίσω ότι ίσως ο μεγαλύτερος κοινωνιολόγος του αιώνα μας, ο Πιέρ Μπουρντιέ από το 1979 έχει εξαγγείλει με πολύ συγκεκριμένα επιστημονικά επιχειρήματα ότι η κοινή γνώμη δεν υπάρχει. Είναι ένα πλάσμα το οποίο το κατασκευάζει μια σειρά επαγγελματιών, μια επαγγελματική κατηγορία, που στη συνέχεια την εμπορεύεται και μέσα από αυτό το εμπόριο προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση ή την ψευδαίσθηση ότι αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη πολιτική ή κοινωνική πραγματικότητα. Είναι απαράδεκτο. Δεν μπορεί να το ανεχθεί ο οποιοσδήποτε αντιπρόσωπος του λαού, ειδικά για τους συγκεκριμένους κρατικούς λειτουργούς που έχουν τουλάχιστον τη δημοκρατική νομιμοποίηση, να λέγεται και να περπατάει αυτή η κουβέντα ότι εδώ υπάρχει φωλιά διαφθοράς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Και την αναπαράγουν.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Πρέπει να αμυνθούμε, πρέπει να αντιδράσουμε. Προτείνω στον Πρόεδρο της Βουλής να οργανώσει συζήτηση με θέμα ακριβώς το να δοθεί μια αποστομωτική απάντηση σε όλους αυτούς τους τύπους, οι οποίοι αν αφεθούν να συνεχίσουν το αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό τους έργο είναι βέβαιο ότι οι δυνάμεις του μνημονίου θα έχουν ακόμη μια επιτυχία. Θα εκτοπίσουν από τη δημόσια ζωή τους πολιτικούς, ως νομιμοποιημένους παράγοντες από τη λαϊκή βούληση, να παίρνουν εν ονόματι του λαού τις αποφάσεις που χρειάζεται ο τόπος για να σωθεί.

Ευχαριστώ πολύ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ευχαριστούμε τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνο Τζαβάρα για την παρέμβασή του.

Το λόγο έχει ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Β΄ Αθηνών κ. Ιωάννης Βούρος για οκτώ λεπτά.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΟΥΡΟΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Πρέπει να ξεκινήσω με μια διαπίστωση, κύριοι συνάδελφοι, ότι μετά από περίπου δεκατέσσερις μήνες φέρνουμε ένα νομοσχέδιο τόσο σημαντικό για τον ελληνικό πολιτισμό, το νομοσχέδιο του κινηματογράφου και καταφέραμε σήμερα, σε αυτές τις λίγες ώρες που έχουμε στη διάθεσή μας, να συζητήσουμε επ’ αυτού, να απορρυθμιστούμε και εμβόλιμα να συζητήσουμε και άλλα θέματα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως ο πολιτισμός, για όλους εμάς που διατεινόμαστε ότι είναι βαριά βιομηχανία, ανάπτυξη, πολιορκητικός κριός για να αλώσουμε τις αγορές, είναι μόνο στα λόγια.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι καταφέρνουμε να αφήνουμε τον πολιτισμό στη αποθήκη των πολιτικών δράσεων. Όχι πως δεν είναι πολύ σημαντικά αυτά που ανέφερε η κ. Αράπογλου, αλλά ζήσαμε την πρωτοφανή –για μένα τουλάχιστον, για τη δική μου κοινοβουλευτική εμπειρία των δεκατεσσάρων μηνών- να διακόπτεται η συζήτηση του νομοσχεδίου του κινηματογράφου για να συζητήσουμε εμβόλιμα κάποιο άλλο νομοσχέδιο. Δεν νομίζω ότι θα γινόταν αυτό εάν στη θέση του νομοσχεδίου του κινηματογράφου ήταν κάποιο άλλο.

Εν πάση περιπτώσει, να έρθω τώρα στο προκείμενο. Όπως ανέφερα και στην προηγούμενη συνεδρίαση, θεωρώ ότι δεν κομίζουμε γλαύκαν εις Αθήνας λέγοντας πως ο κόσμος αλλάζει γύρω μας. Επαναπροσδιορίζονται αξίες, θεσμοί, πολλές μεταρρυθμίσεις γίνονται και μέσα σε όλο αυτό τον ανταγωνισμό που γύρω μας μαίνεται, η κινηματογραφική πραγματικότητα αναζητεί νέους δρόμους και νέες ισορροπίες. Θεωρώ πως αυτό χρειάζεται νέους κανόνες, άλλη διαχείριση, αν θέλουμε να διατηρήσουμε τη ζωτικότητα και τον πλουραλισμό ενός κινηματογράφου, όπως τον ονειρευόμαστε.

Από τη μια, αγαπητοί συνάδελφοι, έχουμε το ταλέντο των καλλιτεχνών και από την άλλη αυτό το σύστημα με τις σχέσεις των οικονομικών δυνάμεων που δημιουργούν έναν κίνδυνο, όπως είπα και προχθές, ομοιότητας μορφής, ομογενοποίησης, ένα φόβο μείωσης των ανεξάρτητων παραγώγων και διανομέων. Θα έλεγα πως πρόκειται για μια αληθινή απειλή για εκείνα τα έργα που δεν διαθέτουν την ίδια οικονομική ισχύ.

Τι χρειαζόμαστε; Χρειαζόμαστε πολιτική βούληση, προκειμένου το δίκαιο του ισχυρότερου να μην εκτοπίσει το δικαίωμα των άλλων ταινιών να βρουν δίοδο προβολής στο θεατή.

Στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο και συζητήσαμε επ’ αυτού διεξοδικά και με τους φορείς και μεταξύ μας και στους κοινοβουλευτικούς τομείς εργασίας, αλλά και στις επιτροπές, όπου και άλλες πτέρυγες συνέβαλαν, νομίζω πως λίγο έως πολύ έχουμε καταλήξει στο βασικό του σχέδιο.

Τέσσερα σημεία θα ήθελα να συζητήσω για άλλη μια φορά, κύριε Υπουργέ, προκειμένου να αποσαφηνιστούν περισσότερο οι προθέσεις μας. Για το θέμα της περιφρούρησης των σεναριογράφων και του σεναρίου τα είπαμε. Νομίζω πως σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας, πρέπει να βάλουμε μπροστά στο πλαίσιο της αναβάθμισης των όποιων μορφωτικών υποθέσεων αφορούν την Κυβέρνηση μας, έτσι ούτως ώστε το σενάριο να περιφρουρηθεί σ’ ένα ανώτατο επίπεδο, σε επίπεδο ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Τώρα, μια προσθήκη στο άρθρο 46 περί περιουσιακών δικαιωμάτων. Στο άρθρο 3 του ν. 2121/1993 νομίζω ότι στο συγκεκριμένο άρθρο μπορούμε να προσαρμόσουμε την οδηγία 92/100 της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφορικά με το δικαίωμα εκμίσθωσης οπτικοακουστικών έργων και να τροποποιηθεί ως ακολούθως. Θα καταθέσω την τροπολογία, που την έχω ήδη συζητήσει με τους συνεργάτες σας.

Στο θέμα της αντικατάστασης των κρατικών βραβείων ποιότητας έχω αναφερθεί νομίζω διεξοδικά. Απλά τιτλοφορώ την πρότασή μου για την ενίσχυση της υπάρχουσας ακαδημίας και τον εμπλουτισμό της με εξέχουσες προσωπικότητες, έτσι ώστε το μέλη αυτής της ακαδημίας να προτείνουν τις υποψηφιότητες και συγχρόνως να απονέμουν τα βραβεία.

Το επίμαχο θέμα και τελειώνω -δεν έχω κάτι άλλο, νομίζω ότι έχω καταντήσει κουραστικός με τις παρατηρήσεις μου και με την εμμονή μου σε ορισμένα θέματα- είναι αυτό που αποτέλεσε το μήλον της Έριδος σε ό,τι αφορά τον έλεγχο και τη συμμετοχή των αιρετών μέσα στα συμβούλια. Σας πρότεινα προχθές και συζητώντας το με τους συμβούλους σας και μαζί σας στο περιστύλιο καταλήξαμε ότι μέσω αυτής της πρότασης, που καταθέτω παρακάτω νομίζω ότι πλησιάζουμε αρκετά. Έχουμε, τέλος πάντων, μια προσέγγιση τέτοια, ούτως ώστε να ακυρώνει τις όποιες αντιδράσεις.

Μπορούμε να εξετάσουμε την καθιέρωση μιας ανεξάρτητης αρχής ελέγχου πεπραγμένων. Αυτή η αρχή θα μπορούσε να αποτελείται από μέλη τα οποία θα στέλνει η γενική συνέλευση της διασωματειακής επιτροπής των φορέων. Νομίζω πως είναι πρόβλημα των φορέων να αποφασίσουν στη γενική τους συνέλευση ποιους θα στείλουν ούτως ώστε να υπάρχει όχι μόνο ως προς το φαίνεστε διαφάνεια, αλλά και ως προς το είναι, αυτή τουλάχιστον που εμείς υποστηρίζουμε και δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τηρούμε.

Δεν νομίζω πως έχω κάτι άλλο. Έχω διεξοδικά αναφερθεί στα περισσότερα.

Σας ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ευχαριστούμε τον κ. Βούρο.

Το λόγο έχει ο Βουλευτής Φλώρινας του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργος Λιάνης για οκτώ λεπτά.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΙΑΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, μιλάμε για την έβδομη τέχνη και αναζητούμε το όγδοο θαύμα. Πρέπει να συνεννοηθούμε σ’ ένα θέμα πολιτισμού, στο οποίο έγινε ο εξαντλητικότερος διάλογος στην επιτροπή. Όχι πως δεν είχε γίνει νωρίτερα, αλλά στην επιτροπή πρέπει να ομολογήσουμε και να παραδεχτούμε ότι σχεδόν και πέραν των επιτρεπομένων ορίων από τον Κανονισμό έγινε η ακρόαση των φορέων και αυτό είναι προς τιμήν του Υπουργού, που κατά τη διάρκεια αυτής της πάρα πολύ μακράς διαδικασίας επέδειξε και αντοχή και ανοχή σε ορισμένα πράγματα, που ειπώθηκαν μ’ ένα ύφος που δεν άρμοζε να ειπωθούν τουλάχιστον έτσι. Αυτά είναι τα θετικά.

Το θέμα είναι σ’ όλη αυτή η ιστορία να μη γίνει αυτό που έλεγε ο ποιητής, να μην είναι παράλληλοι μονόλογοι και να βρούμε τα σημεία, στα οποία συμφωνούμε. Νομίζω πως καταιγιστικά στην επιτροπή το μόνο που προέκυψε απ’ όλες τις πτέρυγες σαν μια αντίθεση, είναι το θέμα των αιρετών. Ο κύριος Υπουργός μάς έχει δώσει να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται περί πείσματος, αλλά πρόκειται περί προσωπικής του αγωνίας και αποδεκτής από εμάς. Αλλά από την άλλη μεριά, το ότι πλέον όλοι, όλα τα κόμματα σε αυτό το θέμα συμπίπτουν, πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν με κάποιον τρόπο, με τον άλφα ή βήτα τρόπο που θα τον βρείτε ποιος είναι.

Κύριοι συνάδελφοι, συχνά οι δρόμοι του κινηματογράφου είναι πολύ μοναχικοί για τους δημιουργούς τους κυρίως. Ενίοτε θα έλεγα πως είναι αφιλόξενοι. Το νομοσχέδιο αυτό διευθετεί ζητήματα, όντως και πρέπει να λέγεται αυτό, αλλά δεν παύει να είναι ένα νομοσχέδιο στο οποίο οι άνθρωποι της συντεχνίας -και το ακούσαμε κατά κόρον- δεν έχουν καθοριστικό ρόλο. Είναι ένα καινούργιο γεγονός, η τέχνη του κινηματογράφου, όμως, αναζητεί να δώσει πάντοτε καινούργιους ρόλους στους νέους δημιουργούς.

Αυτό το νομοσχέδιο -και το ακούσαμε από όσους παρήλασαν στην επιτροπή- δεν δίνει τον πρώτο ρόλο ούτε στους δημιουργούς της λεγόμενης και αξιολογότατης νέας ομάδας, που την ακούσαμε και έχουμε δει και τα έργα της, της ομάδας «ΟΜΙΧΛΗ», ούτε στις παλιές καραβάνες του επαγγέλματος που τις ξέραμε από τα παλιά, καλά χρόνια του κινηματογράφου.

Ο κινηματογράφος, κατά τη γνώμη μου, είναι μια ανυπότακτη τέχνη γιατί καθορίζεται από εικόνες, μοιραία δηλαδή από το φως. Ό,τι βλέπει είναι μελλοντικό. Δεν διευθετεί ο κινηματογράφος, παρά εφευρίσκει και ιδρύει. Μου φάνηκε μελαγχολικό να βλέπω δημιουργούς να έρχονται στην επιτροπή μας και να ζητούν καίρια πράγματα στον πυρήνα αυτών των ζητημάτων.

Με δυο λόγια η φιλοσοφία μου συνοψίζεται στο εξής: Ο κινηματογράφος δεν είναι ένα μηχάνημα, δηλαδή η κινηματογραφική μηχανή χωρίς συνείδηση, αλλά είναι ένας δημιουργός που αναγκάζει τη μηχανή να αποκτήσει συνείδηση. Στον κινηματογράφο, περισσότερο από τις άλλες τέχνες, γίνεται φανερή και μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Δεν είναι για να μιμούμαστε συνεχώς πότε το αμερικανικό πότε το γαλλικό ή πότε άλλο μοντέλο. Η Ελλάδα έβγαζε καλλιτέχνες πάντα καλούς, μερικές φορές μεγάλης κλάσεως, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω την ταπεινή μου άποψη, δεν είχε ποτέ κουλτούρα, κινηματογραφική ακόμα περισσότερο.

Έτσι, λοιπόν, ένα νέο νομοσχέδιο και τα νέα νομοσχέδια ή οι νέες σκέψεις πάνω σε κάτι καινούργιο, εκεί θα πρέπει να κατατείνουν, δηλαδή να βελτιώνουν την υπάρχουσα κινηματογραφική παιδεία, την υπάρχουσα κινηματογραφική κουλτούρα. Πήραμε Νόμπελ, πήραμε Λένιν, πήραμε Βενετσιάνικα Λιοντάρια, πήραμε Χρυσές Άρκτους στον κινηματογράφο, αλλά όλα ήταν μεμονωμένες επιτυχίες. Στις άλλες τέχνες μπορεί να υπάρχει και μεγαλύτερη παράδοση, στον κινηματογράφο, όμως, ήταν μεμονωμένες επιτυχίες, ξεχωριστές, αλλά μεμονωμένες.

Αυτό που θεωρώ μεγάλο πλεονέκτημα στο νομοσχέδιο που μας φέρατε είναι η σοβαρή προώθηση της λεγόμενης μέσης παραγωγής. Ορθότατο, δεν είχε ξαναγίνει. Είναι μια χρυσή τομή και τη θεωρώ το καλύτερο σημείο του νομοσχεδίου. Πάντα νομοθετούσαμε κατά το καβαφικό «εν μέρει – εν μέρει». Προηγούνται και λείπουν νομοσχέδια που θα δημιουργούν πυρηνικές αντιδράσεις μέσα στις τέχνες, απαραίτητα καθώς η τεχνική εξελίσσεται σε λάμια, που θα καταπιεί αργά ή γρήγορα το αρχέτυπο των τεχνών.

Κύριε Υπουργέ, ένας μεγάλος Έλληνας ο Γιώργος Σεφέρης, τρυπώντας τον καιρό, σαράντα χρόνια πριν το έγραψε αυτό, έλεγε ότι περνάει τις τελευταίες ώρες του ο ευρωπαϊκός ελληνισμός και συμπλήρωνε με το εξής παραδοξολόγημα: «Μήπως ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε τον ελληνικό;» Ξέρετε αυτό για τις τέχνες θα έλεγα πως είναι καίριο πια.

Για το θέμα του άρθρου 13, που σας είπα ότι επιμείναμε όλοι πάρα πολύ, επέμεινε σήμερα και ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής, ας γίνει κάτι από όλα αυτά. Δεν μπορεί να συμφωνεί και η Αριστερά και η Δεξιά και εμείς και οι άνθρωποι του χώρου, που είναι εδώ παρόντες, αξιόλογοι ηθοποιοί. Δεχθείτε μια ανεξάρτητη αρχή, όπως θα τη δείτε, διασωματειακού ελέγχου. Βρείτε το. Αυτό, όμως, θα πρέπει να σας βγάλει τη σκέψη του πείσματος και της εμμονής, από αυτούς που θα σκεφτούν διαφορετικά.

Στο άρθρο 9 νομίζω ότι συμπεριλάβατε πολύ ορθά το ότι στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις και οι προηγούμενες αποφάσεις και εγκρίσεις του διοικητικού συμβουλίου συμπεριλαμβάνονται. Μου το είπαν οι συνάδελφοι, δεν ήμουν παρών όταν το είπατε αυτό.

Θα κλείσω με δυο τρεις σκέψεις. Πιστεύω και το είπαν οι συνάδελφοι αυτό, ότι η τέχνη πρέπει να είναι αυτόνομη. Η αυτονομία της τέχνης είναι ένα αξίωμα, αλλά πρέπει ο καλλιτέχνης, κύριε Υπουργέ, στην τυραννημένη εποχή μας -και στην κομματιασμένη, θα έλεγα- να αποφασίσει πως η τέχνη είναι δευτερεύουσα υπόθεση και να την εξαρτήσει από τα κριτήρια μιας επιτυχίας με πολιτική σκοπιμότητα. Τότε είναι σαν να υπηρετεί ο κάθε καλλιτέχνης δυο αφεντάδες. Και σας είπα το ωραίο δίστιχο του Όντεν: Να γίνει η τέχνη δεν μπορεί της κοινωνίας η μαμή.

Κλείνοντας, η κριτική που ασκώ -γιατί δεν έκανα κριτική στο νομοσχέδιο, παρά σε αυτό το σημείο- δεν είναι η φωνή της σημερινής κοινής γνώμης είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, όπως είπε ο κ. Τζαβάρας αλλά της αυριανής.

Οι άνθρωποι του κινηματογράφου έχουν αγωνίες που πρέπει να γίνουν σεβαστές, έχουν και αγώνες που πρέπει να γίνουν σεβαστοί. Μία παραίνεση: Βλέπετέ τους συχνότερα. Το αξίζετε, γιατί έτσι σας ανήκει και η προοπτική που δεν τη δώσατε με την επικράτεια των ιδεών που φέρατε και εγώ πιστεύω ότι την έχετε, την θέλετε και θα την επιτύχετε.

Για εμένα, λοιπόν, η αχίλλειος πτέρνα, η μοναδική και η υπάρχουσα είναι αυτή και περιμένω σήμερα ή με άλλον τρόπο στο εγγύτατο μέλλον αυτό το σημείο, που θα είναι για μας σημείο εκκίνησης μετά, να γίνει το «δός μοι π’ αάν στω και ταν γαν κινασώ» του Αρχιμήδη, ένας νέος τόπος για να κάνουμε μία νέα αρχή.

Ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ευχαριστούμε τον κ. Λιάνη, Βουλευτή Φλώρινας του ΠΑΣΟΚ.

Το λόγο έχει τώρα ο Γρηγόρης Ψαριανός, Ανεξάρτητος Βουλευτής της Β΄ Αθήνας, για οκτώ λεπτά.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, ευχαριστώ.

Αυτές τις πολύ δύσκολες, τις αποτρόπαιες θα έλεγα ημέρες που περνάμε με τα εργασιακά δικαιώματα να καταβαραθρώνονται, με την κοινωνική συνοχή να εξευτελίζεται και με τον κοινωνικό ιστό να διαρρηγνύεται σε ακραίες συνθήκες και καταστάσεις πραγματικά για κάποιους είναι ένα θέμα το ότι «τώρα εσείς μιλάτε για τέχνη και για κινηματογράφο», αλλά όπως είπα και προχθές και όπως πολλοί σκεπτόμαστε, στις χειρότερες περιόδους που περάσαμε στην Ελλάδα, η τέχνη ήταν η βαρκούλα που μας έσωσε, το τραγούδι μας, τα έργα μας, το θέατρό μας, η ποίησή μας, τα βιβλία μας, η σκέψη μας, οι ιδέες μας. Αυτές ήταν οι μικρές βαρκούλες που μας πέρασαν απέναντι.

Θέλω να πω ευθύς εξαρχής ότι ο κρατισμός δεν ωφελεί την τέχνη, μπορεί και να την βλάπτει. Πρέπει να πω εκπροσωπώντας μία Αριστερά ότι ο τρόπος που κάποιοι από εμάς τους αριστερούς ζητάμε τη συνεχή παρέμβαση και τον συνεχώς αυξανόμενο ρόλο του κράτους, του κρατισμού και των κρατικοδίαιτων λογικών στην τέχνη δεν ωφέλησαν ποτέ και πουθενά, ίσως με ελάχιστες εξαιρέσεις στην ιστορία της τέχνης.

Γι’ αυτό, λοιπόν, θέλω να πω ότι ο ρόλος του κράτους και του Υπουργείου γίνεται πραγματικά σημαντικός και δημιουργικός όχι κυρίως με τις χρηματοδοτήσεις, με τα φράγκα, με τις ενισχύσεις, με τις επιχορηγήσεις που όλοι ξέρουμε πόσο στρεβλά πολλές φορές άδικα ή επιλεκτικά κατέληξε να γίνονται, όσο γίνεται πραγματικά σημαντικός και δημιουργικός ο ρόλος του κράτους και των Υπουργείων με τη θέσπιση ενός πλαισίου νομοθετικού και εκτελεστικού που δίνει χώρο στα λουλούδια να ανθίσουν και εξασφαλίζει ένα υγιές περιβάλλον, για να αναπτυχθούν, για τη δημιουργία, ιδίως στο χώρο της τέχνης.

Πρέπει να πω ότι έχει καθυστερήσει το ελληνικό κράτος να θεσμοθετήσει, να ιδρύσει μία Μεγάλη του Έθνους Σχολή για το θέατρο και τον κινηματόγραφο. Ακούσαμε από τον Υπουργό ότι σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας θα προωθηθεί η ιδέα του να ιδρυθεί μία μεγάλη ανώτατη σχολή για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Θα την περιμένουμε, γιατί πραγματικά εδώ και δεκαετίες έπρεπε να έχουμε προχωρήσει σε μία τέτοια ανώτατη σχολή, σ’ ένα μεγάλο σχολείο θεάτρου και κινηματογράφου, στα πρότυπα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.

Όσον αφορά το νομοσχέδιο, με κάποιες τροπολογίες και βελτιώσεις, που πραγματικά έγιναν, και κάποιες προτάσεις που εισακούστηκαν –οι περισσότερες απ’ όσες έγιναν δεν εισακούστηκαν, δεν πρέπει να εισακουστούν και όλες- και στην κατεύθυνση που το νομοσχέδιο εξαρχής κινείται, είπαμε και στην επιτροπή ότι είναι σε θετική κατεύθυνση και γι’ αυτό και το ψηφίζουμε επί της αρχής, καθώς εμπεριέχει βελτιώσεις σε κρίσιμα ζητήματα και δίνει έναν άλλον δρόμο, έναν άλλο χώρο και έναν άλλο τρόπο.

Παρ’ όλα αυτά, θα επιμέναμε σε ορισμένα σημεία που πιστεύουμε ότι θα το βελτίωναν περισσότερο έστω και την τελευταία στιγμή. Αναφερόμαστε κυρίως στις διατάξεις που διέπουν τη μορφή και τη λειτουργία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, γιατί είναι ο βασικότερος πυλώνας εφαρμογής μιας κινηματογραφικής πολιτικής. Η διαδικασία αξιολόγησης των προτάσεων που υποβάλλονται για χρηματοδότηση ούτε κατοχυρώνεται ούτε περιγράφεται, ενώ κανένας μηχανισμός λογοδοσίας και ελέγχου δεν θεσμοθετείται σ’ αυτό το νομοσχέδιο. Στη μορφή του το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου θα έπρεπε ίσως να διατηρήσει την ευέλικτη νομική μορφή που είχε με γενική συνέλευση την οποία θα μπορούσε να ελέγχει το κράτος ως μοναδικός μέτοχος. Η δημιουργία επιτροπής αποτίμησης των πεπραγμένων που εξασφαλίζει το δημόσιο έλεγχο του οργανισμού. Η συγκρότηση του διοικητικού συμβουλίου στο οποίο θα μπορούσαν να συμμετέχουν και εκλεγμένα και διορισμένα μέλη και όχι να είναι όλα διορισμένα και στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Από την αποθέωση των εκλεγμένων που έγιναν κάποια στιγμή και εργαλεία κομματικών στρατών και κομματικής πειθαρχίας ένθεν κακείθεν, φτάνουμε σε μία υπουργοκρατία ελπίζοντας, με ένα τέτοιο θεσμικό πλαίσιο που πάμε να κάνουμε, στον καλό Υπουργό, στις καλές προθέσεις ή σε έναν πεφωτισμένο ηγέτη.

Θα μιλήσω αναλυτικά για τα «ναι» και τα «όχι» και τα «παρών» σε κάθε άρθρο.

Με τις προτάσεις που έχουν γίνει θα κατοχυρωνόταν η διαφανής λειτουργία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και αυτό το μικτό διοικητικό συμβούλιο, όπου θα είναι και διορισμένοι και εκλεγμένοι, θα ήταν καλύτερα να λειτουργήσει έτσι.

Πρέπει να παραμείνει ο αναγκαίος θεσμός. Πρέπει να διασφαλίσουμε το θεσμό των κινηματογραφικών βραβείων, την κατάργηση του οποίου επιβάλλει το νομοσχέδιο που κατά τραγική ειρωνεία προβλέπει αναβάθμιση των κρατικών βραβείων λογοτεχνίας. Είναι μία αντίφαση αυτή.

Πρέπει να πούμε ότι επειδή το νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο υιοθετεί σημαντικά οικονομικά μέτρα, αυτά για να αποδώσουν, χρειάζονται αποτελεσματικούς θεσμούς και ένα ξεκάθαρο καθεστώς λειτουργίας που πρέπει να το δούμε έστω και σε κάποιο επόμενο. Πρέπει να πω εδώ ότι θα επαναφέρουμε και θα καταθέσουμε προτάσεις και τροπολογίες, που δεν ενσωματώθηκαν σ’ αυτό το νομοσχέδιο, στο πρώτο επόμενο που αργά ή γρήγορα θα έρθει.

Στο νομοσχέδιο αυτό είναι αναγκαία η αναφορά στο ρόλο του σκηνοθέτη ως πνευματικού δημιουργού μιας ταινίας. Τελεία και παύλα. Πρώτο είναι αυτό. Δεν είναι πρώτα ο παραγωγός. Είναι πρώτα ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος. Ο παραγωγός μπορεί να είναι χασάπης, μπορεί να είναι λαθρέμπορος, μπορεί να είναι «σουπερμαρκετάκιας», μπορεί να είναι δεν ξέρω και εγώ τι και να χρηματοδοτήσει μία οποιαδήποτε ταινία, που να είναι αριστούργημα ή σαπουνοσινεμά. Όμως, ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος είναι οι βασικοί πυλώνες στο έργο τέχνης.

Η επιστροφή φόρου αποκλειστικά μόνο για τον παραγωγό, αντί να υπάρχει και για τον σκηνοθέτη και για τον σεναριογράφο. Και εδώ δεν υπάρχει υποχρέωση επανεπένδυσης σε νέα παραγωγή. Είναι ένα σημαντικό σημείο που λείπει και θα έπρεπε να διορθωθεί.

Η απουσία μέτρων ανάπτυξης και χρηματοδότησης του σεναρίου, η νομική μορφή. Η λειτουργία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Η επαναφορά των κρατικών βραβείων με αξιοκρατική διαδικασία απονομής. Η στήριξη και ενίσχυση της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, των λεσχών και των φεστιβάλ, όχι μόνο της Δράμας, έστω κι αν είναι και ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Η πρόβλεψη για την ίδρυση ανώτατης σχολής θεάτρου και κινηματογράφου.

Στο άρθρο 1 ψηφίζουμε «ΝΑΙ».

Στο άρθρο 2 ψηφίζουμε «ΠΑΡΩΝ», γιατί θα περιμέναμε να συμπεριληφθούν και οι δύο πυλώνες του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου ρητά κι κατηγορηματικά.

Θα σας πω τα άρθρα που ψηφίζουμε «ΠΑΡΩΝ» και αυτά που καταψηφίζουμε.

Στο άρθρο 4 ψηφίζουμε «ΠΑΡΩΝ», γιατί δεν μπορεί σ’ ένα έργο μυθοπλασίας ο σκηνοθέτης να παίρνει τα ίδια μόρια με τον ηθοποιό πρώτου ρόλου και ο συνθέτης το ένα μόριο, όσα και ο τρίτος ρόλος.

Στο άρθρο 5 ψηφίζουμε «ΠΑΡΩΝ», γιατί θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα και αναφορά στην ενίσχυση των ταινιών μικρού μήκους. Να το γράφει, γιατί οι ταινίες μικρού μήκους είναι το φυτώριο, είναι το θερμοκήπιο του κινηματογράφου. Επίσης δεν υπάρχει καμμία συμμετοχή των σκηνοθετών και σεναριογράφων που αποτελούν βασικούς συντελεστές, περισσότερο και από τον παραγωγό. Επιπροσθέτως, δεν μεριμνά για την επανεπένδυση αυτών των πόρων σε καινούργιες ταινίες, σε ταινίες τέχνης, μικρού ή μεγάλου μήκους.

Στο άρθρο 8 ψηφίζουμε «ΠΑΡΩΝ», επειδή έπρεπε να αναφέρεται σαφώς ότι με τον όρο «υπόχρεη εταιρεία» νοούνται και τα ιδιωτικά κανάλια, όπως επίσης να αποδοθούν χρέη προηγούμενων χρόνων και να θεσπιστούν κυρώσεις σε περίπτωση μη απόδοσης. Το 1,5% υπήρχε και πριν, αλλά δεν αποδιδόταν. Τώρα γίνεται πιο σκληρή η απαίτησή του, αλλά δεν διασφαλίζεται η απαίτησή του.

Στο άρθρο 9, για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, θα ψηφίσουμε «ΠΑΡΩΝ». Θα ψηφίσουμε «ΠΑΡΩΝ» στο άρθρο 10. Θα θέλαμε να συμπεριληφθεί για την Ταινιοθήκη και ο πυλώνας «σενάριο» με ίδρυση Ινστιτούτου Σεναρίου και ενίσχυση του σεναριογράφου, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Στο άρθρο 12 θα ψηφίσουμε «ΠΑΡΩΝ». Το άρθρο 13 θα το καταψηφίσουμε. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι θα είναι όλοι διορισμένοι σ’ ένα διοικητικό συμβούλιο. Στο άρθρο 14 ψηφίζουμε «ΠΑΡΩΝ». Στο άρθρα 21, για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 25, 26 και 27 ψηφίζουμε «ΠΑΡΩΝ».

Το άρθρο 34 το καταψηφίζουμε, γιατί δεν δεχόμαστε τις ερμηνείες και τις απαντήσεις που μας έδωσε ο Υπουργός. Θα θέλαμε να είναι θεσμοθετημένο ρητά και κατηγορηματικά στο νομοσχέδιο το ζήτημα των κινηματογραφικών λεσχών του Φεστιβάλ Δράμας και της Ταινιοθήκης της Ελλάδας και όσων φεστιβάλ προκύψουν. Επίσης, δεν περιλαμβάνεται η εργασία τεκμηρίωσης, που είναι η βασικότερη για το χρήστη, ενώ δεν υπάρχει πρόβλεψη για τη χρήση των υλικών του αρχείου, σχετικά με το κινηματογραφικό αρχείο.

Θα καταψηφίσουμε και το άρθρο 50 που καταργεί τα κρατικά βραβεία ποιότητας. Θα ψηφίσουμε «ΝΑΙ» σε όλα τα υπόλοιπα άρθρα.

Ευχαριστώ πολύ.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΟΥΡΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα το λόγο.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Για ποιο θέμα, κύριε Βούρο;

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΟΥΡΟΣ: Καταχρηστικά για ένα λεπτό, αν μου δώσετε τη δυνατότητα, για να προσθέσω κάτι.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Τριάντα δευτερόλεπτα, κύριε Βούρο.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΟΥΡΟΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε. Άλλωστε δεν χρησιμοποίησα όλο το χρόνο μου.

Θεωρώντας ότι οι μικρού μήκους ταινίες είναι πραγματικά το φυτώριο, η μήτρα μέσα από την οποία ξεπετιούνται οι νέοι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες, οι ταγοί του αυριανού ελληνικού κινηματογράφου, πιστεύω πως πρέπει να δώσουμε ένα επιπλέον κίνητρο σε αυτούς που χρηματοδοτούν τις μικρού μήκους ταινίας.

Στην παράγραφο 2 του άρθρου 5 μπορούμε να προσθέσουμε «από την πίστωση της ενίσχυσης των παραγωγών ελληνικών κινηματογραφικών έργων, εκτός από τις παραγωγές μεγάλου μήκους ταινιών και τις μικρού μήκους ταινίες, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 6 και 7».

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ευχαριστούμε τον κ. Βούρο.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχω την τιμή να ανακοινώσω στο Σώμα ότι οι Υπουργοί Εθνικής Άμυνας, Οικονομικών, Εξωτερικών και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατέθεσαν σχέδιο νόμου: «Κύρωση του Μνημονίου Κατανόησης μεταξύ της Κυβέρνησης της Σλοβακικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας για τη συνεργασία στον τομέα των εξοπλισμών και της αμυντικής βιομηχανίας».

Παραπέμπεται στην αρμόδια διαρκή επιτροπή.

Κύριε Ιωαννίδη, έχετε το λόγο.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Θέλω να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις και προτάσεις, όπως έγιναν και στην επιτροπή. Δεν λαμβάνεται καμμία πρόνοια γενικά για την κινηματογραφική παιδεία. Βέβαια, η τοποθέτηση που έκανε μετά ο Υπουργός, ότι αυτό θα προχωρήσει σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας είναι πολύ θετικό και εγώ προτείνω να προβλεφθεί αυτή η δυνατότητα ίδρυσης στο μέλλον δημόσιου εκπαιδευτικού ιδρύματος ανώτατης πανεπιστημιακής βαθμίδας για την εκπαίδευση στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, όπως υπάρχει και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Όσον αφορά το σενάριο, υπάρχει παντελής έλλειψη μέτρων ανάπτυξης και χρηματοδότησης του σεναρίου. Εκτιμώ ότι στο σχέδιο νόμου θα έπρεπε να προβλέπεται συγκεκριμένη πρόνοια για έναν από τους πυλώνες της κινηματογραφικής τέχνης, όπως είναι το σενάριο.

Τη μοριοδότηση, πράγματι, τη βελτίωσε ο κύριος Υπουργός. Επομένως δεν θέλω να τοποθετηθώ. Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος αντιμετωπίζονταν πολύ υποδεέστερα του παραγωγού. Ζητήσαμε να κάνει κάτι γι’ αυτό και πράγματι, το έχει βελτιώσει.

Όσον αφορά την επιστροφή φόρου, που είναι αποκλειστικά και μόνο για τον παραγωγό, θέλω να πω το εξής. Ο παραγωγός, βάσει του προτεινόμενου νόμου, θα δύναται να αποκομίζει αποκλειστικά μόνος του την επιστροφή φόρου από κάθε ταινία, σύμφωνα με τις κλίμακες που προβλέπονται στο άρθρο 7. Αντίθετα, δεν προβλέπεται καμμία συμμετοχή των σκηνοθετών και των σεναριογράφων που αποτελούν τους πιο βασικούς συντελεστές στην όποια μικρή ή μεγάλη εισπρακτική επιτυχία μιας ταινίας.

Πιστεύω ότι τα πράγματα θα έπρεπε να είναι διαφορετικά επειδή ο παραγωγός, παρά το ότι έχει ήδη χρηματοδοτηθεί από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου για το γύρισμα της ταινίας, δεν υποχρεώνεται ταυτόχρονα από το νόμο να επανεπενδύσει τους πόρους της επιστροφής φόρου σε επόμενη παραγωγή, συμβάλλοντας δηλαδή στην ανάπτυξη, όπως προβλέπεται άλλωστε και στο εξωτερικό.

Όμως, στην επιτυχία μιας ταινίας έχουν συμβάλει σημαντικά και ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης. Προτείνω να συμμετέχουν στην επιστροφή φόρου όλοι οι δημιουργοί της ταινίας μ’ ένα λογικό ποσοστό, ώστε να έχουν όλοι μια μαγιά για να ξεκινήσουν την επόμενη ταινία τους.

Αυτό, κύριε Υπουργέ, να το επεκτείνετε και στις ταινίες μικρού μήκους, καθώς και στις Αίθουσες που τις φιλοξενούν. Χρειάζεται οικονομική ενίσχυση, γιατί αυτά είναι τα φυτώρια και από εκεί βγαίνουν πράγματι άνθρωποι που κάνουν τεράστιες επιτυχίες μετά στον κινηματογράφο.

Όσον αφορά το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου δεν αναφέρονται στο εισαγωγικό σημείωμα οι λόγοι, για τους οποίους αλλάξατε τη νομική μορφή του από ανώνυμη εταιρεία σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Εκτός όλων των άλλων υπάρχει μια πολυδάπανη λειτουργία του προτεινόμενου νέου μοντέλου. Δεν προβλέπεται η εκπροσώπηση του χώρου των καταξιωμένων κινηματογραφιστών, που γνωρίζουν τα προβλήματα του χώρου και μπορούν να προτείνουν τις σωστές λύσεις.

Σε μια εποχή που υποφέρει ο ελληνικός λαός, λόγω μνημονίου και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είναι παράλογο να μιλάμε για ένα τόσο πολυέξοδο και δύσκαμπτο Κέντρο Κινηματογράφου με τόσες διευθύνσεις. Θα ήταν συνετό να προτιμηθεί ένα μικρό και ευέλικτο σχήμα διοίκησης επιχειρήσεων. Για δε τις θέσεις προσωπικού, αυτές θα πρέπει να καλυφθούν με τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ.

Επίσης, εκτιμώ ότι δεν πρέπει να αφεθεί μόνος και ανεξέλεγκτος ο διορισμένος γενικός διευθυντής να συντάξει τον Κανονισμό Λειτουργίας του Κέντρου. Θέσατε συγκεκριμένα προσόντα για τις θέσεις των διευθυντών. Υπάρχει, όμως, στο προτεινόμενο αυτό σχέδιο νόμου μια υπερβολική παντοδυναμία ενός και μόνο διορισμένου από τον Υπουργό ανθρώπου, του γενικού διευθυντή που θα αποφασίζει κατά το δοκούν. Προτείνω να προστεθεί ένα συμβουλευτικό και υποβοηθητικό όργανο εμπειρογνωμόνων, σεναριογράφων, παραγωγών, σκηνοθετών.

Ζητήσατε, κύριε Υπουργέ, να σας προταθούν λύσεις, όπως από ποια δεξαμενή του χώρου των επαγγελματιών του κινηματογράφου, αντί εκείνων του Σωματείου, να αντλεί έμψυχο υλικό για να στελεχώνεται το Διοικητικό Συμβούλιο και μια πιθανή Γενική Συνέλευση στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου σε περίπτωση που είτε παρέμενε Α.Ε. είτε θα έχει μια Γενική Συνέλευση.

Προτείνω την ίδρυση ενός νέου θεσμικού οργάνου, μιας νέας αυτόνομης ακαδημίας διακεκριμένων κινηματογραφιστών, ενός νέου κοινωφελούς μη κερδοσκοπικού ιδρύματος, με τη δυνατότητα λήψης χορηγιών, στην οποία θα δύναται να εγγραφούν με αυστηρά κριτήρια επαγγελματίες του χώρου. Εκτιμάται ότι έτσι, μέσω της Ακαδημίας θα δημιουργηθεί μια δεξαμενή τουλάχιστον εξακοσίων έμπειρων, διακεκριμένων και καταξιωμένων επαγγελματιών κάθε ειδικότητας, κλάδου και ηλικίας.

Αναμόρφωση των παλιών κρατικών βραβείων. Η κατάργηση των κρατικών βραβείων ποιότητος, που αποτελούσαν ουσιαστικό μηχανισμό προώθησης οικονομικής ενίσχυσης και ηθικής αναγνώρισης των δημιουργικών συντελεστών των ταινιών, είναι άστοχη και δεν αντικαθίσταται από αντίστοιχο μέτρο ενίσχυσης των συντελεστών μιας ταινίας για τα επιτεύγματά τους σ’ αυτές.

Εμείς ζητούμε, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το ελληνικό τμήμα να είναι διαγωνιστικό. Επίσης, αν είναι δυνατόν, πράγματι για να το αναπτύξουμε, τα βραβεία ποιότητας να ενταχθούν εντός του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, δηλαδή κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ να δίνονται και τα βραβεία. Να υπάρχει, λοιπόν, στο ελληνικό τμήμα διαγωνιστικό έπαθλο.

Ο θεσμός αυτός, κύριε Υπουργέ, είναι από το 1959 και θα πρέπει να τον βοηθήσετε ακόμη περισσότερο και να βάλετε αυτά τα βραβεία εντός του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Επίσης, σας παρακαλώ -και δεν έχω κανένα πολιτικό κέρδος, όπως είχε ο προηγούμενος συνάδελφός μου- να προστεθεί στο άρθρο 1 ότι επί τριάντα πέντε χρόνια που γίνεται το Διεθνές Φεστιβάλ της Δράμας, όπου συμμετέχουν από όλες τις χώρες και έχουμε έναν εκπληκτικό διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους, ο θεσμός αυτός είναι επιτυχημένος. Έχετε δίκιο, πράγματι, ότι αύριο μπορεί να μην είναι επιτυχημένο το οιοδήποτε φεστιβάλ. Τότε, κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα πρέπει πουθενά να επεμβαίνουμε. Εδώ, όμως, πρέπει να υπάρχει μία επέμβαση, ώστε να μην είναι ο κινηματογράφος μόνο στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη, αλλά να φθάνει μέχρι τα ακριτικά μέρη. Και εδώ έχουμε ένα σημαντικό παράδειγμα, το Φεστιβάλ της Δράμας.

Η ΕΡΤ έδωσε πάρα πολλά χρήματα πέρυσι με το 1,5%, το οποίο είναι πολύ μεγάλη υπόθεση στη βοήθεια προς τον κινηματογράφο. Δεν ξέρω τα άλλα κανάλια εάν έδωσαν. Κάποτε θα πρέπει πλέον, σε αυτήν την προσπάθεια που κάνετε, να μπορεί να επιστρέφεται το 1,5%, για να βοηθηθεί ο κινηματογράφος.

Για τα υπόλοιπα άρθρα θα μιλήσει στη δευτερολογία του ο εισηγητής μας.

Ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ευχαριστούμε τον Βουλευτή Α΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας κ. Ιωάννη Ιωαννίδη.

Ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Γερουλάνος έχει το λόγο για δώδεκα λεπτά.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΖΟΥΝΗ: Κύριε Πρόεδρε, έχω ζητήσει το λόγο.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Προηγείται ο κύριος Υπουργός και μετά θα ακολουθήσουν οι δευτερολογίες.

Κύριε Υπουργέ, έχετε το λόγο.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πολλά έχουν ειπωθεί γι’ αυτό το νομοσχέδιο, πολλές πραγματικότητες, αλλά και αρκετοί μύθοι.

Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε μερικά γεγονότα. Η διαβούλευση ήταν απόλυτα εκτενής. Στη δημόσια διαβούλευση υποβλήθηκαν τριακόσια ογδόντα σχόλια από εκατόν εξήντα οκτώ διαφορετικούς χρήστες. Έγιναν μαραθώνιες συζητήσεις εντός και εκτός Βουλής.

Στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων τοποθετήθηκαν δέκα φορείς και είχαμε δυσκολία στο να διαλέξουμε ποιοι θα είναι αυτοί οι δέκα φορείς. Επαναλαμβάνω ότι στην αντίστοιχη συζήτηση για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, σε ένα εξαιρετικά μεγάλης σημασίας νομοσχέδιο κλήθηκαν μόνο οκτώ φορείς. Εδώ, σ’ αυτό το νομοσχέδιο, κλήθηκαν δέκα φορείς. Αυτό δείχνει και τη δημοκρατικότητα της διαδικασίας, αλλά κυρίως δείχνει τον τραγικό κατακερματισμό του κλάδου. Και αυτή είναι μία πραγματικότητα, την οποία εμείς δεν μπορούμε εδώ μέσα να αγνοήσουμε. Το λέω αυτό, διότι πρέπει να γίνει σαφής μία διαφοροποίηση μεταξύ τού «δεν ακούσαμε» και «δεν συμφωνήσαμε».

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Δεν τους ακούσατε όλους.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Όχι, κύριε Δαβάκη, τους ακούσαμε όλους, δεν συμφωνήσαμε. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά και εμμένουμε στο ότι δεν συμφωνήσαμε, διότι εκεί που δεν συμφωνήσαμε ήταν θέματα αρχής.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Είναι θέμα στάσης αυτό.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Κύριε Δαβάκη, εάν στη δημοκρατική διαδικασία αυτής της χώρας το να ακουστεί κάποιος σημαίνει ότι πρέπει να μιλήσει στον Υπουργό, τότε καταλαβαίνετε ότι έχουμε καταργήσει κάθε είδους δημοκρατική διαδικασία. Αυταρχικά καθεστώτα μόνο επιβάλλουν ότι για να ακουστεί κάποιος, πρέπει να μιλά στην ανώτερη αρχή.

Είχαμε σ’ αυτό το νομοσχέδιο –και αυτό αποδεικνύει την πρόθεσή μας- εβδομήντα πέντε διαφορετικές αλλαγές. Σίγουρα, η μεγάλη πλειοψηφία των αλλαγών είναι σε νομοτεχνικές λεπτομέρειες, αλλά πολλά είναι ουσιαστικά και θα αναφερθώ σε αυτά αναλυτικά.

Πριν το κάνω αυτό, όμως, θα πω τι δεν υιοθετήσαμε. Επαναλαμβάνω για άλλη μία φορά ότι δεν υιοθετήσαμε αναφορά σε φορείς, η οποία αναφορά δεν καθόριζε μία αμφίδρομη και διακριτή σχέση μεταξύ του φορέα και του δημοσίου. Είμαστε ακόμη ανοιχτοί να το κάνουμε αυτό, εφόσον οριστεί αυτή η σχέση, και για την Ταινιοθήκη και για Φεστιβάλ της Δράμας και για τις λέσχες κινηματογράφου. Όμως, αναφορές χωρίς ουσία σημαίνει ότι αποδυναμώνουμε το νομοσχέδιο.

Ακόμη, δεν συμφωνήσαμε στη συμμετοχή αιρετών στο διοικητικό συμβούλιο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Είπα, επίσης, ότι είναι θέμα αρχής ο χρηματοδότης να μην χρηματοδοτείται και είναι θέμα αρχής την ευθύνη για τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου να την διατηρεί η πολιτική ηγεσία.

Ούτε ένας απ’ όλους με τους οποίους συζήτησα αυτά τα θέματα, και οι οποίοι εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό σ’ αυτό το Κοινοβούλιο, δεν διαφώνησε επί της αρχής. Κανείς δεν διαφώνησε. Όλοι συμφωνήσατε σε αυτές τις αρχές. Κανείς, επίσης, δεν έφερε μία αντιπρόταση για το πώς δηλαδή μπορούμε να εξασφαλίσουμε και την εκπροσώπηση, αλλά και το διαχωρισμό αυτών των εξουσιών. Ούτε μία πρόταση δεν φέρατε. Όλοι λέγατε «βάλτε τους». Αυτό, όμως, δεν λύνει το πρόβλημα της αρχής, στο οποίο και εσείς συμφωνήσατε.

Άρα δεν μπορούμε να λέμε εδώ πέρα «κάντε το», αλλά να μη λέμε πώς να το κάνουμε. Εάν δεν γίνεται, δεν γίνεται. Εάν αυτές είναι οι αρχές και αυτές τις αρχές υπηρετούμε ή θέλουμε να υπηρετήσουμε, τότε πρέπει να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο, αν θέλουμε να κάνουμε κάτι, αυτές οι αρχές θα παραμείνουν σεβαστές.

Θα σας πω, όμως, τι αλλάξαμε. Επισημάνθηκε η απουσία του άρθρου του νόμου της Μελίνας, το οποίο αναφερόταν στη λογοκρισία. Ενσωματώθηκε.

Επισημάνθηκε ο κίνδυνος να θιγούν τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των τεχνικών κινηματογράφου. Ενσωματώθηκε.

Ειπώθηκε ότι παραμένει σε ισχύ η διάταξη του νόμου της Μελίνας, που κατοχυρώνει το ιδιαίτερο ασφαλιστικό τους καθεστώς. Το επαναφέραμε.

Δεν φέραμε πίσω την αδειοδότηση, κύριε Κουράκη, διότι στην τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που γνωρίζω, τουλάχιστον, ότι υπήρχε μία τέτοιου είδους αδειοδότηση, ήταν η Γαλλία και καταργήθηκε και εκεί.

Ειπώθηκε ότι δεν γίνεται αναφορά στις ταινίες μικρού μήκους. Προσετέθη.

Επισημάνθηκε ότι ο πρώτος και ο δεύτερος ρόλος δεν πρέπει να καθορίζονται βάσει των ωρών των γυρισμάτων, αλλά μετά από υπόδειξη του σκηνοθέτη. Ενσωματώθηκε.

Εκφράστηκαν αντιρρήσεις για τη μοριοδότηση του σκηνοθέτη και του διευθυντή φωτογραφίας. Τροποποιήθηκε ο πίνακας.

Ζητήθηκε να διαχωριστεί ο κλάδος των σκηνογράφων απ’ αυτόν των ενδυματολόγων. Το κάναμε.

Έγινε κριτική, σχετικά με τον πίνακα μοριοδότησης ταινιών μικρού μήκους. Αναμορφώθηκε ο πίνακας.

Προσετέθη διάταξη και ενισχύονται οι θερινοί κινηματογράφοι με τον ειδικό φόρο. Είναι μία τεράστια αλλαγή για ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της παράδοσής μας. Το εντάξαμε.

Προτάθηκε να εξαρτηθεί η ενίσχυση στους κινηματογράφους από την πρόσβαση σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Το εντάξαμε.

Ήταν κοινό αίτημα να προβλεφθούν στο ίδιο κείμενο του νόμου αποτελεσματικές κυρώσεις για τη διασφάλιση και την εφαρμογή του 1,5%. Προβλέφθηκε η πιο αυστηρή κύρωση απ’ όλες όσες μπορούσαμε να διαλέξουμε.

Επισημάνθηκε ο κίνδυνος, ο διαφημιστικός χρόνος που δέχεται το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου από τα κανάλια, να αντιστοιχεί σε ζώνες χαμηλής τηλεθέασης. Το εξασφαλίσαμε.

Εκφράστηκε η ανησυχία ότι η αλλαγή της νομικής μορφής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου από ανώνυμη εταιρία σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στο φορολογικό της καθεστώς, στη διαφάνεια, στα οικονομικά της λόγω της μη δημοσίευσης των οικονομικών καταστάσεων. Διευκρινίσαμε ότι δεν μεταβάλλεται το καθεστώς του ΦΠΑ για το κέντρο και προσθέσαμε την υποχρέωση του κέντρου, αλλά και του Φεστιβάλ να δημοσιεύουν τα στοιχεία που δημοσιεύουν οι ανώνυμες εταιρίες.

Υποστηρίχθηκε, επίσης, ότι η παρουσία των αιρετών στη διοίκηση θα μπορούσε θεωρητικά να διασφαλίσει αποτελεσματικότερο έλεγχο στη λειτουργία. Προσθέσαμε την υποχρέωση του κέντρου σε ειδική συνεδρίαση να ενημερώνει κάθε χρόνο τους επαγγελματικούς και συνδικαλιστικούς φορείς του κινηματογράφου για τα αποτελέσματα της οικονομικής διαχείρισης. Έτσι, και μπορούν να ελέγχουν και δεν θα είναι ο χρηματοδότης χρηματοδοτούμενος.

Κατακρίθηκε ότι δεν προβλέπεται δημόσιος χαρακτήρας της διαδικασίας επιλογής του γενικού διευθυντή. Το λύσαμε και αυτό.

Σήμερα επίσης, αναφέρθηκα σε αλλαγές που κάναμε, για την κατ’ εξαίρεση χορήγηση πιστοποιητικού ιθαγένειας, το νέο σύστημα ενισχύσεων ειδικού φόρου, να ξεκινάει από τη χρονιά 2010-2011, τη δυνατότητα να ολοκληρωθεί μέχρι τον Απρίλιο του 2011 η διαδικασία επιστροφής του φόρου για ταινίες του 2009, να διευκρινίζονται καλύτερα τα προσόντα των διευθυντών του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και το Φεστιβάλ -το κάναμε και αυτό- σε ό,τι αφορά τους διευθυντές του “Film Commission” “Hellas Film”, “Thessaloniki Film” και το Μουσείο Κινηματογράφου.

Αν αυτή η δουλειά που έχει γίνει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σας δίνει την εντύπωση ότι νομοθετήσαμε χωρίς να ακούμε -αν μετά από όλα αυτά- τότε σας επαναλαμβάνω, κάνετε λάθος. Ακούσαμε και όπου συμφωνήσαμε, αλλάξαμε. Εκεί που δεν αλλάξαμε, είναι εκεί που διαφωνήσαμε. Και θεωρούμε ότι ήταν σημαντικό, αυτό το οποίο κάναμε. Ακόμα όμως και τούτη την ώρα -κάτι το οποίο γίνεται σε λίγα νομοσχέδια- είμαστε ανοιχτοί σε οτιδήποτε μπορεί να κάνει αυτό το νομοσχέδιο πιο ισχυρό και πιο διαχρονικό.

Πρώτα απ’ όλα να σας πω ότι υιοθετήσαμε την τροποποίηση που πρότειναν οι Βουλευτές του ΛΑΟΣ για το ηλεκτρονικό βιβλίο. Kαι διαβάζω στην κατατεθείσα σήμερα υπ’ αριθμόν 32 νομοτεχνική βελτίωση του άρθρου 49 του νομοσχεδίου, αντί της φράσης «30 Απριλίου 2010», τίθεται το ορθό «30 Απριλίου 2011». Και για την συγκεκριμένη παράγραφο του ΛΑΟΣ, την παράγραφο 15 του συγκεκριμένου άρθρου 46, μετά τις λέξεις «συγκεκριμένου βιβλίου» προστίθεται η φράση «καθώς και το ηλεκτρονικό βιβλίο (e-book)».

Αλλά θα αναφερθώ και σ’ ένα πολύ σημαντικό δεύτερο σημείο και αυτό είναι η πρόταση για τα βραβεία. Θα την κάνουμε δεκτή. Αλλά θέλουμε να ανήκει στον κόσμο του κινηματογράφου, όπως ελπίζουμε ότι θα ανήκουν και τα συλλογικά τους όργανα. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Όταν θα υπάρξει ένας συλλογικός φορέας, που εκπροσωπεί τον κλάδο δημοκρατικά και συνολικά. Και το επαναλαμβάνω αυτό, διότι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υποδείξουμε ότι αυτό το οποίο θέλουμε εμείς από τη μεριά μας, είναι να συζητάμε με συλλογικούς φορείς. Αλλά δεν μπορούμε να τους φτιάξουμε. Ούτε μπορούμε να τους νομοθετήσουμε. Ούτε μπορούμε δείχνοντας ένα πουγκί χρήματα, να λέμε: «Φτιαχτείτε, για να διαχειριστείτε αυτό». Είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό. Δεν μπορούμε να κάνουμε αυτήν τη δουλειά, σε αυτό το Κοινοβούλιο. Θα ήταν λάθος. Οι συλλογικοί φορείς δεν πρέπει να μαζεύονται επειδή κάποιος κουνάει μπροστά τους ένα πουγκί χρήματα. Πρέπει να μαζεύονται επειδή πραγματικά πιστεύουν ότι έχουν κάτι να διεκδικήσουν σε αυτήν την κοινωνία. Κι αν δεν μπορούν αυτό να το κάνουν, αυτό το Κοινοβούλιο δεν μπορεί να το κάνει γι’ αυτούς. Όταν υπάρξει, λοιπόν, ένας συλλογικός φορέας, που θα εκπροσωπεί τον κλάδο και δημοκρατικά και συνολικά, τα αυτιά μας είναι ανοιχτά και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αλλαγές.

Στο τραπέζι αυτήν τη στιγμή υπάρχουν δύο συγκεκριμένες προτάσεις και τις ακούμε. Τις παρακολουθούμε πάρα πολύ προσεκτικά, πώς αυτές ωριμάζουν σιγά–σιγά, αλλά πρέπει να πω ότι ακόμη έχουν τεράστιες αδυναμίες. Αν μιλήσετε σε ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται στον κλάδο, οι οποίοι σήμερα δημιουργούν κινηματογραφικά έργα, θα σας εκφράσουν πάρα πολλές αντιρρήσεις, για το τι αυτήν τη στιγμή ονομάζεται συλλογικό όργανο στον κινηματογράφο. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε. Μπορούμε να τους ενισχύσουμε. Μπορούμε να τους πούμε ότι θα μπούμε σε διάλογο μαζί τους. Αλλά δεν μπορούμε να τους νομοθετήσουμε. Διότι, απλά η νομοθέτηση ενός τέτοιου οργάνου θα οδηγήσει να το αξιοποιούν πάλι μειοψηφίες μέσα στο όργανο, όπως έχει γίνει μέχρι σήμερα.

Αν ενισχυθεί μία από αυτές τις φωνές, εμείς μπορούμε να την υιοθετήσουμε. Σίγουρα μπορούμε να υιοθετήσουμε την απονομή βραβείων. Είμαστε πάρα πολύ ανοιχτοί να το κάνουμε αυτό. Και παραμένω ανοιχτός να το κάνω αυτό.

Επίσης, μπορούμε να συζητήσουμε μαζί τους την εκπροσώπηση στα Oscar -και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε κανένα λόγο να το κρατάμε μέσα στο Υπουργείο- βεβαίως, να γίνει από συλλογικούς φορείς του κλάδου εφόσον υπάρξουν, συμβουλευτικά. Μα, ποιος Υπουργός δεν θα ήθελε να μπορεί να χρησιμοποιεί τους ανθρώπους του κλάδου, για να τον συμβουλεύουν για το πώς μπορεί να κάνει τη δουλειά του καλύτερα; Αλλά δεν μπορεί να τρέχουμε σε είκοσι φορείς για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι μπορεί να θέλει ο κλάδος. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Και μιλάμε για είκοσι, διότι θυμάστε όλοι όσοι ήσασταν στην επιτροπή, τι δυσκολία είχαμε στο να αποφασίσουμε ποιους να καλέσουμε. Αυτό θέλετε να κάνει ο Υπουργός;

Επίσης, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες ένα τέτοιο συλλογικό όργανο θα μπορούσε να συμβάλλει στις διοικήσεις φορέων εφόσον και πάλι δεν διαχειρίζεται χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου, αυτός ο οποίος περιμένει να τα πάρει στο χέρι.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είχα πει ότι ήταν ελπίδα μου το νομοσχέδιο αυτό να ψηφιστεί από την πλειοψηφία των κομμάτων της Βουλής. Και χαίρομαι ότι το πετύχαμε αυτό τελικά, έστω κι αν έγινε από Βουλευτές που ακόμα τυπικά έχουν τον ρόλο του Ανεξάρτητου Βουλευτή. Και είναι ενθαρρυντικό ότι ψηφίστηκε από κόμματα, τα οποία καλύπτουν όλο το φάσμα της Βουλής και όλο το φάσμα των ιδεολογιών.

Πραγματικά λυπάμαι, γιατί η Νέα Δημοκρατία και ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς κράτησαν αυτήν τη στάση στο νομοσχέδιο. Και ειδικά λυπάμαι, γιατί όταν τελικά καθίσαμε κάτω να δούμε πού ήταν οι διαφορές μας, οι διαφορές δεν ήταν επί της αρχής του νομοσχεδίου, αλλά σε λεπτομέρειες ή τουλάχιστον σε λεπτομέρειες, τις οποίες εγώ είχα πει ότι αν είχα κάποιες προτάσεις που να μπορούν να λύνουν τα θέματα αρχής που θέσαμε, θα ήμουν ανοιχτός να τις ακούσω. Πιστεύω, ότι πορεύθηκαν χωρίς το σθένος να πάρουν δύσκολες αποφάσεις προσπαθώντας να χαϊδέψουν αυτιά. Και λυπάμαι πάρα πολύ γι’ αυτό.

Αλλά ακόμη και αφότου ψηφιστεί το νομοσχέδιο, η δουλειά μας δεν τελειώνει εκεί. Και αυτό το ξέρουν όλοι. Προσπαθούμε μέσα σ’ ένα νομοσχέδιο να συμπιέσουμε επιθυμίες του κάθε φορέα που εκφράζει το χώρο του κινηματογράφου. Δεν γίνεται. Το έργο μας, λοιπόν, δεν τελειώνει αφότου ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο. Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα στα οποία ακόμα θα παρθούν πάρα πολύ δύσκολες αποφάσεις και ουσιαστικά πολιτικές αποφάσεις. Και εξηγώ σε αυτό. Το αν θα πετύχει ή δεν θα πετύχει ένα νομοσχέδιο -και το ξέρετε πάρα πολύ καλά- εξαρτάται και από άλλους φορείς και από άλλους παράγοντες, προφανώς, υπουργικές αποφάσεις που εκκρεμούν να υπογραφούν. Σας διαβεβαιώνω ότι θα είμαι πάρα πολύ ανοιχτός σε μία δημόσια διαβούλευση, γι’ αυτές τις αποφάσεις. Και θα ακούσω πολύ προσεκτικά γι’ αυτές, όπως άκουσα και για το νομοσχέδιο.

Επίσης, εξαιρετικά μεγάλης σημασίας είναι οι κανονισμοί λειτουργίας των φορέων. Εκεί θα μπορέσουμε να εντάξουμε και τη σχέση των φορέων με το σενάριο που ανέφεραν κάποιοι, δηλαδή, πόσο έμφαση θέλουμε να δώσουμε στην ενίσχυση του σεναρίου, ας πούμε, μέσα από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ή το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και είναι οι δημιουργοί και οι ταινίες μικρού μήκους, όπως επίσης και η σχέση των φεστιβάλ με τη Θεσσαλονίκη. Και αυτά ακόμα μπορούν να ενταχθούν μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Και εκεί ακόμα, επίσης, μπορούμε να βρούμε τη λύση για τη βράβευση, που θα κρατήσει τη Θεσσαλονίκη ως τη βασική πρωτεύουσα του Ελληνικού Κινηματογράφου, όπως είναι και για το Διεθνές Φεστιβάλ.

Όπως, επίσης, βεβαίως, πάρα πολλά θα κριθούν και από τα πρόσωπα που θα επιλεγούν για να ηγηθούν αυτών των φορέων. Και εκεί βεβαίως, θα κριθεί ο εκάστοτε Υπουργός για τις αποφάσεις του.

Κλείνοντας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα να πω ότι στο περσινό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, είχα πει ότι δεν θα βιαστώ να φέρω ένα νομοσχέδιο που θα αντικαταστήσει το νομοσχέδιο της Μελίνας. Μοιάζει να είναι κάτι το οποίο όλος ο κόσμος -χαίρομαι που μετά από τόσα χρόνια επιτέλους η Δεξιά κατάλαβε την αξία της, γιατί πολλά έλεγε τότε για την προσωπικότητά της- το κατανόησε επιτέλους. Και είχα πει ότι δεν θα βιαστώ να φέρω κάτι που θα αντικαταστήσει το νόμο της. Δεν βιάστηκα καθόλου. Είμαστε ένα χρόνο μετά, δεκατέσσερις μήνες. Κι εσείς λέγατε ότι ο κ. Σαμαράς είχε ένα έτοιμο νομοσχέδιο, το οποίο σας επαναλαμβάνω ότι ποτέ δεν είχε.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Είχε έτοιμο νομοσχέδιο.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Ποτέ.

Αλλά τώρα το νομοσχέδιο είναι εδώ προς ψήφιση. Και σας ζητώ να το ψηφίσετε, με κάθε σεβασμό στην προσφορά της.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ)

ΠΡΟΕΔΡEΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ευχαριστούμε τον κύριο Υπουργό.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, με συγχωρείτε για τη διακοπή. Θα ήθελα να λάβω το λόγο.

ΠΡΟΕΔΡEΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ορίστε, κύριε Κακλαμάνη, έχετε το λόγο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Υπάρχει ένα θέμα, λόγω των γεγονότων που εκτυλίσσονται. Δυστυχώς, υπήρξε ένα απαράδεκτο γεγονός. Υπήρξε μία βάρβαρη επίθεση και τραυματισμός του Βουλευτή κ. Κωστή Χατζηδάκη. Δεν ανήκει ο κ. Χατζηδάκης στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Έχω σημαντικές ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες, αλλά αυτό, ως γεγονός, με εξοργίζει.

Πρώτα-πρώτα διότι ο τραυματισμός ενός μέλους του ελληνικού Κοινοβουλίου σημαίνει βάρβαρη επίθεση εναντίον του Κοινοβουλίου. Δεύτερον, σημαίνει ότι τα συναισθήματα, δικαιολογημένης πολλές φορές πικρίας και οργής των απλών ανθρώπων, ιδιαίτερα των κοινωνικά και οικονομικά ασθενέστερων, κάποιοι επιθυμούν να τα υπονομεύσουν, να τα διασύρουν και να τα εμφανίσουν ως συναισθήματα και πράξεις ανθρώπων που δεν σέβονται τη δημοκρατία. Αυτό είναι πρωτίστως -πέραν του αρχικού λόγου που είπα για την αυθεντική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, που είναι το Κοινοβούλιο- ό,τι πιο βάναυσο μπορεί να επιχειρηθεί εναντίον αυτού του λαού.

Σήμερα αυτός ο λαός αναγκάζεται, θέλοντας και μη, να αντιμετωπίσει πολύ σημαντικά προβλήματα, για τα οποία βρίσκεται στους δρόμους και κάποιοι δεν σκέφτονται αυτά τα προβλήματα και αυτούς που υποφέρουν, αλλά σκέφτονται πώς θα χρησιμοποιήσουν αυτήν την πικρία και την οργή σε βάρος των θεσμών της δημοκρατίας, σε τελική ανάλυση σε βάρος του ίδιου του λαού, τον οποίο υποτίθεται ότι προστατεύουν.

Επειδή, αυτές οι απόψεις δεν είναι απόψεις καμμιάς πλευράς του Κοινοβουλίου -καμμία πλευρά εδώ στο Κοινοβούλιο δεν ευαγγελίζεται την ωμή βία- πιστεύω ότι αυτή η πράξη καταδικάζεται από σύσσωμη την ελληνική Βουλή. Σε αυτό πιστεύω ότι εκφράζουμε ολόκληρο τον ελληνικό λαό, πλην των ανεγκέφαλων ή ιδιοτελών, που τέτοια απεργάζονται σήμερα και ποιος ξέρει τι έχουν στο μυαλό τους γι’ αύριο.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Ευχαριστούμε τον Πρόεδρο κ. Απόστολο Κακλαμάνη.

Το λόγο έχει ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνος Τζαβάρας.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Είναι όντως λυπηρό να διαπιστώνουμε ότι τα λόγια που είπαμε πριν από λίγη ώρα, σχετικά με την παρατήρηση που έκανε η συνάδελφος του ΠΑΣΟΚ, αναφορικά με τη στοχοποίηση του Κοινοβουλίου, βρήκαν ήδη και την πρακτική τους εφαρμογή, όσον αφορά εκείνους, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να βάλλουν συστηματικά εναντίον του κύρους και της λειτουργίας της δημοκρατίας στον τόπο μας.

Ο τραυματισμός του συναδέλφου Κωστή Χατζηδάκη, είναι ένα πλήγμα στην ίδια τη δημοκρατία. Είναι μία μέθοδος και μία πρακτική της τυφλής, της ωμής, της απροκάλυπτης, της αντιλαϊκής και της αντιδημοκρατικής βίας, η οποία εμψυχώνεται από συγκεκριμένους πομπούς. Αυτοί οι πομποί, δεν ξέρω εάν το κάνουν συνειδητά ή ασυνείδητα, αλλά δηλητηριάζουν την κοινωνία εναντίον θεσμών, οι οποίοι ταυτίζονται με την ίδια την υπόσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Σε αυτόν τον τόπο, λοιπόν, έχουμε όλοι χρέος να αντισταθούμε σε αυτού του είδους τις βαρβαρότητες. Έχουμε όλοι χρέος να αντισταθούμε σε αυτές τις μεθοδευμένες δράσεις των μη νομιμοποιημένων φορέων εξουσίας, αυτών δηλαδή που καθημερινά κατά τρόπο αυθαίρετο έχουν βήμα για να δηλητηριάζουν την ψυχή του λαού εναντίον των ιδίων των αντιπροσώπων του, αυτών δηλαδή που μέσα σε αυτήν την Αίθουσα, ασκούν με τη συμβολική και την πραγματική της έννοια τη λαϊκή κυριαρχία.

Πράγματι, θεωρώ ότι πρέπει να καταδικαστεί αυτή η ενέργεια απ’ όλες τις πτέρυγες της Βουλής και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Βουλής με το κύρος του θα πρέπει να εκφράσει την αποτροπιασμό του και να στηλιτεύσει και να στιγματίσει παρόμοιες συμπεριφορές.

Έρχομαι τώρα στο νομοσχέδιο. Κύριε Υπουργέ, οφείλω να παραδεχθώ και να αναγνωρίσω ότι η νομοθετική σας πρωτοβουλία μπορεί να μην πέτυχε στο 100% των προθέσεων που είχατε, είναι όμως βέβαιο ότι τροφοδότησε έναν πολύ υψηλού επιπέδου δημοκρατικό διάλογο μέσα σε αυτήν την Αίθουσα.

Πράγματι, ακούστηκαν ενδιαφέρουσες απόψεις και για τη λειτουργία της τέχνης εν γένει, αλλά και ειδικότερα για τον τρόπο που ο κινηματογράφος υλοποιεί και εκφράζει στο συγκεκριμένο χώρο της αισθητικής πλήρωσης, που υπηρετεί, ιδέες και αξίες του πολιτισμού μας.

Είμαι εξ εκείνων που, πράγματι, άσκησα κριτική στο νομοσχέδιό σας, κυρίως από τη θέση αυτού ο οποίος έχει την αγωνία ότι σε αυτόν τον τόπο, σε αυτήν τη χώρα το κράτος θα πρέπει να μεριμνά και για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών του με βάση το άρθρο 16 του Συντάγματος.

Πράγματι, στο άρθρο 1 αυτή τη συνταγματική υποχρέωση, που αφορά την προστασία και την προαγωγή της τέχνης, την μεταφέρετε, αλλά με μία παραλλαγή. Κάνετε λόγο ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει και να αναπτύσσει την τέχνη του κινηματογράφου. Το Σύνταγμα λέει ότι το κράτος πρέπει να προστατεύει και να προάγει την τέχνη του κινηματογράφου.

Θα μου πείτε, υπάρχει διαφορά μεταξύ της λέξης «ανάπτυξη» και της λέξης «προαγωγή»; Ασφαλώς και υπάρχει. Εδώ θα ήθελα να παρεμβάλω –και τον αφιερώνω στον απέναντί μου καθήμενο Αντιπρόεδρο της Βουλής- έναν στίχο του Πωλ Ελουάρντ «Με τη δύναμη μίας λέξης ξαναρχίζω τη ζωή μου». Είναι, πράγματι, σημαντικό να ξέρουμε σε αυτήν την Αίθουσα ότι οι λέξεις θα πρέπει να είναι τόσο ευθύβολες, τόσο εύστοχες, ώστε να διευκολύνουν κατά την εφαρμογή του ψηφισμένου πια νόμου το ρυθμό που επιβάλλει στις κοινωνικές σχέσεις το ολοκληρωμένο πλέον νομοθέτημα.

Το λέω δε αυτό, γιατί άκουσα μία συνάδελφο –δεν ξέρω εάν ήταν η εισηγήτρια του ΠΑΣΟΚ ή κάποια άλλη- στην κατακλείδα της ομιλίας της να λέει ότι εγώ ψηφίζω ουσιαστικά και όχι ποιητικά.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΖΟΥΝΗ: Δεν είπα αυτό, κύριε Τζαβάρα.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Το αποδίδω με τη δική μου, εν πάση περιπτώσει, αποδοχή του όρου. Θέλω όμως να μου το επιτρέψετε, χωρίς αυτό που θα πω να έχει την παραμικρή αιχμή για την παρουσία σας και την ομιλία σας, η οποία ήταν από κάθε άποψη εξαιρετική. Για την οικονομία όμως της αγορεύσεώς μου θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω αυτή την αντίθεση, η οποία υπήρχε στο λόγο σας μεταξύ ποίησης και ουσιαστικής αποτίμησης των πραγμάτων.

Η νομοθετική τέχνη είναι, πράγματι, ποίηση. Γιατί ακριβώς μέσα από την επεξεργασία του νομοσχεδίου που γίνεται σε αυτήν την Αίθουσα και μέσα από το διάλογο, αυτή η συγκεκριμένη λειτουργία του κράτους στο Κοινοβούλιο ενισχύει τόσο πολύ τις λέξεις, ώστε να τους δίνει τη συμβολική δύναμη που απαιτείται στην κοινωνία για να επιβάλουν ένα συγκεκριμένο ρυθμό, ένα συγκεκριμένο τρόπο συνεννόησης, ένα συγκεκριμένο τρόπο συναλλαγής, ένα συγκεκριμένο τρόπο επικοινωνίας και ένα συγκεκριμένο τρόπο κοινωνικής συνύπαρξης.

Άρα σε αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να συνεχίσω λέγοντας ότι και ο κινηματογράφος είναι μία ποιητική τέχνη. Πράγματι, ο κινηματογράφος είναι η τέχνη εκείνη που δημιουργεί αισθητικά αποτελέσματα εκ του μηδενός. Και ποίηση είναι κάθε τέχνη ή κάθε δημιουργία που λειτουργεί εκ του μηδενός, ex nihilo, όπως έλεγαν οι Λατίνοι.

Το λέω αυτό για να επισημάνω ότι σε αυτό το νομοσχέδιο, αυτό που απουσιάζει, κύριε Υπουργέ, είναι το όραμα που έχετε για τον κινηματογράφο ως τέχνη. Αυτό, δηλαδή, που πράγματι εναγωνίως εγώ προσωπικά αναζητώ είναι, πρώτον, ποιο είναι το όραμα της Κυβέρνησης για την προαγωγή της τέχνης και όχι απλώς για την οικονομική ενίσχυση της κινηματογραφικής παραγωγής. Είναι δύο διαφορετικές διαδικασίες, είναι δύο διαφορετικές αντιλήψεις, είναι δύο διαφορετικά και ξεχωριστά αντικείμενα.

(Στο σημείο αυτό την Προεδρική Έδρα καταλαμβάνει ο Πρόεδρος της Βουλής κ. ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΣ)

Και θέλω με την ευκαιρία να εξάρω και την ομιλία του κ. Βούρου και την ομιλία του κ. Λιάνη, που, πράγματι, συνεισέφεραν σε αυτό το διάλογο, κομίζοντας ειδικές πτυχές του ιδίου κοινωνικού φαινόμενου, του φαινομένου της τέχνης του κινηματογράφου.

Εδώ, λοιπόν, λείπει κάτι. Και θα μου επιτρέψετε να πω ότι και όσον αφορά το θέμα, για το οποίο έχετε δεχθεί καλόπιστη κριτική, το αναγνωρίζω, η ευγενική σας παρουσία σε αυτό εδώ το Κοινοβούλιο, σε αυτήν εδώ την Αίθουσα μπορώ να πω ότι ενισχύει το διάλογο και δημιουργεί προϋποθέσεις για συνθέσεις. Εσείς, όμως, πρέπει να κάνετε μια υπέρβαση. Και η υπέρβαση αυτή είναι πραγματικά η λειτουργία ενός ποιητή. Διότι και εσείς ως ποιητής πρέπει να λειτουργήσετε, αφού, όπως ακούστηκε, την απόφαση για το τι θα ισχύσει και για το τι θα απορριφθεί από αυτό το νομοσχέδιο την έχετε μόνος εσείς και κανένας άλλος.

Έτσι, λοιπόν, θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό να βρείτε κάποιο τρόπο μέσω του οποίου να γίνει απτή νομοθετική βούληση του κράτους η σχέση που πρέπει να έχει η οποιαδήποτε λειτουργία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου με τις απόψεις, με τις γνώμες, με τις εκφράσεις -τις οποιεσδήποτε- των καλλιτεχνικών που ή έχουν συνασπιστεί ή έχουν, εν πάση περιπτώσει, συμπτύξει τα λεγόμενα επαγγελματικά σωματεία που δραστηριοποιούνται στο χώρο του κινηματογράφου.

Πρέπει σε αυτό το σημείο να μην έχετε αυτήν την εμμονή, η οποία μπορεί, βεβαίως, να οφείλεται σε διαπιστώσεις δικές σας, τις οποίες προσωπικά δεν είμαι σε θέση να αμφισβητήσω, όμως, είμαι σε θέση με παρρησία να πω από αυτό το Βήμα της Βουλής ότι δεν νοείται ολοκληρωμένη δράση ενός θεσμού, ο οποίος φιλοδοξεί να ασκήσει καταλυτική λειτουργία και παρουσία στα κινηματογραφικά πράγματα, εάν σε αυτό το θεσμό που λέγεται Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου δεν υπάρχει και η γνώμη των δημιουργών, των ποιητών. Διότι, επαναλαμβάνω, αυτή η διάκριση μεταξύ του δημιουργού-ποιητή και του παραγωγού-εκμεταλλευτή ή οικονομικού παράγοντα, εν πάση περιπτώσει, ή επενδυτή θα πρέπει πραγματικά να συνυπάρχει και να συλλειτουργεί, εάν θέλουμε, πράγματι, μέσα από αυτήν τη συνύπαρξη και τη συλλειτουργία να υπάρχει το βέλτιστο αποτέλεσμα και για την προαγωγή της τέχνης, αλλά και για την ενίσχυση της ελληνικής παραγωγής κινηματογραφικών έργων.

Ένα δεύτερο σημείο το οποίο θα ήθελα ειλικρινά να επισημάνω -και πιστεύω ότι το αποδεχθήκατε, γιατί προς στιγμήν αναγκάστηκα να απουσιάσω από την Αίθουσα- είναι ότι πρέπει να αποκαταστήσετε, πράγματι, ένα διαγωνιστικό μέρος στο Φεστιβάλ του Κινηματογράφου και ως προς την ελληνική του πλευρά, να υπάρχει, δηλαδή, διαγωνιστικό τμήμα Ελλήνων σκηνοθετών ελληνικών έργων στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Επίσης, υπάρχει ένα τρίτο σημείο που θα ήθελα να θίξω. Εκ νεότητός μου και πιστεύω πάρα πολλοί εκ των συναδέλφων, μυηθήκαμε κυριολεκτικά σε αυτήν την όμορφη τέχνη από τις δραστηριότητες των κινηματογραφικών λεσχών, από τις πολύ όμορφες εργασίες των κριτικών της τέχνης. Δεν θα πω για τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη που, ως φοιτητές, από το «ΒΗΜΑ» διαβάζαμε τις κριτικές του για να δούμε σε ποιο σινεμά θα πάμε. Δεν θα πω για αυτήν την όμορφη περίοδο του περιοδικού «ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ», όπου, πράγματι, και εκεί μας δινόταν η ευκαιρία να συνδέσουμε και να συνθέσουμε σχέσεις που συνδέουν τον κινηματογράφο με τις κοινωνικές, ανθρωπιστικές επιστήμες και την ψυχανάλυση.

Όμως, πέραν όλων αυτών, θα ήθελα να επισημάνω την ηρωική και την πολύ αποτελεσματική παρουσία στα πράγματα της κινηματογραφικής παιδείας του λαού, που είναι στόχος, με βάση το άρθρο 1 του νομοσχεδίου και της κυβερνητικής σας πολιτικής, της Εθνικής Ταινιοθήκης.

Υπήρξε μια φιγούρα που όλοι τουλάχιστον τη γνωρίζουμε, η κ. Αγλαΐα Μητροπούλου, που αυτή, πράγματι, ήταν μια ιέρεια στο να δημιουργεί τις προϋποθέσεις, για να εκλαϊκεύεται αυτό το πολύτιμο είδος που λέγεται κινηματογραφικό έργο και να κατατάσσεται σε μια από τις πιο κοινωνικά αποτελεσματικές μορφές τέχνης.

Θέλω, λοιπόν, επισημαίνοντας και περαιώνοντας την ομιλία μου, να σας πω ότι έχετε μια υποχρέωση απέναντι στην Εθνική Ταινιοθήκη, η οποία διαθέτει δέκα χιλιάδες, από ό,τι διάβασα, κινηματογραφικά έργα, έχει μια πλούσια εμπειρία στη διαχείριση αυτού του αρχείου και έχει τουλάχιστον δικαιολογημένη την απαίτηση να γίνει αντικείμενο μιας πολύ εύστοχης και πάρα πολύ ενισχυτικής ρύθμισης για τη λειτουργία, την ύπαρξή της και τη συνέχειά της.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Καταλήγοντας, θεωρώ ότι αυτό το νομοσχέδιο θα πρέπει τουλάχιστον, εάν επιμείνετε, βέβαια, στις απόψεις σας μέχρι τέλους, να συμπληρωθεί και με κάποιες άλλες πρωτοβουλίες, οι οποίες θα πρέπει να στοχεύσουν τα ζητήματα, τα οποία ακούσατε απ’ όλες τις πτέρυγες της Βουλής να επισημαίνονται κατά το διάλογο που προηγήθηκε. Και επειδή, πράγματι, είστε από τους Υπουργούς που κοσμούν το κυβερνητικό σχήμα που υπηρετεί την εκτελεστική εξουσία του κράτους, θεωρώ ότι δεν θα είστε μέχρι τέλους αρνητικός σε αυτές τις παρακλήσεις που σας κάνουμε.

Να είστε καλά και ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε, για την ανοχή σας.

(Χειροκροτήματα)

ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Φίλιππος Πετσάλνικος): Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα, με αφορμή τα επεισόδια που έγιναν πριν από λίγο και την επίθεση που έγινε σε βάρος του Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, του κ. Κωνσταντίνου Χατζηδάκη, να καταδικάσω -και πιστεύω ότι εκφράζω όλες τις πτέρυγες της Βουλής- με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο αυτές τις πράξεις.

Μίλησα με τον κ. Χατζηδάκη. Ευτυχώς, είναι καλά στην υγεία του. Έχει, βέβαια, υποστεί έναν τραυματισμό. Είναι πράξεις και συμπεριφορές απαράδεκτες, όπως επίσης είναι απαράδεκτες και οι συμπεριφορές ορισμένων, ολίγων διαδηλωτών έξω από τη Βουλή, πριν από λίγο, στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, που προσπάθησαν να αποδοκιμάσουν εισερχόμενους και εξερχόμενους από το Εθνικό Κοινοβούλιο.

Σαφώς, οι διαδηλώσεις είναι αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά αναφαίρετο δικαίωμα ειρηνικής έκφρασης της άποψης, της γνώμης, της διεκδίκησης. Όταν μετέρχονται ορισμένοι βία, τότε αυτό λειτουργεί σε βάρος της ίδιας της δημοκρατίας μας και λειτουργεί και σε βάρος της ίδιας της κοινωνίας. Η άσκηση βίας κατά οποιουδήποτε πολίτη, όπως και κατά οποιουδήποτε μέλους του Εθνικού Κοινοβουλίου, επαναλαμβάνω ότι είναι απαράδεκτη και καταδικαστέα από όλους μας και είναι μια πράξη υπονόμευσης των κανόνων, που θα πρέπει να ισχύουν σε ό,τι αφορά τη λειτουργία της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης στην ελληνική κοινωνία.

Εκφράζουμε όλοι μας τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση, βέβαια και στον κ. Χατζηδάκη και του ευχόμαστε περαστικά.

Έχω επικοινωνήσει και με τον αρμόδιο Υπουργό σε ό,τι αφορά τους κανόνες που θα πρέπει να ισχύουν και τα μέτρα που θα πρέπει να λαμβάνονται, ώστε εδώ, στο ναό της δημοκρατίας, απρόσκοπτα να λειτουργεί ο ελεύθερος διάλογος, να λειτουργεί η Βουλή, να λειτουργεί η ίδια η ουσία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Επαναλαμβάνω ότι εκτιμώ -συμφωνώ δε απόλυτα με τις παρατηρήσεις και τις επισημάνσεις που έκαναν νωρίτερα και ο κ. Κακλαμάνης και ο κ. Τζαβάρας- ότι η θέση μας αυτή και η καταδίκη εκφράζει όλους μας.

Παρακαλώ, πριν δώσω το λόγο στον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, Σπύρο Χαλβατζή, επί του νομοσχεδίου, ο κ. Ψαριανός έχει ζητήσει το λόγο στο σημείο αυτό και επ’ αυτού του θέματος.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, ευχαριστώ πάρα πολύ.

Θέλω να κάνω μια πάρα πολύ σύντομη δήλωση για αυτήν την κατάσταση που επικρατεί και ενώ συζητάμε ένα νομοσχέδιο για τον πολιτισμό, για την τέχνη. Μιλάμε συνεχώς για τον πολιτισμό και την παιδεία και ζούμε συνθήκες ενός εργασιακού Μεσαίωνα, ζούμε τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την καταπάτηση δικαιωμάτων των εργαζομένων, ζούμε τη θέσπιση ενός τερατώδους θεσμικού πλαισίου, με δέσμες καταστροφικών μέτρων, τη διάλυση και την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού.

Η αγανάκτηση και η οργή του λαού είναι απολύτως δικαιολογημένη. Δεν νομιμοποιεί, όμως, με κανένα τρόπο τέτοιες ενέργειες που στρέφονται εναντίον της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτικού βίου μας. Η απολύτως δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή δεν νομιμοποιεί τρόπους έκφρασης απολύτως αδικαιολόγητους, υπονομευτικούς του αγώνα των εργαζομένων, προβοκατόρικους, ακυρωτικούς και τελικά, ύποπτους.

Ο κίνδυνος για την κατάλυση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι υπαρκτός, είναι επί θύραις και με ευθύνη των κυβερνήσεων και της πολιτικής τους και με ευθύνη πολιτών, ατόμων και ομάδων που, επίσης, εγκληματούν. Η βία γεννά βία και πάλι και μόνο βία και καμμία διέξοδος δεν θα υπάρχει από μία τέτοια διαδικασία αλυσιδωτών εκδηλώσεων βίας.

Η Δημοκρατική Αριστερά καλεί το λαό σε διαρκή αγώνα με ψηλά το κεφάλι και με ακάλυπτο και καθαρό πρόσωπο. Και καλεί την Κυβέρνηση να σταματήσει τώρα τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και των εργασιακών κατακτήσεων και σχέσεων. Μιλώντας για τον πολιτισμό και την παιδεία και την τέχνη θεσμοθετούμε σήμερα τον πολιτισμό του «σκλαβοπάζαρου» στις εργασιακές σχέσεις και αυτό πρέπει να σταματήσει. Και πρέπει να σταματήσει και η εκδήλωση φαινομένων βίας από οπουδήποτε γιατί η βία θα γεννήσει μόνο καινούργια τερατώδη βία και τίποτα άλλο.

Ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Φίλιππος Πετσάλνικος): Ευχαριστώ κι εγώ τον κ. Ψαριανό.

Ο κ. Σπύρος Χαλβατζής έχει το λόγο.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, σήμερα διαδήλωσαν, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε όλη τη χώρα, δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες -άλλοι εργαζόμενοι, επαγγελματοβιοτέχνες, νέοι άνθρωποι- ενάντια σ’ αυτά τα σκληρά, τα αντιλαϊκά, τα απάνθρωπα μέτρα, τα οποία παίρνει η Κυβέρνηση στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης.

Διαδήλωσαν οργανωμένα, συντεταγμένα, με συνθήματα διεκδικητικά, ενάντια και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην τρόικα και στις δυνάμεις, οι οποίες στηρίζουν αυτές τις πολιτικές. Και φυσικά, θα συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια σ’ αυτές τις νομοθετικές πράξεις, οι οποίες δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να θεσμοθετούν αυτά τα οποία το κεφάλαιο, πάρα πολλοί επιχειρηματίες στη χώρα μας, σήμερα τα έχουν θεσπίσει από μόνοι τους: δηλαδή, και να παραβιάζουν το οχτάωρο και να μην πληρώνουν υπερωρίες και να απολύουν εργαζόμενους.

Μετά από αυτές τις μεγαλειώδεις πορείες, που πραγματοποιήθηκαν σήμερα, είχαμε αυτό που αναφέρθηκε, αυτήν την επίθεση εναντίον του Κωστή Χατζηδάκη. Ενέργειες σαν αυτή δεν έχουν ουδεμία σχέση με το οργανωμένο, με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ίσα-ίσα, τέτοιες ενέργειες αντικειμενικά συκοφαντούν και υπονομεύουν το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Υπάρχει πλούσια εμπειρία στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, στο συντεταγμένο, στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα από τέτοιες ενέργειες, οι οποίες το συκοφαντούν και λειτουργούν προβοκατόρικα εναντίον του.

Αντικειμενικά, αυτές οι ενέργειες συμβαδίζουν με τη βία και της εργοδοσίας και γενικότερα του κράτους.

ΜΙΧΑΗΛ ΚΡΙΤΣΩΤΑΚΗΣ: Παρακαλώ, κύριε Πρόεδρε, θα μπορούσα να έχω το λόγο;

ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Φίλιππος Πετσάλνικος): Παρακαλώ. Ο κ. Κριτσωτάκης έχει το λόγο.

ΜΙΧΑΗΛ ΚΡΙΤΣΩΤΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, πληροφορηθήκαμε κι εμείς το συγκεκριμένο γεγονός και θέλουμε να πούμε ότι κατ’ αρχάς και χωρίς πολλά λόγια το καταδικάζουμε. Πληροφορηθήκαμε ότι υπέστη μεμονωμένα ο άνθρωπος την επίθεση. Αναγνωρίστηκε προφανώς ως Βουλευτής. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο από μία λέξη: «Καταδικάζουμε».

Θέλω, όμως, να πω και το εξής: Σήμερα οι δρόμοι της Ελλάδας έγιναν μεγάλα και ορμητικά ποτάμια από ανθρώπους που διαδήλωσαν -όχι χωρίς αιτία- για την κρίση, για τον τρόπο που αυτή αντιμετωπίζεται, για το μνημόνιο, για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, για την καταδίκη που γίνεται στον ελληνικό λαό να κατηφορίζει ολοένα και περισσότερο κάτω από το όριο της φτώχειας και την αύξηση της ανεργίας. Και έχω την εντύπωση ότι αυτό το μεμονωμένο και καταδικαστέο γεγονός δεν θα πρέπει να το εκμεταλλευθούν κάποιοι, εν πάση περιπτώσει, με οποιονδήποτε τρόπο. Να επαναλάβω, όμως, ότι καταδικάζουμε το γεγονός απερίφραστα.

Ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Φίλιππος Πετσάλνικος): Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα σας παρακαλούσα να κάνετε μόνο την τοποθέτησή σας επ’ αυτού του θέματος και να συνεχίσουμε μετά με το νομοσχέδιο, αν δεν έχετε αντίρρηση.

Ο κ. Αποστολάτος έχει το λόγο επί αυτού του θέματος.

ΒΑΪΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ (ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Κύριε Πρόεδρε, να πω επί του γεγονότος ότι δεν είναι απλώς απαράδεκτο, είναι απάνθρωπο, είναι αντιδημοκρατικό, είναι αντιδεοντολογικό ό,τι συνετελέσθη και ότι με κάθε τρόπο είμαστε υποχρεωμένοι να διαφυλάξουμε την ασφάλεια, την ευταξία, που η δημοκρατία απαιτεί, ως πολίτευμα αυτής της χώρας που γεννήθηκε.

Σας ευχαριστώ πολύ και θα συνεχίσω επί του νομοσχεδίου αργότερα.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Φίλιππος Πετσάλνικος): Ευχαριστώ, κύριε Αποστολάτο.

Ο κ. Μπεντενιώτης έχει το λόγο για μία σύντομη δήλωση επ’ αυτού.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΕΝΤΕΝΙΩΤΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το Κοινοβούλιο είναι ο θεσμός της λαϊκής κυριαρχίας. Και αυτή η κυριαρχία, αναμφίβολα, πρέπει να είναι σεβαστή από όλους, απεριόριστα. Οι οποιεσδήποτε παραφωνίες είναι καταδικαστέες. Εμείς αρνούμεθα τη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Η συμμετοχική δημοκρατία για εμάς είναι η θέση μας.

Σας ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Φίλιππος Πετσάλνικος): Ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού ο κ. Παύλος Γερουλάνος έχει το λόγο.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Θα συμφωνήσω με τον κ. Τζαβάρα, αλλά θα πάω κι ένα βήμα παραπέρα. Θα πω ότι δεν είναι μόνο μία λέξη που καμμιά φορά κάνει μεγάλη διαφορά, αλλά κι ένα σημείο στίξης.

Στη μελοποίηση του ποιήματος του Σεφέρη, ο Μίκης Θεοδωράκης αφαίρεσε μία άνω τελεία. Ο ποιητής έλεγε «με τι καρδιά και τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας» και μετά από μία άνω τελεία έλεγε τη λέξη «λάθος». Ο συνθέτης μελοποίησε τη φράση αφαιρώντας την άνω τελεία και λέγοντας «πήραμε τη ζωή μας λάθος».

Ίσως και τα δύο είναι σωστά, αλλά έχουν διαφορά. Και η διαφορά είναι πάρα πολύ μεγάλη, όπως έχει διαφορά η διεκδίκηση από την απαξίωση, όπως έχει διαφορά η διαμαρτυρία από τη βιαιοπραγία. Ίσως η διαφορά είναι μόνο μία άνω τελεία που πρέπει να ξέρουμε πότε τη βάζουμε και ποτέ δεν τη βάζουμε και η επιλογή μας αυτή είναι ένδειξη του πολιτισμού μας.

Εύχομαι από βάθους καρδίας περαστικά στον κ. Χατζηδάκη.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Φίλιππος Πετσάλνικος): Ο κ. Μπεντενιώτης έχει το λόγο επί του νομοσχεδίου.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΕΝΤΕΝΙΩΤΗΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, με την ολοκλήρωση σήμερα της νομοθετικής διαδικασίας, της ψήφισης του νομοσχεδίου για την ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης, μπορούμε να ισχυριστούμε αβίαστα ότι όλη η διαδικασία αυτής της νομοθέτησης είναι μία απόδειξη, μία τεκμηρίωση, για τον τρόπο με τον οποίο η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θέλει να νομοθετεί.

Το σχέδιο νόμου συζητήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2010 στο Υπουργικό Συμβούλιο, αφού, βέβαια, είχε προηγηθεί μία ειδικά λεπτολογημένη επεξεργασία προφανώς για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Αμέσως μετά, από 26 Οκτωβρίου 2010, τίθεται σε δημόσια διαβούλευση μέχρι 4 Νοεμβρίου 2010. Από αυτήν τη διαβούλευση προκύπτουν τριακόσια ογδόντα σχόλια από εκατόν εξήντα οχτώ διαφορετικούς χρήστες και τα σχόλια αυτά, που υποβλήθηκαν, λαμβάνονται υπ’ όψιν για τη σχετική αναδιατύπωση μετά την οποία, στις 24 Νοεμβρίου 2010, κατατίθεται στη Βουλή.

(Στο σημείο αυτό την Προεδρική Έδρα καταλαμβάνει ο Γ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής κ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΡΓΥΡΗΣ)

Έτσι έχουμε την πρώτη επί της αρχής συζήτηση στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων στις 30 Νοεμβρίου 2010 και αμέσως μετά, στην 1η Δεκεμβρίου 2010, την ακρόαση των φορέων, μιας πλειάδας φορέων.

Πρόκειται για δέκα φορείς του χώρου που κρίθηκε από την επιτροπή ότι θα μπορούσαν να διαφωτίσουν τα μέλη της και να στηρίξουν την οποιαδήποτε αιτιολογία και συνηγορία για τις οποιεσδήποτε αναδιατυπώσεις.

Αμέσως μετά, την 1η Δεκεμβρίου 2010, έχουμε τη συζήτηση επί των άρθρων και στις 9 Δεκεμβρίου 2010 τη δεύτερη ανάγνωση επί των άρθρων στην επιτροπή. Εάν δούμε συνολικά όλες αυτές τις προτάσεις, τις αντιρρήσεις, τις παρατηρήσεις στο σύνολό τους, θα δούμε μια τεράστιας σημασίας επεξεργασία με τη διαδικασία μιας συμμετοχικής δημοκρατίας, η οποία φτάνει στην Κυβέρνηση, στον καθ’ ύλην αρμόδιο Υπουργό, ο οποίος με πολύ λεπτομερή αναφορά στην ομιλία του μας μίλησε για εβδομήντα πέντε βασικές, κυρίαρχες αλλαγές.

Αν σκεφτούμε πως στις πανεπιστημιακές σχολές των πολιτικών επιστημών διδάσκεται ότι η ποιότητα της νομοθετικής διαδικασίας προκύπτει από την αντιπαραβολή του κειμένου του νομοσχεδίου, που κατατίθεται στη Βουλή μ’ εκείνο που προκύπτει μετά από τις συζητήσεις και την ψήφιση στη δημοσίευση στο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης, θα μπορούμε να ισχυριστούμε για τη συγκεκριμένη αυτή περίπτωση της νομοθέτησης, ότι αυτή η αντιπαραβολή που θα προκύψει μετά τη δημοσίευση στο ΦΕΚ επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μας για μια διαδικασία που έλαβε υπ’ όψιν τις προτάσεις, τις τροποποιήσεις και τις αναδιατυπώσεις τόσο των φορέων, όσο και κυρίως των Βουλευτών. Αυτή η διαδικασία, επιβεβαιώνοντας αυτήν τη θέση της Κυβέρνησης και του Υπουργού για τη συμμετοχική δημοκρατία και τη συμμετοχή του πολίτη στη λήψη των αποφάσεων, τι δείχνει; Ότι το Κοινοβούλιο είναι στο ύψος των περιστάσεων, ακριβώς για να διαμορφώνει τη λαϊκή κυριαρχία στη νομοθέτηση της οποιασδήποτε διάταξης.

Καταληκτικά, η ψήφιση του νομοσχεδίου αφορά ένα θεσμικό πλαίσιο, για την ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης, αλλά και τη στήριξη του χώρου της κινηματογραφίας. Ευχή, δική μας, και θέση, είναι ότι πρέπει να προκύψει και η αναβάθμιση και η προοπτική της ανάπτυξης της παιδείας του πολιτισμού για τη χώρα μας, που μπορεί να μην είναι μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη –και γιατί να είναι;- δεν είναι μια μεγάλη οικονομική δύναμη, είναι αναντίρρητα, όμως, μια μεγάλη ηθική δύναμη, μια δύναμη του πολιτισμού και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στην παγκόσμια κοινωνία.

Κλείνοντας -δεν είναι σκόπιμο να επαναληφθεί, αλλά θα το επαναλάβω- το θεσμικό πλαίσιο του ν. 1597/1986, που ήταν για την εποχή εκείνη, μια πρωτοποριακή, ριζοσπαστική νομοθέτηση, σήμερα πια μετά από είκοσι πέντε χρόνια, χωρίς να έχει χάσει αυτήν τη σημασία του, για λόγους της τεχνολογικής εξέλιξης και της πρώτης κυρίαρχης εκείνης ψηφιακής τεχνολογίας, κρίνεται αναγκαίο να αλλάξει. Και εμείς, το ΠΑΣΟΚ. με συνέπεια στη συνέχεια αυτών των θέσεων, αυτού του τότε νομοθετικού πλαισίου, προχωρούμε σε αυτό το νέο νομοθετικό πλαίσιο, ακριβώς για να διασφαλίσουμε την ποιότητα στη συνέχειά της.

Δεν είναι, όμως, το θέμα που έχουμε, ένα θέμα νόμου πλαισίου υψηλής ποιότητας. Είναι κυρίως ένα θέμα εφαρμογής αυτού του νόμου και αποδοχής, καθώς και συμβολής αυτού του νόμου ως νομοθετικού πλαισίου, που είναι ειδικότερα σπουδαίο στην εφαρμογή της συνέχειας και από την Κυβέρνηση και από τη Δημόσια Διοίκηση, αλλά βασικά από την κοινωνία.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Η Διαρκής Επιτροπή Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων καταθέτει την έκθεσή της στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Εξωτερικών: «Κύρωση της Συμφωνίας Προσχώρησης στο Ευρωπαϊκό Κοινό Ταμείο Δυτικών Βαλκανίων, των γενικών όρων του Ευρωπαϊκού Κοινού Ταμείου Δυτικών Βαλκανίων και των όρων αναφοράς της Ενιαίας Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης του Επενδυτικού Πλαισίου Δυτικών Βαλκανίων».

Η Διαρκής Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου καταθέτει την έκθεσή της στην πρόταση νόμου αρμοδιότητας του Υπουργείου Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας «Ανάπτυξη Επιχειρηματικών Πάρκων».

Το λόγο έχει ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού κ. Βαΐτσης Αποστολάτος.

ΒΑΪΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ (ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είμαι και Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος σε μια τραγική μέρα, κάτω από τραγικές συνθήκες.

Οφείλω να ομολογήσω συμπληρωματικά στα λεγόμενά μου πριν, πως ζούμε ούτως ή άλλως σ’ ένα βίαιο σύμπαν. Ως μαιευτήρας γυναικολόγος σάς διαβεβαιώ ότι γεννιόμαστε μ’ ένα βίαιο τρόπο. Η αρμονία σε αυτό το σύμπαν που ζούμε γίνεται μουσική και η μουσική γίνεται τέχνη.

Είχα σημειώσει για τον πολλά σεβαστό –το λέω με κυπριακό ιδίωμα- Υπουργό Πολιτισμού που έχουμε, ένα σωρό πράγματα για αυτές τις γενναιόδωρες εβδομήντα πέντε -που στην πορεία έγιναν εβδομήντα επτά και τις φαντάζομαι ογδόντα- τροποποιήσεις σε αυτό το νομοσχέδιο, το πολύκοπον και πολύτροπον.

Είχα εκφράσει την ευχή να υπήρχε ομοφωνία σε αυτό το νομοσχέδιο, όπως επιβάλλεται για τη φύση του ιδίου του νομοσχεδίου του Υπουργείου αυτού και γι’ αυτήν την τέχνη του σινεμά, που τόσες πολλές ώρες αφιερώσαμε όλοι και χαλάλι του. Δεν θα υπεισέλθω στις λεπτομέρειες αυτές, γιατί ο ίδιος ο Υπουργός είπε ένα-ένα τα σημαντικά μια χαρά.

Ο συνάδελφος Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Λιάνης, ο οποίος μετά το Σεφέρη μάς θύμισε τον ελληνικό Ελληνισμό και ένα σωρό αξιόλογα πράγματα και προπαντός ο λόγος του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με υποχρεώνει να πάω σε αυτό που το σινεμά είναι, δηλαδή μια τέχνη κατ’ εξοχήν abstract, αφηρημένη τόσο, όσο και συγκεκριμένη στην ολοκλήρωσή της. Σαν hommage, αφιέρωμα αυτού που έγινε σήμερα στην ελληνική κινηματογραφία και στον Χατζηδάκη -τον Κωστή μας ούτως ή άλλως- θα σας απαντήσω και έτσι θα κλείσω τη θέση τόσο του κόμματός μου, όσο και την αυστηρά προσωπική μου, με τον τρόπο που ο κ. Τζαβάρας μίλησε και είπε τι το σινεμά είναι -και ο αρμόδιος Υπουργός επιβεβαίωσε- δηλαδή με ποίηση.

Θα δανειστώ τον Ράινερ Μαρία Ρίλκε που τον θεωρώ δάσκαλό μου, για τα γεγονότα που ζήσαμε. Θα σας πω, λοιπόν, ότι, αν η καθημερινότητα φαίνεται φτωχή με αυτά που ζούμε ως Έλληνες, μην την καταφρονήσετε. Έτσι λέει ο ποιητής. Καταφρονήστε τον ίδιο τον εαυτό σας, που δεν είναι αρκετά ποιητής και δεν μπορεί να καλέσει κοντά του τα πλούτη της.

Και για το νομοσχέδιο έχω να πω ότι, ένα έργο τέχνης είναι άξιο μόνο όταν ξεπηδά μέσα από μια ανάγκη. Αν θέλετε, το, ζω την τέχνη στο σινεμά είτε ως απλός πιστός, όπως εμείς, είτε ως δημιουργός, όπως οι σεναριογράφοι και οι άλλοι συνδημιουργοί του κινηματογραφικού έργου, σημαίνει ότι ο καιρός στο σινεμά δεν μετράει. Ένας χώρος δεν λογαριάζεται ούτε ένας χρόνος. Δέκα χρόνια είναι ένα τίποτα. Καλλιτέχνης θα πει να μη μετράς, να μη λογαριάζεις, να ψηλώνεις όπως το δέντρο που δεν βιάζει το χυμό του, που αδείλιαστο αψηφά τις ανοιξιάτικες μπόρες, χωρίς να φοβάται μήπως δεν έρθει το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι έρχεται. Έρχεται, όμως, μονάχα για εκείνους που ξέρουν να παραμένουν γαλήνιοι και ξέγνοιαστοι σαν να είχαν μπροστά τους την αιωνιότητα. Κάθε μέρα που έρχεται και φεύγει μου φέρνει αυτήν τη διδαχή. Διδαχή πληρωμένη με πόνους που τους χρωστώ, ωστόσο, χάρη στην υπομονή. Και τους χρωστώ χάρη. Υπομονή. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό.

Ο Υπουργός μας έδειξε πως άνθρωποι έχουν βρει για το κάθε τι την ευκολότερη συμβατική λύση και την ευκολότερη απ’ όλες τις εύκολες λύσεις. Είναι ωστόσο φανερό πως πρέπει να στεκόμαστε στο δύσκολο. Κάθε ζωντανή ύπαρξη, σ’ αυτό στέκεται. Είναι γόνιμη η μοναξιά επειδή είναι δύσκολη.

Δεν φταίει ο φόβος ή αν θέλετε είναι ο φόβος πριν και πάνω απ’ όλα, που μπροστά σε κάθε τι καινούργιο που δεν μπορούμε να προμαντέψουμε πώς θα είναι το τέλος, που δεν θα έχουμε το κουράγιο να αναμετρηθούμε μαζί του. Όμως μονάχα εκείνος που είναι προετοιμασμένος για όλα, που δεν αρνείται τίποτα ούτε και το αίνιγμα, μονάχα αυτός θα ζήσει τις σχέσεις ανθρώπου προς άνθρωπο σε όλη του τη ζωντάνια και σύγκαιρα θα φτάσει στο βάθος της δικιάς του ύπαρξης.

Δεν έχουμε, λοιπόν, κανένα λόγο να είμαστε δύσπιστοι απέναντι στον κόσμο μας, μιας και δεν είναι εχθρικός και ενάντιος. Αν υπάρχουν τρόμοι μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι τρόμοι δικοί μας. Αν υπάρχουν γκρεμνοί, δικοί μας γκρεμνοί είναι. Αν υπάρχουν κίνδυνοι, πρέπει να προσπαθήσουμε να τους αγαπήσουμε και η τέχνη ακόμα δεν είναι παρά ένας τρόπος ζωής. Μπορούμε, ζώντας έτσι κι αλλιώς, να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτήν, χωρίς να το ξέρουμε.

Κάθε τι πραγματικό βρίσκεται πολύ πιο σιμά της από τα ψευτοκαλλιτεχνικά επαγγέλματα, που δεν έχουν σχέση με την πραγματική ζωή και που, ενώ πιθηκίζουν την τέχνη, αρνούνται και προσβάλλουν έργω όλη της την υπόσταση.

Αυτό κάνουν πολλοί από τη δημοσιογραφία, όλοι σχεδόν οι κριτικοί και τρία τέταρτα αυτού που ονομάζεται «λογοτεχνία».

Καλωσορίζω το νέο νομοσχέδιο και υπερψηφίζω όλα αυτά που έχω πει.

Ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Ευχαριστούμε τον κ. Αποστολάτο.

Το λόγο έχει ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Μιχαήλ Κριτσωτάκης.

ΜΙΧΑΗΛ ΚΡΙΤΣΩΤΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, εγώ θα επαναλάβω για την επίθεση που δέχθηκε ο κ. Κώστας Χατζηδάκης, Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ότι αυτές οι μεμονωμένες ενέργειες που γίνονται, δεν έχουν καμμία σχέση και δεν πρέπει να έχουν καμμία σχέση ούτε με το λαϊκό κίνημα ούτε με τους αγώνες. Δεν είναι πολιτισμός του αγώνα αυτού του τύπου οι ενέργειες και είναι –το λέω ξανά- καταδικαστέες.

Ό,τι είπαμε χθες το είπε και σήμερα ο εισηγητής μας, κ. Τάσος Κουράκης, επί των ειδικών. Έτσι μου δίνει μία δυνατότητα να μπορέσω να πω και για ορισμένα πράγματα που είναι γενικότερα.

Όμως, θα μπω πάλι στον πειρασμό να πω, κύριε Υπουργέ, για ένα ερώτημα που θέσατε και είπατε: «Ποιός Υπουργός δεν θα ήθελε τους ανθρώπους του κλάδου ως συμβούλους του;». Εγώ θα δώσω μία απάντηση, που δεν τη θεωρώ θέσφατο, αλλά τη θεωρώ πιθανή: Ένας Υπουργός μίας κυβέρνησης που δεν έχει τον πολιτισμό ούτε σε πρώτη προτεραιότητα ούτε στις πρώτες προτεραιότητες. Θα σας πω κι ένα παράδειγμα που δεν είναι άμεσο, αλλά είναι παράλληλο και μπορεί να σημαίνει κάτι.

Προχθές -και μετά από πάρα πολλές φορές που έχουν γίνει παρόμοιες ερωτήσεις- έκανα μία επίκαιρη ερώτηση για τους ανθρώπους που δουλεύουν είκοσι τέσσερις μήνες στο Υπουργείο Πολιτισμού και μετά τους απαγορεύετε να ξαναδουλέψουν εσαεί σε όλη τους τη ζωή. Αυτό λέει ο νόμος. Είναι νόμιμο αυτό, λοιπόν, αλλά πρέπει να αλλάξει ο νόμος για να έρθουμε κάποτε και να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Και είπατε εσείς επί λέξει, γιατί έχω τα Πρακτικά της Βουλής -και δεν σας επιτίθεμαι, αντίθετα αναγνωρίζω την καλή σας πρόθεση- το εξής: «Δεν ξέρουμε κανέναν άλλον οργανισμό στον κόσμο, ο οποίος να προσλαμβάνει ανθρώπους, να τους εκπαιδεύει, να τους φέρνει σ’ ένα επίπεδο γνώσης πολύ καλύτερο ενδεχομένως και απ’ αυτό που μπορείς να πάρεις μέσα από ένα πανεπιστημιακό πτυχίο και μετά από λίγο καιρό να τους λέει ότι τώρα έληξε και πρέπει να φύγετε από τη δουλειά. Αντίθετα, αυτό θεωρούμε ότι είναι μία πηγή πλούτου για το ελληνικό δημόσιο και προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, έτσι ώστε το δημόσιο να μην χάσει τα μεγάλα πλεονεκτήματα που έχει, έχοντας τέτοιο πλούτο μέσα στο ανθρώπινο δυναμικό του».

Ενώ, λοιπόν, αναγνωρίζει ο συγκεκριμένος Υπουργός κ. Γερουλάνος αυτό –και εγώ συμφωνώ μαζί του και νομίζω συμφωνούν και αυτοί οι άνθρωποι και συμφωνεί και η πραγματικότητα- βλέπετε ότι αυτοί οι άνθρωποι ωθούνται στο να κάνουν έναν αγώνα, που μετά δυσφημίστηκε και ειπώθηκε ότι δυσφημίζει την Ακρόπολη, τη χώρα κ.λπ..

Όταν δεν μπορείς μέσα σε μια Κυβέρνηση, που έχει άλλες προτεραιότητες, να κάνεις κάτι, τότε πραγματικά δεν θέλεις να έχεις αυτούς ως συμβούλους. Γιατί θα σε συμβουλεύσουν να κάνεις πράγματα που δεν θα μπορείς να κάνεις, όχι ίσως επειδή δεν θέλεις, αλλά επειδή δεν μπορείς να κάνεις μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο, το κυβερνητικό και στο ευρύτερο πλαίσιο της κρίσης.

Έχουμε, λοιπόν, σήμερα απεργία και θα σας έλεγα ότι είναι πανελλαδική και πανεργατική. Εμείς είχαμε προτείνει τέτοιες ώρες να σταματάει κάποια στιγμή λίγο και η Βουλή, έτσι συμβολικά, για να αντιστοιχηθεί σε εκείνο που καμμιά φορά μας κάνει να έχουμε διάσταση με την κοινωνία. Συμβολικά λέω, δεν λέω ότι αυτή είναι η λύση. Μία ταινία του Αϊζενστάιν μού θύμισε κάποιον που τον ρώτησε κάποιος άλλος και του είπε: «Εσύ θα απεργήσεις;» Και του απάντησε: «Είμαι φύσει απεργός».

Ανάμεσα σ’ αυτόν τον εργατισμό, την αγωνιστική έξαρση κ.λπ., εμείς έχουμε περιπέσει σε κάτι άλλο και δεν μας ενδιαφέρει ό,τι κι αν γίνεται απέξω. Με αυτό –προς Θεού!- μην θεωρηθεί ότι δικαιολογώ κάτι. Απλά λέω ότι κάτι θα έπρεπε να γίνεται διαφορετικά, το σύστημα πρέπει να αλλάξει. Δε θα αλλάξει από μεμονωμένες ενέργειες, θα αλλάξει μέσα από μαζικούς κοινωνικούς αγώνες. Πρέπει να γίνει αυτό και αν δεν γίνει τότε θα έχουμε άλλα που θα είναι χειρότερα.

Θέλω να πω και κάτι ακόμα που είπε στην προηγούμενή του ομιλία, προχθές δηλαδή, στο κλείσιμο που έκανε και που εξέφρασε μία γενικότερη διάθεση, ο κύριος Υπουργός και που κι εγώ θεωρώ σωστό. Μίλησε για τον κίνδυνο, για αποστασιοποίηση. Δηλαδή, εμείς μπορεί να νομοθετούμε, μπορεί να λέμε κάποια πράγματα, αλλά από την άλλη πλευρά δεν ξέρω αν είμαστε δεμένοι με την κοινωνία και αν τραβάμε προς τα μπρος. Αυτό, λοιπόν, είναι ένα ζήτημα.

Άρα δεν με ενδιαφέρει μόνο αν το νομοσχέδιο αυτό έχει θετικά. Με ενδιαφέρει το μεγάλο κενό που έχει από την εποχή της Μελίνας μέχρι σήμερα, με ενδιαφέρει αυτή η απουσία που υπήρχε όλο αυτό το διάστημα και από ένα νομοσχέδιο για τον πολιτισμό, αλλά και γενικότερα από δράσεις για τον πολιτισμό από την πλευρά των νομοθετούντων της Βουλής κυρίως, αλλά και των κυβερνήσεων.

Επίσης, είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό που είπε ο κύριος Υπουργός, το παράδειγμα δηλαδή, που έφερε πάλι προχθές, της Αθηνάς. Θέλω να πω ότι αυτή είναι η μία πλευρά, του καλλιτέχνη και του παραγωγού.

Θέλω να πω όμως ότι από την άλλη πλευρά –και συγχωρείστε με που χρησιμοποιώ άλλους ομιλητές, νομίζω ότι είναι λίγο διαδραστικό αυτό- είπε ο Κώστας Καζάκος –παραλίγο να πω «ο κ. Καζάκος», αλλά νομίζω ότι πρέπει να τον λέμε «Κώστα Καζάκο» …

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Κύριος είναι και να το λέτε.

ΜΙΧΑΗΛ ΚΡΙΤΣΩΤΑΚΗΣ: Είναι κύριος, αλλά είναι και μία προσωπικότητα. Εγώ θα επιμείνω. Είναι ο Κώστας Καζάκος, γιατί δεν χρειάζεται τον προσδιορισμό, τον έχει. Είναι μία προσωπικότητα διαχρονική και το απέδειξε η προχθεσινή του ομιλία, μαζί με τα υπόλοιπα.

Θέλω να σας πω, λοιπόν, ότι είναι και η άλλη πλευρά. Όχι απλά το άλλο μέρος, αλλά είναι το άλλο μέρος, στο οποίο απευθύνεται η τέχνη. Δηλαδή αν αυτή η τέχνη, η όποια τέχνη, δεν απευθύνεται στον λαό, στην κοινωνία έστω σε κομμάτια της, αλλά στην κοινωνία, τότε πού απευθύνεται και για ποιον;

Θα σας πω ότι αυτό είναι το σημαντικό σημείο. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι ανεξάρτητη από την κοινωνία και την κατάστασή της; Όχι, ποτέ! Ποια είναι η κατάσταση της κοινωνίας σήμερα; Είναι κάτι το πολύ σημαντικό, γιατί μέσα εκεί είναι κι ο ευρύτερος καμβάς μέσα στον οποίο θα κινηθεί η φιλοσοφία, το νομοσχέδιο, οι τεχνικές, η εφαρμογή του και τα πάντα προφανώς.

Σήμερα, λοιπόν, έχουμε τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων για ένα νομοσχέδιο, το έβδομο που ήρθε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Αυτό έχει σχέση με τον κινηματογράφο, γιατί ήρθε με κινηματογραφική ταχύτητα, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Δεν θα είναι υπερβολή ότι είναι θέμα πολιτικής κουλτούρας και θέμα πολιτισμού, έτσι που εξελίσσονται -και για να το πω καλύτερα- έτσι που καταντούν αυτά τα πράγματα και υποβαθμίζουν και το Κοινοβούλιο και όλα τα υπόλοιπα.

Θα σας πω όμως δύο σημεία απ’ αυτό το νομοσχέδιο, που νομίζω ότι είναι σημαντικά. Το πρώτο είναι οι περικοπές για δεύτερη φορά στα ερευνητικά κέντρα και στους ερευνητές 10%, 20% και 30%.

Θα σας πω για το έγγραφο που κατέθεσα εδώ χθες στη Βουλή από το ΙΤΕ που ήρθε από το Ηράκλειο –από εκεί που έρχομαι και εγώ- που λέει ότι δεν μπορούμε του χρόνου να λειτουργήσουμε τα ερευνητικά προγράμματα. Ο πολιτισμός μας, ο πολιτισμός της έρευνας και της τεχνολογίας, η εποχή της έρευνας και της τεχνολογίας στην Ελλάδα που είναι ο ουραγός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δέχεται κι αυτό το πλήγμα.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Θα μου δώσετε λίγο χρόνο ελπίζω, κύριε Πρόεδρε.

Το δεύτερο που θα πω είναι ενδεικτικό, τροχιοδεικτικό της ταξικότητας και το με ποιους είναι και με ποιους δεν είναι, ποιους χτυπάει και ποιους ωφελεί αυτή η Κυβέρνηση και αφορά το 30% που έγινε 20% και στο τέλος 0% για τη φορολογία των διαφημίσεων.

Θα έλεγα ότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό του μεγάλου κάδρου μέσα στο οποίο κινείται το νομοσχέδιο, για το οποίο συζητάμε σήμερα.

Στην εποχή της κρίσης κανείς δεν μπορεί να λέει ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό. Ευτυχώς, βέβαια, αυτό δεν ακούστηκε εδώ. Όποιος το λέει, θα έλεγα ότι έχει άδικο. Είναι φανερό. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να λέει ότι θα συζητά για την τέχνη, για την παραγωγή και για τον κινηματογράφο, χωρίς να συνεκτιμά την κρίση και τις αλλαγές προς το χειρότερο σε αυτήν την κοινωνία.

Πρώτον, είχαμε δεκατέσσερις μήνες καθυστέρηση. Δεν τηρήθηκε το πρόγραμμα των πρώτων εκατό ημερών.

Δεύτερον, αυτό το νομοσχέδιο δεν νομίζω ότι έρχεται να συναντήσει –έστω πολύ καθυστερημένα- το νομοσχέδιο της Μελίνας. Επ’ ουδενί δεν έρχεται να το κάνει.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Κύριε Πρόεδρε, θέλω να πω κάτι για την πολιτιστική εξαίρεση. Είχα μια διαδικτυακή συνομιλία με ανθρώπους της τέχνης, σκηνοθέτες κ.λπ.. Θα σας πω κάτι που θεωρώ ότι είναι έλλειμμα στην προχθεσινή και στη σημερινή συζήτηση και γι’ αυτό θα σας παρακαλούσα να σταθούμε, όχι στον τύπο, αλλά στην ουσία. Η πολιτιστική εξαίρεση είναι κάτι που μοιάζει με τη θετική διάκριση, όταν μιλούμε για τις γυναίκες, για το άλλο φύλο. Στην προχθεσινή συζήτηση δεν έγινε καμμιά αναφορά, όπως θα όφειλε, στο ότι στις συμφωνίες για το παγκόσμιο εμπόριο αναγνωρίζεται η ιδιαιτερότητα της πολιτιστικής δραστηριότητας και εξαιρείται απ’ όλες τις άλλες οικονομικές ρυθμίσεις της GATT ως προς τη δυνατότητα των χωρών να ενισχύουν τον πολιτισμό τους.

Ξέρετε τι θέλω να πω με αυτό, κύριε Υπουργέ; Ότι αυτό που είδε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό για το οποίο έκανε εξαίρεση, θετική διάκριση στη GATT, της οποίας η φιλοσοφία είναι σκληρή, γιατί είναι εμπορική, νομίζω ότι δεν το έχουμε κάνει εμείς εδώ τόσο θαρραλέα σε αυτό το νομοσχέδιο.

Δεύτερον, το μόνο που θα επαναλάβω απ’ αυτά που είπε ο Τάσος Κουράκης είναι ότι τα τέσσερα μέλη διορίζονται, κατά τη γνώμη μας, από τον Υπουργό και τα υπόλοιπα τρία, βάσει εκλογής τους, από τα αντιπροσωπευτικότερα συλλογικά όργανα των κινηματογραφιστών, όχι για να αθροιστούν αυτοί που έχουν διαιρεθεί, αλλά για να ενωθούν τα διεστώτα. Δεν είναι θέμα νόμου το να το κάνουμε, αλλά είναι ότι είτε βοηθάς στο να συνεχιστεί η διαίρεση είτε βοηθάς στο να υπάρξει μια ένωση, ώστε να μπορείς να έχεις απέναντι στην κοινωνία τους ειδικούς, για να σε συμβουλεύουν. Είμαι κατά της δικτατορίας των ειδικών, αλλά πάντα είμαι υπέρ του να ακούς τους ειδικούς και μάλιστα, πάρα πολύ σοβαρά. Όχι, όμως, να αποφασίζουν αυτοί, γιατί τότε δεν θα υπάρχει η πολιτική.

Τέλος, θέλω να σας πω ότι καταψηφίζουμε την τροπολογία για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ» για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους. Δεν θα τους αιτιολογήσω. Αρχικά, γιατί υπήρχε προχειρότητα και έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδιασμού και τελικά, υπήρχε καθυστέρηση στη ρύθμιση της νέας υπηρεσιακής κατάστασης, στις νέες αυτοδιοικητικές δομές που προέκυψαν, στις περιφέρειες και στους καλλικρατικούς δήμους.

Να πω ότι οι προϊστάμενοι, μέχρι να συγκροτηθούν τα νέα υπηρεσιακά συμβούλια –τελική ημερομηνία είναι η 31η Δεκεμβρίου 2011- θα οριστούν από πολιτικά πρόσωπα –απαράδεκτο!- και ότι από την παραπάνω κατάσταση θα προκύψει σύγχυση, μπερδέματα και όλα τα υπόλοιπα. Γι’ αυτό δεν το υπερψηφίζουμε.

Αντίθετα, κύριε Υπουργέ, αν δεν μπορείτε σήμερα να ψηφίσετε για το εικοσιτετράμηνο των αρχαιολόγων, εμείς θα θέλαμε να μας πείτε τουλάχιστον ένα χρονοδιάγραμμα. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι δικό σας θέμα. Είναι θέμα και άλλων Υπουργείων και της οικονομικής συγκυρίας. Όμως, αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται, γιατί θα ξαναφέρει, δικαιολογημένα, κόσμο –δεν λέω στην Ακρόπολη- σε απόγνωση, που θα μπορούν να κάνουν όλα αυτά που εσείς λέτε ότι θέλετε να αποφύγετε, αλλά δεν κάνετε κάτι, ως Κυβέρνηση, για να τα αποφύγετε.

Εν πάση περιπτώσει, νομίζω πως ο εισηγητής μας μίλησε για όλα τα υπόλοιπα. Έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις. Η διαφορά μας νομίζω ότι είναι στη φιλοσοφία,δηλαδή πως, χωρίς να φαίνεται, υπάρχει αυτό το άρωμα –δεν είναι άρωμα, αλλά δεν θέλω να πω μία άλλη λέξη- της εμπορευματοποίησης, που την αφήνετε να συστοιχηθεί με την εμπορευματοποίηση, που αφήνετε να υπάρχει και στην ελληνική κοινωνία.

Ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Το λόγο έχει η εισηγήτρια του ΠΑΣΟΚ, κ. Ζούνη.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΖΟΥΝΗ: Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε. Μόνο τρία λεπτά θα χρειαστώ.

Είναι μία τραγική ειρωνεία. Ήθελα να πιάσω τη σκυτάλη, το νήμα από εκεί που το άφησε η Χρύσα Αράπογλου περί πραγματικότητας και χαριτολογώντας να συμπληρώσω ότι η πραγματικότητα, κατά την κβαντική επιστήμη, είναι μία πρόθεση συνείδησης. Αυτό συνέπεσε να ερμηνευτεί στην πράξη αμέσως μετά το δυσάρεστο συμβάν. Πρόθεση συνείδησης, βία -όλα τα σχόλια έρχονται και δένουν- και έλλειμμα πολιτισμού.

Οι ώρες αυτές που περνάμε είναι για όλους πολύ βεβαρημένες ψυχολογικά. Όμως, επειδή με άγγιξαν μερικά σχόλια που αφορούν την ποιότητα του νομοσχεδίου, δεν θα μπορούσα να τα αφήσω ασχολίαστα, ακριβώς γιατί ο χώρος μου, η οικογένειά μου είναι το θέατρο και ο κινηματογράφος.

Όλοι μιλούν για τους δύο βασικούς πυλώνες του κινηματογραφικού έργου: το σκηνοθέτη και το σεναριογράφο. Τους σέβομαι. Με καθοδηγούν. Δουλεύω μαζί τους.

Αν θέλουμε να πιάσουμε αυτό το θέμα -ευχαρίστως να το πιάσουμε από το ν. 2121/1993- βλέπω μια μεροληψία. Πείτε μου δηλαδή μια ταινία που, αν βγάλουμε το πρόσωπο του ηθοποιού, υπάρχει. Θέλω να πω ότι σε όλα τα σχόλια περί των δύο πυλώνων λείπει παντελώς από την εικόνα ο ηθοποιός.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Εγώ δεν είπα κάτι τέτοιο.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΖΟΥΝΗ: Εντάξει, πλην του κ. Τζαβάρα. Αυτό είναι ένα σχόλιο που έπρεπε να γίνει, γιατί είμαι ηθοποιός και αγαπώ τον κινηματογράφο.

Θέλω να αναφερθώ και σ’ ένα άλλο σχόλιο του αγαπητού συναδέλφου κ. Τζίμα -δυστυχώς, αυτήν τη στιγμή λείπει- ο οποίος αιφνιδιάστηκε πάρα πολύ έντονα και δυσάρεστα από τη συνειδητοποίηση ότι υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε στον κύριο Υπουργό: Καλά, εσείς μπορεί να μην ξέρετε από το χώρο, αλλά οι δύο-τρεις άνθρωποι που έχετε δεν σας ενημερώνουν; Αυτοί οι δύο-τρεις άνθρωποι πώς ανέχονται αυτό το έλλειμμα δημοκρατίας;

Αυτό το σχόλιο ήταν λίγο τραβηγμένο. Βεβαίως, κύριε Πρόεδρε, δεν έχουμε το χρόνο να ξαναπούμε όλη αυτήν τη συζήτηση από το μικρόφωνο. Θα τον ενημερώσουμε για τις συζητήσεις και τις απαντήσεις επί του θέματος της δημοκρατίας που έχουν γίνει επί ώρες. Πάλι, όμως, αναρωτήθηκα εάν η πολύ αγαπημένη σύζυγός του -είναι συναδέλφισσά μου και έχουμε βρεθεί μαζί πάνω στη σκηνή- δεν του έχει πει ότι για το θέατρο στις αντίστοιχες επιτροπές δεν υπάρχει θέμα αιρετού ή συνδικαλιστή. Αυτό δεν έχει παρατηρηθεί από κανέναν εδώ μέσα. Αυτές οι επιτροπές δίνουν επιχορηγήσεις στο θέατρο και πάντα κάποιοι σπουδαίοι θεατράνθρωποι, με όλες τις κυβερνήσεις, στηρίζονται και έτσι πρέπει. Όμως, καμμία ένσταση δεν άκουσα γι’ αυτό το θέμα, δηλαδή για τις επιτροπές θεάτρου.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας της κυρίας Βουλευτή)

Τελειώνοντας σε τριάντα δευτερόλεπτα, θέλω να πω στον πολύ αγαπημένο κ. Ζιώγα, επειδή συνέδεσε τους ανθρώπους εγνωσμένης αξίας με τους κοσμοπολίτες και αυτό είναι λίγο οδυνηρό…

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Ο κοσμοπολιτισμός είναι έννοια ταξικής φύσης.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΑΣΟΥΛΑΣ: Αν είσαι κομμουνιστής. Εγώ δεν είμαι.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΖΟΥΝΗ: Ναι, ξέρω. Όμως, όταν μιλάμε για ονόματα όπως ο Ερίκ Ρομέρ, ο Αντρέι Ζουλάφσκι, ο Φεντερίκο Φελίνι, ο Φράνσις Φόρντ Κόπολα, ο Εμίρ Κουστουρίτσα, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Κώστας Γαβράς, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Άντονυ Χόπκινς, η Μέρλιν Στριπ, η Βανέσα Ρεντγκρέιβ -θα μπορούσα να συνεχίσω για πολλή ώρα- δεν νομίζω ότι αν μια πολιτεία μπορούσε να τους έχει στη χάραξη της κινηματογραφικής πολιτικής της, θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε κοσμοπολίτες και όλο το σύστημα κοσμοπολιτικό.

Για να μην αδικήσω τους νεότερους, θα είχα να αναφέρω και ονόματα νεοτέρων καλλιτεχνών, που το κύρος τους σιγά-σιγά εδραιώνεται και εν δυνάμει είναι περιουσία του ελληνικού σινεμά. Αναφέρομαι σε σκηνοθέτες, ηθοποιούς, διευθυντές φωτογραφίας. Τελείως τυχαία –επειδή ακούστηκαν ξένα ονόματα- θα αναφέρω τη Θέμιδα Μπαζάκα, το Γιώργο Αρβανίτη και το Λευτέρη Παυλόπουλο, που είναι χιλιοβραβευμένοι, την Ελένη Καραΐνδρου. Αναφέρω τυχαία κάποιες αξίες, κάποιες προσωπικότητες. Πραγματικά δεν διαλέγεις αυτόν το χαρακτηρισμό σαν πρώτο.

Αυτά είχα να πω. Είναι μερικά ποιοτικά που με ερεθίζουν. Ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Το λόγο έχει ο εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας κ. Δαβάκης.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, κατ’ αρχάς, θέλω και εγώ να εκφράσω τη λύπη και την οδύνη, εξαιτίας της άνανδρης προσβολής ενός μέλους της Αίθουσας αυτής, και να πω ότι αυτό είναι η συνέπεια της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, όπως έχει σχεδιαστεί και σχηματιστεί τα τελευταία χρόνια απέναντι στο Κοινοβούλιο και στους Έλληνες Βουλευτές.

Λυπούμαι που θα το πω και φοβάμαι πάρα πολύ, αλλά θα υπάρξουν και συνέχειες, εξαιτίας αυτού του θλιβερού και τραυματικού γεγονότος για τη δημοκρατία. Προάγγελος αυτού του γεγονότος ήταν πριν από λίγο η κ. Αράπογλου, αναφερόμενη στα δημοσιεύματα της λεγόμενης διεθνούς διαφάνειας, τα οποία προσβάλλουν στην καρδιά της τη δημοκρατία, την ελληνική δημοκρατία, το ελληνικό Κοινοβούλιο και κατ’ επέκταση τη λαϊκή κυριαρχία.

Η λαϊκή κυριαρχία δεν εκπροσωπείται ούτε από τους κουκουλοφόρους ούτε από όλους εκείνους που εκφράζουν τη βία, τη βαναυσότητα, τις προσβολές και τα χτυπήματα. Η λαϊκή κυριαρχία εκπροσωπείται μόνον από εμάς και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι και πολλοί από αυτά τα μέλη αυτής της Αίθουσας. Να το συνειδητοποιήσουμε, δηλαδή. Μπορεί να υπάρχουν ζιζάνια, μπορεί να υπάρχουν πρόσωπα τα οποία, ενδεχομένως, να μην έχουν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, αλλά πάνω απ’ όλα αυτό το οποίο προέχει είναι να προφυλάξουμε το θεσμό της δημοκρατίας, της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και το θεσμό για τον οποίο ο λαός μας έχει αγωνιστεί στους αιώνες.

Κύριε Υπουργέ, πέφτοντας η αυλαία αυτού του νομοσχεδίου θα ήθελα να σας πω ότι εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας υπήρξαν συγκεκριμένες προτάσεις, υπήρχε θετικό, συναινετικό πνεύμα, το οποίο αντιμετώπισε τη δική σας κάθετη στάση στην καρδιά του νομοσχεδίου. Μία στάση που την αποδέχομαι, διότι εσείς έχετε τη νομοθετική πρωτοβουλία, αλλά και τη σχετική πλειοψηφία για να την επιβάλετε, αλλά δεν μπορεί να πει κανένας ότι εμείς δεν προστρέξαμε, δεν προσχωρήσαμε σε αυτό το διάλογο, έχοντας συγκεκριμένες θέσεις.

Και λαμβάνοντας υπ’ όψιν μου αυτά τα οποία προείπε και ο Πρόεδρος κ. Κακλαμάνης και στεκόμαστε πάντοτε σε αυτό, δεν μπορεί να μιλούμε για διαφάνεια όταν βγάζουμε την πηγή της διαφάνειας, που είναι ο αιρετός από κάθε σώμα, από κάθε συλλογικό όργανο, από κάθε όργανο λήξεως αποφάσεων. Σαφέστατα, από τότε που συνεστήθη ο νόμος της Μελίνας Μερκούρη μέχρι σήμερα υπήρξαν στρεβλώσεις, υπήρξαν διαπλοκές, υπήρξαν λανθασμένες επιλογές, υπήρξαν ασθένειες, βαριές ασθένειες στα συλλογικά σώματα και με τους αιρετούς.

Αλλά η λογική –όπως προείπα- να εξαφανίζουμε τους αιρετούς, να δημιουργούμε μονοκρατορίες ενός ανθρώπου, ο οποίος θα παίρνει αποφάσεις χρηματοδότησης δημιουργών, ο οποίος θα παίρνει εντολές όχι από τον κ. Γερουλάνο, αλλά από οποιονδήποτε Υπουργό διαδεχθεί τον κ. Γερουλάνο, αντιλαμβάνεστε ότι αυτό εμάς, ως δημοκρατικό κόμμα, μας βρίσκει τελείως αντίθετους.

Αντιλαμβάνεστε ότι τα συγκεκριμένα σημεία, τα οποία αποτελούν και την καρδιά του νομοσχεδίου, μας έκαναν να έχουμε τη γενική αντίθεση σε αυτές τις συγκεκριμένες επιλογές, τις οποίες εσείς σήμερα υιοθετείτε εν είδει ενός γιατρού, ο οποίος προσπαθεί να καυτηριάσει καρκινώματα, νεοπλασίες οι οποίες ενδεχομένως αναπτύχθηκαν. Θα μας βρείτε, λοιπόν, και μας βρίσκετε αντίθετους.

Όσον αφορά το ότι ακούσατε ή άκουσαν οι συνεργάτες σας πολλούς από τους ανθρώπους του χώρου, έχω να σας πω ότι όπως διεφάνη από τη δεύτερη συνεδρίαση της επιτροπής μας, οι περισσότεροι εξ αυτών ή ήταν παραπονούμενοι εξαιτίας τού ότι δεν ακούστηκαν ή ήταν τελείως αντίθετοι σχετικά με το νομοσχέδιο. Υπήρξαν και κάποιοι οι οποίοι δεν εκπροσωπούσαν θεσμοθετημένο φορέα –και μιλώ για την «ΟΜΙΧΛΗ»- οι οποίοι συνετάχθησαν αμέριστα με τις επιλογές σας και είναι, βέβαια, δικαίωμά τους.

Από εκεί και μπρος –κλείνοντας- θέλω να σας πω ότι η Νέα Δημοκρατία έχει μία ιστορία στο χώρο του κινηματογράφου. Η τελευταία πενταετής κυβερνητική θητεία της Νέας Δημοκρατίας εκπόνησε συγκεκριμένο νομοσχέδιο, το οποίο συνεχίζετε εσείς να αρνείστε. Θα σας το στείλω, για να το δείτε. Το πρόλαβαν οι εξελίξεις, το πρόλαβαν οι εκλογές επί Υπουργίας του νυν Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας του κ. Σαμαρά και δεν εδόθη η δυνατότητα να έρθει στη Βουλή. Εν πάση περιπτώσει, όμως, υπήρξε και ο διάλογος, υπήρξε και η ευαισθησία να ακουστούν όλοι οι φορείς, υπήρξε συγκεκριμένο συνέδριο που έγινε επί υπουργίας Βουλγαράκη, που συμμετείχαν όλοι οι φορείς του χώρου, υπήρξε γενικά μια κινητικότητα και μία ευαισθησία στο να ακουστούν όλες οι προτάσεις, κάτι το οποίο σήμερα με τη δική σας πρωτοβουλία δεν υπήρξε.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Ο κ. Ιωάννης Ζιώγας, Βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, έχει το λόγο.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Θα αναφερθώ στον κοσμοπολιτισμό, που είναι ένας ιδεολογικός σύγχρονος όρος και έχει να κάνει και με φυσικά πρόσωπα, αλλά και με κοινωνικές ομάδες, που αφαιρεί την ταξικότητα, αναιρεί τις αντιθέσεις, ούτως ώστε να μετατρέπει θύματα και θύτες σε «μία ευχάριστη ατμόσφαιρα», όπως έλεγε ο αξέχαστος Ντίνος Ηλιόπουλος. Περί τούτου πρόκειται και όχι χαρακτηρισμός συγκεκριμένων προσώπων.

Κατά τη διάρκεια της εισήγησής μας αναφέραμε ότι διαχρονικά τα νομοσχέδια για τον κινηματογράφο και τον πολιτισμό αποτελούν κρίκους μιας συγκεκριμένης αλυσίδας, που ο τελευταίος κρίκος είναι το σημερινό νομοσχέδιο.

Επίσης, δεν είμαστε αυτοί που μεταξύ δύο αρνήσεων επιλέγουμε τη λιγότερο κατηγορηματική. Άλλωστε, εδώ δεν ισχύει η αρχή ότι έλλειψη επί έλλειψη ποιεί δημιουργία. Έχουμε άθροισμα και όχι γινόμενο δύο αρνήσεων ή άρτιου αριθμού αρνήσεων, ώστε να προκύψει ένα θετικό αποτέλεσμα.

Έχουμε ως Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας πρόταση για τον κινηματογράφο, την οποία έχουμε ολοκληρωμένα καταθέσει στο χώρο των δημιουργών του κινηματογράφου, καθώς επίσης και εν συντομία κατά τη διάρκεια των συζητήσεων στην επιτροπή μας.

Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Ολοκληρώνουμε με τον ειδικό αγορητή του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αναστάσιο Κουράκη.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΟΥΡΑΚΗΣ: Θα ήθελα και με την αφορμή της παρουσίας του Υφυπουργού Τουρισμού, να δοθεί μία απάντηση και στην τροπολογία που έχουν καταθέσει και σε επίκαιρη ερώτηση που είχε ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μιχάλης Κριτσωτάκης γύρω από το θέμα των αρχαιολόγων.

Είναι εξαιρετικά μείζον θέμα. Αναφέρομαι στο εικοσιτετράμηνο -νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε και ελλειπτικά- που αφορά όχι μόνο αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και το ίδιο το θέμα της διαφύλαξης των αρχαιοτήτων, της συντήρησης, της ανάδειξης, της αξιοποίησης εν γένει. Θα παρακαλούσα να είχα μία απάντηση με έναν τρόπο και αν είναι δυνατόν, να είναι θετική. Καταλαβαίνω τις δυσκολίες, αλλά είναι εξαιρετικής προτεραιότητας.

Το δεύτερο που ήθελα να πω είναι σχετικά με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Επειδή δεν κατάλαβα ακριβώς, διαπίστωσα ότι ο Υπουργός είπε ότι προσχωρεί στην αντίληψη ότι πρέπει να υπάρχει διαγωνιστικό τμήμα, αλλά έχω την εντύπωση ότι άκουσα και ένα «αλλά». Τέλος πάντων, επειδή δεν θέλω να παρερμηνεύω, θα παρακαλούσα να διατυπωθεί με σαφήνεια, για να καταλαβαίνουμε τουλάχιστον και τι θα ψηφίσουμε, εάν αυτό που είπε, δηλαδή ότι θα ισχύει διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ, θα αποτυπωθεί στο νόμο.

Και πάω στο τελευταίο θέμα, την καρδιά του νομοσχεδίου, το οποίο είναι ποιος θα κάνει κουμάντο τελικά στη διαχείριση και στην πολιτική για στο διοικητικό συμβούλιου του Κέντρου Κινηματογράφου. Αν κατάλαβα πάλι καλά –και δεν θέλω να παρερμηνεύω- ο Υπουργός χρησιμοποίησε ένα χαρακτηρισμό που είναι πολιτικός χαρακτηρισμός, ότι η θέση η δική μας και η δική μου γύρω από το ζήτημα -επειδή μιλήσαμε για συμμετοχή των αιρετών- ήταν ότι χαϊδεύουμε τα αυτιά. Είναι πολιτικός χαρακτηρισμός, προφανώς με απαξία.

Θα μπορούσα να ανταπαντήσω με επίσης πολιτικό χαρακτηρισμό ότι επτά στους επτά διορισμένους δείχνει μία περιφρόνηση στους ανθρώπους του σινεμά, με την έννοια ότι δεν είναι σε θέση να ορίζουν τους εκπροσώπους τους και αυτό μαζί με το ότι ο γενικός διευθυντής, ο οποίος όπως ξέρουμε έχει υπερεξουσίες, μπορεί να είναι πρόσωπο αναγνωρισμένου κύρους από το χώρο του ελληνικού ή παγκόσμιου κινηματογράφου. Εδώ πια δεν πάμε σε ένα πρόσωπο από τον ελληνικό χώρο, πάμε και σ’ ένα πρόσωπο του παγκόσμιου κινηματογράφου.

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

Την ανοχή σας για λίγο, κύριε Πρόεδρε.

Ξέρετε, αυτή η αντίληψη έρχεται σε απόλυτη συνάφεια με αυτό που επιχειρείται και στο χώρο της παιδείας, στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπου από το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, όπου εκλέγονται οι πρυτάνεις, η σύγκλητος, που συμμετέχουν οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, προτείνεται στη διαβούλευση –είναι ένας λόγος που δεν προσήλθαμε εμείς ως κόμμα στη διαβούλευση και στη διακομματική συζήτηση- ένα σώμα, όπου θα περιέχει και ανθρώπους από τον επιχειρηματικό κόσμο και, και, και. Δηλαδή, περίπου αναγνωρίζεται ότι αν κάτι δεν πάει καλά –δεν ισχυριζόμαστε ότι όλα πάνε καλά στο πανεπιστήμιο- τότε «θα πρέπει να σας καταργήσουμε και εμείς να σας διοικήσουμε». Και ακόμη χειρότερα, «να σας διοικήσουμε με ανθρώπους που θα φέρουμε απ’ έξω». Και στην προκειμένη περίπτωση το «απ’ έξω» σημαίνει και εξωτερικό.

Θα μου επιτρέψετε, κύριε Υπουργέ, να πω ότι ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύσατε την άποψη των κομμάτων όλων των πτερύγων της Βουλής γύρω από το συγκεκριμένο άρθρο –αναφέρομαι στο κομμάτι της διοίκησης- δεν ήταν ορθός όσον αφορά την αλήθεια. Το γεγονός ότι ο ΛΑΟΣ και ο ανεξάρτητος Βουλευτής κ. Ψαριανός, που εκπροσωπεί οπωσδήποτε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, υπερψηφίζουν το νομοσχέδιο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι και οι δυο καταφέρθηκαν, συντασσόμενοι με όλες τις άλλες πτέρυγες της Αντιπολίτευσης, εναντίον του συγκεκριμένου άρθρου όσον αφορά τον τρόπο διορισμού. Δηλαδή τι έχουμε; Έχουμε όλες τις πτέρυγες της Βουλής συν μεμονωμένους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ –και Βουλευτές με πολύ μεγάλη εμπειρία σε πολλά πράγματα, αναφέρομαι στο χώρο αυτό- να αγωνιούν, να προτείνουν, να σας λένε και να χτυπάνε τον κώδωνα του κινδύνου ότι αυτό που πάτε να κάνετε δεν συνάδει μ’ ένα δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας.

Λέτε στην τοποθέτησή σας ότι υπάρχουν σωματεία που δεν εκφράζουν όλο το χώρο κ.λπ.. Και το λέει μια Κυβέρνηση, η οποία έχει εκλεγεί μ’ ένα πλειοψηφικό σύστημα και βάζοντας και την αποχή, μ’ ένα απίστευτα χαμηλό ποσοστό. Αλλά κανένας από τους δημοκρατικούς κανόνες δεν το αμφισβητεί. Αυτοί είναι οι κανόνες.

Σε κάποια σωματεία δεν ψηφίζουν κάποιοι κ.λπ.. Ας τους αφήσουμε να αυτοδιορθωθούν και να αυτοκυβερνηθούν.

Όλες οι πτέρυγες της Βουλής -και Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ- είναι αντίθετες με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Είναι πολύ μεγάλο βάρος να το πάρετε μόνος σας. Πιστέψτε με. Καταλαβαίνω την αγωνία σας, καθώς και τα επιχειρήματά σας. Και σας είπα και στην επιτροπή ότι δεν θα ήθελα και προσωπικά και πολιτικά να συνδέσετε την παρουσία σας στο Υπουργείο με αυτό το νομοσχέδιο.

Νομίζω ότι αυτό το σημείο θα ευχόμουν να αναβληθεί. Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια κοινοβουλευτική διαδικασία. Δεν είμαι τόσο έμπειρος. Να αφαιρεθεί, γιατί υπάρχει μια διάθεση όσμωσης, εξεύρεσης λύσης απ’ όλες τις πλευρές στο ζήτημα της αιρετότητας. Κι αυτό θα ήταν μια πολύ μεγάλη συμβολή. Αν το κλείσουμε σήμερα με αυτές τις πλειοψηφίες εδώ, πολύ φοβάμαι ότι θα έχει γίνει ένα πολύ μεγάλο λάθος.

Είπαμε ότι μέχρι τελευταία στιγμή δεν κλείνουμε τις πόρτες και χαίρομαι που είπατε ότι είστε ανοιχτός. Ας δώσουμε μια ευκαιρία, πραγματικά να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε και να συγκλίνουμε προς όφελος του κινηματογράφου και της πολιτείας εν γένει.

Ευχαριστώ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Γερουλάνος έχει το λόγο.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Θα ξεκινήσω με αυτό που είπε μόλις τώρα ο κ. Κουράκης.

Κύριε Κουράκη, πραγματικά λυπάμαι που δεν σας έχω πείσει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν μέσα στις δικές μου προθέσεις, εφόσον ερχόταν μια πρόταση, η οποία θα ταίριαζε με δυο βασικές αρχές που έχουμε πει. Και ακόμη αυτήν την πρόταση δεν την έχει φέρει κανείς ούτε μέσα στο Κοινοβούλιο, αλλά ούτε στην κοινωνία.

Δεν μπορεί ο χρηματοδότης μιας χρονιάς να είναι χρηματοδοτούμενος την επόμενη. Αυτόν τον διαχωρισμό πρέπει κάποιος να τον κάνει και πρέπει να τον κάνει πάρα πολύ ξεκάθαρα. Καμμία τυφλή συμβολή αιρετών στα διοικητικά συμβούλια, που αποφασίζουν τελικά για χρηματοδοτήσεις, δεν μπορεί να κάνει αυτό το πράγμα.

Επίσης, έχω πει πολλές φορές ότι την τελική ευθύνη, την ουσιαστική και την εικονική, την έχει έτσι και αλλιώς ο Υπουργός. Κανείς δεν γύρισε να ζητήσει ευθύνες από τους εκπροσώπους των γενικών συνελεύσεων των οργανισμών, όταν οι οργανισμοί έπεσαν έξω 6 εκατομμύρια ευρώ. Και όταν εγώ ζήτησα ευθύνες, ο ένας έδειχνε τον άλλο. Λοιπόν, αυτά τα δυο πράγματα δεν μου επιτρέπουν να κάνω πίσω σ’ αυτό, και επιμένω.

Παρ’ όλα αυτά, σέβομαι και την έννοια της διαφάνειας, σέβομαι και την έννοια του ελέγχου. Και λέω το εξής πολύ απλό. Αντί να προσπαθήσω να εξασφαλίσω αυτήν τη διαφάνεια κι αυτόν τον έλεγχο πηγαίνοντας «από τον Άννα στον Καϊάφα», έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η συλλογικότητα στην ελληνική κινηματογραφία, ενθαρρύνω όλες τις δυνάμεις του ελληνικού κινηματογράφου να συμβάλουν σ’ αυτήν την προσπάθεια, φέρνοντας μια πρόταση ενός συλλογικού φορέα. Και αναφέρθηκα σε δυο συγκεκριμένες. Και η μία πρόταση αφορά την Ακαδημία, στην οποία αυτή τη στιγμή γίνεται κριτική για το κατά πόσο εκπροσωπεί το χώρο του κινηματογράφου και η δεύτερη είναι η πρόταση των πέντε σε ό,τι αφορά τους βραβευμένους. Και σ’ αυτό είμαι ανοιχτός να ακούσω, εφόσον αυτό το πράγμα δημιουργηθεί.

Επιμένω σ’ αυτό. Και θα επιμένω μέχρι το τέλος αυτής της συζήτησης. Χρειαζόμαστε συλλογικούς φορείς, οι οποίοι να εκπροσωπούν όλο το χώρο, δημοκρατικά και συνολικά. Δεν μπορούμε να συζητάμε ακόμη και να λέμε «εμένα μ’ αρέσει αυτός ο φορέας, φέρε αυτόν μέσα στο διοικητικό συμβούλιο» ή «εμένα μ’ αρέσει αυτός ο φορέας, φέρε εκείνον μέσα στο διοικητικό συμβούλιο». Δεν γίνεται έτσι. Κι ούτε μπορεί να γίνει με ιστορικούς χαρακτηρισμούς «μα, ο τάδε ήταν τόσα χρόνια ο συλλογικός θεσμός του χώρου». Ε, ωραία, δεν είναι. Άρα, δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Αλλά είπα πού θα είμαστε πάρα πολύ ανοιχτοί: σε μια μορφή συλλογικότητας που θα μας βοηθήσει και θα μας συμβουλεύει και στα βραβεία και στα όργανα, εάν αυτός ο φορέας δημιουργηθεί. Είμαι πάρα πολύ ανοιχτός.

Πρέπει να σας πω ότι για πρώτη φορά η στιβαρή στάση της πολιτείας να μην κάνει πίσω σ’ αυτό το πράγμα, είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να ξαναενώσει τον κλάδο, ενώ όσο λέγαμε «έλα και εσύ, να σε ακούσουμε και εσένα» και «χαϊδεύαμε αυτιά», αυτός ο χώρος έσπαγε σε είκοσι κομμάτια. Δεν είναι τυχαίο ότι έσπασε σε είκοσι κομμάτια. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ είχαν την εξουσία, κατακερματίστηκαν, αδειάσανε από μέλη, έγιναν πολύ συχνά σφραγίδες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι μέσα σ’ αυτό το Κοινοβούλιο η πολιτεία θα δημιουργήσει τις νέες συλλογικότητες. Το αρνούμαι αυτό και θα το αρνούμαι μέχρι το τέλος.

Σε ό,τι αφορά το εικοσιτετράμηνο, πολύ απλά να σας πω αυτό που λέω πάντα. Θεωρώ ότι το εικοσιτετράμηνο για κάποιες ειδικότητες πρέπει να καταργηθεί, γιατί όχι μόνο είναι άδικο απέναντι σε κάποιους επαγγελματίες, αλλά είναι κακό και για την πολιτεία. Διότι σε είκοσι τέσσερις μήνες εκπαιδεύουμε έναν άνθρωπο να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του σε μια εξειδικευμένη εργασία, καλύτερα απ’ ό,τι μπορεί να τον εκπαιδεύσει οποιοδήποτε πανεπιστήμιο, όσο ψηλά κι αν φτάσει σε διδακτορικά, σε οτιδήποτε άλλο. Το να έχεις δουλέψει δίπλα σε κάποιους από τους Έλληνες αρχαιολόγους είκοσι τέσσερις μήνες, είναι μεγαλύτερη εξασφάλιση ότι αυτό το οποίο κάνεις, δεν μπορεί να το κάνει κανείς άλλος καλύτερα. Το ίδιο ισχύει και για χαμηλότερες ειδικότητες, όπως είναι οι φύλακες. Όταν βάζεις ένα φύλακα σε ένα μουσείο και έχει δοκιμαστεί είκοσι τέσσερις μήνες ότι είναι τίμιος, έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι τίμιος και τον εικοστό πέμπτο μήνα, από τον άνθρωπο που θα φέρεις μέσω του ΑΣΕΠ, επειδή μιλά τέσσερις γλώσσες και έχει πτυχίο. Η τιμιότητα δεν είναι κάτι το οποίο το μαθαίνεις στο πανεπιστήμιο. Είναι κάτι το οποίο το μαθαίνεις στο σπίτι σου.

Παρ’ όλα αυτά, είμαστε σε συνεργασία με το Υπουργείο Εσωτερικών, γιατί αυτό το πράγμα δεν μπορεί να ανοίξει μονομερώς. Δηλαδή, δεν μπορούμε να πούμε ότι σήμερα θα κάνουμε μία εξαίρεση σε κάποιους αρχαιολόγους, αύριο θα κάνουμε μία εξαίρεση σε κάτι άλλο, γιατί αυτό θα είναι μία χιονοστιβάδα. Βρισκόμαστε σε συνεργασία με το Υπουργείο Εσωτερικών για να βρούμε πώς μπορεί να γίνει αυτό και να καλύψει όλες τις ειδικότητες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Πρέπει να τελειώνει κάποτε αυτό, κύριε Υπουργέ.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Ναι, πρέπει.

Σε ό,τι αφορά εσάς, κύριε Δαβάκη, να σας πω ότι ναι, φέρατε προτάσεις όντως, δεχόμαστε την καλή πίστη, αλλά δεχθείτε και εσείς ότι υιοθετήσαμε πολλές από τις προτάσεις που φέρατε. Αυτό το οποίο είπα είναι ότι δεν φέρατε πρόταση για το συγκεκριμένο θέμα που να το λύνει, υπηρετώντας τις αρχές που και εσείς κατά βάθος έχετε υιοθετήσει σε ό,τι αφορά το διαχωρισμό των εξουσιών στις χρηματοδοτήσεις και σε ό,τι αφορά την ευθύνη, που τελικά πρέπει να φέρει ένας Υπουργός, εάν ένα διοικητικό συμβούλιο δεν λειτουργήσει.

Το γεγονός ότι σήμερα η αρχή που σε μία εταιρεία είναι οι γενικές συνελεύσεις, οι οποίες μπορεί να καταργήσουν ένα διοικητικό συμβούλιο, αυτό δεν μπορεί να το κάνει σήμερα ο Υπουργός. Ο Υπουργός εάν καταργήσει ένα διοικητικό συμβούλιο με αιρετούς μέσα, θα καταργήσει μόνο το κομμάτι το οποίο εκείνος έχει βάλει, χωρίς όμως να σημαίνει ότι αυτό είναι το κομμάτι το οποίο ευθύνεται για το ότι ένας οργανισμός δεν έχει πάει καλά. Άρα, αν λύσουμε το θέμα της ευθύνης του Υπουργού και εάν λύσουμε το θέμα της διαφοροποίησης, της σιγουριάς ότι αυτός που χρηματοδοτεί δεν θα χρηματοδοτείται, παραμένω ανοιχτός σε προτάσεις.

Τέλος, κύριε Ζιώγα -δεν μίλησα για τη θέση του Κομμουνιστικού Κόμματος- πρέπει να σας πω ότι σέβομαι πάρα πολύ την άποψη που εξέφρασε το κόμμα σας. Όντως, φέρατε μία ολοκληρωμένη πρόταση στη Βουλή, η οποία αν λειτουργούσε σωστά, σίγουρα θα μπορούσε να αφαιρέσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της εμπορευματοποίησης της τέχνης που πολύ συχνά βλέπουμε μπροστά μας να εξελίσσεται, που πολύ συχνά φέρνει τα πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα που έχουμε δει κατά καιρούς. Όμως, κύριε Ζιώγα, η εμπορευματοποίηση του κινηματογράφου ξεκινάει από την ώρα που αγοράζουμε ένα εισιτήριο. Από εκείνη την ώρα υπάρχει μία χρηματική συναλλαγή και ξεφεύγει πια από τη δυνατότητά μας να οριοθετήσουμε ποια είναι η ποιότητα και αφήνουμε το κοινό να αποφασίσει ορισμένα πράγματα. Δεν είναι κακό αυτό. Το κοινό έχει αντίληψη.

Άκουσα για τα «σκουπίδια» του Χόλιγουντ επανειλημμένα και ναι, βέβαια, και εγώ θεωρώ ότι πάρα πολλά από αυτά τα πράγματα που παράγονται στο Χόλιγουντ θα μπορούσε άνετα κανείς να τα χαρακτηρίσει «σκουπίδια». Το γεγονός όμως ότι έχουν φέρει και κρατάνε πάρα πολύ κόσμο στις αίθουσες πρέπει να μας προβληματίσει. Και πρέπει να μας προβληματίσει και το πώς οριοθετούμε την τέχνη και τη δύναμή της, διότι βεβαίως, έχει πάρα πολύ σημασία μία γαλλική ταινία την οποία είδαν δύο άνθρωποι και η οποία τους επηρέασε πάρα πολύ σημαντικά, αλλά έχει και τεράστια αξία μία ταινία την οποία βλέπουν εκατομμύρια άνθρωποι και τους οποίους επηρεάζει πάρα πολύ σημαντικά.

Λοιπόν, πριν απορρίψουμε τη μία ως «σκουπίδια» και χαρακτηρίσαμε την άλλη ως ποιότητα, θα πρέπει να σκεφθούμε πώς είναι δυνατόν, εάν θέλουμε να επηρεάσουμε ποιοτικά τα εκατομμύρια, να μπορέσουμε να το κάνουμε. Αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση που έχει και ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Ο κ. Τζαβάρας έχει το λόγο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Εν κατακλείδι, θα έπρεπε πράγματι κύριε Πρόεδρε, αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση να τελειώσει με μία πλούσια σύνθεση των απόψεων, οι οποίες διατυπώθηκαν απ’ όλες τις πλευρές που συμμετείχαν σε αυτό το διάλογο.

Δεν πρόκειται για ένα τέλειο νομοσχέδιο και αυτό το ξέρει πάρα πολύ καλά ο Υπουργός. Πρόκειται, όμως, για μία προσπάθεια η οποία προσπαθεί να αποκαταστήσει σχέσεις βιώσιμες σε αυτό το χώρο του κινηματογράφου, τόσο με τη μορφή της παραγωγής κινηματογραφικών έργων όσο και με τη μορφή της αναμόρφωσης των πόρων και των πηγών χρηματοδότησης που προσφέρονται για την ενίσχυση της παραγωγής.

Κύριε Υπουργέ, πρέπει να παραδεχθείτε, όμως, πως υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες υπερβολές, τις οποίες βέβαια, όταν έχουμε δεδομένη την τοποθέτησή σας και στην Αίθουσα αυτή μπορούμε να τις δικαιολογήσουμε γιατί σε αυτήν την εμμονή σας να απέχετε από οτιδήποτε σας θυμίζει κάτι με το οποίο θέλετε να κόψετε κάθε σχέση και αυτό, ενδεχομένως να είναι, όπως είπε και η εισηγήτρια του κόμματός σας, οι σχέσεις ή οι πτυχές κάποιων κακών δράσεων, κακών εμπειριών που μπορεί να έχει η πολιτεία από τη συμπεριφορά αιρετών ή επαγγελματιών σε αυτό το χώρο, φτάνετε στο σημείο να διαγράφετε εξ ολοκλήρου την αξία του λόγου, την αξία της συνεισφοράς που μπορεί να έχει στη χάραξη μιας εθνικής πολιτικής ο δημιουργός. Και αυτό πράγματι είναι μία σοβαρή ατέλεια. Την ανιχνεύω δε, εάν θέλετε -γιατί δεν θέλω να μιλάω εντελώς γενικά και αόριστα- ακόμη και από τον τρόπο που ρυθμίζετε την φύση και τη λειτουργία του νέου Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, άρθρο 14 παράγραφος 1.

Δημιουργείτε ένα πλάσμα, ένα νομικό πρόσωπο, το οποίο λέτε ότι είναι κοινωφελές, αλλά λειτουργεί με τους ιδιωτικοοικονομικούς κανόνες. Είναι δηλαδή, ένα ιδιωτικό νομικό πρόσωπο και το κάνετε, προκειμένου να αποκαταστήσετε τη διαφάνεια στη διαχείριση κάποιων κονδυλίων ή κάποιων πλεονεκτημάτων που μπορεί να δίδει η πολιτεία με τον τρόπο που αναφέρουν τα άρθρα 4 και επόμενα του νομοσχεδίου.

Τι θέλω να επισημάνω εδώ; Ότι αυτή την ανάγκη που έχετε για ευελιξία, όσον αφορά την διαχείριση κάποιων πλεονεκτημάτων ή την απονομή κάποιων ενισχύσεων, προσπαθείτε να τη βρείτε νομοθετώντας ένα ιδιωτικό νομικό πρόσωπο στη θέση ενός θεσμού που από την πλευρά της λειτουργίας του ήταν καταξιωμένος, γιατί ήταν ανώνυμη εταιρεία που είχε κρατική περιουσία και την διαχειριζόταν. Και μέσα σε αυτήν υπήρχε μία γενική συνέλευση που είχε μία συγκεκριμένη λειτουργία και ένα συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης.

Σε αυτό το συγκεκριμένο ιδιωτικό νομικό πρόσωπο, ποια είναι η συλλογικότητα, η οποία αποτελεί τη βάση στην οποία στηρίζεται αυτό το πλάσμα; Τίποτε. Και αυτό θα πρέπει να το συνδυάσετε με τις αρμοδιότητες του γενικού διευθυντή. Και μη μου πείτε τώρα ότι δεν θα συμφωνήσετε, διότι τουλάχιστον αυτός ο παραλληλισμός που κάνατε προηγουμένως παραπέμποντας στον στίχο του Σεφέρη, εδώ βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του.

Λέτε, λοιπόν, στο άρθρο 14 στις αρμοδιότητες του γενικού διευθυντή, με το στοιχείο θ ότι ο γενικός διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου μετά από έγκριση του διοικητικού συμβουλίου, εκδίδει τις αποφάσεις, οι οποίες αφορούν την πρόσληψη και την απόλυση προσωπικού.

Ερώτημα πρώτον: Ποιος αποφασίζει; Και γιατί δημιουργείτε μία τόσο επιμελημένη έκφραση του τύπου «εκδίδει αποφάσεις»; Δηλαδή, δεν αποφασίζει αυτός; Απλώς τις εκδίδει;

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ (Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού): Τις εισηγείται.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ: Και λέτε «μετά από έγκριση». Ποιος εισηγείται; Δεν είναι ο γενικός διευθυντής; Άρα, λοιπόν και η ανάγκη που αισθάνεστε να καταφεύγετε σε τόσο επιμελημένες εκφράσεις, προσπαθώντας να καλύψετε κάτω από τέτοιου είδους εκφράσεις μία πραγματικότητα, η οποία είναι πράγματι ενός ανδρός αρχή και μάλιστα ενός ανδρός, τον οποίο κανένας δεν μπορεί εκ των προτέρων να τον έχει συνδέσει με το χώρο της τέχνης. Γιατί όσο και αν πούμε ότι διακατεχόμαστε από τάσεις «θεοφαγίας» απέναντι στα «ιερά τέρατα» του κινηματογράφου είτε του ελληνικού είτε του διεθνούς, αυτοί που δίνουν πάντα τον τόνο της παραγωγής, της αισθητικής, της καλλιτεχνικής, της πνευματικής είναι εκείνοι που με το παράδειγμά τους πάντα ανοίγουν δρόμους.

Δεν θέλω να αναφερθώ στον τρόπο με τον οποίο εκδιώχθηκε, παραδείγματος χάριν, ο Μάνος Χατζηδάκης το 1981 από την ΕΡΤ, από το Γ’ Πρόγραμμα. Ήταν πράγματι μία από τις μελανές σελίδες, μέσω της οποίας η πολιτική ή η οποιαδήποτε μεροληψία εν πάση περιπτώσει, που στηριζόταν σε κριτήρια που δεν έχουν σχέση με την τέχνη, δημιούργησε αποτελέσματα δυσμενή για την κοινωνία.

Με αυτήν την έννοια, λοιπόν, θεωρώ ότι μπορείτε και πρέπει να βρείτε τρόπους να συνδέσετε την καλλιτεχνική παραγωγή και την ενίσχυση που αυτή η καλλιτεχνική παραγωγή δικαιούται από την πολιτεία σ’ ένα μηχανισμό που θα κατοχυρώνεται ο λόγος των δημιουργών.

Αυτή είναι η δικιά μας άποψη και σας το λέμε ευθαρσώς και με παρρησία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Κύριε Αποστολάτο, έχετε το λόγο.

ΒΑΪΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ (ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Θέλω τα δύο λεπτά που μου αναλογούν, κύριε Πρόεδρε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Κύριε Αποστολάτο, εσείς προεδρεύετε και θα ξέρετε ότι δεν έχει σημασία πόσες φορές μιλάμε, αλλά και πόσο μιλάμε.

ΒΑΪΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ (ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Σίγουρα δεν θα μιλήσω scramble ούτε θα κάνω τον κ. Τζαβάρα ούτε τον συνάδελφο.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Έχετε δύο λεπτά, αλλά μην επικαλείσθε τα δύο λεπτά που δικαιούστε.

ΒΑΪΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ (ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Επικαλούμαι την ηπειρώτικη και μετσοβίτικη…

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Επικαλεσθείτε την ανοχή του Προεδρείου για να μιλήσετε δύο λεπτά. Ταιριάζει καλύτερα.

ΒΑΪΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ (ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Λοιπόν, μπορώ να έχω το λόγο, κύριε συνάδελφε;

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Ορίστε, κύριε Πρόεδρε.

ΒΑΪΤΣΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ (ΣΤ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής): Ευχαριστώ πολύ.

Κύριε Υπουργέ, όπως είπα και πριν θα υπερκεράσω όλο το τελευταίο σημείο του διαλόγου αυτού. Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη και ίσως η μόνη λύση, η μόνη ελπίδα σε τέτοιους καιρούς, σε τέτοια απελπισία, έστω και ως πλάση ή επίπλαση. Όπως ξαναείπα, το νομοσχέδιο αυτό πράγματι μπορεί να αποτελέσει ένα πλαίσιο ανάπτυξης του κινηματογραφικού χώρου.

Επειδή είδαμε ότι αναγνωρίζετε την άποψη των άλλων και σας αναγνωρίζουμε κι εμείς, κύριε Υπουργέ, τη μεγάλη αρετή που έχετε να ακούτε, να σέβεστε τους συναδέλφους και τις απόψεις τους και να συνδιαλέγεστε και έχετε αποδείξει ότι, αν κάτι το κρίνετε καλό, μπορείτε να το υιοθετήσετε προς όφελος της βελτίωσης του νομοσχεδίου, δράττομαι της ευκαιρίας στο παρά πέντε να προσθέσω μία μικρή νότα, μία σημείωση να κάνω για μια ενδεχόμενη βελτίωση στο άρθρο 8 παράγραφος 9 του νομοσχεδίου, πιστεύοντας ότι μπορεί να γίνει η βελτίωση στο χρόνο, δηλαδή να μην τίθεται ο χρονικός περιορισμός της μέγιστης διάρκειας των εξήντα λεπτών στην μυθοπλασία, όπως προβλέπεται στην περίπτωση Α΄ της παραγράφου 9 του άρθρου 8, γιατί στην ουσία ένας τέτοιος περιορισμός καθιστά ανέφικτη την παραγωγή οπτικοακουστικού έργου μυθοπλασίας και τα εξήντα λεπτά είναι πολύ λίγα.

Αποδείξατε ότι έχετε την αρετή της γενναιοδωρίας, είπα πριν και ενδεχομένως να το δείτε.

Ευχαριστώ πολύ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Κηρύσσεται περαιωμένη η συζήτηση επί των άρθρων και των τροπολογιών του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού: «Ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης και άλλες διατάξεις» και θα γίνει η ψήφιση τους χωριστά.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 1 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 1 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 2 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 2 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 3 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 3 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 4 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 4 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 5 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 5 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 6 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 6 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 7 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 7 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 8 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 8 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 9 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 9 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 10 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 10 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 11 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 11 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 12 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 12 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 13 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 13 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 14 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 14 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 15 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 15 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 16 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 16 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 17 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 17 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 18 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 18 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 19 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 19 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 20 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 20 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 21 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 21 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 22 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 22 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 23 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 23 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 24 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 24 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 25 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 25 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 26 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 26 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 27 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 27 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 28 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 28 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 29 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 29 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 30 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 30 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 31 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 31 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 32 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 32 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 33 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 33 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 34 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 34 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 35 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 35 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 36 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 36 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 37 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 37 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 38 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 38 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 39 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 39 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 39Α ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 39Α έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 40 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 40 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 41 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 41 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 42 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 42 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 43 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 43 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 44 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 44 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 45 ως έχει;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 45 έγινε δεκτό ως έχει κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 46 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 46 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 47 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 47 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 48 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 48 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 49 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 49 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτό το άρθρο 50 όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτό, δεκτό.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς το άρθρο 50 έγινε δεκτό όπως τροποποιήθηκε από τον κύριο Υπουργό κατά πλειοψηφία.

Ερωτάται το Σώμα: Γίνεται δεκτή η τροπολογία με γενικό αριθμό 248 και ειδικό 16 ως έχει, η οποία εντάσσεται στο γενικό νομοσχέδιο ως ίδιο άρθρο;

ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Δεκτή, δεκτή.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΙΩΓΑΣ: Κατά πλειοψηφία.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Συνεπώς η τροπολογία με γενικό αριθμό 248 και ειδικό 16 έγινε δεκτή κατά πλειοψηφία και εντάσσεται στο γενικό νομοσχέδιο ως ίδιο άρθρο.