-Η ημέρα μνήμης των θυμάτων των Τεμπών, ήταν μια φορτισμένη μέρα. Δικαίως οι άνθρωποι εξέφρασαν, γράφοντας τα ονόματα όσων έχασαν στα Τέμπη έξω από τη Βουλή, τη δυσαρέσκειά τους σε σχέση με τους χειρισμούς της σημερινής Κυβέρνησης από τότε μέχρι σήμερα. Τα ονόματα των θυμάτων θα μπορούσαν να κρατηθούν για κάποιο χρονικό διάστημα.

-Η ύπαρξη ενός μόνιμου Μνημείου για αυτά τα θύματα είναι λογική, ο καλύτερος τρόπος όμως να τιμηθούν μακροχρόνια αυτά τα θύματα είναι να μάθουμε ακριβώς τι συνέβη και να βεβαιωθούμε ότι δεν θα ξαναγίνει.

-Ο κόσμος έχει ανάγκη από ενσυναίσθηση στη πολιτική, ειδικά σήμερα που ζούμε σε έναν κόσμο ο οποίος είναι πολύ σκληρός. Ακόμη, έχει ανάγκη να αποδοθούν ευθύνες, όχι μόνο για να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι αλλά κυρίως για να βεβαιωθούμε ότι δεν θα χαθεί κανείς άλλος στους σιδηροδρόμους της Ελλάδας, όπως αυτό δεν συμβαίνει στις υπόλοιπες χώρες. Η ευρύτερη αντιμετώπιση των Τεμπών είναι λάθος, διότι η δημοκρατική ηγεσία του κράτους οφείλει να δει την πραγματικότητα, δεν αρκεί να υποστηρίζει ότι σε κάποια χρόνια θα αποδοθεί Δικαιοσύνη, διότι ο κόσμος έχει κουραστεί ν’ ακούει, «μην ανησυχείτε, θα διευθετηθεί».

-Για να δημιουργηθεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο η ελληνική τριτοβάθμια παιδεία θα εξελιχθεί, είναι ανάγκη να εξασφαλιστεί η σωστή ποιότητα σπουδών, το οποίο αφορά και το κρατικό Πανεπιστήμιο και έπειτα να ανοίξουν οι πόρτες σε Πανεπιστήμια τα οποία προσφέρουν παιδεία ανώτερη των διδάκτρων που χρεώνουν. Ως λαός, εμείς οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, έχουμε ένα «εθισμό» με την Παιδεία, εξαιτίας αυτού είμαστε αρκετά ευάλωτοι καθότι δεν είχαμε μέχρι τώρα κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα, ώστε να πληρώσουμε για κάτι που δεν έχει αξία. Άρα, το άνοιγμα μιας αγοράς είναι ανάγκη να γίνει σταδιακά και διασφαλίζοντας ότι το κράτος μπορεί αυτήν την αξία να την πιστοποιήσει.

-Στην Κύπρο, για παράδειγμα, τα αντίστοιχα Πανεπιστήμια είναι κερδοσκοπικά, κάτι που σημαίνει ότι αν πληρώνεις «δέκα», η υπηρεσία που σου προσφέρει είναι των «οκτώ», γιατί πρέπει ο ιδιοκτήτης να «βγάλει» το μέρισμά του, δηλαδή τα κέρδη του. Αντίθετα, όταν μιλάμε για την παιδεία που επικαλείται και ο Πρωθυπουργός αλλά και ο Υπουργός, μιλάμε για το Χάρβαρντ, το MIT, το Stanford. Αυτά είναι Πανεπιστήμια τα οποία χάνουν πακτωλούς χρημάτων κάθε χρόνο, διότι συμπληρώνουν τα έξοδα που ξοδεύουν ανά φοιτητή, είτε με έρευνα είτε με δωρεές. Είναι μια διαφορετική κουλτούρα, η οποία δίνει τη δυνατότητα ακόμα και στο παιδί που θα πληρώσει τα πλήρη δίδακτρά του, να του προσφερθεί κάτι μεγαλύτερης αξίας από αυτό που πληρώνει.

Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη τη συνέντευξή μου στα «Παραπολιτικά 90,1», στους δημοσιογράφους Θανάση Φουσκίδη και Στέλλα Γκαντώνα:

Αλλάξτε τις ρυθμίσεις των cookies για να δείτε το video