-Η ατζέντα τής Κυβέρνησης περιλαμβάνει θέματα που αφορούν τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, την Υγεία και στην προκειμένη περίπτωση και θέματα τα οποία κοστίζουν ζωές, όπως η οπαδική βία. Μέχρι τώρα, όσα έχουμε δει από το άνοιγμα αυτής της ατζέντας, δεν χαρακτηρίζονται ως «μεγάλη μεταρρύθμιση». Διότι, σε ένα σύστημα Παιδείας, όπως το ελληνικό που πάσχει στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν αποτελεί μεταρρύθμιση το άνοιγμα τής αγοράς σε ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Αντίστοιχα και με τη Δημοκρατία, διότι δεν αποτελεί μεταρρύθμιση το γεγονός ότι επιτρέπεται σε κάποιον να ψηφίζει με επιστολική ψήφο. Σοβαρές μεταρρυθμίσεις θα υπήρχαν, αν μας απασχολούσε ο ρόλος τού βουλευτή, τού Ευρωβουλευτή, του πώς λειτουργεί το Κοινοβούλιό μας και γενικότερα πώς θα εκπροσωπείται ο ελληνικός λαός καλύτερα σε αυτό. Επομένως, οι ουσιαστικές αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος καθυστερούν τόσο πολύ που όταν, πια, υλοποιούνται, λανθασμένα τις ονομάζουμε «μεγάλη μεταρρύθμιση».

Υπάρχουν 4 ειδών Πανεπιστήμια, κρατικά, δημόσια, ιδιωτικά και μη κερδοσκοπικά. Τα κρατικά είναι αυτά που έχουμε στην Ελλάδα, στα οποία στην πραγματικότητα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, χωρίς το Υπουργείο Παιδείας. Δημόσια, είναι τα Πανεπιστήμια τα οποία είναι ανεξάρτητα, διοικούνται ανεξάρτητα και το κράτος βάζει ορισμένα στάνταρ στην εκπαίδευση. Αυτό, θα ήταν ήδη μία μεγάλη μεταρρύθμιση για την Ελλάδα, να κάνουμε τα κρατικά Πανεπιστήμια, δημόσια. Δηλαδή, να βάλουμε υψηλά στάνταρ ποιότητας και να μην υπάρχει χρηματοδότηση, αν αυτά τα Πανεπιστήμια δεν φτάνουν αυτά τα στάνταρ ποιότητας. Υπάρχουν τα ιδιωτικά που δίνουν μερίσματα, δηλαδή τα δίδακτρα που ζητούν είναι μεγαλύτερα από την ποιότητα τής Παιδείας που προσφέρουν και γι’ αυτό  έχουν κέρδη. Και υπάρχουν τα μη κερδοσκοπικά, στα οποία η Παιδεία που προσφέρουν είναι ανώτερη των διδάκτρων που δίνουν. Δεν έχω ακούσει κανέναν να συζητά πραγματικά για κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Το τελευταίο κερδοσκοπικό που γνωρίζω είναι το Trump University στην Αμερική και έγινε διάσημο, διότι ήταν μία από τις μεγάλες αποτυχημένες επιχειρηματικές προσπάθειες του πρώην Προέδρου της.

Να παραθέσω μία προσωπική μου εμπειρία, είχα συμμαθητές στο εξωτερικό οι οποίοι στο ελληνικό Πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσαν να περάσουν ποτέ και διεπρέψαν εκεί, λόγω του διαφορετικού σύστηματος εκπαίδευσης. Στην Ελλάδα, έχουμε ένα σύστημα εκπαίδευσης το οποίο βασίζεται στην αποστήθιση. Άρα, γιατί να στερούνται την ευκαιρία της Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης τα παιδιά που δεν μπορούν να λειτουργήσουν μέσα σε ένα τέτοιο είδος εκπαίδευση και μαθαίνουν με διαφορετικό τρόπο; Δεν είναι υποκριτικό να συζητάμε για το πώς μαθαίνει ένα παιδί και για το γεγονός ότι ζούμε σε μία χώρα που δέχεται μόνο το παιδί το οποίο αποστηθίζει και όχι το παιδί που έχει δημιουργική σκέψη;

Μεταρρύθμιση, λοιπόν, για την Ελλάδα θα ήταν να υπάρχουν διαφορετικά συστήματα εκπαίδευσης, να μπορεί, δηλαδή, ένα παιδί το οποίο έχει ταλέντα να βρει έναν τρόπο να τα αναδείξει. Αναφορικά με το ιδιωτικό σχολείο ένα από τα προβλήματα που έχει στην Ελλάδα είναι ότι ακολουθεί ένα πολύ σκληρό σύστημα εκπαίδευσης, το οποίο σε κάποια παιδιά ταιριάζει και όχι σε κάποια δεν ταιριάζει.

Πόσα παιδιά είναι κοντά στη βάση στην Ελλάδα και βγαίνουν στο εξωτερικό; Το πρόβλημα τής παιδείας είναι πιο βαθύ και αν δεν ανοίξει σοβαρά η συζήτηση, ακόμη και στα τηλεοπτικά κανάλια, τότε δεν θα πετύχουμε ποτέ τη μεταρρύθμιση που χρειάζεται πραγματικά η χώρα. Πώς η Κυβέρνηση, γνωρίζει ότι τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια που θα έρθουν είναι αυτά που επιθυμεί, αφού μετά από 5 χρόνια διακυβέρνησης, δεν έχει ακόμη ορίσει πώς θέλει να είναι αυτά;

-H φοροδιαφυγή είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος και είναι κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να κάτσουμε, όλοι, γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουμε σοβαρά. Πώς, όμως, θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή; Δηλαδή, θα πάμε στα εισοδήματα τα οποία έχουν μικρό τζίρο ή θα ξεκινήσουμε με τους μεγάλους τζίρους, όπως είναι τα πετρέλαια;

Τα POS είναι ένα καλό εργαλείο κατά τής φοροδιαφυγής και δεν έχουμε αντίρρηση να εφαρμοστεί παντού. Το πρόβλημα με τα POS, όμως, είναι ότι υπάγονται σε ένα σύστημα και δεν είναι μόνο το τραπεζικό. Λίγες από τις συστημικές τράπεζες έχουν POS, νομίζω μόνο μία πλέον. Οι άλλες είναι ανεξάρτητες εταιρείες, οι οποίες κάνουν αυτήν τη δουλειά. Σε αυτό το σημείο, όταν έρχεται ένα κράτος και λέει «υπάρχει ένα εργαλείο και εγώ σας υποχρεώνω να χρησιμοποιήσετε αυτό το εργαλείο», τότε πρέπει να βάζει και όρια στις χρεώσεις του. Δε νοείται να  χρεώνει ό,τι θέλει η Κυβέρνηση και να το επιβάλλει σε όλους τους πολίτες. Γιατί αυτό σημαίνει ότι παρεμβαίνεις μέσα στην αγορά, κατά τής αγοράς και ουσιαστικά πριμοδοτεί την εταιρεία που προσφέρει αυτήν την υπηρεσία. Αυτό κάνει σήμερα η Κυβέρνηση, όσο δεν βάζει όρια στις χρεώσεις.

Ο καταναλωτής και οι άνθρωποι τής αγοράς φοβούνται ότι αυτή η επιβάρυνση θα περάσει στους ίδιους, διότι η εταιρεία δεν επιβαρύνεται με παραπάνω κόστος, έχει μόνο το έξτρα κόστος τής χρήσης αυτού τού μηχανήματος και άρα πρόκειται για καθαρό κέρδος. Αυτό αποδεικνύει πόσο μη ανταγωνιστικές είναι οι ελληνικές τράπεζες και τι πρόβλημα είναι αυτό. Δείτε, για παράδειγμα, μία χρέωση που υπάρχει από τη μία τράπεζα στην άλλη, αν στείλεις στο εσωτερικό χρήματα. Το κόστος αυτής τής μεταφοράς είναι μεγαλύτερο από το κόστος τού εξωτερικού. Αυτό σημαίνει ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν δουλεύουν σωστά και η Κυβέρνηση τις πριμοδοτεί, για να έχουν τα κέρδη που έχουν.

Παρακάτω θα δείτε αποσπάσματα από τη συνέντευξή μου στον τηλεοπτικό σταθμό «ANT1», στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα», με τους δημοσιογράφους Γιώργο Παπαδάκη και Μαρία Αναστασοπούλου:

Αλλάξτε τις ρυθμίσεις των cookies για να δείτε το video