-Μία συνεργασία είναι επιθυμητή, αν γίνεται για να προχωρήσει η χώρα μπροστά.
Όλα τα κόμματα γνωρίζουμε τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, τις ζημιές που προκαλούν στη χώρα και στους πολίτες της. Το πολιτικό σύστημα, έχει βαθιές παθογένειες, τις οποίες αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας. Οι πολίτες αντιμετωπίζουν ένα κράτος δύσβατο, επιθετικό, το οποίο αμφισβητεί τη νομιμότητά τους συνέχεια και συνεπώς δε λειτουργεί προς όφελος του πολίτη. Οποιαδήποτε συνεργασία κάνει το ΠΑΣΟΚ, αξίζει να γίνει για να συγκρουστεί με αυτές τις παθογένειες. Ο τρόπος διοίκησης της χώρας, ο οποίος εντέχνως ονομάστηκε «επιτελικό κράτος», δε λειτουργεί και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ στην Ελλάδα. Δεν μπορεί το γύρισμα μιας ταινίας στο Κουκάκι, να περιμένει την άδεια, η οποία μπορεί και να μην εγκριθεί, από 3 Υπουργεία. Σε αυτά τα θέματα, η λύση θα έπρεπε να δίνεται από εξουσίες, οι οποίες λογοδοτούν κατευθείαν στις τοπικές κοινωνίες. Δεν είναι αρμοδιότητα του επιτελικού κράτους να δίνει άδειες αλλά να ελέγχει τη νομιμότητά τους. Αυτή η διαφορά θα φέρει την εξουσία πιο κοντά στον πολίτη, θα την κάνει να λογοδοτεί περισσότερο και θα αποφέρει τα αποτελέσματα για τις αλλαγές που χρειάζεται η χώρα. Η ταχύτητα απόδοσης της δικαιοσύνης αλλά και ο τρόπος εκπαίδευσης, είναι μερικά από τα παραδείγματα, που χρειάζονται ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.

-Το πρόγραμμα του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος περιέχει μεταρρυθμίσεις, τις οποίες αν τις εφαρμόζαμε, η χώρα θα πήγαινε μπροστά. Οι υποκλοπές έχουν βάλει μία βόμβα στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος της χώρας. Ας υποθέσουμε πως κάποιος συνεργαστεί, συμφωνήσει, συμπλεύσει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δε θα ξέρουμε αν αυτή η σύμπλευση είναι προϊόν πολιτικής συνεργασίας, πολιτικής ταύτισης ή προϊόν εκβιασμού. Για παράδειγμα, μία ενδεχόμενη συνεργασία του κ. Βελόπουλου με τη Νέα Δημοκρατία, δεν θα γνωρίζουμε αν έγινε επειδή ο κ. Βελόπουλος πιστεύει, ότι η ΝΔ διαχειρίζεται σωστά τα πράγματα ή επειδή ο κ. Μητσοτάκης κάτι άκουσε στο τηλέφωνό του, το οποίο δεν θέλει να μαθευτεί. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, όταν έμαθε ότι τον παρακολουθούσαν, απευθύνθηκε στην Αρμόδια Αρχή, σε αντίθεση με τον κ. Χατζηδάκη. Έτσι, προκύπτει το εύλογο ερώτημα «τι φοβάται;». Ο κ. Χατζηδάκης φοβάται, ότι θα εκθέσει τον Πρωθυπουργό του, άρα παραβλέπει το γεγονός, ότι κάποιος παρακολουθούσε το τηλέφωνό του και λέει «εύχομαι να μην ήταν ο Πρωθυπουργός». Είναι μια πολιτική τοποθέτηση που δείχνει έναν Υπουργό χωρίς βούληση, ο οποίος δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Οτιδήποτε συμβεί προς όφελος του κ. Μητσοτάκη, αφήνει ένα ερωτηματικό στην πολιτική ζωή του τόπου και θέτει μία βόμβα στο σύστημα.

-Δεν μπορούμε να φτάνουμε να θρηνούμε ζωές και να μιλάμε για θυσίες. Ακούσαμε και αυτή τη λέξη: Θυσία. Η θυσία είναι κάτι που γίνεται ενσυνείδητα είτε από τον θύτη, είτε από το θύμα. Να μας πει ο κ. Μητσοτάκης, ποιος ενσυνείδητα θυσίασε αυτά τα παιδιά; Το βράδυ που ο κ. Μητσοτάκης είπε «για όλα φταίει ένας σταθμάρχης» είμαι σίγουρος, ότι πολλοί από εμάς σκεφτήκαμε, ότι με τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν τα συστήματα στην Ελλάδα, όλοι είμαστε όλοι εν δυνάμει σταθμάρχες, αφού όσο πιο ανύπαρκτα είναι αυτά τα συστήματα, τόσο πιο πιθανό είναι να συμβεί σε κάποιου τη βάρδια αντίστοιχο γεγονός. Τα συστήματα, όμως, τα βάζει η πολιτική ηγεσία και ο κόσμος το γνωρίζει. Η απουσία συστημάτων υπάρχει για να χρησιμοποιεί ο καθένας αυτά τα κενά και να αντλεί προσωπική εξουσία. Αυτή είναι η πραγματικότητα και την κράτησαν ζωντανή πολλές Κυβερνήσεις στο παρελθόν. Η Διαύγεια, το ΑΣΕΠ, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, έγιναν επί ΠΑΣΟΚ και το κόμμα μας είναι το μόνο που έβαζε χαλινάρι στην εξουσία, ενώ όλοι οι άλλοι ήθελαν την εξουσία αχαλίνωτη και τα αποτελέσματα αναδεικνύονται καθημερινά. Απαιτούν οι πολίτες και έχουν ψηφιστεί πολλές κυβερνήσεις με αυτήν την απαίτηση, μία ουσιαστική αλλαγή στη δομή της εξουσίας, ώστε να λειτουργήσει το κράτος σωστά.

-Η Κυβέρνηση πολιτεύεται με την γραμμή: «τα καλά δικά μας, τα κακά δικά σας», όπως για παράδειγμα, η ψηφιοποίηση και ο τουρισμός είναι «δικά τους». Αν δε μάθεις όμως γιατί «δουλεύει» ο τουρισμός ή η ψηφιοποίηση, δε θα καταλάβεις ποτέ τι έκανες λάθος. Στην ψηφιοποίηση και στον τουρισμό έχουμε μία σειρά Υπουργών που κατάφεραν να κάνουν τα παρακάτω. Συνεργασία με όλους τους φορείς, συνέχεια αφού έπαιρνε ο ένας τη σκυτάλη από τον άλλον και συστήματα. Πρέπει να μάθουμε από τα πετυχημένα Υπουργεία, για να καταλάβουμε γιατί τα Υπουργεία Μεταφορών, Αγροτικής Ανάπτυξης, Παιδείας είναι μονίμως προβληματικά, γιατί η πολιτική τους ηγεσία δεν έχει στα συστατικά της τη συνεργασία, τη συνέχεια, τα συστήματα. Πρέπει να μάθουμε από τα καλά παραδείγματα μας, γιατί η γραμμή του Πρωθυπουργού: «εγώ για να σώσω τον λαιμό μου, θα τα βάλω με τη χώρα», είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και κακή για τη χώρα. Θέλει δηλαδή να ταπεινώσει την Ελλάδα για να σώσει τον εαυτό του. Δεν μπορώ να το δεχθώ, καθώς η Ελλάδα έχει παραδείγματα επιτυχιών και καλό θα ήταν ο οποιοσδήποτε κ. Μητσοτάκης και όλοι όσοι βρισκόμαστε στην πολιτική, να μάθουμε από τα σωστά πράγματα που κάνουμε ως Έλληνες και στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο.

-Πρώτα είμαι επιχειρηματίας και έπειτα πολιτικός. Συναισθηματικά, ίσως, η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν, όταν η επιχείρησή μου, στην Κεφαλονιά, βρισκόταν σε κατάσταση πτώχευσης καθώς κρεμόντουσαν δεκάδες θέσεις εργασίας από το αν θα πετυχαίναμε ή όχι. Αναφέρομαι σε μία τοπική κοινωνία που εξαρτιόταν πολύ από τη σχέση της με την επιχείρηση. Ήταν μία εποχή μεγάλης πίεσης. Θυμάμαι πολύ καλά το συναίσθημα, όταν χτύπαγε το τηλέφωνο και ήταν η τράπεζα. Το θυμάμαι σαν και σήμερα και αν δεν το έχει νιώσει αυτό πολιτικός, δε θα έπρεπε να ασχολείται με την πολιτική. Όμως, κάναμε κάτι, το οποίο πιστεύω πρέπει να κάνει οποιοσδήποτε βρίσκεται σε μία τέτοια θέση. Το πρώτο που αποφασίσαμε είναι να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά και όχι όπως ελπίζουμε ότι θα είναι. Πρέπει να ξέρεις τι κάνεις σωστά και τι λάθος, διότι ο κόσμος δε θα εμπιστευτεί, ότι είσαι έτοιμος να αλλάξεις. Δε θα σωζόταν η εταιρεία, εάν δεν είχαμε στο πλευρό μας όλη την κοινωνία, η οποία έλεγε «θα τα καταφέρουμε». Το ίδιο χρειάζεται και η χώρα, ανθρώπους με όραμα που θα κάνουν μία σωστή καταγραφή τού τι δουλεύει σωστά στην Ελλάδα και τι πρέπει να διορθωθεί και έτσι θα εμπνεύσουμε τον κόσμο.

-Υπάρχουν δύο “σειρήνες”, τις οποίες ακούν οι πολιτικοί μέσα στα Υπουργεία. Η πρώτη είναι η κουλτούρα του Υπουργείου, το οποίο σου αναθέτει δουλειά και αυτό το έζησα και εγώ διότι μου πήρε 6 μήνες να καταλάβω τι γινόταν στο Υπουργείο. Να μπορέσω να βρω τι είναι αυτό, που πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα αν θέλουμε τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Το αλλάξαμε βλέποντας τι ήταν σωστό και τι ήταν λάθος. Αλλάξαμε συμπεριφορά και σιγά σιγά αφήσαμε πίσω ένα έργο, για το οποίο δεν έχει ασκηθεί κριτική, όπως σε άλλα Υπουργεία. Η δεύτερη σειρήνα, η οποία είναι η πιο επικίνδυνη είναι ότι νιώθεις λίγο υπεράνθρωπος, ως Υπουργός, διότι ο κόσμος έρχεται με τα προβλήματά του και εσύ μ’ ένα τηλέφωνο τα λύνεις. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι πολιτικοί είναι, ότι δουλειά τους δεν είναι να λύνουν το πρόβλημα κάθε πολίτη αλλά είναι να δημιουργούν τα συστήματα, ώστε το πρόβλημα του κάθε πολίτη να μη χρειάζεται να φτάσει στον Υπουργό.

-Ο Δήμος της Αθήνας πρέπει να έχει συστήματα μέσα από τα οποία θα μπορούν να λυθούν υποθέσεις όπως η χορήγηση αδειών, αναπηρικών θέσεων πάρκινγκ αλλά και η λήψη αποφάσεων σχετικά με την τοποθέτηση κιόσκι για την πώληση πραγμάτων από τους χειροτέχνες. Αυτά τα ζητήματα πρέπει να λύνονται μέσω συστημάτων και όχι από το Δημοτικό Συμβούλιο. Η βολή του ευρύτερου πολιτικού συστήματος να μη φτιάχνει τους κανόνες όπως πρέπει για να μπορούν να λυθούν τα πράγματα, είναι φτιαγμένη έτσι για να έχει ο πολίτης ανάγκη τον πολιτικό.

-Έχω ζήσει σε γυναικείο περιβάλλον με δυναμικές γυναίκες στη ζωή μου. Έχω 3 αδερφές και 2 κόρες. Η μητέρα μου και η γιαγιά μου, την οποία πρόσφατα τίμησε το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών, ήταν τρομερά δυναμικές γυναίκες. Η γυναίκα μου Λάρα έχει αναλάβει την επιχείρηση ιχθυοκαλλιέργειας στην Κεφαλονιά, η οποία πηγαίνει πάρα πολύ καλά. Οι κόρες μου έχουν καταφέρει περισσότερα απ’ όσα είχα καταφέρει εγώ στη δική τους ηλικία.
Το Υπουργικό Συμβούλιο θα μπορούσε να έχει περισσότερες γυναίκες γιατί είναι σημαντικό να μπαίνουν περισσότερες γυναίκες στην πολιτική και να βρίσκουν ευκαιρίες σ’ αυτήν. Η εμπειρία μου από την Αμερική τουλάχιστον, μου έδειξε πόσα έχει να κερδίσει μία κοινωνία αντιμετωπίζοντας τα φύλα ως ίσα και την επιλογή των ανθρώπων να αγαπούν όποιον θέλουν και να ζουν, όπως θέλουν. Η απελευθέρωση αυτών των ανθρώπων και η δυνατότητά τους να δημιουργήσουν, πολλαπλασιάζεται, όταν η κοινωνία είναι ανεκτική σε αντίθεση με μια κοινωνία, η οποία συρρικνώνεται και είναι συντηρητική και απαιτητική. Σήμερα, μελέτες δείχνουν, ότι ένα διοικητικό συμβούλιο για να λειτουργήσει σωστά, δεν μπορεί να απαρτίζεται μόνο από άντρες ή μόνο από γυναίκες, πρέπει να υπάρχει μια σωστή μίξη. Πρέπει οι ηλικίες να είναι διαφορετικές γιατί ο καθένας φέρνει κάτι διαφορετικό στο τραπέζι γιατί όσο πιο ομοιογενή είναι τα διοικητικά συμβούλια, τόσο χειρότερα πηγαίνει η εταιρεία. Και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως όσο πιο πολύ τιμούμε τις διαφορές μεταξύ μας, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχουμε ως κοινωνία.

-Ο τελευταίος πολιτικός στην οικογένειά μου, ήταν ο προπροπάππους μου, ο Εμμανουήλ Μπενάκης, ο οποίος ήταν Δήμαρχος επί Βενιζέλου. Η υπόλοιπη οικογένειά μου εμπλέκεται με τα κοινά αλλά σπανίως κατεβαίνει στις εκλογές. Παλιότερα, πριν το ΠΑΣΟΚ, είχα ασχοληθεί με την πολιτική, αφού είχα δουλέψει στο εργατικό κόμμα του Λονδίνου και στην Αμερική υποστήριζα τους δημοκρατικούς. Όταν εκλέχθηκα Υπουργός, μία φίλη της μητέρας μου, μου θύμισε την απάντησή μου στην ερώτησή της, «Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» όταν ήμουν 3 ετών περίπου. Της απάντησα «Πολιτικός». Προφανώς, κάποιο σαράκι είχε μπει πολύ νωρίς μέσα μου και προσπαθώντας να το προσδιορίσω, νομίζω ότι είναι η βαθιά αγάπη με την οποία μίλαγε η γιαγιά μου για τον παππού μου. Ο παππούς μου πέθανε πάρα πολύ νέος σε ηλικία 37 ετών. Ήταν από τους δυνατούς νέους που είχε αναδείξει ο Βενιζέλος στην τελευταία του πρωθυπουργία και τον είχε στείλει, αν θυμάμαι καλά, στη Ροδόπη σαν Νομάρχη για τις τότε απελευθερωμένες περιοχές. Η γιαγιά μου πάντα τον σκεφτόταν με πολλή αγάπη και θαυμασμό και ίσως εκείνη ήταν που μου έβαλε το μικρόβιο της πολιτικής.

-Βρισκόμαστε σε μία εποχή που πάλι ο πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια των λίγων και αν δε γίνει μία γενναία αναδιανομή του και μία αλλαγή στη διοίκηση της Ελλάδας, θα οδηγηθούμε σε νέα πτώχευση. Καμία χώρα δεν αντέχει τις μεγάλες ανισότητες και ειδικά η Ελλάδα. Όταν ο κόσμος βλέπει να παγιοποιείται η ανισότητα, αυτό τον κάνει ή να παραιτείται ή να επαναστατεί. Δε θέλουμε τίποτα από τα δυο, γιατί κανένα δεν είναι καλό για τη χώρα.

-Το ελληνικό Σύνταγμα δε δίνει το δικαίωμα να κάνει ο Πρωθυπουργός εκλογές, όποτε θέλει. Το ελληνικό Σύνταγμα αναφέρει, ότι ο Πρωθυπουργός πρέπει να κάνει εκλογές στο τέλος της 4ετίας ή νωρίτερα, αν υπάρχει κάποιος λόγος. Έτσι όπως συμπεριφέρεται ο κ. Μητσοτάκης, το οποίο θεωρώ εξαιρετικά αντιθεσμικό, πετυχαίνει μόνο την αγανάκτηση του κόσμου. Όταν φτάσει ο κόσμος να εξανίσταται με αυτόν τον τρόπο, σημαίνει ότι κάτι κακό έχεις κάνει.

Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε τη συνέντευξή μου στον ραδιοφωνικό σταθμό  «ΕΡΤ 105.8 Πρώτο Πρόγραμμα» με την Βασιλεία Ζερβού:

https://youtu.be/EdyG8A9je7E