Η Ισότητα στον γάμο, ήταν ευκαιρία να δείξουμε αγάπη

-Χθες ήταν μια όμορφη μέρα στη Βουλή. Σπάνια έρχεται ένα Νομοσχέδιο το οποίο σε κάνει να αναλογιστείς τη σχέση σου με τον συνάνθρωπό σου.

Ήταν μια από τις συνεδριάσεις που η Βουλή είχε την ευκαιρία να δείξει αγάπη. Σπάνια στιγμή. Δεν ήταν τυχαίο ότι ύστερα από την ανακοίνωση της ψήφισης του Νομοσχεδίου, μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που ήταν στα θεωρεία ξέσπασαν σε δάκρυα. Όταν είδαμε αυτές τις εικόνες καταλάβαμε, πραγματικά, τι ήταν αυτό που ψηφίσαμε.

Κάποιοι άνθρωποι ψήφισαν κατά, επειδή αυτός είναι ο ηθικός τους κώδικας κάτι που δεν μπορώ να κατηγορήσω. Αν κάποιος ψήφισε σύμφωνα με τη συνείδησή του και του αυτή του έλεγε «όχι» το θεωρώ αναπόσπαστο μέρος της Δημοκρατίας μας. Προσπάθησα, τουλάχιστον, να δείξω αγάπη απέναντι σε όσους ένιωθαν ότι συμβαίνει κάτι που μπορεί να διαλύσει την ελληνική κοινωνία ή να αμφισβητήσει τον θεσμό της οικογένειας. Χρειάζεται πολλή αγάπη και πολλή κατανόηση, διότι υπάρχουν άνθρωποι, που όλα αυτά, σύμφωνα με τους αξιακούς τους κώδικες, τους είναι ξένα.

-Στα περισσότερα κόμματα υπάρχει μια κοινή πλεύση για τα «εύκολα» θέματα, στη προκειμένη περίπτωση όμως πρόκειται για δύσκολα θέματα που απαιτούν από όλους μας να πάρουμε δύσκολες θέσεις μέσα στην κοινωνία. Πιστεύω, όμως, πως αν ψηφίσεις σύμφωνα με τη συνείδησή σου ακόμα και κάποιος ή κάποια που διαφωνεί μαζί σου, αργά ή γρήγορα, θα σε αποδεχθεί ή θα σε παραδεχθεί. Αν, όμως, ψηφίσεις αντίθετα από τη συνείδηση σου θα το μετανιώσεις.

-Όταν έρχεται ένα Νομοσχέδιο, πρώτα συζητείται το κείμενο, και έπειτα ανοίγει η συζήτηση στην κοινωνία. Η συζήτηση που ξεκίνησε, κράτησε περίπου ένα μήνα, για ένα Νομοσχέδιο χωρίς κείμενο με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν φρικαλέες και ψευδείς εικόνες στο μυαλό του κόσμου για το τι θα φέρει, ενώ δημιουργήθηκαν εικόνες και για την παρένθετη μητέρα, η οποία δεν αναφέρεται καν στο Νομοσχέδιο. Η εκκλησία, από την άλλη μεριά, μέχρι σήμερα δεν είχε κάνει κάποια κίνηση που να υποδεικνύει πως είναι κατά του συμφώνου συμβίωσης, το οποίο «άνοιξε» το δρόμο για να φτάσουμε σήμερα στο Νομοσχέδιο και ξαφνικά, η Ιερά σύνοδος συζητάει από την αρχή αυτά τα ζητήματα.

Υπάρχουν «μπλοκαρίσματα» στη διαδικασία υιοθεσίας. Στην Ελλάδα, ευτυχώς, δεν έχουμε τόσο μεγάλο πρόβλημα, αλλά υπάρχουν προβλήματα σε πολλές χώρες όπου παιδιά μεγαλώνουν σε ορφανοτροφεία. Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι δεν μιλάμε για κάτι το οποίο ήρθε για να αλλάξει από την πρώτη μέρα τα πράγματα. Η μεγάλη τομή ήταν το σύμφωνο συμβίωσης, διότι από τότε μία γυναίκα μπορούσε να συμβιώνει με μια άλλη γυναίκα και να κάνει ένα παιδί όπως επίσης μπορούσε ένας άντρας να υιοθετήσει ένα παιδί ζώντας με έναν άλλον άντρα. Άρα, ήδη μεγάλωναν παιδιά με δυο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες

Ένα πράγμα το οποίο θεωρώ πως πρέπει να λάβουμε υπόψιν, μέσα σε ένα άλλο πλαίσιο, είναι το ζήτημα της ενδοσχολικής βίας. Το bullying υπάρχει στην Ελλάδα, άσχετα από το καινούργιο θέμα που τίθεται με το παρόν Νομοσχέδιο. Όλη η ουσία βρίσκεται στο να πέφτει φως σε προβλήματα της κοινωνίας και να παλεύουμε για να τα λύσουμε, για αυτό λέω ότι δεν είναι τίποτα δεδομένο. Το θέμα είναι κατά πόσον το σχολείο είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστάσεις και πόσο οι γονείς καταλαβαίνουν ότι πρέπει να ακούσουν τους άλλους ώστε να αντιμετωπιστούν αυτές οι καταστάσεις, καθώς και τι πρέπει να γίνει μέσα στα σχολεία για αυτό. Πρόκειται για ένα τεράστιο ζήτημα.

-Να μοιραστώ μια προσωπική και λίγο διασκεδαστική ιστορία. Κάποια στιγμή, είχα μαλώσει τη μικρή μου κόρη και μου κρατούσε μούτρα, τότε το σχολείο τούς είχε φέρει σε επαφή με παιδιά που ζούσαν στο εξωτερικό και αλληλογραφούσαν. Εκείνη την μέρα είχε λάβει η κόρη μου ένα γράμμα από την φίλη της, με την οποία αλληλογραφούσαν, το οποίο έλεγε: «είμαι η τάδε, είμαι οκτώ χρονών και ζω με τις δύο μαμάδες μου». Παίρνει, λοιπόν, το γράμμα, πάει στη μητέρα της και λέει «τι τυχερό κοριτσάκι», το οποίο δείχνει και την αθωότητα, αφού ήταν η πρώτη της αντίδραση. Τα παιδιά θα γεννηθούν αθώα και μέσα σε αυτό που θα ζήσουν, θα είναι ο φυσικός τους κόσμος.

-Υπάρχει μια γενική άποψη ότι στην επαρχία τα πράγματα κυλούν «πιο αργά», αλλά στην πραγματικότητα, συχνά στην επαρχία ζει κανείς πολύ πιο συγκινητικές στιγμές, διότι στην πόλη «κρύβεσαι» μέσα στις πολυκατοικίες. Ενώ, εκεί, πόσες και πόσες κοινωνίες έχουν αγκαλιάσει τόσα παιδιά τα οποία αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που τα παιδιά φεύγουν προς την πόλη, αλλά συχνά παρατηρείται σε μια κοινωνία πιο μικρή, αυτή να έρχεται και να αγκαλιάζει μια καινούργια κατάσταση, αλλά και να επιβάλλεται το ανθρώπινο στοιχείο στη λογική. Τότε, πάντα θα βρει κανείς μια οικογένεια που τον ή την αγαπά, είτε στην επαρχία είτε στην Αθήνα.

– Η αλήθεια τού να ζεις σε μια κοινωνία, η οποία απαιτεί από συμπολίτες μας να κρύβονται, δεν είναι ορθή. Όμως στο δικό του μυαλό αυτή είναι η αληθινή ζωή, δηλαδή αυτό που κάνουμε εμείς σήμερα είναι να προσβάλλουμε την δική του αλήθεια. Δεν αντιλαμβάνεται, όμως, πως μέσα στη δική του αλήθεια κρύβονται, υποφέρουν και πονάνε άνθρωποι.

-Νομίζω ότι δεν ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή που βρισκόταν ο κάθε βουλευτής την ώρα της ψήφισης ή τι ψήφισε. Όπως είπα εξαρχής, αυτή η συζήτηση τέθηκε στο τραπέζι της πολιτικής με λάθος τρόπο. Η Κυβέρνηση, μπορούσε να έχει διαχειριστεί καλύτερα το ζήτημα, δημιούργησε λανθασμένες εικόνες στην κοινωνία. Θα ήθελα να κρατήσω τον κ. Κασσελάκη από χθες που δείχνει μια προσωπική ανακούφιση για αυτό που συμβαίνει, πως  δηλαδή, η χώρα του δεν τον απορρίπτει, τουλάχιστον νομικά. Χρειάζεται δουλειά, για να νιώσει η κοινωνία ότι τα πράγματα πάνε μπροστά και ότι δεν αλλάζει στο ο θεσμός του γάμου ή στο ύφος της ελληνικής κοινωνίας.

-Η κοινωνία είχε διχαστεί πολύ βαθιά, μόνο και με την ιδέα του Νομοσχεδίου και έτσι οι άνθρωποι που πήραν μια θέση από την αρχή έμειναν κατά κύριο λόγο σε αυτή. Υπήρχαν και κάποιοι που μιλήσαμε, πείστηκαν, ένιωσαν ότι αξίζει να βρίσκονται στη σωστή πλευρά.

Παρακάτω θα δείτε ολόκληρη τη συνέντευξή μου στον τηλεοπτικό σταθμό «OPEN», στην εκπομπή «Πρωινό ΣουΣού» με την Ελένη Τσολάκη: