Ήταν μια εποχή στο Υπουργείο Εξωτερικών, που τίποτα δεν γινόταν αν δεν έλεγε την γνώμη του ο Κώστας Ζέπος. Η εποχή κράτησε πολύ αφότου συνταξιοδοτήθηκε.

Ένας λόγος είναι ότι ήξερε τα θέματα. Η πολυετής πείρα του τον έκανε «ειδικό», σε μια σειρά από ζητήματα που η Ελλάδα αντιμετώπιζε διεθνώς. Ο δεύτερος λόγος, είναι διότι είχε κρίση. Μπορούσε να καταλάβει γρήγορα, όχι μόνο αυτό που φαινόταν αλλά την ουσία πίσω από το θέμα. Ο τρίτος λόγος ήταν ότι ο Κώστας Ζέπος ήταν πατριώτης. Όχι από εκείνους που αγκαλιάζουν την σημαία και κάνουν τατουάζ τον Μιλτιάδη, αλλά από εκείνους που βάζουν την πατρίδα τους πάνω από κάθε τι άλλο. Πρωτίστως, τον εαυτό τους. Είναι έτοιμοι να δουλέψουν σκληρά και να θυσιάσουν για να είναι η Ελλάδα εκεί που της αξίζει.

Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ, αλλά ο Ζέπος ήταν και κάτι άλλο. Ήταν δημόσιος υπάλληλος. Από εκείνους που δίνουν νόημα και στις δύο λέξεις. Το λέω διότι , συχνά πυκνά, νιώθουμε άνετα να απαξιώνουμε τον όρο. Πόσα και πόσα δεινά της χώρας δεν έχουμε ρίξει πάνω στους δημόσιους υπάλληλους, ώστε να αποφύγουμε να κάνουμε την σοβαρή συζήτηση για το τι πάει λάθος στη δημόσια σφαίρα; Και όμως, ένας μεγάλος αριθμός αυτών συνεχίζουν και πηγαίνουν στη δουλειά τους και να παλεύουν πέρα από ωράρια και αρμοδιότητες, συχνά προσφέροντας πολλά περισσότερα από τις αποδοχές που δέχονται. Διπλωμάτες, δάσκαλοι, γιατροί, καθηγητές, στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πυροσβέστες που παλεύουν με πολλά περισσότερα από αυτά που συνήθως τους φέρνουν στις ειδήσεις.

Το έργο τους, όπως φάνηκε και αυτό το καλοκαίρι με τις πυρκαγιές, παίρνει συχνά ηρωικές διαστάσεις. Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Δεν θα έπρεπε να βασιζόμαστε σε ανθρώπους που ξεπερνούν τους εαυτούς τους για να λειτουργήσει το κράτος. Μέχρι να το φτιάξουμε όμως, θα έχουμε ανθρώπους σαν τον Ζέπο να μας βγάζουν καθαρούς και να μας κάνουν περήφανους.

Αντίο Κώστα, θα λείψεις σε όλους όσους σε γνωρίσαμε και σε θαυμάσαμε.